Categorie: Kinderen

“Papa! Papaaaah!!! PAPAAAHHHH!!!”
Woensdagavond, 22 uur. Oudste Dochter roept in haar bed, in blinde paniek. Ze is al 3 dagen ziek, zoals zovelen. Ik ga naar haar toe, troost haar, klets wat, stop haar in en geef d’r een kus.
00:30. “Bwehh! Bwehh!! Papa!” Een snik, een kuch, een hoestje. Jongste dochter is even wakker. Dat komt wel vaker voor, maar steeds minder. En doorgaans ook niet midden in de nacht. Enfin. Ze gaat weer slapen. 10 minuten. Opnieuw: “Bwehh! Bwehh! Mama!” Lieftallige Echtgenote geeft een por in mijn zij: “Ga jij even?”.

Ik stap mijn bed uit, doe mijn bril op en loop naar haar kamer. Ik doe de deur open en… tsja, wat is het geur-equivalent van oorverdovend? Een muur van stank, zwavel en verrotting dringt mijn neusgaten binnen zodra ik de deur open doe. Het eerste wat ik denk is: “Fijn, geen corona…”

Ik verschoon de ongelooflijk smerige luier van Jongste Dochter. Ik zing een liedje, geef een knuffel, leg haar in bed.
01:20. Het begint opnieuw. Na een episode van troosten, weer in bed gaan liggen en troosten, besluit ik dat dit ‘m niet gaat worden. Dochterlief mag in ons bed. Dat komt zéér zelden voor, want je weet dat je allemaal beroerd slaapt. Maar beroerd slapen is beter dan niet slapen.

01:40 Ik word wakker van een onrustige, woelende dochter. Ze huilt. “Pijn. Au! Pijn!” Ze is bijna twee en kan zich dus aardig verstaanbaar maken op haar manier. We zetten haar rechtop, ik neem haar in mijn armen en over mijn schouder om even te troosten. Ze richt zich op, kijkt me aan. En spuugt me helemaal onder. De slijmslierten lopen langs mijn gezicht, de brokjes zitten in mijn haren en mijn rug is zeiknat. Evenals mijn buik. En zij. En het bed. Alles.

Lieftallige Echtgenote kijkt me met lede ogen aan. We hebben wel eens beter nachten gehad. Goed, alles schoonmaken. Bed afhalen. Krijsend kind neerzetten (want die had buikpijn en wilde bij me blijven, maar met alles over me heen moest ik even prioriteiten stellen). Kind andere pyjama aan. Bed opmaken, en midden in de nacht naar beneden, naar de wasmachine. Inmiddels is het 02:40.

05:30. We hebben een paar uurtjes geslapen. Maar het is nog niet alles: de bekende zieke-poepluier-lucht dringt mijn neusgaten binnen. Opnieuw er uit, luier verschonen. Handen wassen. Terug in bed. Shit, wekker gaat (Lieftallige Echtgenote moest vroeg weg).

Ok. Allemaal opgestaan. We zitten aan het ontbijt. Ik en 3 kinderen, waarvan er 2 ziek zijn. Het is me gelukt om alle kleren aan te krijgen en beneden te komen, boterhammen te smeren en drinken klaar te zetten. De mok koffie staat dampend voor me. Ik luister naar de radio. Ik denk in een split-second, “Hé, dat is een lekker deuntje!” Een ritmisch “bulk-bulk-bulk” komt in mijn oren. Maar ik realiseer me snel dat het niet uit de radio komt, maar uit mijn dochter. Met een spectaculaire golf braaksel wordt de ontbijttafel ontsierd.

We hebben écht wel eens betere nachten gehad.

Fijne Kerst!

In Huize Geldsnor hebben we drie kinderen. 2 van hen zijn in de schoolgaande leeftijd, en de derde is nog geen 2.

Alle drie zijn ze naar hetzelfde kinderdagverblijf gegaan, 2 dagen per week. Heel leuk, aan de bosrand en op een boerderij. Maar ook 3km van huis. 6.5km retour en dus 656km per jaar.

Zonde, als je bedenkt dat we midden in een dorp wonen, naast de school, bso en kinderdagverblijf. Minder schattig en wereldwijs. Maar wel erg praktisch!

Want nu is het zo dat vrouwlief ’s ochtends de jongste wegbrengt en daar dus tijd aan kwijt is. Terwijl ze ook altijd laat thuis is omdat ze niet vroeg kan beginnen. En ’s avonds is het weer wachten op haar.

