Zo, ik schreef er al eerder over, maar het is gelukt: ik heb vandaag voor het eerst bloed gedoneerd. Enkele weken geleden heb ik de eerste tests gehad, en schijnbaar was alles goed.
En daarom kreeg ik een oproep om bloed te doneren, in de twee weken volgend op 26 juli. De eerste week ging helaas niet ivm een corona vaccinatie. Maar nu dus wel!
Ervaring? Het uithalen van de naald doet het meeste pijn, en binnen tien minuten was de zak vol. Lekker blikje cola en een stroopwafel gehad, en lekker ongestoord een boekje kunnen lezen. Aanrader!
Al eerder schreef ik over mijn aflopende telefoonabonnement. Na veel uitzoekwerk heb ik besloten te verlengen bij dezelfde provider. Dankzij de corona-situatie ben ik niet veel uit huis en daardoor gebruik ik weinig data. Ook bel ik maar zelden (alles gaat via Teams en dergelijke).
Conclusie: ik kon wel een kleiner abonnementje gebruiken. Bellen & sms-en was namelijk onbeperkt en de hoeveelheid data die ik kon verstoken was 7gb. En die verbruik ik nooit:
Data verbruik per maand, en “moving average” over 3 maanden
In het aantal belminuten heb ik me minder verdiept: ik kwam nooit boven de 80 uit, dus 100 was prima. Met het nieuwe abonnement had ik de kosten behoorlijk gedrukt! Van 16.44 EUR zou ik naar 8.5 EUR gaan. Bijna 100 EUR per jaar. Maar, die data wordt toch wel wat krapjes. Er is een aantal flinke uitschieters te zien. De eerste was de vakantie (juni 2019), de tweede een zakenreis. De volgende piek (juni 2020) was wederom vakantie, en hetzelfde geldt voor november 2020. Dat was vooral een Teams-meeting waarbij mijn telefoon hotspot was op een parkeerplaats langs de snelweg…
Maar goed, met mijn nieuwe abonnement moest ik dus wel gaan oppassen: 2500mb was in 32% van de maanden niet voldoende. Met wat passen en meten zou ik daar echter wel uit moeten komen.
En zo geschiedde. Tot in juni er een aanbieding voorbij kwam, van mijn provider. Tussentijds abonnementen verkleinen mag niet, maar vergroten wel. En zo gebeurde het dus dat ik een groter abonnement heb genomen: onbeperkt bellen en sms-en plus 10.000mb data. Ruim genoeg om nooit ergens naar te hoeven kijken. En de kosten? 12 EUR per maand. Nog steeds 53,28 EUR per jaar goedkoper dan het oorspronkelijke abonnement, maar met meer data dan dit vroegere abonnement.
Zo, het weekend zit er op. Het water is aan het zakken. Een bruin/grijze laag blijft achter in de uiterwaarden en op de sportvelden. We zijn droog gebleven. Niet alleen wij, maar het hele dorp en de omliggende dorpen. Lang leve de dijkwerkzaamheden van de afgelopen 25 jaar.
Het zag er komisch uit, de afgelopen jaren: het werken aan alle dijken. Hoogwater hebben we al jaren niet meer gehad. Zelfs in de winter stond er maar zelden water in de uiterwaarden. Laat staan in de zomer: de afvoer is de afgelopen jaren zo laag geweest dat alle stuwen gesloten waren en de Maas een lange vijver was. Nu was het dus anders. Maar is het meegevallen. De schade? Vooral groot voor de boeren (alle oogst in de uiterwaarden is verloren). Maar verder eigenlijk helemaal nul, in mijn directe omgeving. De vrienden die we hebben helpen met evacueren zijn ook droog gebleven.
Nu? Nu verder naar alle dag. Morgen een nieuw blogbericht. We hebben namelijk een mega-grote-impulsaankoop gedaan!
Huize Geldsnor staat aan de rand van het getroffen rivierengebied. Letterlijk: als ik uit het zolderraam kijk zie ik de rivier. Normaal gesproken overigens niet…
Ik ben met stomheid geslagen. Wij Limburgers zijn het gewoon om te leven met het water. De Maas heeft en de Maas neemt. Jaarlijks gaat ze de uiterwaarden in, in zomers staat ze stil. Dit jaar is alles anders. Caravans drijven door de rivier, met links en rechts boomstammen en andere ellende.
