550 kilometer

550 kilometer. Dat is het getal van de dag. Vandaag ga ik 550 kilometer autorijden. Verspilling? Wellicht. Ook al doe ik het elektrisch. Noodzakelijk? Wellicht niet.

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik nog veel grootouders heb. Maar ze wonen niet in de buurt. Of beter gezegd: ik woon niet in de buurt, want ik ben degene die in het zuidoosten is gaan wonen. Ons gezin & familie is sowieso nogal uitgewaaierd, van de Kop van Noord Holland, tot Groningen, West-Brabant, de Achterhoek en Zuid-Limburg.
De meesten zie ik nooit, anderen zelden en nooit uit vrije wil. Met mijn eigen broer en zussen deel ik weinig historie , anders dan dat ze toevallig uit hetzelfde geboortekanaal komen. De eerste ging uit huis toen ik 10 was, de laatste toen ik 14 was. Heel veel (goede) herinneringen heb ik niet aan de jaren dat ze nog thuis woonden. En überhaupt nauwelijks herinneringen aan de tijd dat we allemaal thuis woonden.

Daarna zijn ze zelden nog thuisgekomen: we hebben ook geen “ouderlijk huis” in die zin. Mijn ouders vonden het nodig om regelmatig te verhuizen.

Desniettegenstaande (mooi woord toch?) heb ik met mijn grootouders wel een goede band. Ik spreek ze regelmatig. Maar we wonen wel meer dan 135km uit elkaar. En met het ouder worden van hen wordt het steeds lastiger. En de hele pandemie maakte het natuurlijk niet eenvoudiger. Eerst konden we daar niet op bezoek, en nu kan dat wel. Maar nu heb ik 3 kinderen en de jongste is een baby – en dat is voor haar best een eindje rijden.

Ons nieuwe huis hebben opa & oma nog niet gezien. Een auto hebben ze niet (meer), en met de trein naar ons toe was vóór de pandemie al wel een uitdaging: een kleine 2,5 uur zijn ze wel onderweg en dan nóg moet ik ze 15 minuten verderop ophalen van het dichtstbijzijnde treinstation. Nu is het domweg onverstandig en oncomortabel: het is koud, opa is soms de kluts kwijt en oma is angstig.

Dus: ik ga ze morgen ophalen én terug brengen. En dat is dus een afstand van 550 kilometer.