Auteur: Snor

De Geldsnor, kortweg "De Snor", is een blogger die zich ergens in het midden van zijn 30-ers bevindt. Getrouwd, meerdere kinderen, werkzaam in een boven-modale functie ontdekte hij in oktober van 2019 Het Begrip: Mr. Money Mustache. Nadat hij ALLES gelezen heeft wat MMM gepost heeft, kwam het idee om zelf te bloggen: wat is er in Nederland bereikbaar, in hoeverre wijkt onze positie af van de Amerikaanse mogelijkheden? En wat schetste zijn verbazing: ondanks het feit dat MMM een begrip is, een legende, 1 van de Grote Grondleggers van FIRE, was de website "Geldsnor.nl" nog beschikbaar. Deze naam is een geuzentitel, een eerbetoon zo u blieft.

Ogen laten laseren

Snor 5 reacties

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met wat “ijdelheid”; de gedachte speelde door mijn hoofd om mijn ogen te laten laseren.

Al zolang als ik me kan herinneren ben ik brildragend: al ongeveer 35 jaar. Ik weet niet beter. Ik heb een tijdje lenzen gedragen, maar daar ben ik mee gestopt. De reden hierachter is even lachwekkend als gruwelijk: toen ik in het leger zat, inmiddels 20 jaar geleden, moest ik naar het Infanterie SchietKamp (ISK) in Harskamp. Daar kwamen we vaker natuurlijk, want als infanterist is kunnen schieten best belangrijk. Onder alle denkbare omstandigheden.

Maar op het ISK is ook een ruimte en die heette meen ik de MOR. Wellicht heb ik dat verkeerd onthouden. In ieder geval is dit een ruimte waar je traint met traangas. Met echt traangas wordt je geleerd om een gasmasker op te doen. Heel vaak achter elkaar – en het kan een heftige ervaring zijn. Temeer als je vergeet je lenzen uit te doen. Damn, dat doet pijn en houdt je ogen lang geïrriteerd!
Sindsdien draag ik alleen daglenzen als ik ga zwemmen. Zonder bril herken ik mijn eigen kinderen niet.

Ik heb al vaker gekeken naar laseren of soortgelijke operaties. En ergens durf ik het simpelweg niet. Ik vind het eng. Mijn ogen zijn mijn alles, ik ben erg visueel ingesteld.
Maar ook is mijn bril een onderdeel van mijn gepercipieerde identiteit. Wil ik eigenlijk wel zonder bril?
Vorige week heb ik een afspraak gemaakt om mijn ogen te laten laseren, of in ieder geval het vooronderzoek te doen. Na ontvangst van de informatiebrochure heb ik echter de afspraak toch afgezegd.

Mijn bril hoort bij mij – en daar wil ik niet van af. Het beperkt me niet in het dagelijkse leven. Ik heb er geen last van. Dus alles blijft bij het oude…

Zin in de lente

Snor 5 reacties

Het wordt met grote stappen langer licht. Heerlijk. Ik bedoel: ik hou van de winter. Maar dan moet het wel winterweer zijn. Niet deze schimmelende drabkou met eindeloze wolkenvelden.
Natuurlijk hebben we een paar mooie zonnige dagen gehad aan het begin van de maand, maar toen was het wel koud in de ochtend. En in de middag waaide het guur. Nu heb ik gewoon behoefte aan zon & 20 graden.

Maar we gaan de goede kant dus op. ’s Avonds is het later donker, ’s ochtends vroeger licht en het verschil is per dag te zien. Ook de vogeltjes zijn weer volop bezig met vrouwtjes te veroveren en hun territorium af te bakenen. Het is hier een kakofonie van koolmeesjes, pimpelmeesjes, merels en duiven, afgewisseld met het gehamer van de Bonte Specht.

Ondertussen stroomt het van de regen terwijl ik dit schrijf. Saai, grijs weer. Het geeft me een opgesloten gevoel. Ook al kan ik prima naar buiten als het regent: het is toch wat minder uitnodigend. Maar we zullen het maar van de positieve kant zien: de grond kan hier nog wel wat neerslag gebruiken. Februari is grotendeels droog verlopen en het vocht van januari is al lang de bodem ingetrokken. Het is de eerste serieuze regen sinds ik begin februari mijn Wadi-project afrondde!

