Categorie: Zomaar-blogjes

Afgelopen zaterdag heb ik vrijwel de hele dag in de tuin gewerkt. Het was bij ons prachtig zonnig weer. En we hebben de laatste oogst gehad van dit seizoen. Het totaal staat op 20 appels, 6kg sperziebonen, een aantal courgettes, kilo’s aardbeien en frambozen en een aantal grote zonnebloemen voor de vogels.

Een prima moestuinseizoen, al vielen de courgettes tegen door een gebrek aan regen. En de perenboom en 1 appelboom leverden niets op, door de vorst in het voorjaar. Toch jammer.

Deze week zullen jullie weinig van me horen. Ik maak me op voor de drukste werkweek van het jaar, met 80 uur tussen maandagochtend en vrijdagavond. Ach, dat houdt me lekker van de straat!

Ons huis is inmiddels afgekoeld tot 19 graden. Maar we hebben het nog gered zonder verwarming.

Het is helaas eindelijk gelukt. In huize Geldsnor heerst corona. Bij vrouwlief en we vermoeden de beide dochters. Uitzonderlijk vervelend. Voor de meiden. Maar ook voor mij. Want het advies is nog steeds: bezoek geen zwakkeren als je huisgenoot positief getest is.

Superbalen dus: ik kan mijn vader niet bezoeken de komende tijd! En hoewel hij stabiel is, is hij nog niet buiten levensgevaar. Slechte timing dus. Zelf ben ik nog steeds coronavrij!

Kwart over 4, zondagmorgen. De telefoon gaat. Kwart over 4. Op zondagmorgen. Ik heb geen puberkinderen. Wel boomerouders. Lieftallige Echtgenote neemt de telefoon op.
Mijn moeder. De eerste woorden: “Je hoeft niet te schrikken. Je vader ligt op de IC.”

Mislukt. Wel geschrokken. Hoezo, op de IC? Nou, problemen in de belangrijkste slagader; een dissectie.
Jeetje. Mijn vader. Een man die honderden kilometers per week fietst, zonder elektrische ondersteuning. Die net half Europa door is gefietst, en mij nota bene kleurenblind fietste op een Alpencol enkele weken geleden. En ik behoor zelf, al zeg ik het zelf, bepaald niet bij de minst fitte dertigers. Die vader.

Die vader ligt nu aan een hoop slangetjes en buisjes, heeft een zeer ingrijpende operatie gehad en is verplaatst naar een ander ziekenhuis. Die vader, die nu met glazige oogjes uit zijn bolletje kijkt, bang en bevreesd, wanhopig en verdrietig. Een man die een notior slechte stilzitter is en alles voor mijn moeder zou doen – en ook altijd gedaan heeft.

In ons gezinsleven is mijn moeder altijd de patiënt geweest. Niet vaak ziek, maar wel allerlei rugproblemen en zware operaties gehad. We zijn quasi-gewend aan het beeld van haar in een ziekenhuisbed, al is de laatste keer 25 jaar geleden.

Mijn vader is echter al het onderwerp van familiegesprekken als hij verkouden is. Vorig jaar (na zijn pensioen) is hij 1x ziek geweest, griep. Niet eens corona. Gewoon “oldschool” influenza. In zijn gehele carrier is hij nog nooit 1 dag ziek geweest op het werk.

Nu is hij onderdeel van de koffiekamergesprekken in het ziekenhuis. Zo’n gezonde, fitte man. Een man van bijna 70, met een BMI van 24. Rookt niet, drinkt niet, beweegt veel. Nu ligt hij op de IC – en daar is hij voorlopig nog niet klaar mee.

(Even geen subsidie dus – de afspraak heb ik moeten afzeggen. Ik was in het ziekenhuis. Het berichtje was echter voorgeprogrammeerd, zoals ik wel vaker doe.)

Gister las ik op de site van Geldnerd dat hij het reeds 7 jaar volhoudt om te bloggen. Kudo’s voor hem – tenslotte is het waar dat bloggen een topsport is zoals hij zelf al schrijft. Dat deed mij realiseren dat ik al iets meer dan 2 jaar bezig ben. 2 jaar en 1 maand, om exact te zijn. 25 maanden dus!

