Al jaren, of eigenlijk zo lang ik het me kan herinneren, weet ik niet wat ik wil. Hier heb ik ook al regelmatig over geblogd. Langzamerhand nader ik de 40 (ok, dat duurt nog een paar jaar), en weet ik het nog steeds niet.
Zo vroeg ik me laatst al af, of ik me niet zou laten omscholen. En ook heb ik vorige week een gesprek gehad met onze CEO toen we toch samen een week in Vegas waren: wat wil ik bereiken met het bedrijf en wat kunnen zij van mij verwachten?
En natuurlijk ben ik ook voor mezelf begonnen, maar heb ik ook nog regelmatig werkzaamheden op mijn “vrije dagen” voor mijn huidige werkgever. En zelfs gesprekken gehad met bedrijven of ik niet voor hen zou willen werken.
Dit betekent dat ik goed voor mezelf op een rijtje moet zetten wat ik wil, en waarom ik het wil. Welke waarden vind ik belangrijk, en wat niet? Zit er iets onderhuids, waardoor ik me wellicht voor de gek hou?
Wat vind ik belangrijk?
Werken is voor mij nooit een probleem geweest. Ik ben begonnen met werken op mijn 17e, als ik krantenlopen niet meereken. Anders ben ik op mijn 13e begonnen. Maar op mijn 17e ging ik het leger in. Ik was van school gestuurd en had geen idee wat ik wilde. Het leger was een goede plaats – maar na het behalen van mijn specifiek gekleurde baret, heeft mijn kapitein me de tip gegeven om tóch mijn school af te maken.
Zo geschiedde. Niet dat ik daarna wist wat ik wilde gaan doen, en ik ben dus gaan werken en niet gaan studeren. Dat heb ik pas later gedaan: mijn HBO afgerond toen ik 27 was en universiteit toen ik 33 was. Beiden op basis van interne motivatie: voor mijn werk heb ik beiden nooit nodig gehad.
Ik heb zoals gezegd nooit problemen gehad met werken (of autoriteit). Zowel fysieke arbeid als denkwerk heb ik nooit geschuwd.
Ik vind het belangrijk om bezig te zijn. Het ergste wat je mij kunt aandoen is me laten vervelen. Als ik 10 dingen moet doen, dan doe ik er 10. Als ik er maar 1 hoef te doen in dezelfde tijd, dan is de kans groot dat ik het niet doe.
Belangrijk 1: Bezig zijn.
Als ik verder bedenk wat ik belangrijk vind in het werk, dan is het “een maatschappelijk belang”. Ik heb diverse mogelijkheden tot goed betaalde functies naast me neergelegd, simpelweg omdat het bedrijf me niet aanstond. Dit zijn banken geweest, maar ook grote fabrikanten van chipmachines uit Veldhoven. Hun missie is niet de mijne. En daar kan ik me niet voor motiveren.
Belangrijk 2: Maatschappelijk belang, ofwel de wereld beter achterlaten dan ik deze aantrof.
Maar ik kan ook niet ontkennen dat de pandemie een ongekend groot effect heeft gehad op ons gezinsleven. Vrouwlief werkt in een ziekenhuis, en ik werk thuis. Waar velen dit verschrikkelijk vinden, heb ik hier vrij weinig last van. Meer dan ooit besef ik dat ik enorme mazzel heb dat ik zoveel tijd aan de kinderen kan spenderen, simpelweg doordat ik thuis werk. Ik haal ze op, ik breng ze weg, we eten samen.
Dat klinkt misschien arbitrair. Maar bedenk dat ik uit een werkwereld kom waar ik vaak om 7 uur ’s ochtends begon, en om 7 uur ’s avonds thuiskwam – als ik tenminste niet op reis was voor de Zaak. En het is nogal eens voorgekomen dat ik op vrijdagavond of zaterdag mijn reis boekte voor de zondagochtend…Sterker nog: ik heb een half jaar doorgebracht in Slowakije op deze manier.
Er op deze manier zijn voor mijn gezin vind ik dan ook erg belangrijk. Dit heeft ook gevolgen voor mijn bereidheid tot afstand naar een werkplek. Eerder vond ik een uur rijden niet erg (mijn werkgever zit nu zelfs > 1 uur verderop). Maar dat is met normale kantoortijden niet te doen.
Dat betekent niet dat ik niet meer reis of wil reizen. Maar wel dat ik dit op voorhand moet kunnen plannen. Ik heb 3 kinderen en daarmee een grote verantwoordelijkheid.
Belangrijk 3: voorspelbaarheid & ruimte in mijn schema om tijd met het gezin door te brengen.
Ik kan verder honderden dingen bedenken die ik “belangrijk” vind, maar dit zijn echt de belangrijkste. De rest doet er weinig toe. Tenzij ik echt iets over het hoofd zie – vraag het gerust in de comments.
Wat kan ik goed? En wat niet?
Ik kan snel typen, snel lezen en grote hoeveelheden informatie verwerken in korte tijd. Ik heb een vrijwel fotografisch geheugen en ben goed in zowel de beta-kant als de alfa-kant. Talen, wiskunde en scheikunde zijn dan ook geen probleem.
Fysiek ben ik, voor zover ik dit objectief kan bekijken, behoorlijk fit. Ook al heeft mijn recente voetblessure hier weinig goeds aan gedaan en ben ik verre van mijn oude vorm verwijderd. Als 18 jarige liep ik de 7-heuvelenloop (15km) ruim onder de 50 minuten en ik heb diverse lange-afstandsmarsen gelopen met rugzakken van vele tientallen kilo’s op mijn rug, al dan niet met extra lading die we moesten meesjouwen.