Gelukkig komt het vanzelf goed: de eerste warme dagen zullen weer hemels voelen en in mijn regio hebben we deze stukken eerder dan aan de kust of in het noorden. Even geduld nog dus!

Klotsen over de plintjes

Snor 9 reacties

Ik voel me bijna gemoedsbezwaard om het te delen, maar het is ook een beetje onderdeel van een blog als het mijne: het geld klotst de laatste maanden over de plinten. De ene meevaller na de andere stapelde zich op, wat zich vertaald heeft in een flink gegroeid banksaldo.

Allereerst waren er de meevallers van de kinderopvangtoeslag: we hebben de wijzigingen van 2023 doorgegeven en de wijzigingen over het jaar 2022. Doordat ik gedeeltelijk voor mezelf werkte in een opstartende fase, lag het inkomen relatief laag. Daardoor kregen we veel meer geld terug van de kinderopvang: mijn verzamelinkomen was een kleine 30.000 EUR lager dan het jaar er voor.
Na de ontvangst van de jaaropgaves hebben we ook het inkomen van Lieftallige Echtgenote aangepast. Al met al is er een paar duizend euro extra kinderopvangtoeslag binnen gekomen over het jaar 2022.

Ook hebben we besloten om langer door te rijden in de PHEV, waardoor het contract goedkoper werd (weliswaar ook tegen minder kilometers). Dit is met terugwerkende kracht verrekend tot aanvang van het contract. Opnieuw kwam er 3000 EUR binnen.

Vervolgens zat ik met alle twijfels over het voor mezelf doorgaan of niet. Dit werd versterkt door het aflopen van mijn tijdelijke contract bij een werkgever; doordat dit contract afliep had ik recht op een WW-uitkering en kreeg ik natuurlijk ook het vakantiegeld uitbetaald van het aflopende contract.

De WW-uitkering is een geval apart: ik werd halverwege een maand werkloos en had halverwege de volgende maand alweer een nieuwe baan. Als je de calculatoren invult krijg je niets: ik had een inkomen in januari en een inkomen in februari. Echter: dat was beiden voor een halve maand. En dan komt het verhaal met daglonen. Ergo: er kwam wel degelijk een uitkering binnen die ik had aangevraagd. Niet zozeer voor deze paar weken, maar je weet nooit hoe lang het duurt. Nodig had ik het niet voor deze periode; maar ik heb het nu wel.

Dat ik het niet nodig had, kwam door een ander voorval: ik werkte ook als consultant (ZZP) voor een andere opdrachtgever. Deze hadden het contract beëindigd en in 1x de openstaande rekeningen allemaal voldaan. Ook de tijd die ik voor ze “gereserveerd” had, maar niet hoefde uit te voeren. In zekere zin een bonus.

Maar het houdt nog niet op! Zo kreeg Lieftallige Echtgenote een sigaar uit eigen doos: ze was overgestapt van zorgverzekeraar, maar de oude werd ingehouden op het salaris. Dit is pas in februari gecorrigeerd. Ook zaten er opeens veel declaraties in haar salaris. Daar hadden we eerder wel kosten aan gehad, maar dat viel niet zo op: voornamelijk reiskosten. De reiskostenvergoeding naar haar werklocatie is gemaximeerd, maar niet als het “zakenreizen” betreft zoals een cursus.

En nog steeds houdt het niet op! Want we hebben ook de subsidie ontvangen voor het afkoppelen van de hemelwaterafvoer. Nog eens 1160 EUR, waar we de kosten aan het begin van januari en in december hebben gemaakt.
Oké, laatste dingetje dan: de energierekening in februari was -20 EUR.

Al met al kwam er bijna 10.000 EUR méér binnen dan gebudgetteerd. Al met al is het een prima begin van het jaar, lijkt me!