Natuurlijk kan ik de jongste wegbrengen, maar dat is weer haastgedoe met de andere 2.

We hebben dan ook bedacht dat het een groot operationeel voordeel is als ze dichtbij elkaar zitten en ik alles kan doen. En we maar 1 dag opvang organiseren ipv. 2 en de andere dag peuterspeelzaal wordt als ze 2 wordt.

Op die dag heb ik de andere 2 in de middag toch al thuis dus werken zit er niet in. Maar het scheelt wel bakken met geld. Sowieso minder opvang, maar ook minder rijkosten met ophalen enzo. Met 650km per jaar toch een dikke 100 euro.

Maar vooral heel veel tijd…lijkt me dus een goede keuze!

Eerder deze week schreef ik over mijn aanstaande vasectomie, ofwel sterilisatie.
Ik werd er op gewezen dat dit wellicht zou vallen onder een verzekering. Nu is het zo dat het niet verzekerd is in de basisverzekering. Maar wellicht wel aanvullend.

Dus ik ben de verzekeringsvoorwaarden voor het aanvullende pakket ingedoken en waarempel! Het is verzekerd als ik kies voor uitgebreide dekking.
De aanvullende kosten bedragen 36.95 EUR per maand. Voor een periode van 12 maanden is dit dus 442,20 EUR, ongeveer net zo duur als wat de ingreep überhaupt kost.

Maar: er zit natuurlijk nog meer in het aanvullende pakket. Zoals de tandartskosten. Ik ga 2x per jaar naar de tandarts voor de periodieke controle. Die betaal ik altijd uit eigen zak – maar worden in dit aanvullende pakket wel degelijk vergoedt.

Idem dito voor mijn bril, al is dit maar een paar tientjes per jaar: 100 EUR per 3 jaar. De grap is dat ik volgend jaar inderdaad een nieuwe bril nodig heb.

Met andere woorden: dit bizarre systeem leidt er toe dat ik mij nu aanvullend ga verzekeren, voor kosten die geen risico zijn, maar een keuze. Bijzonder…Maar ik heb het wel gedaan. Ik ga 442,20 EUR per jaar extra betalen, om uiteindelijk goedkoper uit te zijn.

Dit onderwerp is er eentje die ik niet vaak tegenkom. En zeker niet op blogs zoals de mijne. Maar daarom misschien wel des te belangrijker: anticonceptie en de mogelijkheden daartoe.
Wij beschouwen Familie Geldsnor als compleet. Geldsnor, Lieftallige Echtgenote, Zoon, Oudste Dochter en Jongste Dochter vormen een gelukkig gezin van 5 personen. We zijn allemaal kerngezond; geen allergiën anders dan hooikoorts. Allemaal nog nooit een bot gebroken, geen aangeboren condities die ons verhinderen om wat dan ook te doen.

En we (Lieftallig Echtgenote en ik) hebben een zeer sterke overtuiging dat het hiermee klaar is. Niet alleen uit praktische overwegingen: tenslotte passen 4 kinderen niet meer in een normale auto en komen we slaapkamers tekort als ze allemaal een eigen kamer zouden moeten hebben.

Maar vooral qua gevoel: het is vol. We willen voor geen goud opnieuw beginnen aan de luiers, aan de “fases” en het “zullen wel tandjes zijn”. Genoeg is genoeg.

En eerlijk gezegd is het best spannend om daar over te schrijven!

Het is een onderwerp wat je niet vaak tegenkomt, zoals ik al zei. En wellicht wil je het helemaal niet lezen; even goede vrienden. En ondanks dat vrijwel niemand weet wie ik ben, is het toch een soort van intiem.
Het gaat immers over ons seksleven. Nouja, niet zozeer daar over op zich (al kan ik boeken vol schrijven ;-)), maar vooral over het voorkomen van zwangerschap.

De methodes zullen bekend zijn bij de volwassen lezers: algemene onthouding, specifieke onthouding, condooms, pil, spiraaltjes en sterilisatie.
Algemene en specifieke onthouding zien we niet zitten. Dat lijkt me denk ik heel gezond:-).
Condooms vinden we te duur: condooms kosten toch al snel 35ct per stuk. Toch een paar tientjes per jaar (haha, dat mocht je wíllen vriend).
De pil en het spiraaltje hebben andere nadelen: hormonen. Vrouwlief heeft van beiden best wel veel last gehad. De laatste is nu in gebruik, maar daar wil ze vanaf.
En dan blijven er niet veel opties over. Sterilisatie. Van mij, of van haar.