Maar toch zijn we door het oog van de naald gekropen. Kijk hier over de grenzen. Het is afschuwelijk. De rest is triviaal. De westlanders en noorderlingen snappen er niets van, zoveel is duidelijk bij talkshows. Geleuter over hogere dijken. Dit is geen poldergebied. Dijken zijn een kunstmatige bedding. In de hoger gelegen rivierdalen zijn geen dijken. De heuvel is de dijk. En het water stijgt en daalt. Daar helpen dijken niet tegen.
In mijn regio moet de piek nog komen. Vrijdag hebben we vrienden helpen evacueren, en bij anderen een nooddijk om de woning gelegd. Zij zijn omsloten door de Maas. Alleen bootjes zorgen voor een verbinding met het vaste land.
En dit is pas het begin. We moeten leren leven met een stilstaande Maas in de zomer, die een volgend jaar een kolkende rivier is. Wat gaan we hier aan doen?
Tsjonge. Wat een “eventful week” is dit! Regen, wateroverlast en een wassende rivier. De piek moet bij ons nog komen en ik woon gelukkig een eindje van de rivier.
Het spannendste van deze week is het feit dat ik maar liefst 4 dagen op kantoor ben. En ik heb getankt. Echt waar! Voor de tweede keer dit jaar is er benzine in de auto gegaan. Dat komt mede doordat ik dus op kantoor ben en Lieftallige Echtgenote geen gebruik kon maken van de elektrische auto. Dus moest ze met “haar” auto. Jammer, milieubelastend en duur. Maar er zat niets anders op.
Na vandaag heb ik 6 weken verlof. We gaan 2 weken op vakantie, en de rest ben ik thuis. Beetje klussen om het huis, leuke dingen doen met de kinderen, de zolder afmaken en de tuin aan kant houden. Want het groeit allemaal behoorlijk dankzij de regen.
Gossie. Probeer ik in te loggen op m’n website, krijg ik allerlei foutmeldingen! Wat is er aan de hand? Ben ik gehackt?
Nee. Ik heb gewoon een simpele taak verzuimd: mijn ssl-certificaat waarmee dat vinkje bovenaan komt te staan (beveiligde verbinding) had ik niet op tijd aangepast. Stom: nu leek het onveilig. Maar dat was toch echt het enige: de datum van het certificaat kwam niet meer overeen met de datum van het netwerk.
Nu is dat gelukkig weer opgelost. “Back to Safety!”
Zoals de vaste lezers gemerkt hebben, is het aantal berichtjes wat ik plaats aardig afgenomen in de maand juni. Ik vroeg het me onlangs in mezelf af: “word ik zo’n blogger”. Zo’n blogger die vol goede moed begint en het al snel laat doodbloeden? Ik ken er meerdere, die voortvarend beginnen maar al binnen enkele maanden afhaken. Ik weet niet waarom: want ze bloggen niet meer.
Ik weet het niet. Ik blog voornamelijk om mijn eigen gedachten vorm te geven en te spuien. Ik vind het leuk om te schrijven, en ja ik vind het leuk als mensen reageren. Ik heb een aantal hele leuke, leerzame reacties gehad. En een aantal leuke artikelen geschreven, al zeg ik het zelf.
Maar, wees niet getreurd: ik ben vooral wat druk geweest. Ook dreigen de onderwerpen meer een herhaling van zetten te worden. Maar voorlopig ga ik gewoon door. Want ook al zit ik nog lang niet op de 16 miljoen, zijn er al wel mijlpalen in de buurt om te gaan vieren. Zo zal ik deze maand over de 100.000 sessies heen gaan (en natuurlijk meer “pageviews”). En voor de 6e maand op rij heb ik meer dan 10.000 pagina bezoeken gehad. En dat ondanks mijn lagere blogfrequentie.
Ook zal er nog een en ander te beschouwen zijn wanneer ik voor mezelf begin. En ik heb nog wat dingen om uit te rekenen, een zolderverbouwing af te maken etc.
Al langere tijd ben ik op zoek naar een groter maatschappelijk nut. Niet makkelijk, met een commercieel beroep. Maar ik doe mijn best. We roepen hier in Huize Geldsnor dan ook al tijden dat we allebei bloed willen gaan doneren.
Dit heb ik uiteindelijk toch lange tijd uitgesteld. Een beetje angstig voor de naald, ook al heb ik in mijn leven al vele malen ergere pijnen meegemaakt dan een stom naaldje. Maar het was een goed excuus. “Vergeten”. “Doen we volgende week”. Maar gisteravond zaten we aan de eettafel in de keuken te praten. En hadden we het er opnieuw over. En meteen besloten om het ter plekke te plannen. En zo geschiedde! Dus nu worden wij (Lieftallige Echtgenote en ik) allebei bloeddonor. Binnenkort heb ik een afspraak bij de Sanquin voor de “keuringsafspraak”.
