Huize Geldsnor wordt niet alleen bewoond door een aantal Homo Sapiens. Nee, ook door 2 specimen van het soort Canis lupus familiaris, meer specifiek: 2 zwarte labradors. Ze hebben al een hele aardige leeftijd. De oudste is 13, de jongste is 12. Behoorlijke leeftijden voor honden van dit formaat. 60cm schofthoogte, 30 kg en altijd vrij actief geweest.
Maar de laatste maanden gaat het hard achteruit. Echt concrete klachten zijn er niet. Ze hebben soms veel jeuk (en we hebben parasieten ed. uitgesloten). De een is doof, de ander half blind. Maar ze zijn vrolijk en lief. Opstapjes komen ze niet meer op, of af. En lopen…Lopen wordt steeds moeilijker. Waar we vroeger 20km gingen hardlopen is dit nu flink afgenomen: we halen meestal maar nét het eind van de straat.
De behoefte is dan al op de straat gedaan door de oudste: die heeft zulke spastische jeukreflexen dat ze in het gras gewoon neervalt omdat de jeuk de overhand krijgt. Ze gaat het gras dus niet meer in. Dat is vreselijk om te zien, eigenlijk. Want het zit haar duidelijk niet lekker: vroeger (tot een jaar geleden) had ze nog nóóit op straat gepoept. En ja, uiteraard ruim ik het op!
Sinds onze verhuizing bijna 2 jaar geleden is de afstand van de wandelingen nog verder teruggeschroefd. We wonen dichter bij de rand van het dorp en zeker in de winter is het dan niet prettig om verder te lopen over een quasi-doorgaande weg met weinig verlichting en 2 gitzwarte honden. Die hebben wel lampjes om, maar toch. De afstand van de gewone uitlaatroute is gewijzigd van 800m naar 400m. Stiekem een flinke vermindering van de hoeveelheid lichaamsbeweging, ook voor ons.
Nu met de warmte hebben ze het nog moeilijker dan anders. Ze zijn nog vrolijk, er is geen pijn en geen ondraaglijk lijden. Inslapen is voorlopig (hopelijk) nog niet aan de orde.
(overigens is de frequentie van het kopen van hondenvoer met ruim 15% afgenomen. We voeden “op het oog”, dus als ze te zwaar worden krijgen ze minder. En minder beweging is dus automatisch minder voer, dikke honden zijn niet gezond.)
Wij hebben een oude “Friese Russell” (vader Friese Stabij/moeder Jack Russell) van 15 jaar.
Hij is aan 1 oog blind en met het andere oog ziet hij steeds minder. Vorig jaar heeft hij 2 keer een herseninfarct gehad waar hij wonderwel beide keren snel van herstelde. Inmiddels is hij ook dementerend.
We bekijken het per dag; hoe komt hij ‘s ochtends uit de bench, eet en drinkt hij goed, plast en poept hij goed?
Woensdag had hij ‘s nachts heel erg gebraakt dus ging ik met hem naar de dierenarts. Deze gaf hem een injectie en tabletjes en nu is er niets meer aan de hand.
We gunnen hem een goede plezierige oude dag maar weten ook dat het afscheid naderbij komt…
De dierenarts heeft vast wel iets tegen de jeuk.
Onze hond, een Friese Stabij, kreeg toen ze 15 was ook last van jeuk. Soort olie van dierenarts meegekregen, op of door het voedsel, en de vreselijke jeuk bleef weg. Ze is ruim 17 geworden, doof en seniel.
Ja, de jeuk kunnen we verhelpen. Helaas maakt dat haar verder niet mobieler (maar wel draaglijker). De laatste dagen gaat het stukken beter gelukkig. Ze heeft altijd al van warmte gehouden…
Mijn oudste reu heeft apoquel gekregen van de DA: Z’n hele buik en oksels waren rood uitgeslagen en met een paar dagen terug naar normaal. Voor de gewrichten krijgt hij glucosamine / eendelipmossel spul, allicht dat dat hem helpt.