Energieverbruik februari: en hoe bevalt het dynamische contract

Snor 2 reacties

Regelmatig plaats ik updates over ons energieverbruik én de kosten daarvan. Januari was al een goede maand, en februari de eerste maand dat we op de boekhoudkundige nul komen. Dat laatste is het gevolg van relatief grote voorschotten in de wintermaanden, die door zuinigheid en zeer zacht weer nogal “overtrokken” waren.

Eerst maar even de getalletjes:
1. We verbruikten 1188kwh elektriciteit
2. We leverden 280kwh terug
3. We hebben 508kwh geproduceerd
4. En “dus” 228kwh direct verbruikt: dat is 45% eigen verbruik, en 36% van ons totale verbruik is zelf geproduceerd.
5. We verbruikten 33 m3 gas.

Mooie getalletjes, al zegt het op zichzelf weinig. Zo is ons maandverbruik aan elektra 4x zo hoog als voor een normaal gezin en ons gasverbruik 10x lager. Dit komt omdat we vrijwel alles warmstoken met de airco. Slechts op het eind, toen de nachten écht koud waren en de efficiency terugliep hebben we een keertje op gas de vloer warmgestookt.

Maar er zit ook een flink stuk “auto’s” in: 543.7kwh hebben we gebruikt voor de auto’s!

Om een en ander in perspectief te plaatsen, moeten we het vergelijken met voorgaande jaren. Vorig jaar verbruikten we ruim 700kwh voor de auto’s. We hebben in 2022 24m3 gas verstookt en 1611kwh verbruikt in totaal. Dit jaar dus (als je alles in de opsomming plust & mint) 200kwh minder, waarvan het leeuwendeel voor de auto’s.
Ergo: ons verbruik is slechts 4.6% lager! In eerste instantie verbaasde mij dit. We hebben toch ons best gedaan?
Toen ben ik wat verder gaan kijken. Februari was een zachte maand: gemiddeld in mijn regio was het 5.4C. Echter: 2022 had een nóg zachtere februari, met 6.6C gemiddeld. Dat betekent in mijn gebied dat het aantal graaddagen ruim 7.5% hoger lag in 2023.

Dan is het opeens best aardig: ondanks een koudere (doch zachte) februari maand, hebben we tóch minder energie verbruikt. Het is heel goed mogelijk dat de weersinvloed het grootst is op ons energieverbruik: een flink deel van ons energieverbruik is immers voor het verwarmen van de woning.

Het dynamische contract dan!

Als energienerd vind ik het nog steeds heerlijk om een dynamisch contract te hebben! Vooraf is ingeschat door mijn energieleverancier (EasyEnergy) dat ze stroom zouden gaan leveren voor 43ct (inclusief belastingen). Voor gas lag dit tarief rond de 1.56 EUR per m3.

Hoe anders was de werkelijkheid! We hebben een gemiddelde prijs op elektriciteit weten te realiseren van 30.7ct: bijna 30 procent lager dan ingeschat. Maar niet alleen lager dan ingeschat; ook fors lager dan het daadwerkelijke gemiddelde van februari. De onderstaande grafiek laat de tarieven zien excl. btw en overige kosten:

Ons gerealiseerde gemiddelde over de maand genomen lag 22.5% lager dan de marktprijs: we hebben goed gespeeld met onze mogelijkheden om op de goedkoopste momenten te verbruiken. Toch wordt dit verschil iedere maand iets kleiner, tot het moment dat we netto stroom leveren. Ons volume op de hogere prijzen (als het donker is) wordt namelijk steeds iets groter, terwijl de stroom die we terugleveren steeds iets goedkoper wordt in de middag.
Dat is niet erg: vanaf deze maand of volgende maand krijgen we sowieso netto geld terug.

Een zelfde grafiek kan ik maken voor gas, eveneens zonder energiebelasting en BTW. Hier kunnen we niet echt spelen met de prijs: het is gewoon een kwestie van zuinig aan doen. Want zelfs met deze prijzen kost een kuubje gas nog steeds 1.23 EUR!

