Verkiezingen en Prinsjesdag. Vlak na elkaar… het is weer smullen met diepgaand geneuzel in Den Haag. De tijd van het jaar dat het platteland er toe doet en dat er volop gesproken wordt over Jan Modaal.
Jan Modaal, die er x procent op vooruit of achteruit gaat in theoretische rekensommen. Alsof er geen sprake is van oplopende salarissen bijvoorbeeld. Sowieso is de kans dat Jan Modaal volgend jaar een ander leven leidt aanwezig. Een scheiding zit in een klein hoekje.
Gezin Geldsnor komt nooit voor in koopkrachtplaatjes. 3 kinderen, koophuis en grofweg 5x Modaal betekent dat wij een niet interessante groep zijn voor politici.
Wij hebben dan ook weinig te klagen zegt men. Vooral bij mensen voor wie nivelleren een feestje is. Wij vallen in de categorie Roderick Zevenvinker. Overal buiten. En dat is prima.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik ben begonnen bij een nieuwe werkgever. Een dik half jaar. Dit bevalt me bijzonder goed, ondanks het flinke woon-werkverkeer en het regelmatige reizen. Maar het hoort er bij.
Al snel, na enkele weken, bleek dat een collega voornemes was te vertrekken. Het was een “no-brainer” dat ik zijn functie over zou nemen: die sloot feitelijk veel beter aan bij mijn ervaring en interesses. Moet je nagaan hoeveel lol ik sindsdien heb gehad. Dit was nóg leuker!
Maar: enkele weken voor de vakantie liet mijn leidinggevende weten dat ook hij ging vertrekken. Soms komt het toevallig zo uit. Na een hoop onderhandelingen en gesprekken (geintje, het was 10 minuten) is ook dat beklonken: ik heb zijn functie overgenomen.
Nu mag ik mij (wederom) toevoegen aan het rijtje “managers”. Met flinke uitdagingen op zowel economisch als personeel vlak. Het was en is een bijzonder drukke tijd met héél veel onderwerpen waar ik mee bezig ben. Ook omdat ik binnen het bedrijf waar ik werk nog niet zoveel ervaring heb en ook daar lerende ben.
Maar goed: de ballen zijn nog steeds in de lucht en de collega’s waren erg opgelucht toen we ze vertelden dat ik hun manager zou worden.
Uiteraard legt het ook geen windeieren: het brutoloon stijgt een kleine 18% dit jaar en nog eens 15% volgend jaar, los van eventuele CAO-verhogingen.
Al eerder heb ik het verzoek gekregen om een berekening te maken voor bovenstaand onderwerp. Wat is nu goedkoper, een grondwaterpomp of water uit de kraan om de tuin te beregenen. Dat is natuurlijk vrij eenvoudig uit te rekenen, en dus doe ik het. Zelf hebben wij géén grondwaterput en het grootste deel van de tuin beregen ik hemelaal nooit. Om een doodsimpele reden: gras overleeft het wel (en een gazon hoef je dus niet te sproeien). De rest van de tuin krijgt water uit de regentonnen en een deel van de tuin ligt iets verdiept en daar komen de hemelwaterafvoeren in uit. Daar is het dus vrijwel altijd nat (of in ieder geval natter).
Maar soms is de regenton leeg. Dat speelde vooral in juni, toen het een maand lang simpelweg droog was. Om de beukenhaag te behouden heeft die wel regelmatig water gehad. Het is immers zonde om deze dood te laten gaan en beuken houden niet zo van droogte. Als ze ouder zijn kunnen ze er aardig tegen, maar deze haag is vorig jaar aangeplant.
Los van de kosten valt er nog wel meer te zeggen over beregenen: zo zou je kunnen stellen dat het zonde is om dit met kraanwater te doen. Het is immers goed drinkwater, en daar is een hoop energie ingestoken om dit te maken. En dat is ook waar (en daarom gebruiken wij weinig water).