Daarmee zit je op het punt: waarom zou zij alles aan haar lief moeten ondergaan? Waarom zou anticonceptie een vrouwelijke verantwoordelijkheid zijn?
Ik ben dus aan de beurt. En eerlijk gezegd zie ik daar tegenop als een huis. Waarom? Dat is niet moeilijk uit te leggen. In mijn puberteit heb ik meerdere malen een bijbalontsteking gehad, waar zelfs operaties op gevolgd zijn. Dat vond ik niet tof.

De eerste keer was op een avond. Mijn ouders waren niet thuis. Het deed vreselijke pijn. Ik heb snel mijn ouders gebeld, en ben direct in een warm bad gaan zitten. Toen kón dat nog, want er was geen energiecrisis. Het ging over, en een bezoek aan de huisarts deed dan ook weinig wonderen.

De tweede keer was toen ik in militaire dienst zat. Bijzonder genant; ik zat bij een eenheid-met-specifieke-baret-kleur, en dus vol “stoere mannen”. God, wat werden zij klein en beteuterd toen ze mij over de grond zagen kronkelen. Nog steeds erg blij met hun reactie overigens. Ik werd al snel door mijn buddy en een ander B-lid naar de arts gebracht, op een een door hen geïmproviseerde brancard. De arts had snel door dat het géén oefening was, want het leek wel een skippybal. Enfin; de arts was wel een vrouw en ik was 18 :-). Ze was nog bloedmooi ook! Verdere details laat ik achterwege.

De laatste keer was enkele maanden later, en heeft geleid tot een spoedoperatie. Eerst hadden we de verkeerde ingang van het ziekenhuis, en moesten we naar de volgende deur. Ik heb met moeite die deur gehaald, onderwijl een spoor van spuug achterlatend van de ene deur tot de andere deur. Daar ben ik buiten westen geraakt (door de pijn), en werd ik enkele uren later wakker. Het was “met een touwtje vastgezet”, zodat de zaadbal niet langer om de zaadleider kon draaien.

Maar nu is het punt dat deze operatie het wel moeilijker maakt om de sterilisatie uit te voeren. Vermannen en doorbijten dus maar even. En navragen of het onder algehele narcose zou kunnen. Anyway: het gaat meer dan 400 EUR kosten en nog enkele maanden duren voordat ik terecht kan.
Voor 400 EUR kan ik overigens zo lang condooms kopen tot ver na de overgang van mijn vrouw. Dus daar hoef je het niet voor te doen. Om er toch maar een financiële twist aan te geven…

De vaste lezers weten het inmiddels: november is het begin van de cadeautjestijd in Huize Geldsnor. Niet alleen is het de aanloop naar Sinterklaas. Nee, er is meer: in november zijn er 2 van de 3 kinderen jarig.

En nu vond er iets toevalligs plaats: ik was me aan het oriënteren op het af laten drukken van een foto op een vast materiaal. Zo hebben wij in de woonkamer al een heel grote plaat van kunststof, met daarop een foto afgedrukt van één van de reizen die we maakten toen we nog wél met het vliegtuig op pad gingen.

En ook op andere plekken in het huis hebben we grote foto’s hangen, met vaste thema’s: bergen!
Alleen op ons toilet beneden hangen “persoonlijke” foto’s. Persoonlijk als in “daar staan personen op”.

Nouja, in ieder geval: ik wilde een foto af laten drukken op een groot formaat, en het liefst op een harde achtergrond. De ervaring leert dat dit doorgaans mooier is en daardoor langer meegaat. Ook het ophangen is iets eenvoudiger, in mijn ervaring. Met mooie dopjes, om afstand te houden tegen de wand. En geen angst dat er een kinderhandje doorheen gaat, zoals ik wel heb bij sommige canvas foto’s…

En toen kreeg ik een mailtje van een bedrijf dat dit soort producten maakt (en nog veel meer gepersonaliseerde items). Of ik iets van hen zou willen testen. Mijn reactie was tweeledig, of eigenlijk drieledig. Ten eerste maak ik alleen reclame voor producten die ik anders ook zou kopen en waar ik achter sta. Dat is een “interne afweging”. Ik heb alvaker het verzoek gekregen om een stuk reclame te maken, maar dat was voor producten die ik zelf niet gebruik. En ook niet zou willen gebruiken.