Los van de kosten vind ik nog steeds het grootste voordeel aan het dynamische contract dat je bewuster bent van de kosten die je maakt. Dit bewustzijn wordt vergroot doordat je het goed kunt beïnvloeden: een uurtje later de vaatwasser aan kan zomaar 20ct schelen. “Dat is niet veel”, hoor ik je denken. Maar wél ruim 70 EUR per jaar en ik weet zeker dat je wel eens meer moeite doet om minder te besparen.
(de auto op het juiste of onjuiste moment laden kan zomaar 1-2 EUR schelen per uur)

Knibbel knabbel knuisje

Snor 20 reacties

Het is moeilijk te missen in deze tijd van het jaar. Zelfs voor Geldsnor, die geen kranten leest en geen televisie kijkt: de reclames van de diverse WOZ-bureautjes en de ophef daarover bij gemeentes.

Het is feitelijk ook een schandalig verdienmodel. Tenslotte is het zo dat iets niet illegaal hoeft te zijn om toch ethisch onverantwoord te zijn. Ik ben ook niet de eerste blogger die hier over schrijft – maar vind het toch belangrijk om de punten over de bühne te krijgen. Ten slotte heeft iedere blogger nét een iets ander bereik.

Laten we beginnen bij het begin: deze bedrijfjes spelen in op sentiment. Het sentiment dat overheden je een poot uitdraaien en daarna je geld over de balk smijten. Dit doen ze zelfs door feitelijke onjuistheden er in te brengen. Ken je de slogan: “Knibbel-knabbel-knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje?”

Het antwoord in deze reclame is “de Belastingdienst en daardoor betaal je teveel WOZ-belasting”.
Lieve mensen. De Belastingdienst is geen onderdeel van je WOZ-waarde, anders dan de invloed van de WOZ-waarde op je eigenwoningforfait. In die zin zijn zij “ontvanger” van de informatie. Ze zijn niet betrokken bij het opstellen er van en de impact is veruit het grootst op de lokale belastingen en heffingen.

Bovendien bestaat er geen “WOZ-belasting”. Het is OZB-belasting en WOZ-waarde. De tarieven voor de OZB en andere heffingen wordt bepaald door je gemeente, de grondslag is de waarde van de woning. In geen van deze onderdelen van de som komt de Belastingdienst voor.

Wil je werkelijk dat mensen die zó inaccuraat zijn met woorden, jou juridisch gaan bijstaan tegen een overheid? Als er in 1 beroepsgroep “semantiek”, taal, grammatica en interpunctie belangrijk is, dan is het in het rechtssysteem. Het verschil tussen een punt of een komma kan de gehele betekenis veranderen. Laat staan als het gaat om vormfouten of verkeerde begrippen en definities. Dit soort knuppels knapen verdient dan ook geen podium en heeft geen bestaansrecht.

Maar het is nog veel erger. Eigenlijk, als je er over nadenkt. Er is een bepaalde systematiek om woningwaardes te bepalen. Dit loopt iets meer dan een jaar achter, want het is altijd de peildatum van 1 januari vorig jaar. Het feit dat inmiddels de prijzen dalen, doet daar niets aan af. Tenslotte klaagde je er ook niet over toen de woningprijzen stegen, of wel?
Dit is dus een kwestie van het accepteren van de systematiek. Dit betekent niet dat je de overheid niet mag controleren of ergens op mag wijzen. De formulieren die ik daarvoor ken van mijn uitvoerende instantie hier in Limburg zijn zéér eenvoudig en kosten minder tijd dan het invullen van het formulier van de Knuppeltjes-brigade en Kneuzenbende koorballen-club.

Ik verzand echter in details. Het gaat om de grote lijnen: gemeentes zijn de grootste ontvanger van de lokale belastingen. En gemeentes hebben het doorgaans financieel erg lastig. Ze hebben steeds meer verantwoordelijkheden gekregen en steeds minder middelen. Gemeentes betalen de bijstandsuitkeringen uit, maar hebben ook allerlei taken in de WMO, groenvoorziening, onderhoud aan lokale infrastructuur etcetera. Dat vergeten we wel eens.

