Let op: onderstaande verhaal is op bepaalde punten aangepast omdat het anders wel érg specifiek is en makkelijk terug te halen “wie ik ben”. Vooral voor de betrokkenen.
Geldsnor is een dromer. Niet in de gebruikelijke betekenis van het woord. Maar in een iets andere betekenis: ik heb veel verschillende dromen gehad, omdat ik nu eenmaal veel interesses heb. Eén er van is sporten en klimmen. In die richting lag mijn startup, die ik inmiddels aan de wilgen heb gehangen.
Een andere is in de richting van mijn werk. Daarmee kan ik nog wel veel kanten op: mijn interesses op het werkgebied liggen in de richting van Operations Management (capaciteitsplanning, inkoop, supply chain planning) en Finance. Maar dan wel de financiën ondersteunend aan de operatie: cashplanning en liquiditeit voornamelijk. Er zijn ook takken in de financiële wereld die wij “financial engineering” noemen, wat ik minder relevant vind.
De interesses in operations management heb ik altijd gehad. Al op jonge leeftijd heb ik de boeken van Goldratt verslonden. Voor bekenden in deze wereld: dit is een soort van de Bijbel. In een notendop gaat het er om dat je in productieprocessen altijd een bottleneck hebt. En alles wat er gebeurt in je fabriek moet ondergeschikt zijn aan deze bottleneck: de output van je bottleneck is bepalend voor de gehele output van je fabriek. Alle moeite die je steekt in ándere dingen dan je bottleneck is verspilde moeite.
Dit kun je simpelweg bewijzen: neem 4 machines op een rij. Ieder eindproduct van een machine is de voeding voor de volgende stap. Machine 1 produceert 100 units per uur. Machine 2 heeft een capaciteit van 100 stuks. En machine 3 heeft een output van 50 stuks, gevolgd door machine 4 met een output van 100 stuks.
Hoeveel eenheden worden er per uur geproduceerd? Juist. 50! Want machine 3 kan er niet meer dan 50 maken. Ook als je de hoeveelheid “input” verdubbelt is er geen extra productie op machine 3. Die blijft maximaal 50 leveren.
Nu lopen machine 2 en 3 tegelijkertijd kapot en je kunt er maar 1 tegelijk repareren. De reparatie van machine 2 duurt een uur, die van machine 3 kost 6 uur. Welke repareer je eerst? Uiteraard machine 3. Want 6 uur productie verliezen kost je 300 stuks productie. Na 7 uur (in totaal) is machine 2 ook gerepareerd. De achterstand heeft machine 2 zó ingelopen, terwijl een achterstand op de bottleneck per definitie nooit meer ingelopen kan worden.
Goed, bovenstaande vind ik dus waanzinnig interessant. Ik heb meer boeken in deze richting gelezen, zoals The Gold Mine en studies gedaan in de richting van Lean Management. Briljant en heerlijk voer voor mijn brein.
Hoe wáánzinnig tof zou het zijn om een fabriek te kopen en deze te verbeteren? Met alle tegenvallers die er zijn, maar ook de successen. Is er iets leukers dan dat?
Het telefoontje
Enkele weken geleden werd ik gebeld door een ex-collega die inmiddels vrij hoog in een organisatie bivakkeert.. “Hey Geldsnor. Ik zie dat je net ergens werkt. Maar toch heb ik een vraagje. Ik zoek een directeur voor xxxx, bestaande uit een fabriekslocatie en een verkoopkantoor elders.”
Oef. De rest kun je raden. Er is mij gevraagd om directeur te worden van een dochteronderneming van een groot bedrijf. De betreffende dochteronderneming is niet heel groot, rond de 100 personen. Het is zo’n type aanbod wat je niet vaak krijgt. De kans om precies te doen waarvan ik jaren heb gedroomd. Exact waarvoor ik gestudeerd heb.
Het Addertje
Maar er is een addertje in het gras. Het is ver weg en in een ander land. Niet zo ver weg dat ik niet thuis kan zijn op de belangrijke momenten: het is onder de 4 uur rijden. Maar het is wel een andere cultuur en een andere taal. En de nodige aanpassingen die er in het gezin moeten plaatsvinden om dit voor elkaar te boksen.
Daarbij speelt ook nog het feit dat ik pas net begonnen ben bij mijn huidige werkgever, waar ik op voordracht van een vriend binnen ben gekomen. Dat is een schip dat je verbrandt.
Het gaat me dan ook niet om het geld: natuurlijk is het een zeer goed betaalde baan, met een prima auto van de zaak. Maar ik heb al een auto, en ik kom meer dan prima rond. Het zou dus puur om de uitdaging gaan.
Het is dan ook best een lastige overweging. Een lang gekoesterde droom, waarvan je niet verwacht dat het ooit zal gaan gebeuren. Gemodereerd door de moeilijkheid van een bedrijf te leiden, in een andere taal en cultuur en gedeeltelijk op afstand. Ik zou 3 tot 4 dagen per week op locatie zijn. En dat heeft een flinke impact op het gezinsleven.
Anderzijds heb ik andere fabrieksdirecteuren gesproken. Die gaven me wel iets belangrijks mee: vergeet niet dat je zélf de baas bent over de agenda. Als jij er bent, komen mensen naar jou toe. Je hoeft je niet aan te passen aan de agenda van een ander.