Bloggen ís topsport. Of eigenlijk niet. Ik bedoel: ik loop regelmatig hard en heb diverse marathons gelopen, en daar zit nog wel een verschil tussen. Maar het is wel moeilijk om het vol te houden. Om interesse te blijven wekken, niet te vervallen in clickbait en geldhoroscopen. Ik ben denk ik wat activistischer geworden in 2 jaar, en zelf minder op het pad gaan zitten van werkelijk “gepensioneerd” zijn. Hoe dat komt?

Nou, dat is eigenlijk vrij simpel: ik voel me al half gepensioneerd. Doordat ik vrijwel altijd thuis werk en daardoor voor mijn gevoel alle tijd van de wereld heb, en kan doen en laten wat ik wil. We komen gelukkig makkelijk rond, tot op heden, en hebben dus veel vrije tijd.

Veel méér kan ik niet wensen, en dat doe ik dan ook niet op het moment. Ik probeer vooral meer duurzaamheid er in te brengen, en veel tijd met de kinderen door te brengen. Meer moestuin, meer tuin, minder autorijden en vliegen (voor het werk).

Wat statistiekjes:
559 blogposts
>2000 reacties (inclusief mijn reacties op reacties)
>350.000 pageviews

Ik ben voornemens om nog lange tijd door te gaan!

We leven allemaal in onze eigen bubbel. Mijn bubbel is een redelijk beschermde, veilige bubbel. We hebben voor ons gevoel de zaakjes zo goed voor elkaar als mogelijk. De kinderen hebben het goed naar hun zin en er staan geen schokkende gebeurtenissen te wachten. Al weet je dat nooit vantevoren, maar ik bedoel: niets waar we zelf voor hebben gekozen zoals verhuizingen ofzo.

Maar ondertussen ben ik mismoedig. Of beter: bedrukt, deaitistisch, depressief, down, droef. Een beetje gedrukt, mistroostig, moedeloos of neerslachtig. Pessismistisch misschien wel. De wereld hangt aan elkaar van de crisissen tegenwoordig. Woningmarkt (al hoor je hier nu weinig over), immigratie & asiel, een niet-opgelost toeslagenschandaal, een dysfunctionele overheid op veel gebieden en weinig vertrouwen in de politiek.

Ik probeer aan dat laatste zo min mogelijk mee te werken. Maar ik betrap mezelf helaas toch. Nee, ik ben niet van complotten. Ik geloof niet dat alles een vooropgesteld plan is, om het volk te onderwerpen aan een supranationale macht van bloeddrinkende reptielen met drie-letterige-afkortingen.
Nope, dat ga je hier niet vinden. Nee, erger. Incompetentie. Hoe de #($(Q@# zijn we verzeild geraakt in een situatie waarbij de politiek volledig is uitgehold? Op vrijwel geen enkel dossier is, naar mijn bescheiden mening, een competent leider te vinden. Of dit nu financiën, onderwijs, defensie, landbouw of klimaat & energie is: ze snappen er (wederom, mijn bescheiden mening) geen barst van.

Doe het dan zélf, opperde mijn broer eens in een verhitte discussie. Nee- dat doe ik niet. Ten eerste wil ik niet voor een dergelijk loon dermate hard werken. Maar dat is niet het ergste: het is ondankbaar werk. Oh, ironie: politici doen het immers nooit goed! Bovendien wil ik niet leven in de spotlights en zéker niet in het westen van het land.

Maar goed: ondertussen is het herfst. Althans, meteorologisch gezien dan. De komende maanden wordt het steeds spannender, voor steeds meer mensen: de energierekening. Steeds meer mensen komen terecht in de variabele contracten, omdat vaste contracten aflopen. Steeds meer zal duidelijk worden of “we” er van afkomen met een sisser, of dat het allemaal wel mee zal vallen.

En ik vrees, maar probeer hoopvol te zijn. Ik hoop dat we met zijn allen kunnen voorkomen dat we verzanden in discussies over Linkse socialisten en Rechtse wappies. Dat we niet verder polariseren.