We willen voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. Ik ben ook van mening dat een gemeente efficiënt moet zijn en goed met zijn middelen om moet gaan. En juist dáárom kun je beter zelf het bezwaarschrift indienen. Dit is sneller en goedkoper in het hele proces en dat maakt meer middelen vrij voor gemeentes om de taken uit te voeren waar ze voor aangenomen zijn.

(en nogmaals: je wilt je toch niet écht laten vertegenwoordigen in een rechtssysteem door een bedrijf welke de terminologie nog niet eens juist heeft?!)

Is het echt never sell Shell?

Snor 2 reacties

Het is een gezegde op de beursvloer: never sell Shell. En ook ik heb aandelen in Shell. Opgepikt op de bodem van de markt tegen een gemiddelde koers van 10.70 EUR. Met het huidige dividendbeleid levert dit ruim 10% yield-on-cost op. Een buitengewoon aantrekkelijk perspectief.

Inmiddels is de koers bijna verdrievoudigd en slingert Shell rond de 30 EUR. Een mooie winst in mijn portfolio.

In toenemende mate voelen wij ons hier heel slecht over; zowel ik als Lieftallige Echtgenote. En we hebben het afgelopen weekend dan ook een besluit genomen: we gaan 60% van onze positie liquideren. Dat wil zeggen: we gaan het wel degelijk verkopen. Het vrijkomende geld gaan we in zijn geheel besteden aan een alternatief, namelijk elektrische bussen in de vorm van Ebusco.

Dit is natuurlijk een veel volatielere en minder zekere investering. Tenslotte is Ebusco een soort van start-up. Maar wel eentje die niet per se probeert het wiel opnieuw uit te vinden, wat het risico verlaagd. Bovendien ken ik een heel aantal mensen die er werken. Dat levert me geen voorkennis op, maar wel vertrouwen in de keuzes die ze maken.
De volatiliteit kunnen we wel aan, zeker voor het grotere goed. Iedere elektrische bus op de weg is een deel van de puzzel en haalt walmen weg uit de binnenstad. Het is daarmee een vrij directe investering, veel directer dan een tracker of iets dergelijks.

Lost dit het probleem op? Nee, maar het maakt mijn portfolio groener en het is een goede herinvestering van de winst.

(Dit is geen beleggingsadvies, doe je eigen onderzoek.)

Bad boys for life

Snor 14 reacties

Al wekenlang staat dit bericht klaar als concept. En ik heb het al meerdere keren herschreven. Het is namelijk nogal persoonlijk. Maar ik wil het toch van me afschrijven. Op een aantal vlakken gaat het namelijk helemaal niet zo goed met mij.

Dat heeft alles te maken met het verleden. Met mijn verleden. Het gekke is: ik heb eigenlijk altijd gedacht dat ik wel een redelijke jeugd heb gehad. Pas de laatste jaren realiseer ik me dat ik dat eigenlijk helemaal niet weet. Ik heb vrijwel geen herinneringen aan vroeger.

Die kan ik ook niet ophalen: mijn ouders hebben zelden tot nooit foto’s gemaakt en bewegende beelden bestaan al helemaal niet. Dat laatste is voor iemand van mijn generatie niet zo gek: de home video recorder kwam pas net op aan het begin van de jaren ’90.

Met het krijgen van kinderen en zelf ouder worden heb ik echter steeds meer moeite met de keuzes die mijn ouders gemaakt hebben. Ik begrijp ze niet – ook al zijn ze gemaakt in alle onschuld.

Verhuizen – verhuizen – verhuizen

Mijn levensverhaal begint ergens in de jaren ’80 in een middelgrote provinciale stad. In een vinex-wijk van deze stad om precies te zijn. Ik ben de jongste uit een groter gezin. Onze ouders zijn nooit gescheiden en zijn liefdevol naar elkaar toe – en ook naar ons, met uiteraard hun eigen eigenaardigheden.

