Hoewel ze onverwachts gedrag vertonen, zijn ze vaak al van verre herkenbaar: de elektrische fietser. Met een traag beentempo ontwikkelen ze een snelheid die gevaarlijk is als je dit koppelt aan het doorgaans wat tragere reactievermogen wat gepaard gaat (of ging) met de elektrische fietser. Men draagt vaak, ongeacht de weersomstandigheden, lange mouwen, lange broeken, handschoenen en vaak een muts. Zelfs met meer dan 20 graden heb ik gister de nodige elektro-fietsers met handschoenen en sjaal gezien. Ongelooflijk.
Een bepaalde categorie elektro-fietser heeft ook spiegeltjes. Totaal zinlose dingen: óf men kijkt er niet in, óf men doet niets met de informatie en blijven breeduit langs elkaar fietsen in een relatief hoog tempo.
Dat is “de klassieke elektrofietser”. Op leeftijd en soms slecht ter been. Het is voor hen een fantastische uitvinden: de mobiliteit blijft op peil en het is eenvoudiger om in beweging te blijven. Mijn grootouders van bijna 90 hebben allebei een elektrische fiets en kunnen mede hierdoor nog zelfstandig blijven wonen. Ideaal!
Maar er zijn nog 3 categoriën te gaan. De “vitale 50-er”, de “bakfiets-mama” en de “scholier”.
Kijk, Geldsnor fietst veel en is doorgaans vrij fit. En ik snap er werkelijk helemaal niets van. Waarom zou je als gezond iemand, zonder verdere beperkingen, een elektrische fiets kopen? Wie kan mij uitleggen waarom je met een elektrische fiets naar de tennisvereniging gaat, of naar de voetbal?
De “Vitale 50-er”
Als ik een rondje fiets, zoals ik gister deed, kom ik die vitalie 50-er massaal tegen. Eerst op de fiets, en daarna op de terrasjes. Of andersom. Heerlijk een stukje fietsen (snap ik prima) en dan omdat je zo gezond bezig bent geweest een stuk vlaai naar binnen snavelen met een kop cappucino en slagroom. Dat moet men natuurlijk zelf weten, baas in eigen huis en zo, maar ik snap er niets van. Laatst legde iemand mij uit dat zij “zo sportief was” en elke zondag wel 60 km fietste. Elektrisch ondersteund, maar “nooit op maximaal, hooguit de helft”. Dat is 125W, wel te verstaan. Nu moet je weten dat de Geldsnor fietst met een vermogensmeter en mijn FTP ligt rond de 250W. Daarmee zit je ruim boven de 25kmh (de officieel begrensde snelheid van trapondersteuning). Om die snelheid te halen op een elektrische fiets met 50% ondersteuning gebruik je zelf dus minder dan de helft van de energie. Zelfs maar 35%. 60km fietsen is op die manier equivalent aan 20km fietsen zonder ondersteuning. Wellicht iets om over na te denken als je dat extra stuk taart pakt…
De bakfiets-mama
Zelf heb ik ook een bakfiets. Dat geef ik meteen toe…Uiteraard zónder trapondersteuning! Op die manier is een rondje fietsen met de kinderen meteen een training. Wie zegt dat mannen niet kunnen multitasken!
Maar ik zie in de buurt, ook al woon ik in een klein flutdorpje op het platteland, massaal de bakfiets-mama. Bakfiets-mama’s rijden in tegenstelling tot de term helemaal niet altijd met een bakfiets. Het kan ook een elektrische mama-fiets zijn. Extra dik frame, met voor en achter een zitje. Wij hebben ook een mama-fiets, uiteraard zonder ondersteuning. Dat snap je. De bakfiets-mama gaat er vaak buitengewoon prat op om gezond en bewust te leven (super!), maar hebben niet zelden een behoorlijke Netflix-ervaring (moeten ze zelf weten, maar meestal gaat series bingen niet gepaard met sporten en een bakje sla). Ik moet wel zeggen, en vergeef me deze opmerking alsjeblieft, dat het voor mannen vaak buitengewoon plezierig is om de kinderen naar school te brengen of op te halen. In ieder geval hier in het dorp hebben de meeste vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen erg knappe mama’s. In de kroeg zou ik dit wellicht minder genuanceerd brengen. Maar dat terzijde.