Dat we de deuren openen (en met deze prijzen verrekte snel sluiten!) voor buren en vrienden. Speel spelletjes, eet samen, heb het gezellig. Geniet van de mensen om je heen – en sta open voor meningen. Heb vertrouwen in de individu, maar ook in de wetenschap. Denk goed na, voordat je denkt dat de Linkse Deugdmenschen in de Roverheid er alleen maar zitten om jou te naaien. Want de kans is groot dat ze het beste voorhebben met het gros van de bevolking.

Dat laatste laat ruimte voor interpretatie. Dat klopt. Want er zullen altijd mensen buiten de boot vallen. Blaartrekkende verhalen in het AD of de Telegraaf over jonge mensen die op zichzelf gaan wonen, ouderen die het niet kunnen betalen etc. Die bestaan- en zullen altijd blijven bestaan. Open je deur, nodig ze uit. Ga een potje met ze toepen (voor wie het kent) of klaverjassen. Drink een kop thee, met je plaid op schoot. Er zijn écht ergere dingen op de wereld.

Sinds heden heeft Geldsnor een Twitter-account. Ik ben zelf groot fan van Twitter. Tegelijkertijd realiseer ik me terdege dat Twitter het afvoerputje is van de samenleving, waar anonimiteit en botheid de boventoon voert.
Ideaal dus voor mij!

Recentelijk zag ik dat mijn eigen blog namelijk wat bezoek verkreeg vanuit Twitter – dus waarom niet? Het kan mooi op de achtergrond open blijven op een schermpje en is een welkome afwisseling tussen de soms wat saaiere meetings door.

Zal ik daardoor minder posten? Nee, wellicht zelfs meer. Al is dat niet zó moeilijk, want de laatste tijd blog ik niet zoveel meer.

Welke tweeps móet ik volgen?

Vandaag kregen enkele mensen de melding dat mijn site niet meer veilig is. Schrik niet, niks aan de hand. Alleen het sll certificaat was verlopen.

Die wilde ik gister vervangen, maar ik kreeg vreselijke kramp in mijn nek. Zo erg dat ik zelfs de dokter gebeld heb. Niets aan de hand waarschijnlijk…maar mens, wat deed het pijn!

Nu nog steeds, maar minder. Ik kan mijn hoofd weer draaien zonder te huilen. Kinderen overstuur want papa had (heel veel) pijn. En dat zien ze normaal nooit, want ik heb nooit iets en daarbij een vrij hoge pijngrens.

Het zal wel over gaan. Maar: de site doet het weer. Ook belangrijk!

Nu hoor ik de vaste lezers denken “huh”? Je bent toch voor jezelf begonnen?! Dat klopt. Maar toch heeft de Geldsnor een nieuwe baan. En dus is hij nu druk, al is het maar met het in de derde persoon schrijven over zichzelf.

Het zit zo: ik werk nog 1 dag per week voor mijn oude werkgever. En toen kwam er iemand anders, die wel een tijdelijke opdracht had voor in ieder geval 7 maanden, maar dit niet op consultancy basis wilde doen. Met wat wikken en wegen en veel excel-sheets heb ik bepaald dat dit weinig uitmaakt. Want dit jaar voldoe ik sowieso niet aan het ondernemerscriterium en volgend jaar moeten de inkomsten uit het nieuwe bedrijf komen.

Tegelijkertijd heeft het wel voordelen: ik ben nu 3 dagen per week extra “onder de pannen”, waarbij ik mijn netwerk in mijn expertisegebied belangrijk uitbreidt. Maar ook beteketn het een verzekering van inkomsten de komende maanden en geen zorgen omtrent AOV en dergelijke. Een ideale oplossing, voor nu.

Ondertussen is het ontwikkelen van mijn eigen bedrijf goed op gang. De app is inmiddels bijna klaar (al kreeg ik bij de eerste oplevering voorspelbaar genoeg wat foutjes waardoor deze vastliep).
Nu vraag ik me af: zal ik een deel van mijn anonimiteit prijs geven, zodat ik een grotere gebruikersbasis kan bereiken? Daar ben ik nog niet helemaal uit. Tot nu toe weten 2 personen wie ik ben – en dat bevalt me eigenlijk wel goed. Hmmz…Lastig.