Toen ik enkele jaren oud was verhuisden we naar de andere kant van de stad. Op die leeftijd had het net zo goed de andere kant van de wereld kunnen zijn: einde kinderdagverblijf en opgroeien in een ander stadsdeel. Voor mijn overige gezinsgenoten die enkele jaren ouder zijn was het vervelender: zij zaten allemaal al op de basisschool, een enkeling zelfs ver richting het eind van de basisschool.
Enkele jaren later verhuisden we weer. Ditmaal een kleine 100km verderop – om een paar jaar later weer terug te verhuizen. Mijn peutertijd tot groep acht heb ik zodoende doorgebracht op meerdere kinderdagverblijven en meerdere basisscholen.

Met terugwerkende kracht begrijp ik deze keuzes niet. Waarom moest je werk zoeken aan de andere kant van het land pap? Was er dan echt niets dichterbij? We woonden verdorie in een grote stad! Er is toch wel iets te vinden? Waarom? Waarom iedere keer ons opnieuw uit de omgeving trekken en ergens anders heen slepen?
Was het luiheid, omdat er verbouwd of geverfd moest worden? Was het de drang naar iets nieuws, naar avontuur? Was het een vlucht naar voren, of heimwee naar achter?

Op 1 van de plekken waar we kwamen te wonen zijn we de eerste 2 kwijtgeraakt. Niet overleden, maar in overdrachtelijke zin. Mijn oudste zus ging al snel uit huis nadat we weer terugverhuisd waren – ze had een vriend aan de andere kant van het land die een paar jaar ouder was. Mijn andere zus vertrok een aantal jaar later. Daar speelden zoveel problemen mee dat ik het niet eens uit kan leggen. Het meeste weet ik niet: ik heb geen herinneringen aan de jaren dat mijn zussen thuis woonden. Afgezien van wat sporadische losse momenten. Dat is ook wel logisch: zij waren al pubers toen ik nog een peuter was.

Zij hebben veel herinneringen aan de vakanties van vroeger. Ik niet: ik was 8 toen we voor het laatst met zijn allen op vakantie gingen. Vanaf mijn tiende gingen we nog slechts met zijn vieren. Vanaf 14e heb ik mijn zussen en broer nauwelijks nog gezien.

Goede bedoelingen

Ongetwijfeld is er van alles met goede bedoelingen gebeurd. Of het smoesjes zijn achteraf of echte verklaren weet ik niet. Zo zijn ze op 1 plek verhuisd ómdat mijn zus daar een relatie kreeg met iemand die niet geschikt was of als dusdanig bevonden was. Het resultaat van de verhuizing was echter tegengesteld: ze bleef bij hem achter. Totdat hij gearresteerd werd – waarvoor laat ik even in het midden.
Een andere verhuizing was het gevolg van de misere die mijn andere zus creëerde. Daar wilden ze van weg zijn. Ze loog alles bij elkaar. Van kleine dingen tot ernstiger fraude en extreme medische gebeurtenissen. Een andere verhuizing was het gevolg van er willen zijn voor haar.

Toen we allemaal uit huis waren (dat is inmiddels meer dan 20 jaar geleden), kreeg mijn vader het wél voor elkaar om al die jaren op en neer te rijden naar zijn werk. 200km per dag. Waarom toen wel? Waarom niet toen we jonger waren? Natuurlijk begrijp ik dat het andere tijden waren en dat je dichter bij huis wilde zijn. Natuurlijk begrijp ik dat de liefde van je leven (mijn moeder) soms dichter bij sterven dan bij leven zat. Maar waren wij dan niet belangrijk?

Liefhebben

Mijn ouders hebben ons altijd lief gehad. Daar twijfel ik geen moment aan. Maar ze zijn ook van het type “voel je niet verplicht”. In een disfunctioneel gezin zoals wij geworden zijn, voelen wij ons ook niet verplicht. We zijn vreemden voor elkaar, die elkaar soms jaren niet zien. Soms met als excuus dat we meer dan 200km uit elkaar wonen. Soms is de reden dát we zover uit elkaar wonen een gevolg van het feit dat we geen gedeelde historie hebben. Geen ouderlijk huis om naar terug te keren. Geen verjaardagsfeestjes, kerst, pasen of oud& nieuw wat we gezamenlijk vieren. Onze enige overeenkomst is inmiddels dat we hetzelfde geboortekanaal hebben gedeeld.