Maar je kunt ook een ander standpunt innemen: grondwateronttrekking van particulieren gebeurd “niet-transparant”. Het wordt simpelweg niet gemonitord. Maar het heeft wél effect op de grondwaterspiegel. Beregenen met kraanwater is wellicht zonde, maar in ieder geval wordt dit geregistreerd. Het geeft dus een beter inzicht met wat er allemaal gebeurd met het grondwater. Enfin:
De Business case: pompen of verzuipen
Om deze berekening te maken heb ik wat aannames moeten doen. Zo heb ik geleerd dat een beetje grondwaterpomp minimaal 100 EUR kost en een WHOPPING! 3.000 liter water of meer per uur oplevert. Daar staat dan bij “geschikt voor tuin tot 100m2”. Met andere woorden: Geldsnor zou er niets aan hebben, maar een beetje stadsmens misschien nog wel.
Dit type pompen heeft een vermogen van 800W. Ik ga uit van 1x per week beregenen, 3 uur lang. 9.000 liter water dus en een verbruik van 2.4kwh per week. Dit in de hele zomerperiode: van mei t/m september. Voor het gemak dus 20 weken.
In 20 weken valt het elektriciteitsverbruik wel mee. 48kwh valt in de marge en kost je hooguit 2 tientjes. De pomp zelf gaat wellicht 10 jaar mee; de afschrijving van de pomp is per jaar dus nog een keer een tientje. In zijn totaliteit kost het beregenen met grondwater een kleine 30 EUR per jaar.
Water uit de kraan kost ongeveer 1,25 EUR per m3. Voor 30 EUR kun je dus 24.000 liter water kopen. Met hetzelfde sproeiregiment heb je echter 180 m3 per jaar nodig en dat kost al snel 200 EUR.
Zuiver in de verbruikskosten en als je héél véél water oppompt, is een waterpomp dus goedkoper. Maar: hierbij hou ik geen rekening met alle leuke gadgets die je kunt kopen. Leidingen, aansluitmateriaal, een aansturingscomputer. En ook het slaan van een grondwaterput (rond de 400 EUR voor 7 meter) is niet meegenomen.
Al met al: een jaartje of 2-3 voordat de grondwaterpomp is terugverdiend. Mits je 9.000 liter water sproeit op je tuin, per week.
Is 9000 liter veel?
Dan komen we bij een andere vraag: is dat een beetje een gangbaar volume? Dat wil ik wel even in perspectief plaatsen. 9000 liter, op een oppervlakte van 100m2, is gelijk aan 90mm neerslag. Als je dit 20 weken lang zou doen, dan heb je 1800mm “neerslag” toegevoegd aan je tuin. In Nederland valt tussen de 800-1000mm neerslag per jaar (enigszins afhankelijk van de regio). Met andere woorden: 1x per week 9m3 water in je tuintje dumpen is totaal overbodige nonsens, tenzij je een kwekerij met tropische planten hebt. Voor alle andere mensen volstaat het gietertje om te voorkomen dat je planten kapot gaan bij droogte.
Dat noemen wij “Darwinistisch tuinieren”. Dat wat het hier niet overleefd, hoort hier niet…
(noot: een paar tegeltjes wippen is ook erg goed voor de grond, evenals deze bedekt houden met beplanting)
Begin september is het tijd om onze waterstanden door te geven. Dit doen we al zo lang als dat we in dit dorp wonen en dat is inmiddels al ruim 12 jaar. In die tijd zijn we weliswaar verhuisd, maar dat heeft geen invloed op ons waterverbruik. Immers, de grootste invloed op ons waterverbruik is het aantal personen in ons huishouden en de tuin. En onze tuin is nagenoeg net zo groot als onze vorige tuin.
Maar goed: het waterverbruik dus. We hebben de afgelopen 12 maanden aanzienlijk minder water verbruikt dan vorige jaren. -7,75% en daarmee zijn we terug op het niveau van 2017. Dat vind ik een aardige prestatie. In die tussenliggende jaren is ons gezin namelijk wel gegroeid van 3 naar 5 personen.
Ons gemiddelde waterverbruik is teruggelopen tot 65 liter per persoon per dag. Met de gemiddelde waardes die ik kan vinden (die sterk beïnvloedt worden door gezinsgrootte, waarbij grote gezinnen véél efficiënter zijn dan kleine gezinnen per persoon), ben ik niet ontevreden.
