Categorie: Kinderen

Het was me het weekendje wel hoor! Flinke storm, maar hier geen enkele schade. Zaterdagavond opnieuw winderig, en ook gisteravond een aardige puist wind, een beetje onweer en wat hagel.

Maar het belangrijkste: Zoon heeft zijn zwemdiploma gehaald in het weekend. En daar zijn we om meerdere redenen erg blij mee.

Ten eerste omdat hij in de laatste weken dus geen corona heeft opgelopen – wat enkele van zijn vriendjes en vriendinnetjes wel hadden. Maar ook: we hebben hem de eerste maanden van de zwemles eigenlijk altijd huilend naar binnen gebracht. Hij vond het zo spannend, de lol van zwemmen was er zo ontzettend af.

Maar nu heeft hij het gehaald – en hoe! Alles perfect uitgevoerd: instructies goed opgevolgd (bij pion op rug draaien, naar beneden zakken en weer omhoog komen, dat soort dingen) en het koppie boven water gehouden als het moest. Ik heb heel wat kindjes toch tot de mond onder water zien gaan. Maar bij hem was daar geen sprake van.

Nu gaan we meteen door voor zwemdiploma B. Gas op die lolly!

Mijn kinderen zijn mijn alles. Zielsveel hou ik van ze – en pas nu ik zelf vader ben van meerdere kinderen kan ik mijn eigen ouders geloven toen ze vroeger zeiden “we houden van jullie allemaal even veel, alleen anders”.

Mijn zoon is inmiddels 6, Oudste Dochter 3 en Baby is 10 maanden. Schatten. Bijdehand, precies als hun vader. Geïnteresseerd in alles, en soms in helemaal niets. Zoals kinderen horen te zijn, denk ik.

Wij zijn denk ik niet streng thuis. Maar wel heel duidelijk en (helaas voor hen) ongelooflijk consequent. Een “Nee” van ons is nog nóóit een “ja” geworden. Ook weten wij (vrouw en ik) heel goed van elkaar wat wel of niet zou mogen en is het dus vrij moeilijk om ons tegen elkaar uit te spelen. Dit weten ze, en afgezien van de normale peuter & kleuterdriftbuitjes is er vrij weinig te beleven op opvoedkundig gebied.

Ook hebben we vrij duidelijke regels (nu ik ze uitschrijf klinkt het wel streng). Twee maal per week mag er televisie gekeken worden na school. Niet vaker. Lolly’s worden hier niet gegeten (nooit, onder geen beding, geen uitzondering, wil ik een lolly in hun mond zien). Telefoons zijn van ons, en daar mogen géén kinderen aan zitten. Hetzelfde geldt voor onze laptop (die meestal sowieso in mijn kantoor ligt, al mogen ze daar wel komen). Verder mag vrijwel alles: rommel maken (wel opruimen), iets in elkaar knutselen, kleuren, kleien, schilderen, boekjes lezen, in de modder spelen, of zoals gister met een vriendinnetje jezelf schminken op de BSO met lippenstift en oogschaduw. Door elkaar gemengd. Met glitters. En ja, in vijf minuten douchen ben je dan niet klaar…Gelukkig was Geldsnor weer een keer op reis en kreeg ik alleen de foto’s. Mijn vrouw het werk.

Maar soms is opvoeden gewoon lastig. Vooral als iets buiten je macht ligt, of moet liggen. Zo heeft mijn zoon een vriendje in de klas. Ik vind het een vreselijk kind. Althans, ik vind de gedragingen vervelend. Grote mond, brutaal: wij willen snoep! Mogen we nog een snoepje?
Maar ook druk en luidruchtig (en ik heb een hekel aan geluid, zeker als ik het niet kan plaatsen en geacht wordt te werken!). Ze spreken wel eens samen af. En ik heb het kindje ook al wel eens naar huis gebracht. Het kind had me tot wanhoop gedreven, en het laatste wat je wil is boos worden op het kind van een ander. Dus heb ik een einde gemaakt aan de speelafspraak. Vandaag (ik schrijf dit op donderdagmiddag) wilden ze weer afspreken. Bij ons thuis. Gezien ik net een paar dagen weer op reis ben geweest en allerhande dossiers moest uittikken, zag ik dit niet zitten. Toen was het idee om alleen in de speeltuin te gaan spelen. Dát gaat dus niet gebeuren. Ze zitten in groep 1 en 2 (respectievelijk, klassen zitten hier bij elkaar). En een kind van 4 en 6 gaan NIET alleen in de speeltuin spelen, tussen de scooterjeugd, voetballende middelbare schoolscholieren en Pokémon-muppets.