Ik verwacht niets geks: ik heb nooit een bloedtransfusie gehad. Ik ben nooit ziek, ik sport redelijk tot veel. Ik heb geen erfelijke ziektes onder de leden (voor zover bekend) en geen andere risicofactoren. Die keuring moet ik dus wel door zien te komen. Je krijgt er uiteraard niets voor, behalve wat drinken en “snacks” na afloop. Ik ben nu al benieuwd naar die snacks!
Wij proberen een gezin te zijn wat diversiteit ondersteunt. We geven geen barst om huidskleur of religie, afkomst of “sociaal milieu”. Ieder mens is een mens, en sommige mensen zijn nare mensen. Sommige mensen zijn prettiger in de omgang. Dat is een wisselwerking tussen jezelf en de andere individu, maar is nooit “omdat iemand ergens vandaan komt” of een bepaald geloof heeft. Natuurlijk spelen sommige parameters in de achtergrond een rol: je kunt iemand vreselijk beledigen door met schoenen aan naar binnen te gaan. Man, je had mijn zus eens moeten horen (zij is een boerin, en op een boerderij draag je binnen géén schoenen!).
Maar goed. Alle voornemens zijn niet zo makkelijk. Zelf ben ik opgegroeid in een middelgrote stad (150.000 inwoners) en ben ik natuurlijk regelmatig in aanraking gekomen met diverse religies en afkomsten. Ik heb jaren in een “Prachtwijk” gewoond in een Gelderse stad. Diversiteit is een understatement. Hoe anders is dit in het dorp waar wij wonen…Hier is diversiteit bijna niet te vinden. We hebben welgeteld 1 gezin waarvan de ouders van de moeder (dus…) een migratie-achtergrond hebben. En we hebben 1 vluchtelingengezin.
De zoon van dat gezin zit bij mijn zoon in de klas. En eindelijk had ik het voor elkaar: hij wilde wel bij het jongetje spelen. En zo geschiedde. In een soort van totale chaos ging hij met het gezin mee. Zoals dat gaat, als kleuters afspreken.
Om 16u haalde ik hem op. Hun huis is natuurlijk al “anders” dan ons huis. Lekkere kookgeuren, maar ook stukken kleiner. De jongste van hun pakte haar snowboots om buiten te gaan spelen, de trapbekleding was vaal, maar het huis was schoon. Een beeldbuis TV prijkte op de typisch jaren ’70 houten kastje. Geen beeld van typisch Nederlandse weelde.
Onderweg naar huis zei mijn zoon “Hij heeft alleen een houten trein en een paar boekjes. Verder helemaal geen speelgoed. En zijn papa is dood. Papa, wat is oorlog?”
Gelukszoekers noemen sommige politici deze gezinnen. Decadent, noem ik ons.
Afgelopen weekend hebben we voor het eerst wat oogst gehad uit de moestuin. Na eerdere debacles vanwege ongeduld, gaat het nu stukken beter. Het is nog marginaal, maar we hebben toch een kleine 150 gram aardbeien geoogst. En ik heb zojuist een onsje peultjes geoogst. Niet slecht, als begin.
Ondertussen groeien de frambozen lekker door en beginnen ook de tomaten goed te bloeien. Nog even en we hebben echte tomaten uit de tuin, en waarschijnlijk vele kilo’s. De paprika’s hebben we eigenlijk veel te laat geplant. Die zijn pas een paar centimeter hoog maar groeien wel goed dankzij de recente warmte.
De kiwi’s doen het fantastisch en groeien enorm. Ik verwacht echter geen bloei dit jaar: dit zouden ze pas doen als ze een jaar of 3 oud zijn. En dit is hun tweede jaar (maar het eerste jaar in onze tuin). Hetzelfde geldt voor de rode bessen in de voortuin: dit zijn stekjes en nog erg klein. Maar ze slaan aardig aan, ondanks de droogte van de afgelopen 3 weken. De blauwe bessen dragen wel wat vruchtjes, maar daar valt nog niet over naar huis te schrijven.
De appelboompjes…Zij hebben in de droogte bijna alle vruchten laten vallen. Er hangt nog 1 appel aan de ene boom, de andere boom moet ik eens nader bekijken. Maar goed; dit eerste jaar staat in het teken van groei, en niet van bloei. Het maakt me in ieder geval erg vrolijk!