Zeker als je bedenkt dat we in juni een zwembad hebben gevuld (4000 liter) en toen ook af en toe de voortuin beregend hebben om de beukenhaag te redden. De rest van de zomer was dit niet meer nodig… En als je bedenkt dat we vorig jaar 2 weken langer op vakantie waren dan dit jaar (en dat is toch 4% van een jaar), dan is het helemaal wel redelijk!
Tegelijkertijd zal er weinig ruimte zijn voor verbetering. We werken af en toe thuis, maar hebben ook meer was. Er wordt tegenwoordig gevoetbald, getennist en de kleren worden steeds groter (omdat die sprinkhanenplaag maar blijft groeien en er passen minder kleren met maat 134 in de wasmachine dan van 110 of 96…).
Op naar een nieuw “waterjaar”, waarbij ik het in ieder geval niet al te ver wil laten oplopen…
In mijn werkzame leven ben ik een frequent, maar niet fanatiek, Linkedin gebruiker. Het is handig om sollicitanten te bekijken en eventuele gemeenschappelijke connecties te onderzoeken. De occassionele Chinees die me van alles probeert te verkopen met de meest exotische namen neem ik op de koop toe.
Vandaag las ik iets van de schrijver Hans Siepel. Ik citeer letterlijk zijn bericht.
“Dienstmedeling voor de politieke klimaatdrammers. Lezen graag! En wilt u vervolgens uitleggen aan de Nederlandse burgers, tegen de achtergrond van deze China-plannen, waarom u het gerechtvaardigd en moreel verantwoord vindt om de goedwillende en goudeerlijke mensen van dit land op te zadelen met plannen, maatregelen en dictaten die het gewone leven van miljoenen kapot maakt en in NIETS een bijdrage levert aan het herstel van het klimaat?
Mocht u geen afdoende antwoorden hebben, wilt u dan de GRONDWET nog eens heel goed lezen. Dan leest u dat u als politiek bent ingehuurd om de belangen van de inwoners van dit land te dienen. Kunt u dan vervolgens aan de kiezers uitleggen waarom u uw politieke ‘reet’ afveegt met de grondwet en de belangen van miljoenen ‘gewone’ mensen, en zich gedraagt als de ‘vijand’ van de grondwet en de inwoners van dit land? Dank u. Einde dienstmedeling.
P.s. Hallo gerechtelijke macht. Bestaat u nog of kan het u ook geen ruk meer schelen dat de samenleving door klimaatpolitici naar god wordt geholpen? Met als motto WIJ als rechtelijke macht zitten hier gezellig en oké. Laten we dan alvast een ding afspreken. Bespaar ons straks, als alles kapot is gemaakt, uw excuses voor uw wegkijken en normaal maken ervan. We weten inmiddels na zovele excuses van institutionele spelers over hun duister oorlogs- en slavernijverleden dat ze NIKS waard zijn en te rubriceren zijn onder de categorie narcistische compassie!”
De beste man is schrijver, communicatie-adviseur, media-trainer en docent. En dat vind ik hilarisch en treurig tegelijk. Als communicatie-adviseur lijkt me bovenstaand epistel alleen maar schadelijk. Niet zozeer vanwege de mening: de mag iedereen hebben en uitten.
Maar wel vanwege het gebrek aan stijlvormen en klaarblijkelijk een gebrek aan mogelijkheden om effectief te communiceren. Een dergelijk schrijven uit meer woede en frustratie dan dat het iemand zal overtuigen van wat dan ook. Ergo: je bereikt er niets mee, maar laat je wel kennen. Als anonieme blogger kun je nog wel eens een “rant” schrijven. Als niet-anonieme LinkedIn gebruiker wiens beroep het is om te schrijven en te communiceren, lijkt het me minder waardevol.
Maar ik heb er ook wel lol om. Het geeft een inzicht in een volstrekt andere bubbel dan waar ik in zit. Voor de LinkedIn-kenners: de man heeft geen gemeenschappelijke connecties met mij en zélfs geen 2e graads connecties. Voor de kenners van de theorie “six degrees of separation” is dat helemaal uitzonderlijk; ik heb duizenden contacten via LinkedIn (grote kans dat een deel van mijn vaste bezoekers mij latent kent).