In dit geval was het anders, want ik was me al aan het oriënteren op een stukje wanddecoratie zoals zij dit maken. Een klassieke win-winner dus!
Maar ik zat ook nog te dimdammen met mijn anonimiteit. Om iets te krijgen, moet ik een stukje vertrouwen hebben dat mijn anonimiteit bij hen gewaarborgd is. Daar moet ik maar van uitgaan. Vertrouwen geven is vertrouwen krijgen tenslotte!

Omschrijving van de ervaring

Mij is gevraagd er een geheel eigen draai aan te geven. De inhoud van de blogpost maakt niets uit – maar de ervaring was positief.
Ik heb een account aangemaakt. En een foto geüpload in de editor voor de foto op plexiglas. Deze liet keurig de snijmarges zien, en een uitleg dat er geen kritische dingen (tekst etc) rond die marges moet staan.
Na het uploaden en plaatsen van de foto kreeg ik een samenvatting met…de vraag of ik mijn PDF wilde laten controleren! Foutje, lieve mensen! Het was geen “drukwerk” wat gecontroleerd moest worden en het aangeleverde document kon geen pdf zijn. Daar ligt dus een verbeterpuntje.

Ik heb het hele gebeuren op vrijdag afgewerkt, en het gister (maar als ik het type “vandaag”) ontvangen. Mooi op tijd voor de verjaardagen.

Waarom plexiglas? Ik hoor het al bijna door de schermen heen. Dat is plastic. Kunststof. Gemaakt van olie!
Dat klopt. Maar het is ook een ontzettend sterk materiaal, wat jarenlang zal meegaan. Het is duurzaam, in die zin dat het lang meegaat. En voor zolang als het bestaat is de koolstof niet vrijgekomen door verbranding, maar opgeslagen in het product ;-).
En zoals ik al gezegd heb: niets of niemand is perfect. Ook ik koop wel eens iets, omdat het gewoon heel erg mooi is.

En dat is hier mee gelukt. Dus ik ben tevreden. Ik heb nu een foto van 2 van mijn prachtige kinderen, met een prachtige berg op de achtergrond. Het eindresultaat kan ik niet met je delen, want tsja, mijn kinderen staan er op ;-).

In Huize Geldsnor zijn we bezig met budgetteren voor het volgende jaar. En zo hebben we al wel het een en ander gevonden. Flinke besparingen op de (helaas overleden) honden, incidentele uitgaven en bepaalde andere dingen.

Maar ik kwam nog iets tegen, waar ik gister nog eens aan herinnerd werd: de dierentuin. We hadden een abonnement op de lokale dierentuin. Niet heel duur, een paar tientjes per persoon per jaar. Toen we dit abonnement afsloten, pre-corona, hadden we echter 3 betalende gasten.

Inmiddels zijn we met 5. De kosten van destijds 120 EUR per jaar zijn inmiddels opgelopen tot 225 EUR per jaar. En uiteraard “levert het pas geld op” als we minimaal 3x geweest zijn: 3x een parkeermunt en 3x50km mag je er dus nog bijtellen. Nog eens 45 EUR bij elkaar.

Het dierentuin-abonnement zorgt dus voor 270 EUR aan kosten per jaar. Een behoorlijk bedrag. En uiteraard is het ook geld waard om leuke dingen te doen. Dat vinden we héérlijk: herinneringen bouwen. Maar het feit is: we kennen deze dierentuin inmiddels uit ons hoofd. Het was één van de weinige uitjes die haalbaar waren tijdens de corona-periode.

En een ander feit is: we zouden daar nu geen 3x naar toe gaan in een jaar. Je gaat wel vaker “omdat je het abonnement tóch hebt”. Maar uit vrije wil doe je dat niet snel. De conclusie was dan ook simpel: vanaf eind 2022 hebben wij geen abonnement meer op de dierentuin.
Betekent dit dat we geen leuke dingen meer gaan doen in 2023? Nee, natuurlijk niet!
Maar naar de lokale dierentuin gaan we voorlopig niet!