Het idee ontstond om dan maar bij Kind te gaan spelen. Pfff…De vorige keer kreeg hij daar (in 2 uur tijd) een zakje chips (dat mag in het weekend, op zaterdagavond, als je “lang opblijft!”), chocola en een zakje snoep. Oeps! Bij ons krijgen ze één snoepje en wat te drinken. Niet meer. Geen twee, geen drie, geen chips en geen chocola. Althans: hij had daar een hele reep gekregen.

Ik betrap me er ook op dat ik heel goed moet nadenken over mijn eigen vooroordelen. Laten we zeggen dat de kinderen “Engelse” namen hebben. Dat de vader de keren dat ik er kwam onderuitgezakt op de bank hing, met een BMI ruim boven de 35, een petje achterstevoren en iets vettigs te eten, waarvan de helft in zijn baard hing. Ze hebben ook een type hond wat mij niet aanstaat, een volstrekt niet-onderhouden tuin (al valt er wel wat te zeggen voor gras van 40cm en onkruid, dat is in ieder geval leuk voor de vogeltjes).

Dat maakt deze mensen echter niet minder, of ons beter. Maar daar moet ik wel heel bewust over nadenken. Mogelijk vinden zij ons een stelletje rijke lui, snobbistisch en superieur. Mogelijk ook niet: laat ik dat vooral niet invullen voor hen. Wellicht heeft die vader gewoon ploegendienst en zit ie wat te relaxen.

Dus waarom wil ik dat ze niet spelen? Ik heb voor mezelf nu de conclusie getrokken dat dit een combinatie is van het veel te drukke kind & de volstrekt andere regels dan bij ons thuis (als in diagonaal tegenovergesteld parallel universum).

Maar lastig vind ik het wel. De kinderen moeten hun eigen weg vinden. Maar ik wil ze wel het juiste pad insturen. Te direct sturen werkt echter zéker niet. Geen sturing geven vind ik ook niets. Ze zullen er vanzelf wel achterkomen. Hopelijk.

Het leven hangt aan elkaar vast van clichés. Met de goede reden dat clichés vaak kloppen – vergeef me dit cliché. Op het moment dat je vader (of moeder) wordt krijg je er een heel setje nieuwe clichés bij. Eén van die clichés is dat je van ieder kind evenveel houdt, maar alleen anders. Dit kon ik me niet voorstellen, voordat ik kinderen kreeg. Ik dacht dat het prietpraat was van mijn ouders, politiek correct geneuzel. Nu heb ik er 3 en kan ik bevestigen dat dit werkelijk zo is. Dat maakt Sophie’s Choice ook zo verschrikkelijk.

Andere clichés zijn “kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen grote zorgen” (daar moet ik nog meer ervaring mee krijgen: de oudste is pas 5,5) en “De pijn van je kinderen doet meer pijn dan je eigen pijn”.

Die laatste kan ik ten volste bevestigen. Al jaren, want kinderen hebben vaker pijn. Ik bedoel dan geen dingetjes als een geschaafde knie. Niet zeuren, niet aanstellen, kusje erop en gaan. Maar de kinderen zijn natuurlijk wel eens ziek geweest en kunnen niet zo goed aangeven waar het pijn doet.

Maar afgelopen maandagmiddag gebeurde “het”. Mijn grootste angst. Je bent zó voorzichtig, maar (let op, cliché!) een ongeluk zit in een verrekes klein hoekje. We hebben een kelderkast in de keuken. 4 tredes naar beneden. Geïnspireerd door blogger Opnieuw Begonnen was ik op zoek naar de piepers om lekker verse ovenfriet te maken. De kelderdeur was noodzakelijkerwijs open (want anders kan ik er niet) en ik hoor achter me rommeldebommeldestommel. Ik draai me om, als door de bliksem getroffen. Met een enorme vloek (en je moet weten, ik vloek echt zelden. Zelfs een klap op mijn vinger met een hamer brengt me nog niet bij de lichaamsdelen) geef ik uiting aan mijn angst. Ik zie in een slowmotion mijn dochter de laatste tree raken, of net niet. Dat weet ik niet. Ze is met haar loopfietsje de hoek om gecrossd en het keldertrapje afgedonderd. Mijn armen schieten in een reflex naar haar benen. Die zijn namelijk het dichtste bij. Ik trek haar omhoog. Volgens mij heeft ze de vloer niet geraakt met haar hoofd.

