Categorie: Zomaar-blogjes

Regelmatig denk ik na over mijn consumentisme. En soms blog ik daar over. Ook wij hebben wel eens nieuwe dingen nodig, en soms tweedehands. Zo hebben we recentelijk een aantal fietsen gekocht en een nieuwe, echt enorme, bank.

Maar met elektronica ben ik terughoudend. Onze televisie (de nieuwste) stamt uit 2017. Mijn telefoon is inmiddels 2,5. Onze laptop hebben we overgenomen van het vorige werk en ook bij mijn huidige werkgever gebruik ik de spullen van mijn voorganger. Niets mis mee, gewoon goed geregeld.

Maar ik sport ook graag en heb een zwak voor Garmin. Het werkt gewoon goed en altijd. Sterker nog: mijn oude handheld Garmin doet het nog steeds en mijn smartwatch is al 4,5 jaar oud! Niet slecht toch?

Hoe gaat het met jouw elektronica?

Gister las ik een verhaaltje op de site van Porterenee. Ja, dat lees ik wel eens; net als Mijn Geheim vroeger in de leesmap en de Kampioen bij mijn ouders. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Het was een huishoudboekje van een jonge knul die binnen 4 jaar niet alleen miljonair wilde zijn, maar ook nog eens 5.3 miljoen wil hebben. Want bij de rijkste 1% van Nederland horen vind hij wel tof.
Laat ik vooropstellen dat ik helemaal vóór ambitie ben. Je kunt niet te ambitieus zijn. Maar wel naïef. En daarmee jezelf ondermijnen.
Het belangrijkste bij het stellen van een doel is dat het SMART is: specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden.

En daar wringt de schoen. 5.3 miljoen EUR aan vermogen opbouwen in 4 jaar is specifiek, meetbaar, acceptabel en tijdgebonden. Maar niet realistisch. Althans; het leidt mogelijk tot valkuilen. Het leidt tot Sywertjes, loterijen, casino’s, crypto’s en Get Rich Quick Schemes.

Een duidelijk plan om dit te bereiken is er niet. Hoe zeer dit ambitieus is dringt ook niet tot hem door, zo lijkt het. 5.3 miljoen aan vermogen opbouwen in 4 jaar betekent 110.000 EUR per maand vermogensgroei. Op het moment verdient de beste man net geen 2500 EUR netto. Iets meer dan 2 procent van het benodigde bedrag. En dan kijk ik naar inkomsten, niet naar wat er overblijft.
De beste man spaart namelijks maar liefst 1000 EUR (althans, 250 EUR beleggen en 750 EUR sparen). Dat is een zeer keurig percentage en hij heeft zeker de zaken onder controle.
Dát hij het financieel succesvol kan maken, dat is duidelijk. Een goede start is het halve werk: hij heeft van zijn studielening een Tiny house gekocht en dat is geen slechte investering. Hij woont defacto gratis.

Maar dan nog: 110.000 EUR per maand aan vermogensgroei hebben zet je op een pad wat waarschijnlijk tot teleurstellingen zal leiden – maar zeker tot verleidingen zal leiden. Ook met vastgoed en de beste wil van de wereld red je dat niet.

Het is ook een beetje hebzuchtig…

Een belangrijk onderdeel van deze site is de mogelijkheid om te reageren. Nu publiceer ik lang niet alles wat als reactie geplaatst wordt. Noem het censuur :-).
Maar alles wat in het Engels gaat, waar links in zitten of wat ik niet vertrouw, wordt niet gepubliceerd.
Nu kreeg ik vandaag deze reactie:
“We have hacked your website geldsnor.nl and extracted your databases. This was due to the security holes you had in your your site/server which have gained us remote control of everything that was on the server.
Our team is mostly interested in customer, administrative, and employee information which we have extracted through your databases once we got remote control over the server. It still needs to be sorted out but it will be well-organized once finished. First, we will be going through the emails/sms information and contacting the recipient how you held in disregard about their information being exposed to a hacking group when you could have stopped it. This would be detrimental to your personal image with these relationships with these people. Lastly, now that we have information not only will we be monetizing off it with our methods but made public or sold to other people that will do whatever they wish with the information also after we are done.
Now you can put a stop to this by paying a $3000 fee (0.10 BTC) in bitcoin to the address 3C1ejoyjtubR4aRsq6DXqhGXzVskduzwc1 We will be notified of payment which we will then delete the information we have obtained, patch the hole in the site/server which we got in and remove you from any future targeting in the future. You have 72 hours in doing so after viewing this message or the series of steps will commence. You can obtain bitcoin through such services such as paxful.com or do a search on bing.com”
Het zou best waar kunnen zijn: tenslotte is de beveiliging van een blog als de mijne niet zo stringent. Maar denken ze nu echt dat ik het spannend vind? Immers: ik heb geen klanten, geen medewerkers en geen administratie op de site. Het enige wat er zou kunnen zijn, zijn de mailadressen van mensen die reageren, die voor 90% van de reageerders “fake” zijn. Mailadressen als “prive@prive.nl”.
Dat vind ik prima, aan de hand van de reactie kan ik zien of het legitiem is of niet.
Ik wens deze “hackers” dan ook veel succes. Ze zouden moeten weten, als het écht gehackt was, dat deze data er niet is. En als ze het gelezen hebben, dat ik niets doe met bitcoins of welke andere nepvaluta dan ook. Met andere woorden: ik slaap er geen seconde korter van. En zal zeker niet betalen, en zeker niet in iets stupide als bitcoins.