Voor mijn gevoel, en ik denk dat velen dit gevoel met mij delen, is 2023 een matige zomer. Vooral veel regen en relatieve koelte.
Ik wilde hier dan ook een flinke klaagzang gaan schrijven. Over de verregende zomer, over het pestweer en de kou. Maar: het is helemaal geen koele zomer! In Nederland worden doorgaans de cijfers van De Bilt gebruikt om weer te duiden. Een lange meetreeks en redelijk centraal gelegen. Niet helemaal relevant voor mij: in mijn regio zijn de zomers nadrukkelijk warmer dan het verder naar het noordwesten gelegen De Bilt. Maar toch: deze zomer scoort gewoon een top5 notering op het gebied van warmste zomers sinds 1901! Als je er over nadenkt is dit ook niet zo gek. Alleen lang geleden…Juni was de warmste sinds het begin van de metingen. Het oude record (van 2021) is verbroken met maar liefst 1.2°C tot 19.4°C. Ruim 3 graden boven de “normaal” (1991-2020). In die “normaal” zitten ook de hete juni maanden van 2017 (op dat moment recordhouder) en 2019 (op dat moment recordhouder) en 2018 en 2020 (op het moment een 9e en 10e plaats). Juli daarentegen scoorde maar nét onder de norm (0.1C afwijking) en ook augustus zal op of iets onder de norm eindigen (met nog 6 dagen te gaan is dat een inschatting).
Gemiddeld is de zomer ook niet zo nat, zelfs nog droger dan normaal. Toegegeven: dit is vooral dankzij een gebrek aan regen in juni en lokaal zijn de verschillen enorm. Mijn dichtstbijzijnde KNMI station (Arcen) is 30% natter dan normaal. Ook is de hoeveelheid zonneschijn naar mijn gevoel matig. Maar wederom is gevoel bedrieglijk, althans afgemeten aan de opbrengst van de zonnepanelen, hieronder in kwh aangegeven. 2020: 3600 2021: 3401 2022: 4100 2023*: 3700
Augustus duurt nog een paar dagen en het is dus niet definitief. Maar het lijkt voorzichtig een tweede plek op te leveren (we wonen pas 4 zomers in dit huis). Het valt dus wel mee…
Het elektriciteitsverbruik zelf valt wel wat tegen: de hittegolf in juni en de tweede begin juli hebben “genoodzaakt” tot relatief veel gebruik van de airco’s op de bovenverdieping & zolder. Het totale verbruik lag daarmee 10% hoger (2600kwh vs. 2400 in voorgaande jaren) dan normaal. Al wordt dat ook beïnvloed door het feit dat we vorig jaar 4 weken op vakantie waren en dit jaar net iets meer dan 2 weken. Weken waarin we dus wel werkten en de auto’s geladen hebben, plus overig gebruik. Enfin, lang verhaal kort: het gevoel laat je vaak in de steek.
Sinds de aankondiging van “Van de Bron” om terugleveringskosten en rekening te brengen, zit ik er een beetje mee in mijn maag. Wat vind ik hier van? Wat speelt er precies, en wat zou ik zelf doen? Maar vooral: wat is geroeptoeter en wat is feitelijk juist. Daar probeer ik op in te gaan. Eerst ga ik uitleggen waar het om gaat, en waar het nadrukkelijk niet om gaat. Verder ga ik nog in op welke risico’s zij lopen en hopen te beperken.
Allereerst: de terugleveringskosten zijn iets anders dan “terugleververgoeding” en salderen. Salderen is het wegstrepen van leveringen versus afname. Als je meer produceert dan je afneemt, dan krijg je een terugleververgoeding. Deze is momenteel rond de 13ct bij VandeBron.