Vorig jaar is mijn zoon op zolder gaan slapen. En ik heb toen een plan opgevat: ik zou een lamp voor hem gaan maken.
Het oorspronkelijke plan was een wereldkaart. Deze kaart zou gemaakt worden in een houten plaat van 195cm lang en 60cm breed. Het zou er een beetje uitzien zoals onderstaand:

Uiteraard met iets minder details: uit een plaat MDF heb ik de continenten gezaagd. Die zou ik iets “verhoogd” aanbrengen op de plaat. Achter de contintenten boor ik gaten uit, en daar komen lampjes achter. Op de 2 uiteinden komen ordinaire spotjes, uiteraard LED.

Allemaal leuk en aardig. Maar ik heb een stukje “Sales” toegepast: ik heb gepraat met “de Klant”. Voice of the Customer, een leuke phrase voor een potje Bullshit-Bingo.
In ieder geval: het antwoord was wat onverwachts. En ook weer niet. “Maar papa, er hangt hier al een wereldkaart. En daar staat een wereldbol. Ik hoef toch niet nóg een wereldkaart?”

Fair point! Ik heb het plan dan ook iets gewijzigd.

De plaat heb ik zwart geschilderd. En gaten uitgeboord, in de vorm van zijn sterrenbeeld. Ik hecht daar geen enkele astrologische waarde aan, maar ik ben wel dol op de sterrenhemel. Ik kon iets willekeurigs maken, of iets specifieks. En dan is een verhaal van de Griekse Mythologie natuurlijk interessant.

Vooral de mythologie van de schorpioen, die door de god Gaia naar de aarde is gestuurd om Orion te vernietigen, toen hij dreigde alle dieren op aarde te doden. In de tijd van omgekeerde vlaggen vond ik dit een mooi verhaal.

Ik moest nog wel een aanpassing doen: ik heb de Schorpioen iets meer moeten “neerleggen” om deze in dezelfde vorm te krijgen. En ik heb zwarte inbouwspots moeten kopen. Een chroomkleurig randje op zo’n zwarte plaat ziet er natuurlijk niet uit.

Het is nog een paar dagen werk: de verf moet uitharden, de lampen moeten er nog in en ik moet de elektra aan de achterkant nog in orde maken met een dubbele schakelaar. En dan nog ophangen: de lamp is tenslotte bijna 2m lang en 60cm breed en moet tegen het plafond geschroefd worden. Dat kan ik helaas niet alleen!

Het was me het weekendje wel hoor! Flinke storm, maar hier geen enkele schade. Zaterdagavond opnieuw winderig, en ook gisteravond een aardige puist wind, een beetje onweer en wat hagel.

Maar het belangrijkste: Zoon heeft zijn zwemdiploma gehaald in het weekend. En daar zijn we om meerdere redenen erg blij mee.

Ten eerste omdat hij in de laatste weken dus geen corona heeft opgelopen – wat enkele van zijn vriendjes en vriendinnetjes wel hadden. Maar ook: we hebben hem de eerste maanden van de zwemles eigenlijk altijd huilend naar binnen gebracht. Hij vond het zo spannend, de lol van zwemmen was er zo ontzettend af.

Maar nu heeft hij het gehaald – en hoe! Alles perfect uitgevoerd: instructies goed opgevolgd (bij pion op rug draaien, naar beneden zakken en weer omhoog komen, dat soort dingen) en het koppie boven water gehouden als het moest. Ik heb heel wat kindjes toch tot de mond onder water zien gaan. Maar bij hem was daar geen sprake van.

Nu gaan we meteen door voor zwemdiploma B. Gas op die lolly!

Mijn kinderen zijn mijn alles. Zielsveel hou ik van ze – en pas nu ik zelf vader ben van meerdere kinderen kan ik mijn eigen ouders geloven toen ze vroeger zeiden “we houden van jullie allemaal even veel, alleen anders”.

Mijn zoon is inmiddels 6, Oudste Dochter 3 en Baby is 10 maanden. Schatten. Bijdehand, precies als hun vader. Geïnteresseerd in alles, en soms in helemaal niets. Zoals kinderen horen te zijn, denk ik.

Wij zijn denk ik niet streng thuis. Maar wel heel duidelijk en (helaas voor hen) ongelooflijk consequent. Een “Nee” van ons is nog nóóit een “ja” geworden. Ook weten wij (vrouw en ik) heel goed van elkaar wat wel of niet zou mogen en is het dus vrij moeilijk om ons tegen elkaar uit te spelen. Dit weten ze, en afgezien van de normale peuter & kleuterdriftbuitjes is er vrij weinig te beleven op opvoedkundig gebied.