Onlangs kondigde ik het al aan: Geldsnor stopt er mee. Dit is dan ook mijn laatste blogpost.
In de afgelopen (ruim) 3 jaar hebben letterlijk honderdduizenden mensen mijn blog bezocht. Sinds september zelfs maandelijks dik in de 20.000 per maand.
In totaal heb ik duizenden reacties ontvangen én gegeven. Mezelf soms bloot gegeven, soms de verdieping op gezocht. Met name op het gebied van energieverbruik en dergelijke, maar ook onze eigen reis met alle strubbelingen die er bij horen.

Maar: stoppen op je hoogtepunt is ook een kunst. Er is geen inspiratie meer. Gewoon te weinig.
Laatste dingetje dan nog. Heb je al naar de datum gekeken vandaag?

De winter zit er op, zonder dat de lente echt is gearriveerd. Al is dit vooral een vertekend beeld: de maand maart is in mijn regio bijna 1 graad warmer dan normaal! Al schijnt de zon weinig en valt er veel regen.

Voor de natuur is dat eigenlijk wel een lekkere combinatie: niet koud, geen vorst en af en toe zon en véél vocht. De tuin staat dan ook op “ontploffen”. De diverse planten lopen uit, met name de hortensia’s, bessenstruiken, framboos en ook de peren & appelbomen springen bijna in bloei.

’s Ochtends worden we al een poosje wakker van de concerten van de vogels. Ik heb ze gemist in de winter, er waren er opvallend weinig. Inmiddels zit de tuin weer vol met merels, eksters, duiven, roodborstjes, musjes, koolmeesjes en pimpelmeesjes.

Ze scharrelen lekker door het gras, of foerageren door de bladeren, op zoek naar insectjes. Een levendige boel, heel anders dan de dooie stenen van de buren.
Ondertussen geniet ik van de zon die lekker op mijn rug schijnt en me verwarmt; zonder verwarming. Langzaam gaan we de goede kant op.

Even los van mijn eigen politieke voorkeur, heb ik de nodige bedenkingen bij de verkiezingsuitslag.
Er speelt namelijk een probleem waar mijns inziens nog maar weinig mensen in de media het over gehad hebben: belangenverstrengeling.

Nu ben ik niet zo goed op de hoogte van het Nederlands recht met betrekking tot belangenverstrengeling. Bij de meeste partijen is dit ook geen (duidelijk) issue: de pluriformiteit in de de achtergrond zorgt er voor dat iemand met ogenschijnlijke belangenverstrengeling simpelweg zich onthoudt van stemming over het betreffende onderwerp.

Bij de BBB speelt dit niet: het is een relatief homogene groep met dezelfde achtergrond en belangen. Hoe kunnen schapenhouders (zoals er een aantal op de lijst staan in Drenthe) nu bepalend beleid maken over het afschieten van de wolf? Hoe kunnen boeren stemmen voor ingrijpende maatregelen die hen zelf treffen? Of zorgen dat hun buurman getroffen wordt en niet zij? Nieuwe woonwijken waar boeren voor onteigend worden, of juist de hoofdprijs voor krijgen. Kerncentrales, windturbines, etc; die kun je niet op de gronden plaatsen van boeren die hier een direct of indrect belang bij hebben. Dit wordt niet belicht.