De terugleveringskosten is een vast bedrag per dag, wat je betaalt aan deze betreffende leverancier. Dit is afhankelijk van de hoeveelheid stroom die je op jaarbasis terugstuurt. Echter: ook als je saldeert, lever je nog steeds terug. Een rekenvoorbeeldje: Ik produceer 15kwh energie met mijn zonnepanelen op een dag. Ik neem 5kwh direct af, en 10 kwh gaat het net op. ’s Avonds neem ik 10kwh van het net af. Dit betekent dat ik volgens de salderingsregeling een verbruik heb van 0 kwh. Voor de energieleverancier is het verhaal anders: ik lever 10kwh en neem 10kwh af. In 2 richtingen, maar er is voor 20kwh transport over mijn aansluiting.
De pijn zit gedeeltelijk hierin: die stroom lever ik terug via het net. En dankzij de salderingsregeling krijg ik 100% hiervan vergoed. De kosten op deze dag zijn dus 0 EUR. Wederom: voor de energieleverancier is dit anders. Zij betalen overdag in het meest ongunstige geval om mijn stroom af te nemen en door te verkopen. Het kan heel prima zijn op veel dagen in het jaar dat ze 0 EUR krijgen voor mijn 10kwh. En ’s avonds dit “mogen” leveren aan mij en dit op de markt inkopen voor 25ct per kwh. Ik heb de leverancier dus 2,5 EUR gekost.
Dit doet een leverancier als Vandebron veel pijn. Ze hebben afgezien van de zonnepanelenbezitters geen productiecapaciteit. Ze hangen er dus volle bak in: ze betalen ’s avonds bakken met geld en krijgen overdag stroom die ver onder die prijs ligt. Dat is een risico voor een bedrijf en bestuurders van een bedrijf zijn wettelijk verplicht om bedrijfsrisico’s te managen.
Bovenstaande hangt samen met de profileringskosten: die zijn tot op zekere hoogte wel voorspelbaar, al gaan de wijzigingen snel. Maar dan hebben we ook nog onbalanskosten. Die zijn vele malen hoger en worden afgerekend per kwartier. Hier valt niet aan te ontkomen. Zo kan een dag met veel minder zonneschijn dan verwacht (zoals vandaag) bakken met geld kosten, tot wel 1000 EUR per MWh. Dat gaat snel…(en kan een dergelijk bedrijf zo maar >150k EUR per uur kosten). En hoewel onbalanskosten en profileringskosten er altijd geweest zijn, zijn deze bij lange na niet zo volatiel geweest als nu. En iedereen met gezond verstand weet het: volatiliteit introduceert risico’s.
De korte conclusie is dus: het loont om je klanten aan te sporen om overdag te gebruiken. Want het kost je aanzienlijk minder geld. Een iets uitgebreider verhaal maakt het echter een stuk lastiger. Want het zijn niet altijd de zonnepanelen die onbalans veroorzaken. En zelfs soms zorgen voor een positieve business case. Een klant zonder zonnepanelen die overdag stroom afneemt zorgt immers aan de andere kant voor grote winsten. De stroom kost vandebron dan helemaal niets, maar ze kunnen het wel verkopen aan iemand die de volle prijs betaald. Dat is gunstig – maar je gelooft zelf niet dat deze personen korting gaan krijgen.
Dan hoor ik nog wel argumenten om me heen: Ja maar. Ja maar waarom consumenten. En ja maar, pak bedrijven eens aan.
Ja maar lieve mensen: grootverbruikers hebben al volstrekt andere contractvormen waarin onbalanskosten en profileringsrisico’s worden afgedekt. Daarom zijn de kale prijzen voor grootverbruikers veel lager (er is geen risico voor de leverancier). Ook leveranciers van stroom delen in de risico’s: een groot zonnepark of windmolenpark zal afschakelen bij te lage opbrengsten of negatieve prijzen. Maar de allergrootste energiecentrale van Nederland schakelt nauwelijks af: de daken van consumenten en een flink aantal bedrijven. De capaciteit van onze zonnepanelen in Nederland ligt boven de 20GW. Dat wil ik best even in perspectief plaatsen. Alleen de 3-kloven dam in China heeft een grotere capaciteit. Deze energieproducent, om het holistische te benaderen, heeft geen motivatie om af te schakelen: de pieken zijn enorm en je mag het “teveel” geproduceerde later weer afnemen van het net. Prachtig!