Gek genoeg (wellicht) heb ik een gruwelijke hekel aan het maken van legpuzzels. Ook ben ik niet goed in het lezen van constructietekeningen. Denk hierbij aan Ikea of Lego, of installatietekeningen. Die krijg ik moeilijk verwerkt. Zonder boekje gaat het vaak een stuk beter. Als ik het boekje wel gebruik dan moet ik echt heel zorgvuldig en oplettend plaatje-voor-plaatje en stukje bij beetje werken.
In een IQ-test ga ik dan ook regelmatig nat op de visueel-ruimtelijke aspecten.
Omgang met mensen vind ik heerlijk – maar ik sta wel bekend als “sterke persoonlijkheid”. Ik krijg graag mijn zin en ben extreem competitief. Dat is niet de beste combinatie en er zijn zeer zeker mensen op deze wereld met een hartgrondige hekel aan mij. De laatste jaren leer ik mezelf om niet overal een mening over te hebben, of deze niet altijd te uiten.
Ook ben ik een uitsteller. Alles op de lange baan. En dan komen met het smoesje dat je beter werkt onder druk. Nee, dat is onzin. Het is ook geen vorm van luiïgheid. Het is een vorm van indekken tegen falen. Beter te laat, dan niet goed genoeg.
En mijn allerslechtste eigenschap: ongeduld! Ik ben denk ik ’s werelds meest ongeduldige persoon…
Wat vind ik leuk?
Afgepeigerd zijn. Dát vind ik leuk. Fysiek afgepeigerd, wel te verstaan. Stuur mij maar uren door de modder en de regen. Het is meermalen voorgekomen dat ik mijn vrouw een berichtje stuur (toen we nog geen kinderen hadden) die luidde in de trant van “Schat, het regent dús ik ga nog even hardlopen” of ’s ochtends wakker worden en door de sneeuw ploeteren in de heuvels om de hoek.
Ik geniet van extreem weer. Als militair vond ik het heerlijk als het 20 graden vroor, maar ook als het 35 graden boven nul is. Regen is heerlijk. Alleen mist is naar.
Los van het fysieke vind ik het fijn om complexe problemen op te lossen. Niet per se “een strategie”. De meeste strategiën zijn namelijk gebaseerd op drijfzand-aannames. Nee, een échte strategie ontwikkelen op basis van feiten, met controle-mechanismen er in. Problemen oplossen door te achterhalen waar ze zitten. Niet door de symptomen te bestrijden. Vandaar ook deze geschreven analyse van mezelf. Wat zit er achter?
Een andere baan zou namelijk niets anders betekenen dan het bestrijden van het symptoom.
Want wat zijn nu de symptomen? En what’s next?
Mijn huidige werkgever zit in een, wat mij betreft, uitzichtloze situatie. Ik zie geen verbetering, geen exit. De problematiek is complex maar grotendeels extern. Heel veel kan ik daar niet over uitwijden, maar het is niet eenvoudig.
Hier vertrekken zou enorm eenvoudig zijn: ik kan simpelweg ergens anders gaan werken. Maar, ik ben één van de oprichters. En notabene commercieel verantwoordelijk. Dit houdt in dat als ik vertrek, het bedrijf kan sluiten. Dat bedoel ik niet arrogant, maar als waarneming. Je krijgt teveel vragen van je huidige contacten over de huidige stand van de technologie, als bij uitstek je commercieel directeur vertrekt in dit stadium. Dan heb je dus weinig vertrouwen in de technologie.
Dat is natuurlijk niet direct mijn probleem, maar wel een onderdeel van mijn verantwoordelijkheden. Ik kan niet 15 mensen naar het UWV laten sturen, omdat ik er geen vertrouwen in zou hebben. Want de technologie is prachtig – alleen wint mijn ongeduld het van de ratio. Ik verveel me kapot. Ik heb gewoon te weinig werk om te doen. Saai! En kijk maar terug: wat is het belangrijkste? Me niet vervelen. Want daar kan ik niet tegen.
Een goede oplossing zou zijn om voor mezelf te beginnen. Het idee wat er in mijn hoofd leeft, is mijn droom. Dat klinkt natuurlijk logisch, anders zou het er niet leven. Maar het zou een perfecte “escape” zijn voor mijn werkgever om mij te laten gaan! Immers, als ik mijn droom najaag, is dat een heel ander geval dan het verlaten van mijn werkgever voor een andere werkgever.
Mijn droom voldoet overigens niet per se aan de wens tot een bredere maatschappelijke impact, maar heeft ook geen negatieve effecten.
Tegelijkertijd, weet ik niet of ik er de ballen voor heb en hoe ik het moet financieren. Mijn plan is niet per se goedkoop (maar het kost ook geen miljoenen). Dat kan ik niet allemaal zelf opbrengen. Ga ik het crowdfunden? Of toch bootstrappen? Of zoek ik redenen om het niet te doen? Immers, als je het niet doet, kun je ook niet falen. Grootschalig voor mezelf beginnen (en dus écht een bedrijf op te zetten en geen ZZP-er te zijn, met een BV, personeel en alles wat er bij hoort) is risicovol. En op geen enkele manier wil ik mijn huis of gezinssituatie op het spel zetten door financieel onhandige dingen te doen.
Met andere woorden: ik heb best wel een idee wat ik zou willen. Maar ik heb nog geen idee wat ik wil.