Mijn hartslag zit in mijn keel. Maar de knop gaat snel om. Ik ben in een ver verleden getraind voor noodsituaties. Ik verman mezelf, trek haar tegen me aan. Ze begon gelukkig al direct heel erg hard te huilen. Mijn beperkte medische kennis geeft aan dat dit een buitengewoon positief signaal is. Ze grijpt naar haar arm, maar het boeit me nog niet zo op dat moment. Ademhaling, check (huilen zonder ademhaling is niet mogelijk). Bloedsomloop in orde. Geen verlies van bewustzijn geweest. Top. Op naar de minder vitale functies. Er is geen bloed te zien: geen uitwendige verwondingen. Geen vreemde standen van lichaamsdelen: geen ernstige inwendige verwondingen. De klap was te klein om inwendige bloedingen te veroorzaken groter dan een blauwe plek.

Oké. Meest getroffen lichaamsdeel: rechterarm en schouder. Alle botjes zitten waar ze horen. De gewrichten werken. Mooi. Lang leve K3, we kunnen gewoon de liedjes meedoen en op een speelse manier alles checken.
Een uurtje later geeft ze aan dat ze pijn heeft aan haar arm. Ik bel toch de huisarts, want haarscheurtjes kan ik niet zien. Hoezeer mijn zoon me ook een superheld vind, ik heb geen röntgenogen. Ik heb 2 dingen ook niet gedaan: niet getrokken aan de handjes en niet geduwd.

Huisarts gebeld: ik kon meteen terecht. Shit! Ik bedoel, top! Maar wel een logistieke uitdaging. Ik was de enige volwassene in huis en moest dus met 3 kinderen naar de huisarts, waarvan er 1 pijn heeft, de ander een flesje moest en nouja, mijn zoon had geen zin. Die had ik vrij snel “gesensibiliseerd”, om maar een modewoord te gebruiken.

Lang verhaal: het is goedgekomen. Ze heeft niets gebroken of gekneusd, zelfs geen blauwe plekken. Ik ben me absoluut rot geschrokken. Op het moment dat ik wist dat het goed was kon ik de emoties pas toelaten. Totaal irrationeel: want je weet dan al dat het goed is. Maar ik was zó geschrokken dat het er echt nog wel even inzat. Ik kon even niet praten zonder emotioneel te worden. Maar gelukkig is alles dus helemaal prima.

Wij zijn echt monumentale prutsers in het ouderschap op sommige gebieden. Uiteraard bieden we de kinderen een warm nest, eten, drinken, liefde, gezelschap en leuke dingen om te doen. Maar op sommige gebieden zijn we zo georganiseerd als Hugo De Jonge met z’n aanpak van de coronacrisis: het is niet best!

Vorig jaar, de vrijdag dat de zomervakantie begon, werden we gebeld door de school. Zoon stond te wachten (gelukkig met een vriendin van ons), of we wel wisten dat de school om 12 uur uit was. Nee, dat wisten wij zeker niet…Stond in Ouderportaal. Tsja. Gemist, dus.

Zo hebben we vaker iets gemist: laatst nog stond ik op Goede Vrijdag op het schoolplein met Zoon, en hadden we volledig gemist dat het een studiedag was en de school dicht was. Maar ook hadden we een keertje een speciale schoollunch gemist, een lunch waarbij ze iets “lekkers” mee mochten nemen. Gelukkig had hij een plakje ontbijtkoek mee, was zijn eigen commentaar.

Onlangs ook een foutje gemaakt met de meivakantie. Ik heb ouderschapsverlof, maar het blijkt dat het geen vakantie is in de week van Koningsdag. Tsjonge. Totaal gemist. Kon ik de boel weer verzetten. Maar nog veel erger? We zijn er dit weekend achter gekomen dat we onze zomervakantie verkeerd geboekt hebben! Wij hadden de vakantie geboekt op basis van de schoolvakantiedata van de regio Zuid. Maar, wij wonen in de omgeving van Nijmegen. En Nijmegen heeft van oudsher een ander vakantieregime vanwege de Vierdaagse, ook al gaat die dit jaar niet door. Resultaat: onze zoon heeft geen vakantie tijdens onze vakantie en we hebben dus 1 week vakantie geannuleerd…

En we weten het. Ik weet het. We hebben een agenda. Een kalender. We schrijven het doorgaans ook gewoon op. Maar letten er niet altijd op. Prutsers!

