De bovenstaande 2 woorden kwamen in me op. Adjustment Protocol. Aanpassingsprotocol. In deze context: het aanpassen aan een nieuwe situatie. Waarom kwamen deze woorden in me op? De voor de hand liggende reden is het feit dat ik natuurlijk recentelijk een nieuwe werkgever heb. Minder voor de hand liggend is de specifieke reden waarom het precies déze woorden zijn. Dat is simpel en daar zit niet echt een dieper liggende betekenis achter: ik ben een groot liefhebber van de Netflix-serie “The 100”. Helaas heb ik alle seizoenen inmiddels gezien…
Maar goed, terug naar het werk: ik moet me aanpassen. Maar ik vind het héérlijk! Ik kan niet omschrijven hoe prettig het is om weer “onder de mensen” te zijn. Op kantoor zijn. Mensen om me heen. Structuur, regelmaat, uitdaging en nieuwe dingen om te leren. Het gevoel een onderdeel te zijn van een maatschappij.
Want dat laatste ben ik de afgelopen jaren vrijwel volledig uit het oog verloren. Al voor de pandemie werkte ik veel thuis, afgeschermd in een goede (werk)positie bij een bedrijf. Ik kwam niet onder de mensen, behalve de paar collega’s die we hadden en af en toe een zakenreis.
Nu draai ik mee in een bedrijf met een paar honderd werknemers. Met targets, doelstellingen, KPI’s, doelen en andere synoniemen voor feitelijk hetzelfde: er moet omzet gedraaid worden waarmee we de producten verkopen tegen een hogere prijs dan de som van inkoop & organisatiekosten.
En dat is heel anders dan mijn startup-wereldje van de afgelopen jaren.
Maar het is ook wennen. Dat ik geen MT-lid ben, dat ik de organisatie niet ken en lerende ben. Soms voelt het als halve re-integratie. Alsof ik zelf op een andere planeet ben geweest, geïsoleerd van grote delen van de corona-periode. Waar ik niet te maken had met materialenschaarste, veeleisende klanten, prutsende leveranciers of eigen organisatie-falen.
Het is ook wennen aan het feit dat ik niet veel meer thuis ben. Ik ben nu juist veel van huis: ik begin op de dagen dat Lieftallige Echtgenote werkt vroeg en ben daarmee ook vroeg de deur uit: Huize Geldsnor is dan nog in diepe rust. En als ik thuis kom, dan zitten ze al te eten en draai ik alleen mee in de avondroutine.
Dat merk ik niet alleen zelf: ook de kinderen hebben het er over. Het is ook voor hen aanpassen aan de nieuwe situatie: van papa die altijd thuis was (behoudens zakenreizen), naar papa die er niet is. Ze gaan er goed mee om, maar het is toch grappig om te zien aan kleine dingetjes hoe goed je de kinderen kent. Het is moeilijk uit te leggen en voor een deel wellicht projectie. Maar tsjonge, ik mis die koters soms wel.
Aan de andere kant is dit natuurlijk de situatie waar het gros van de jonge gezinnen in zit: werkende ouders, al dan niet in deeltijd. Opvang, school, sport. Ik prijs me gelukkig dat dit het enige is waar ze in die zin mee te maken hebben. Geldzorgen hebben we niet, de relatie is ijzersterk en buitengewoon goed. Onze gezondheid is volledig in orde, afgezien van een triviale snotneus of iets dergelijks. Maar niets wat buiten de perken valt. Ik merk ook aan de kinderen (de oudste 2) dat ze buitengewoon goed in hun vel zitten op school.
Ik zie het dus maar als goed teken dat we elkaar missen!
*dit bericht had vanochtend geplaatst moeten worden, maar ik had een foutje gemaakt.