Maar wat wil vandebron nu bereiken?
Ik denk dat ze 3 dingen willen bereiken. Ten eerste: discussie. Het is het aftasten van de grenzen van de markt. Wat mag wel, en wat mag er niet. En het is simpelweg een dochteronderneming van een grotere partij (essent). Geen slechte missie. Een tweede doel: klanten wegjagen. Zij die het meeste pijn ervaren, zullen ook de meeste pijn veroorzaken. Die is Vandebron dus liever kwijt dan rijk. Als laatste puntje zullen ze willen zien dat er daadwerkelijk een gedragsverandering is. Want op deze manier creëer je wel degelijk een kostenprikkel bij je klanten om de stroom toch maar te gebruiken als je het produceert.
Voor andere leveranciers bestaat er wel een risico: klanten met zonnepanelen die overstappen. In grote volumes zie je in de praktijk dat we hier een probleem gaan zien. De liquiditeit van energieleveranciers kan wel degelijk onder druk komen te staan. (overigens: we gaan nu de eerste winter in met dit volume aan zonnepanelen. De groei was en is stormachtig, en ook in de winter zul je een flinke productie van zonne-energie zien en dus ook overdag lagere stroomprijzen).
Wat vind ik er van?
Ik vind het logisch; een leverancier ziet een risico en probeert dit risico te mitigeren. Dat is hoe de markt functioneert. Klanten die er door geraakt worden hebben de vrijheid om over te stappen. Als jij je niet verantwoordelijk voelt voor de marge van de leverancier en zijn risico’s, dan staat je dat vrij om elders een risico te zijn voor een leverancier. Zelf ben ik al tijden bekend als tegenstander van de salderingsregeling en staat deze regeling échte innovatie in de weg. Daar wordt niemand beter van.
Wow. Er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd! Ik weet dan ook niet waar ik over moet schrijven. De milde recessie waar we nu in zitten? Of de proefballonetjes van “VandeBron”? Het gevallen kabinet? Aanstaande promoties, vakantie, mooie-kortingen-waardoor-ik-toch-een-nieuwe-gadget heb gekocht? Of toch het belangrijkste: we gaan emigreren.
Wees gerust! Of teleurgesteld: nog niet nu. Maar we hebben wel het “principe-akkoord” gesloten dat we over 15 jaar naar het land van onze dromen vertrekken. Niet voor iets ordinairs als een B&B, en ook in “ik vertrek” zul je ons niet tegenkomen. Helaas: we spreken de taal en we gaan pas als er budget is.
De termijn van 15 jaar is niet toevallig gekozen: dat is ongeveer de tijd die onze jongste er voor nodig heeft om haar school af te maken. Goed, ze is nu ongeveer 3 jaar oud dus het voelt toch wat gek om er over na te denken. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Maar: als je geen plannen maakt, kun je ze niet uitvoeren.
15 jaar is ook wel enigzins “flexibel”. Het kan ook 16 of 17 jaar zijn, maar ook 14. Dat hangt af van aanstaande promoties (omdat die in belangrijke mate een bespoediging van het financiële scenario betekenen), maar ook van “het leven”. In het laatste jaar van de middelbare school verhuizen is bijvoorbeeld niet ideaal. Zeker niet gezien de plannen.
De bedoeling is om zelf een huis te bouwen of in ieder geval een bouwval danwel ruïne te kopen. We hebben de locaties waar we wel of niet willen wonen redelijk goed in kaart gebracht. Bewust “redelijk”: met oogkleppen op rondkijken zal mogelijk leiden tot suboptimale resultaten.
Ook zal ik minimaal een jaar in de bouw gaan werken tegen die tijd. Mijn ervaring is dat je zoveel handigheidjes leert van vakmensen, dat dit het werken aan mijn eigen woning aanzienlijk zal bespoedigen. Uiteraard kan ik zelf metselen, houtconstructies maken, leidingen trekken (zowel water als elektra) en de riolering en vloerverwarming aanleggen. Maar het kan vast sneller, handiger en goedkoper. Ook zullen lokale bouwstijlen een ander beroep doen op mijn vaardigheden, vooral bij het metselen. De houtconstructie heb ik namelijk al afgekeken van de lokale (beoogde) gebieden.