De scholier
Toen de Snor nog een Snorretje was fietste ik elke dag naar school. Mijn basisschool was 5km fietsen (lang verhaal, iets met een verhuizing en weer terugverhuizen waarbij ik per se naar dezelfde school wilde als vroeger en ik zat in groep 7/8). Mijn middelbare school was een kilometer of 12. Weer of geen weer: ik moest fietsen. -10, +30, sneeuw, ijzel, regen of mist. Er was geen alternatief. Met de bus naar school duurde enkele uren, en “No way” dat mijn ouders mij zouden wegbrengen of ophalen. Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding. En eerlijk gezegd zijn er maar weinig nostalgische gevoelens zo sterk als het gevoel van vingers die tintelen en pijn doen van de kou (of van het opwarmen, na de kou).
Hoe anders lijkt dit nu te zijn. Ik zie de scholieren (voor zover ze nu fietsen) massaal op de elektrofiets van een dikke duizend EUR naar de scholen fietsen. Gezonde, jonge, normaliter fitte mensen. En daar gaat het voor mij “mis”. We zijn geen ontberingen meer gewend en willen onze kinderen daaraan niet blootstellen. Beweging is goed, maar beweging moet wel gepaard gaan met “belasting” van je spieren. Dat is goed voor je botten, je spieren, je hart en bloedvaten, je hersens. Ik vraag me dan ook af welke invloed dit later gaat hebben op onze collectieve gezondheid. We zijn immers nog steeds in de waan dat we veel bewegen, zonder dat dit werkelijk (qua intensiteit) het geval is.
Mijn zoontje heeft nu ook een E-bike (hij heeft blijkbaar geen fietsgenen van mij geerft), hij moet 10m enkele reis naar middelbare school. Ik kan hier een heel prozastuk over schrijven omringd door termen als “in mijn tijd”, maar uiteindelijk bestaat die luxe nu, en middelbare school is al moeilijk genoeg zonder al dat gefiets. Bovendien vind hij het nu veel leuker om met mij te gaan fietsen.
Wat betreft de 50-ers vind ik het best fijn dat ze niet meer met 10km/u over de weg slingeren. Ze hebben nu veel minder snelheidsverschil met mij als racefietser. Voor hun eigen bestwil zou ik ze wel aanraden om hun fiets te laten begrensen tot 15-20 km/u, dat scheelt een hoop ongelukken.
Mijn zoon mag later best een e-bike, als hij ‘m zelf koopt :-).
Alleen kan hij dan niet met mij meefietsen, want als het keurig begrensd is op 25km/h is ie mij te langzaam ;-).
Ik ben 50+ en heb een elektrische fiets omdat ik artrose in o.a. mijn knieën heb.
Als ik niet zou kunnen fietsen, zou ik overal de auto voor moeten pakken en dat is nu niet nodig. Ik heb de fiets trouwens niet zelf gekocht maar gekregen van mijn moeder. Zij gaf tevens een elektrische fiets aan mijn zus zodat zij kan fietsen naast haar man die een elektrische handbike heeft omdat hij bij een val van de trap een dwarslaesie opliep.
Duidelijk een categorie 1, iemand voor wie de mobiliteit toeneemt door het gebruik van een e-bike. Dat is perfect.
Daar ging het bij mij ook even mank in jouw stukje Snor. zZaken als artrose of, zoals mijn man, een doorgemaakt hartinfarct, zie je niet aan de buitenkant…. Die snavelt wel een stukje taart naar binnen, maar niet omdat hij sportief bezig is. Als redelijk fitte bijna-50’er reed hij tot voor kort op een mamafiets, vanwege en boodschappen en een kleuter. Met tegenwind kon hij dat helaas niet trekken. Op zich ben ik het wel in grote lijnen eens met je stukje hoor, maar oordelen is makkelijk als je niet het hele verhaal kent…
Ik veroordeel nooit een individu, enkel de populatie. Er zijn altijd uitzonderingen, maar als de aantallen elektrische fietsers allemaal uitzonderingen zijn is het helaas als populatie slecht gesteld met onze gezondheid.