Vroeger, en dan praat ik over bijna 30 jaar geleden, kon ik heel goed overweg met mijn jongste zus. Ze leerde me Frans, want dat leerde zij net op de basisschool. Ze had een singeltje van Meat Loaf wat ze draaide op haar kamer. Eén van de weinige, doch dierbare herinneringen. Een schril contrast met het manipulatieve leugenachtige wezen waar ze later toe verworden is. Zij heeft ook last gehad van de verhuizingen en alle andere dingen.

Verder heb ik altijd een kamer gedeeld met mijn broer. De grootste lol hebben we gehad, al ken ik geen details meer. Vanaf mijn puberteit verslofde dit. We waren weer eens verhuisd en hij ging ergens studeren. Hij is nooit meer thuisgeweest en na zijn studie geëmigreerd.

Tegelijkertijd hebben we nooit een voorbeeld gekregen: mijn ouders hadden een openlijke hekel aan mijn grootouders van 1 kant. De familie aan de andere kant deugde ook niet en zagen we nooit. Zelf hebben we dit dus niet met de paplepel ingegoten gekregen.

Geld, carriere en gebrek aan doorzettingsvermogen

Ook over geld hebben we nooit iets geleerd. Behalve dat het op moet als het kan: spaarzaam waren we niet en geld was er dan ook nooit. Ze hebben in alle verhuizingen meer dan een heel huis aan overdrachtsbelasting betaald. Pas sinds enkele jaren is een eventuele erfenis spreekwoordelijk positief.
Uit ongetwijfeld opnieuw goede bedoelingen werd ons op veel gebieden geen strobreed in de weg gelegd. Als je geld verdiend had mocht je het uitgeven zoals je wilt. Nieuwe mountainbike, playstation of een vakantie? Lekker doen. Nobel, maar ik had graag gezien dat ze iets meer wijsheid bij hadden gebracht.

Maar vooral had ik graag gezien dat ze ons geleerd hadden of gedwongen hadden om dingen af te maken. Van ons allemaal heeft er maar ééntje normaal de middelbare school doorlopen en is gaan studeren. Niet dat dit een must is. Maar we hebben destijds ook niet iets anders geleerd. Geen vak, geen beroep. We zijn gewoon gaan fladderen. Persoonlijk heb ik dit later ruimschoots goedgemaakt.
Maar is het zó slecht om tegen je puberkinderen te zeggen dat je gewoon je huiswerk moet maken? Dat je moet leren, huiswerk nakijken of overhoren? Dat je verdorie gewoon afmaakt waar je aan begonnen bent? Dat als je een sport kiest, dat je daar voor kiest en niet na 2 maanden iets anders mag kiezen? Of 2 weken?
Ook had ik graag geleerd om ambitieus te zijn. Ik ben het geworden – maar niet zo opgevoed.

Bad Boys for Life

Was het dan allemaal slecht? Neev – ik heb in mijn jeugdjaren het niet eens ervaren als slecht. Mijn zussen waren snel het huis uit waardoor ik mijn puberteit in rust en ruimte heb kunnen doorbrengen. Ik ben van de generatie van Will Smith, althans van zijn films en series. Fresh Prince of Bel Air (yoho, see you later!), Independence Day en Bad Boys. En Bad Boys 2 – en meer recentelijk Bad Boys for Life. Veel van die films keek ik met mijn beste maat, die uit een redelijk normaal gezin komt (al heeft ieder huis en ook het zijne een kruisje). Maar in ieder geval was zijn zus geen gestoorde manipulatieve psycho-bitch.