De Sociale VerzekeringsBank (SVB) kan weer gaan rekenen want de BuitenSchoolse Opvang (BSO) gaat weer open!
“Vanwege het coronavirus was de kinderopvang in Nederland van 16 december 2020 tot en met 7 februari 2021 gesloten. De buitenschoolse opvang (BSO) is tot en met 18 april 2021 gesloten. “ (SVB)

De kinderopvang was lange tijd gesloten vanwege de coronacrisis, maar ook de BSO was gesloten. Uitzondering zijn kinderen van vitale beroepen. In principe mochten mijn kinderen dus naar de opvang, maar wij hebben het zo georganiseerd dat dit niet nodig is. De overheid heeft gevraagd om contracten niet op te zeggen, want dan zouden deze organisaties massaal failliet gaan en die heb je niet 1-2-3 weer opgestart.

Enfin, we hebben onze opvangcontracten dus niet aangepast en de rekening doorbetaald. De overheid betaalt deze rekening. Gedeeltelijk krijg je toeslag, het andere deel is “eigen bijdrage”. In ons geval is die eigen bijdrage een dikke 700 EUR per maand. En die krijgen we dus terug! In de eerste lockdown was dit goed voor 1250 EUR voor ons gezin. In dit geval? Moeilijk te bepalen.

Van 16 december tot 7 februari was alles dicht, ook de kinderopvang. Dat is 7,5 week. Een korte rekensom leert mij dat onze jaarlijkse eigen bijdrage ongeveer 8400 EUR is. 7,5 week is daarmee 1211 EUR. De BSO is nog eens 2 maanden langer dicht gebleven, maar dat is vrijwel letterlijk tientjeswerk. Onze zoon gaat namelijk maar 1 dag per week en de kosten zijn 200 EUR per maand. Daarvan krijgen we, omdat dit als “tweede kind” telt een vrij groot deel terug via de kinderopvangtoeslag. Op basis van ons verzamelinkomen (bruto) ongeveer 80% (voor het eerste kind 33.3%). 80% wil zeggen dat de vergoeding voor de BSO nog 20% per maand is, ofwel 40 EUR per maand.

40 EUR per maand vanaf 7 februari t/m 18 april is nog eens 10 weken. Ik bespaar je de rekensom, maar het is ongeveer 90 EUR. Al met al kunnen we dus nog ~1211 EUR + 90 EUR tegemoet zien: 1300 EUR.
Uiteraard is dit een sigaar uit eigen doos, immers de rekeningen over die periode hebben we gewoon betaald en bedragen een veelvoud hiervan. Maar het is natuurlijk toch ook gewoon een financiële meevaller.
Wanneer ze dit gaan betalen? Ik verwacht ergens in juni, op zijn vroegst. Want eerder heeft de SVB aangegeven pas over te gaan tot het uitwerken wanneer de BSO weer open zou gaan.

Luiers zijn duur. Als vader van 3 kinderen die allemaal nog in de luiers zitten kan ik hier volop over meepraten. En uiteraard heb ik uitgerekend hoeveel ze kosten. Mijn zoon heeft alleen nog een luier ’s nachts, mijn dochter van 2 zit inmiddels in maat 5 en de jongste zit in maat 1.

Bij luiers zijn 2 dingen relevant: de prijs per stuk en of ze prettig zijn. Zo gebruiken we voor de oudste 2 in de nacht altijd luierbroekjes: die kunnen ze namelijk zelf aantrekken en sluiten net iets beter. Ook de pasvorm is van toepassing (en slaat dus op “zijn ze prettig”). Zo zitten sommige luiers gewoon niet zo goed bij jongetjes omdat, laten we zeggen, de standaarddeviatie van de exacte plaslocatie radicaal anders is dan meisjes.

Pampers lekken minder door (is onze ervaring) bij jongetjes dan andere merken. Overdag is dat niet zo’n probleem omdat de luier vaker verschoond wordt dan dat ze vol zitten. De opvangcapaciteit is namelijk zelden het probleem, maar als er in geplast is wil je ze toch een schone aan doen.