En uiteraard is de wereld zo grijs als wat, en niet wit of zwart!
Ik kocht een e-Bike omdat ik na een operatie vermoeid bleef. Ik heb zeer waarschijnlijk niet goed gereageerd op de narcose en is dit een blijvende nawerking. Op de e-bike kán ik tenminste nog fietsen, want hier in Zuid-Limburg gaat alles omhoog en omlaag. Dat omlaag is het probleem niet ;)) maar dat omhoog ging niet meer zonder bekaf boven te komen. En om alles met de auto te doen is belachelijk zeker voor afstanden beneden de 10 km.
Absoluut. Goede reden. En da’s dan weer heel anders dan een 15-jarige puber die op tijd thuis wil zijn om te Fortniten 😉
Wat is Fortnite😉? Ik weet dat het een computer game is, maar weet absoluut niet hoe die uitziet. En dat voor iemand van onder de 50 die met kinderen werkt 😄😄
Ik ken het alleen van mijn vrouw die er over klaagt dat al haar patiënten zitten te Fortniten. Ik heb het zelf nooit gedaan of gezien.
Ik, 50+, rij met een e-bike vanwege problemen met knie. Vroeger, net als jij, door weer en wind op de fiets naar de middelbare school. Kinderen gingen naar een middelbare school op 30km afstand en zouden dat alleen moeten fietsen, dus hand over het hart en zij gingen met de bus.
Ben altijd blijven fietsen, maar vanwege de problemen met de knie, de laatste jaren alleen maar voor korte stukjes. Nu fiets ik bijna elke dag, vaak langere afstanden. Kom vaker buiten en voel me fitter. Voor mij een uitkomst.
Tsjee, ja bij 30km kan ik me dat levendig voorstellen! Dat is wel heel ver. Mijn echtgenote moest in die tijd 13km, ik dus iets minder ver.
Bij mobiliteitsproblemen kan ik me dan ook alles voorstellen en is het een ideale oplossing. Fiets je dan met maximale ondersteuning, of toch met zo min mogelijk (wat draagbaar is qua pijn).
(kleine “guilty”: ik ben er wel over aan het denken om de bakfiets om te bouwen naar elektrisch, omdat dit wel erg zwaar is met fietsvakantie, dan ga ik namelijk ruim over de 200kg heen…)
Ik werd als moeder negatief aangekeken dat ik mijn zoon in groep 7-8 6 km liet fietsen, ook als het winter was. (Ja, hij kreeg goede kleren). Dat ik zelf 2x per week 20 km naar het werk fietste was minder bekend, maar maakte dat de blik veranderde naar verrassing (vrouw? Zo ver fietsen?) en ongeloof. En de opmerking: “eigenlijk zou ik ook meer moeten fietsen…”
Ik heb geleerd dat galant te ontvangen. Zeker nu ik, met een betere ligfiets, 4x per week 25 km naar het werk fiets.n Ik gooi het gewoon op: met goed materiaal kan iedereen het, gewoon kiezen en doen. En daarna onderwerp veranderen naar iets uit het nieuws. Want ongemakkelijk blijven mensen het vinden als je níet kiest voor de makkelijke oplossing en gewoon af en toe zweet.
Ik wilde vroeger ook altijd een ligfiets hebben. Uiteindelijk heb ik het bij een (hybride)racefiets gehouden, een stadsfiets & een bakfiets. Naar het werk fietsen is helaas te ver weg om met goed fatsoen te doen (55km via de kortste weg). Ik heb het wel eens gedaan, maar dat is niet heel praktisch inpasbaar met mijn gezinsleven.
Maar inderdaad, met goed materiaal en de juiste mindset is vrijwel alles mogelijk!