De film bracht tranen in mijn ogen (ok, ik heb zitten janken als een peuter), omdat ik me opeens realiseerde waarom mijn relatie met mijn ouders sinds de zomer zo gebrouilleerd is. Ik draag het ze na dat me nooit is geleerd om door te zetten, met geld om te gaan, iets af te maken. Dat ik geen familie heb, maar inmiddels ook al lang de behoefte niet meer voel om familiebanden aan te halen. Het is meer dan 25 jaar geleden, zelfs bijna 30 jaar, dat we met zijn allen onder hetzelfde dak woonden. Ik neem ze kwalijk dat we iedere paar jaar ergens anders woonden, waardoor ik geen ouderlijk huis heb en ontworteld ben. Er is geen gezamenlijke plek om naar terug te keren, geen veilige haven. Er zijn nauwelijks foto’s van vroeger en daarmee zijn herinneringen moeilijk op te halen en vast te houden.

Ik begrijp dat bovenstaande een beetje warrig is. Het is ook niet helemaal het verhaal zoals ik het in mijn hoofd had. En natuurlijk is er ook wel sprake van dankbaarheid. Niets is zwart of wit: het leven bestaat uit grijstinten. Het heeft ook geen zin om het iemand kwalijk te nemen: er verandert helemaal niets meer. Ook zijn de keuzes niet gemaakt óm ons te kwetsen. Het was helaas gewoon het gevolg van de keuzes die gemaakt zijn, waar wij geen invloed op hebben gehad.

Enfin, het is genoeg voor nu.

Unilever: dit kun je niet máken!

Snor 9 reacties

Stamppot. Ik hou er van. Het is één van de gerechten waarbij we doorgaans niet kiezen voor vleesloos. Spekjes er in, rookworst of iets dergelijks er bij.
Zo ook eerder deze week. Ik had hutspot gekookt. Lekker! We koken altijd voor twee dagen.
Dag 1 hadden we een stukje vlees er bij. Dag 2 hadden we een vegetarische rookworst er bij.

Bij het verdelen van de worst viel al op dat er een andere structuur is. Het snijdt wel érg makkelijk. Dochterlief neemt een hap en gretig nog meer. Ik neem een hap. En heb het gevoel dat de wereld vergaat. Een diep gevoel van walging komt naar boven. De smaak is onbeschrijflijk. Niet te nassen is nog te genuanceerd. Uitzonderlijk smerig is ook een understatement. In jaren heb ik nog nooit zoiets smerigs geproefd.
Hoewel ik me bewust ben van mijn voorbeeldpositie richting de kinderen kan ik het kokhalzen niet onderdrukken. Het is echt niet te doen. Vreselijk!

Nu moet je weten: ik eet normaliter álles. Er zijn dingen die ik niet lekker vind – en dingen die ik wel lekker vind. In allerlei landen heb ik vage maaltijden gehad, met hoogtepunten in China: varkenspoten (letterlijk de pootjes), kippenklauwtjes, allerlei soorten organen van hersens tot lever. Ogen, schapenballen, slakken en insecten. Ik ga dingen niet gauw uit de weg.
Maar dit! Ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk.
Liefste Unilever, als mede-eigenaar zeg ik: dit kun je niet maken.

Belastingaangifte is weer gedaan

Snor 1 reactie

Het is de tijd van het jaar: de belastingaangifte is weer gedaan. Die doen wij nooit op 1 maart maar altijd een dagje later. Iets met inlogproblematiek…

Uiteraard moesten we grof bijbetalen, omdat ik een deel van het jaar als consultant gewerkt heb. Niet erg: ingecalculeerd! En hoe! Want feitelijk hebben we alle inkomsten van mij opzij gezet, in afwachting van de belastingen. Die zijn namelijk nauwelijks betrouwbaar te berekenen als je maar een deel van het jaar onderneemt: diverse aftrekposten, kortingen, maar ook beperking van kinderopvangtoeslag en hypotheekrenteaftrek. Enfin: we houden een mooi bedrag over. Want voor ons valt dit inkomen dus eigenlijk pas dit jaar!

Plannen hebben we er nog niet voor. Dat komt vast goed…Heb jij de aangifte al gedaan?