Anyway: ik ben dus een beetje druk. 2 banen, een eigen onderneming en een gezin met 3 kinderen is een aardige hoeveelheid ballen om in de lucht te houden!

Zojuist een berichtje op het RTL Nieuws: de prijsstijgingen raken ook middeninkomens hard. Het RTL Nieuws heeft een oproep gedaan waar ruim 3000 mensen op hebben gereageerd. Laat dit even op je inzinken: 3000 mensen. Niet om het te bagatalliseren (ha, tóch wel). Maar als je met zo’n onderzoek zou willen afstuderen dan krijg je écht de deksel op je neus.

Onderzoek begint met “is de data valide, betrouwbaar en representatief”. Nou, mensen zullen heus zelf in kunnen schatten of ze wel of niet goed rondkomen. Dus het is valide en mogelijk betrouwbaar. Representatief? Nee. Uiteraard niet. 0.0375% van de huishoudens heeft gereageerd, of 0.75% van de middeninkomens. Dat lijkt een goede steekproef. Van die groep heeft 100% het moeilijk om rond te komen. Het zou kunnen dat de overige 99% hier géén moeite mee heeft. Het zou ook kunnen van wel, maar deze mensen ontbreken uit de steekproef. Het is dus een soort self-assessment.

Volstrekt kansloos als serieus onderzoek, maar welke een leuke “headline”. En daar gaat het in het nieuws tenslotte om.

Anders gezegd, al trap ik misschien op wat zere teentjes: de mensen uit het artikel (2 leerkrachten) verdienen allebei rond de 40.000 EUR per jaar. Gezamenlijk 80.000 EUR per jaar. Met alle respect: als je dan niet kunt rondkomen is de kans vrij groot dat je daarvoor op een te grote voet hebt geleefd (ze werkten in het bedrijfsleven en hebben een stap teruggedaan in inkomen) en daar geen rekening mee hebt gehouden. Dán komen prijsstijgingen wel hard aan!

Een ander voorbeeld van journalistieke quatsch: een afgekeurd persoon en een echtgenoot met een modaal inkomen. Zij voelen zich minima. En dat is logisch: één modaal inkomen is géén modaal gezinsinkomen. Je bent dus geen “modaal gezin”, maar een gezin met een kostwinner die modaal verdient.

Men bespaard tegenwoordig op weekbladen. In mijn wereld niet bepaald een gemis, en weinig beklagenswaardig. Maar dat is mijn wereld.

Ik wil op geen enkele manier ontkennen dat mensen, en een steeds grotere groep, het lastig heeft. Maar als je nú acuut in de problemen komt (niet rond kunt komen) en dat voorheen wel kon, dan heeft dit vermoedelijk weinig te maken met de prijsstijgingen. Het heeft te maken met het idee dat je eerder góed kon rondkomen. Als je eerder precies uitkwam, of 100 EUR overhield per maand, dan was dat wellicht prima. Dan raken prijsstijgingen je hard. Maar daarvoor had je de zaakjes eigenlijk al niet zo heel goed voor elkaar…

De oplossing? Stoppen met klagen over de verwarming die naar 18C moet. Dat is een prima temperatuur en daar wen je wel aan. Geen weekbladen? De planeet is je dankbaar en “en passant” wordt je minder verleidt tot consumeren van dure dingen die in de advertenties staan. Een jaartje niet op vakantie? Supervervelend, dat snap ik. Trust me: been there, done that. Maar vakantie is geen recht – het is een luxe. Kijk eens kritisch naar wat je écht uitgeeft aan van alles en doe daar wat mee.

Lange teentjes: deze website is zwaar gecensureerd. Ik mag dat. Mensen die echt in de armoede terecht komen? Ik leef oprecht mee. Het zal ongetwijfeld niet makkelijk zijn voor velen. Maar als je met twéé middeninkomens niet kunt rondkomen, dan leef je boven je stand. Jep, makkelijk gezegd!