Ook hebben we vrij duidelijke regels (nu ik ze uitschrijf klinkt het wel streng). Twee maal per week mag er televisie gekeken worden na school. Niet vaker. Lolly’s worden hier niet gegeten (nooit, onder geen beding, geen uitzondering, wil ik een lolly in hun mond zien). Telefoons zijn van ons, en daar mogen géén kinderen aan zitten. Hetzelfde geldt voor onze laptop (die meestal sowieso in mijn kantoor ligt, al mogen ze daar wel komen). Verder mag vrijwel alles: rommel maken (wel opruimen), iets in elkaar knutselen, kleuren, kleien, schilderen, boekjes lezen, in de modder spelen, of zoals gister met een vriendinnetje jezelf schminken op de BSO met lippenstift en oogschaduw. Door elkaar gemengd. Met glitters. En ja, in vijf minuten douchen ben je dan niet klaar…Gelukkig was Geldsnor weer een keer op reis en kreeg ik alleen de foto’s. Mijn vrouw het werk.

Maar soms is opvoeden gewoon lastig. Vooral als iets buiten je macht ligt, of moet liggen. Zo heeft mijn zoon een vriendje in de klas. Ik vind het een vreselijk kind. Althans, ik vind de gedragingen vervelend. Grote mond, brutaal: wij willen snoep! Mogen we nog een snoepje?
Maar ook druk en luidruchtig (en ik heb een hekel aan geluid, zeker als ik het niet kan plaatsen en geacht wordt te werken!). Ze spreken wel eens samen af. En ik heb het kindje ook al wel eens naar huis gebracht. Het kind had me tot wanhoop gedreven, en het laatste wat je wil is boos worden op het kind van een ander. Dus heb ik een einde gemaakt aan de speelafspraak. Vandaag (ik schrijf dit op donderdagmiddag) wilden ze weer afspreken. Bij ons thuis. Gezien ik net een paar dagen weer op reis ben geweest en allerhande dossiers moest uittikken, zag ik dit niet zitten. Toen was het idee om alleen in de speeltuin te gaan spelen. Dát gaat dus niet gebeuren. Ze zitten in groep 1 en 2 (respectievelijk, klassen zitten hier bij elkaar). En een kind van 4 en 6 gaan NIET alleen in de speeltuin spelen, tussen de scooterjeugd, voetballende middelbare schoolscholieren en Pokémon-muppets.

Het idee ontstond om dan maar bij Kind te gaan spelen. Pfff…De vorige keer kreeg hij daar (in 2 uur tijd) een zakje chips (dat mag in het weekend, op zaterdagavond, als je “lang opblijft!”), chocola en een zakje snoep. Oeps! Bij ons krijgen ze één snoepje en wat te drinken. Niet meer. Geen twee, geen drie, geen chips en geen chocola. Althans: hij had daar een hele reep gekregen.

Ik betrap me er ook op dat ik heel goed moet nadenken over mijn eigen vooroordelen. Laten we zeggen dat de kinderen “Engelse” namen hebben. Dat de vader de keren dat ik er kwam onderuitgezakt op de bank hing, met een BMI ruim boven de 35, een petje achterstevoren en iets vettigs te eten, waarvan de helft in zijn baard hing. Ze hebben ook een type hond wat mij niet aanstaat, een volstrekt niet-onderhouden tuin (al valt er wel wat te zeggen voor gras van 40cm en onkruid, dat is in ieder geval leuk voor de vogeltjes).

Dat maakt deze mensen echter niet minder, of ons beter. Maar daar moet ik wel heel bewust over nadenken. Mogelijk vinden zij ons een stelletje rijke lui, snobbistisch en superieur. Mogelijk ook niet: laat ik dat vooral niet invullen voor hen. Wellicht heeft die vader gewoon ploegendienst en zit ie wat te relaxen.

Dus waarom wil ik dat ze niet spelen? Ik heb voor mezelf nu de conclusie getrokken dat dit een combinatie is van het veel te drukke kind & de volstrekt andere regels dan bij ons thuis (als in diagonaal tegenovergesteld parallel universum).

Maar lastig vind ik het wel. De kinderen moeten hun eigen weg vinden. Maar ik wil ze wel het juiste pad insturen. Te direct sturen werkt echter zéker niet. Geen sturing geven vind ik ook niets. Ze zullen er vanzelf wel achterkomen. Hopelijk.