Bij de allerkleinsten geldt dat je de luiers wel heel vaak verwisseld: onze ervaring is 8-12 keer per dag. Soms iets minder vaak, soms 3x in 5 minuten.

Het gaat dus om de prijs per stuk

Vrijwel alle merken hanteren dezelfde prijs per verpakking; alleen zitten er meer of minder in. Er is dus maar 1 objectieve manier om luiers (en dus aanbiedingen) te vergelijken en dat is per stuk. Wij rekenen altijd alle luiers terug naar prijs per stuk, tot 4 cijfers achter de komma (maar dan wel gerekend in EUR). 10,86 cent bijvoorbeeld ofwel 0,1086 EUR. Bij groter verbruik telt dat ook mee.
Maar staar je niet uitsluitend blind op de stuksprijs! Luier 0 bijvoorbeeld is irrelevant qua kosten. Wát? Irrelevante kosten. Snorretje toch, wat zeg je nu? Jep. Irrelevant. Totaal onbelangrijk. Niet interessant. Who cares! Je gebruikt hooguit 1 pak van maat 0 voordat je door hebt dat je al vrij snel over kunt stappen naar maat 1. Hierop zijn uitzonderingen, want er zijn kinderen die heel lang klein zijn en in couveuses liggen en dergelijke. Maar maat 1 begint vanaf 2kg…Vanaf 3kg zitten ze “goed”. Of een maatje 0 nu dus 10 cent of 15 cent kost, maakt het verschil niet.

Maar maat 3,4 en 5 dragen ze maanden, zo niet jaren. Maat 5 bijvoorbeeld is van 9 tot 15kg. En daar doen ze ~ een jaar over, misschien zelfs meer. Dan zijn aanbiedingen opeens relevant. Want zowel het verbruik per dag is nog hoog, alsmede de tijdsduur die ze met dezelfde maat doen. Je loopt dus niet het risico dat ze er opeens uitgegroeid zijn en de luiers niet meer passen.

De prijzen variëren enorm. Maar je wilt weten wat een goede aanbieding is. Daarom heb ik een heel eenvoudig grafiekje gemaakt. Op de verticale as de kosten per stuk en op de horizontale as de maat. Ik heb dit relatief eenvoudig gehouden: je hebt ook nog 4+, 4 Maxi, 5+ etc.

Ook zijn dit alleen de “normale” luiers. Geen broekjes, bijvoorbeeld. En let op: het is voor de grootst mogelijke verpakking. Je koopt luiers (als je slim bent) nooit per pak, maar altijd als grootverbruiker. Het verschil in maat 4 bij Zwitsal luiers is 61% tussen een losse verpakking en een maandbox. In een maandbox zitten er 186.

Zoals je hier boven ziet zijn de luiers van Kruidvat veruit het goedkoopst. En die van Pampers veruit het duurst. De luiers worden vrijwel allemaal duurder als ze groter worden, wat logisch is omdat de factor “materiaal” toeneemt en de dominate factor is. Kruidvat is het goedkoopst, maar het verschil is relatief klein. Omdat luiers vaak in de aanbieding zijn kan het zeker voorkomen dat de luiers van Etos of Zwitsal goedkoper zijn. Zo kopen wij vaak Zwitsal in de aanbieding, via Bol.com. Ze zijn dan namelijk per stuk goedkoper, én we zijn aandeelhouder van zowel Unilever (Zwitsal) als Ahold-Delhaize (bol.com).

Luiers: kosten per maand

De kosten per maand zijn natuurlijk uiteenlopend. Met behulp van bovenstaande grafiek heb ik de doorgaans goedkoopste (Kruidvat) luiers vergeleken met de duurste (Pampers) en dit vermenigvuldigt met het aantal luiers per dag (indicatief) dat je gebruikt en het aantal dagen per maand (uitgaande van 30 dagen in een maand)

Waar het eerst om een centenkwestie lijkt te gaan, wordt het nu plotseling relevant. Je snapt dat wij hier vrij kien op zijn! Onze kosten per maand bedragen ongeveer 66 EUR. Zouden we uitsluitend Pampers gebruiken, dan komen we op 126 EUR per maand. 50 EUR verschil, of 600 EUR per jaar. Autsj!