Ik heb er al vaker over geblogd, want ik maak er geen geheim van: de bezoekersaantallen van mijn blog. Oorspronkelijk begonnen om simpelweg mijn hersenspinsels een plekje te geven – maar inmiddels toch wel een leuke hobby. En ik ben stiekem (nouja, niet stiekem) toch wel blij met de bezoekersaantallen!

Afgelopen maand was de 9e maand op rij met meer dan 10.000 bezoekers. Ik ben in het verleden niet altijd even consistent geweest in de definitie van bezoekers denk ik en heb ook wel eens het aantal paginavertoningen genoemd als het aantal bezoekers. Om dat een beetje consistent te houden, gebruik ik dat nu weer.

Een mooi rijtje vanaf september 2021. Eigenlijk had alleen augustus weinig verkeer: net geen 8000 pagina’s.

De afgelopen maand was een topmaand. Hoewel het aantal bezoekers veel kleiner was dan de maanden ervoor, ben ik er zeer content mee. Want in de wintermaanden is er (bijzonder) veel gezocht op termen als gasverbruik bij het douchen en besparen op warm water. In mei was dit minder relevant: het nieuwtje voor de meeste mensen is er nu vanaf en gasverbruik is nu eenmaal niet zo belangrijk in het zomerhalfjaar.

Grappig om te zien is dat een aantal blogposts verrassend goed scoorde: mijn blogpost over de 2000 EUR per maand is 700x gelezen op één dag. Een blogpost die minder dan een half uur kostte om te typen!
Een andere post, die véél meer tijd kostte (namelijk: de aanpassing van de salderingsregeling) 620 keer. En een blogpost die me nog geen 5 minuten heeft gekost nog altijd 450x (iets met een oranje lampje…). Misschien moet ik vooral korte, niet al te diepgaande artikelen schrijven?

Herkomst van bezoekers

Veruit de meeste bezoekers komen “direct” op de site. Dat zijn mensen die de URL direct intypen of een bookmark hebben, of automatische suggesties van Google (die het adres aanvult in de adresbalk als je geldsnor intypt). De rest komt via Google met 2470 verwijzingen, 1400 via sociale kanalen (meestal Blogger sites) en een kleine 700 via referrals (andere verwijzende websites). Dank daarvoor!

Search Engine Optimization

Dit blog is niet woest geoptimaliseerd voor zoekmachines. Daar moet ik misschien iets mee doen. Misschien ook niet. Er wordt per maand meer dan 10.000 keer gezocht op google naar “douwe egberts punten” en met wat varianten er bij zelfs meer dan 15.000 keer. Toch krijg ik maar een fractie van dat verkeer – ondanks de vertoningen op de eerste pagina in de zoekindex.

Aan de andere kant is deze site een hobby. Geen geldverdienmachine. De baten zijn net voldoende om de kosten te dekken, en dat is prima. Aan de andere kant hoop ik een grotere invloed te hebben. Noem het overmoed. Maar er is zovéél onwetendheid over mijn “paradepaardjes” (energie) dat ik toch hoop daar een groter publiek mee te kunnen bereiken.

Ik ga dus wel het een en ander aanpassen. Maar niet zoveel, en niets waar jullie direct iets van merken. Wees gerust. Ik ga géén cursussen aanbieden, al voel ik wel een fileer-blogpost aankomen over het aanbod van “cursussen” van sommige bloggers. Maar ik weet nog niet of ik me daar écht aan ga wagen. Al staat het in concept al klaar…

Voor de doelstellingen dit jaar: vorig jaar had ik 182.852 pageviews. Daarvan waren er 74749 in de eerste 5 maanden van dat jaar. Dit jaar ligt het niveau bijna 13.000 hoger. Als ik dat extrapoleer kom ik op 208.000. Lijkt me een mooi aantal.

Laat ik het zo zeggen: ik zag onlangs iemand op LinkedIn blij verkondigen dat hun bedrijfssite (wat hun primaire business is) 10.000 bezoekers opleverde. Dan doe ik het zo slecht nog niet, tussen de bedrijven door ;-).