Maar vooral stucadoren en tegelen zijn kunsten. Een goede stucadoor is een artiest, dat mag niet onderschat worden. Ik kan het niet – en zal het na enkele maanden nog steeds niet kunnen. Niet snel genoeg om er geld mee te verdienen. Maar wel goed genoeg voor mijn eigen woning (wellicht). In ieder geval is het niet stom.
Over 15 jaar is er waarschijnlijk ook voldoende geld om niet meer afhankelijk te zijn van een inkomen. Het gat tot mijn pensioen is dan te overbruggen en zelfs met de negatieve scenario’s is er reeds voldoende gespaard om me daar niet meer druk om te maken. Laat staan als ik nog 15 jaar doorwerk (tov. nu). Uiteraard kan het nóg pessismistischer dan de slechtste schattingen nu laten zien. Maar dat zou betekenen dat we waarschijnlijk een groter probleem hebben.
Conclusie: de plannen worden verder uitgewerkt maar we zijn het met elkaar eens. De details moeten nog duidelijk worden, maar daar hebben we nog lang de tijd voor. Een stip op de horizon is echter niet slecht – en het is feitelijk zelfs erg belangrijk voor mij. Want: ik heb mijn verloren ambities (qua werk en motivatie) teruggevonden. En dat is heerlijk!
Het is zover. Vanaf 1 augustus gaan we een memorabele tijd in: vanaf dat moment is de spaarrente die ik krijg op onze spaarrekening hoger dan de netto rente die ik betaal op mijn hypotheek.
Tot op heden hebben wij elke maand een stukje extra afgelost op de hypotheek. Dit zorgt meteen voor lagere lasten en past bij de gedachte om snel hypotheek vrij te zijn. Natuurlijk heb ik al diverse keren geschreven hierover, en ook waarom ik aflos en dit geld niet extra beleg in aandelen. Ook al is het rekenkundige rendement op aandelen groter: een stukje zekerheid is ook erg lekker.
Maar nu stoppen we dus met aflossen. Sparen is immers risico-vrij (tot 100.000 EUR) en op het moment dat de rentevaste periode afloopt op onze hypotheek mogen we boetevrij aflossen. Deze rentevaste periode eindigt in augustus 2029: een kleine 6 jaar. Natuurlijk bestaat de kans dat de rentestanden op de bankrekening weer lager worden. Dan gaan we simpelweg weer aflossen. Maximale flexibiliteit en voorspelbaarheid.
Immers, op een korte periode (6 jaar) ga ik niet uit van een groter rendement op mijn beleggingen (oei, doe ik de uitleg gedeeltelijk toch nog een keer).
Overigens vind ik het sowieso ontzettend bevredigend om iedere maand een stukje rente bijgeschreven te zien worden. Het is toch een paar honderd EUR per jaar. En da’s mooi meegenomen. Dat doet me wel meteen denken: is dat meegerekend in de koopkrachtplaatjes van mensen? Dat je nu weer rente krijgt en dit gedeeltelijk het koopkracht verliest compenseert (als je al koopkracht verliest).
Vorige week hadden we de caravan al opgehaald. Keurig op de oprit gezet, maar verder nog niet zoveel mee gedaan.
Gister ben ik aan het uitruimen gegaan. We zetten de caravan namelijk altijd vrijwel vertrek-gereed in de stalling. Alleen de gasfles en kleren er uit. Maar ja, hij bleek toch wel zwaar te zijn.
Uitruimen dus. Deurtje open, wat dingen er uit. En daar zie ik iets groens in mijn ooghoeken. Ik herken het niet direct, maar een vage herkenning sluimert in mijn achterhoofd. Ik buk, raap het op. Vouw het uit, kijk in het licht. Op zoek naar watermerken. Hoe komt er een briefje van 100 euro in mijn caravan?
Mooie meevaller. Maar mysterieus: de mensen van de stalling hebben geen sleutel. Wij hebben nog nooit 100 euro in het wild gezien. Het is gek. Maar we hebben het afgestort bij de bank. Toch lekker.