Iets anders wat niet besproken wordt (maar dat komt nog wel): de kandidatenlijsten. Die zijn vaak gevuld met een mannetje/vrouwtje of 20. Vaak akelig gelijk aan het aantal zetels dat ze gescoord hebben. Nu is het zo dat een aantal van deze Statenleden naar de Eerste Kamer zal vertrekken als Senaatslid en dus géén zitting heeft in het provinciale bestuur. Ook is er soms sprake van lijstduwers (die op “onverkiesbare” plekken staan maar nu de facto wel gekozen zijn) en stoppen er tijdens de regeerperiode vaker leden.
Dat is lastig: want die mag je NIET aanvullen. Alleen kandidaten die nu op de kieslijst stonden, mogen plaatsnemen in de Provinciale Staten.
De situatie kan dus (en zal dus) ontstaan dat er een boekhoudkundige meerderheid is, maar er helemaal niet voldoende poppetjes zijn om zitting te nemen. Dan zijn er dus ook minder stemmen om uit te brengen en is men wellicht helemaal niet in staat om een échte meerderheid te houden.

Dit alles nog even los van de twijfelachtige status van nieuwe partijen die snel groeien. Daar is vaak een gebrekkige cohesie; men kent elkaar nauwelijks en er is geen enkele bestuurservaring. Dat maakt het niet eenvoudiger…

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met wat “ijdelheid”; de gedachte speelde door mijn hoofd om mijn ogen te laten laseren.

Al zolang als ik me kan herinneren ben ik brildragend: al ongeveer 35 jaar. Ik weet niet beter. Ik heb een tijdje lenzen gedragen, maar daar ben ik mee gestopt. De reden hierachter is even lachwekkend als gruwelijk: toen ik in het leger zat, inmiddels 20 jaar geleden, moest ik naar het Infanterie SchietKamp (ISK) in Harskamp. Daar kwamen we vaker natuurlijk, want als infanterist is kunnen schieten best belangrijk. Onder alle denkbare omstandigheden.

Maar op het ISK is ook een ruimte en die heette meen ik de MOR. Wellicht heb ik dat verkeerd onthouden. In ieder geval is dit een ruimte waar je traint met traangas. Met echt traangas wordt je geleerd om een gasmasker op te doen. Heel vaak achter elkaar – en het kan een heftige ervaring zijn. Temeer als je vergeet je lenzen uit te doen. Damn, dat doet pijn en houdt je ogen lang geïrriteerd!
Sindsdien draag ik alleen daglenzen als ik ga zwemmen. Zonder bril herken ik mijn eigen kinderen niet.

Ik heb al vaker gekeken naar laseren of soortgelijke operaties. En ergens durf ik het simpelweg niet. Ik vind het eng. Mijn ogen zijn mijn alles, ik ben erg visueel ingesteld.
Maar ook is mijn bril een onderdeel van mijn gepercipieerde identiteit. Wil ik eigenlijk wel zonder bril?
Vorige week heb ik een afspraak gemaakt om mijn ogen te laten laseren, of in ieder geval het vooronderzoek te doen. Na ontvangst van de informatiebrochure heb ik echter de afspraak toch afgezegd.

Mijn bril hoort bij mij – en daar wil ik niet van af. Het beperkt me niet in het dagelijkse leven. Ik heb er geen last van. Dus alles blijft bij het oude…

Per einde van deze maand gaat de site op zwart. Ik stop er mee. Geen zin meer, geen inspiratie meer.

Ik heb nu 700 berichten geplaatst, en ontvang sinds september maandelijks meer dan 20.000 bezoekers. Stoppen op je hoogtepunt.

De bovenstaande 2 woorden kwamen in me op. Adjustment Protocol. Aanpassingsprotocol. In deze context: het aanpassen aan een nieuwe situatie. Waarom kwamen deze woorden in me op? De voor de hand liggende reden is het feit dat ik natuurlijk recentelijk een nieuwe werkgever heb. Minder voor de hand liggend is de specifieke reden waarom het precies déze woorden zijn. Dat is simpel en daar zit niet echt een dieper liggende betekenis achter: ik ben een groot liefhebber van de Netflix-serie “The 100”. Helaas heb ik alle seizoenen inmiddels gezien…

Maar goed, terug naar het werk: ik moet me aanpassen. Maar ik vind het héérlijk! Ik kan niet omschrijven hoe prettig het is om weer “onder de mensen” te zijn. Op kantoor zijn. Mensen om me heen. Structuur, regelmaat, uitdaging en nieuwe dingen om te leren. Het gevoel een onderdeel te zijn van een maatschappij.
Want dat laatste ben ik de afgelopen jaren vrijwel volledig uit het oog verloren. Al voor de pandemie werkte ik veel thuis, afgeschermd in een goede (werk)positie bij een bedrijf. Ik kwam niet onder de mensen, behalve de paar collega’s die we hadden en af en toe een zakenreis.

Nu draai ik mee in een bedrijf met een paar honderd werknemers. Met targets, doelstellingen, KPI’s, doelen en andere synoniemen voor feitelijk hetzelfde: er moet omzet gedraaid worden waarmee we de producten verkopen tegen een hogere prijs dan de som van inkoop & organisatiekosten.
En dat is heel anders dan mijn startup-wereldje van de afgelopen jaren.

Maar het is ook wennen. Dat ik geen MT-lid ben, dat ik de organisatie niet ken en lerende ben. Soms voelt het als halve re-integratie. Alsof ik zelf op een andere planeet ben geweest, geïsoleerd van grote delen van de corona-periode. Waar ik niet te maken had met materialenschaarste, veeleisende klanten, prutsende leveranciers of eigen organisatie-falen.
Het is ook wennen aan het feit dat ik niet veel meer thuis ben. Ik ben nu juist veel van huis: ik begin op de dagen dat Lieftallige Echtgenote werkt vroeg en ben daarmee ook vroeg de deur uit: Huize Geldsnor is dan nog in diepe rust. En als ik thuis kom, dan zitten ze al te eten en draai ik alleen mee in de avondroutine.

Dat merk ik niet alleen zelf: ook de kinderen hebben het er over. Het is ook voor hen aanpassen aan de nieuwe situatie: van papa die altijd thuis was (behoudens zakenreizen), naar papa die er niet is. Ze gaan er goed mee om, maar het is toch grappig om te zien aan kleine dingetjes hoe goed je de kinderen kent. Het is moeilijk uit te leggen en voor een deel wellicht projectie. Maar tsjonge, ik mis die koters soms wel.

Aan de andere kant is dit natuurlijk de situatie waar het gros van de jonge gezinnen in zit: werkende ouders, al dan niet in deeltijd. Opvang, school, sport. Ik prijs me gelukkig dat dit het enige is waar ze in die zin mee te maken hebben. Geldzorgen hebben we niet, de relatie is ijzersterk en buitengewoon goed. Onze gezondheid is volledig in orde, afgezien van een triviale snotneus of iets dergelijks. Maar niets wat buiten de perken valt. Ik merk ook aan de kinderen (de oudste 2) dat ze buitengewoon goed in hun vel zitten op school.
Ik zie het dus maar als goed teken dat we elkaar missen!

*dit bericht had vanochtend geplaatst moeten worden, maar ik had een foutje gemaakt.

Zoals bekend bij de vaste lezers: recentelijk ben ik weer aan het werk gegaan. De eerste week zit er ruim op, en ik heb het als erg prettig ervaren. Ik ben nu veel op kantoor geweest, maar dat is logisch aan het begin. Ik moet me alle systemen nog eigen maken, en natuurlijk ook kennis maken met iedereen. Wie heb ik nodig? Wat moet ik gedaan krijgen en hoe krijg ik dit het beste voor elkaar? Wie is mijn klant, en hoe tikt deze? Wat willen ze horen, wat wil ik niet zeggen en welk spanningsveld moet ik dus managen?

Wat mijn werk (qua invulling) echter bemoeilijkt is het feit dat er wachtlijsten zijn voor de kinderopvang. Niet van jongste dochter: die was al onder de pannen. Maar de andere 2 hadden slechts op 1 dag buitenschoolse opvang (BSO). En dit moest worden uitgebreid met nog 1 dag BSO, en 2 dagen voorschoolse opvang. Ik kan het gevoelsmatig niet maken om pas rond 09:30 op kantoor te verschijnen, zoals je wellicht kunt voorstellen.

Inmiddels is de voorschoolse opvang geregeld en is het nog slechts een paar weekjes doorbijten en noodoplossingen inzetten. De naschoolse opvang is een groter probleem: de donderdag (die ik nodig heb) is een populaire dag. En die wachtlijst duurt lang, want er staan nog een paar kinderen op de wachtlijst. Balen, maar het is niet anders.

Ondertussen ben ik ook in afwachting van het eerste loonstrookje. Spannend!