En natuurlijk kan ik ook de nodige gesprekken voeren in de auto. Daar zit ik tenslotte toch een uurtje of 15 per week in (al zal het in de ochtend voor de meeste mensen te vroeg zijn om te bellen).
Enfin, de kogel is nog niet door kerk. Ik kan oprecht zeggen dat ik wenste dat het telefoontje nooit gekomen was. Wat je eenmaal gezien hebt, kun je niet meer ontzien. Wat je gehoord hebt, kun je niet onthoren. De geest is uit de fles, en die past er nooit meer in.
Welke beslissing we ook nemen (want vrouwlief is hier ook onderdeel in, uiteraard): het is nooit de juiste.
Als ik het doe, zal zij daar iets van vinden. Ze staat niet te trappelen, zullen we maar zeggen. Als ik het niet doe, zal ik het haar aanrekenen. Ik kan zeggen van niet. Maar dat zou onjuist zijn, een leugen. Ik heb eerder een aanbod laten varen, waar ik nog steeds diepe, diepe spijt van heb.
Dit is oprecht de moeilijkste keuze van mijn leven. Het verscheurt me, maar het drijft me ook vooruit. Ik heb hier zóveel zin in, dat ik bijna uit elkaar barst. En aan de andere kant zie ik mijn Lieftallige Echtgenote, op de bank, in tranen.
Qu’est-ce que je dois faire.
Eerst en vooral wel top natuurlijk dat je voor dit soort banen gevraagd wordt. Dat toont dat je een goede indruk nagelaten hebt op mensen waarmee je gewerkt hebt of in contact gekomen bent.
Het is een herkenbare situatie waarin er gekozen moet worden tussen waarschijnlijk de meest belangrijke dingen in het leven: familie en zelfontplooiing. Even nog los van het financiële, wat ongetwijfeld ook interessant zal zijn.
In mijn ervaring, laat ik het familie aspect altijd doorwegen. Het nieuwe van een job (of hoger salaris) gaat er na een tijdje vanaf en waar je dan mee overblijft, is de kwaliteit van je (familie) leven. Een lange commute of dagen weg van je familie gaan dan toch zwaar gaan doorwegen.
Is het een sector waar je ervaring in hebt?
Succes!
Ja, het is een sector waar ik ervaring in heb. Dat maakt het iets makkelijker.
Het familie-aspect vind ik zeker belangrijk, aan de andere kant zie ik dingen in de tijdelijkheid. Ik ben eigenlijk niet veel meer weg dan nu, het enige verschil is 1 hotelovernachting in de week op een vast moment. Maar nu ben ik ook wel eens weg voor het werk (maar niet op vaste dagen).
Het geld vind ik niet zo relevant. Fijn dat het goed betaald wordt, maar het is geen make-or-break dingetje. Want wat ik “inlever” is iets wat met geld niet te koop is.
is er nog een procedure? Zijn er nog andere kandidaten?
Wat ik persoonlijk ook belangrijk vind, is om samen te kunnen werken met of toch zo dicht mogelijk te zitten bij de eigenaars/aandeelhouders. Vind ik toch een directere manier van werken/communiceren dan als je onder een aantal lagen managers zit (zoals in een multinational). En vaak kan je nog heel veel leren als het rasondernemers zijn.
Anyway, als je met je familie er uit komt, dan zijn het dit soort opportuniteiten die op je pad komen waar je het meest uit leert.
Je kan niet alles plannen in je leven.
Ik zou direct aan de Board van het (beursgenoteerde) bedrijf rapporteren.
Als je mijn man was zou ik je vragen te wachten tot de kinderen minstens tieners zijn.
Dat heeft ze ook gevraagd. En is een terechte vraag. Aan de andere kant heb je nul garantie dat een dergelijke mogelijkheid zich dan nog voordoet.
Tsja….idd een lastige….
Kan je vrouw prima begrijpen. Jij zou ’s ochtends vaak al heel vroeg weg zijn en ’s avonds laat terug.
Een overnachting in de week is te overzien, maar als je al bijna alle ochtenden en bijna alle avonden alleen staat met 3 jonge kids……dan zit je daar ook niet op te wachten.
Kinderen uit bed, kattewasje, aankleden, brood klaarmaken voor school, ontbijten, dan alles in de auto en naar school/crèche oid. Dan na je werk alles weer ophalen, eten koken, eten en alles weer in bad/kattewasje en naar bed en dan nog de achtergebleven zooi opruimen (van koken-eten en kinder speeltijd). Wasje draaien. Misschien voor je werk nog iets nakijken. En met een beetje pech wordt een vd kids nog ziek in net die nacht dat jij er niet bent… Snap dat ze niet heel enthousiast is.
Ze zou wat minder kunnen gaan werken (geen idee of ze dat zou willen…haar baan is net zo belangrijk als die van jou), je zou hulp in kunnen huren. Voor poetsen en gedeeltelijke opvang vd kids. Dat zou al heel veel schelen denk ik.
Jou kan ik ook begrijpen. Want hoe gaaf als je zoiets aangeboden krijgt wat precies in je straatje past en wat echt je droombaan is.
Dat autorijden zou voor mij al snel de doorslag geven…met de huidige files….
Verhuizen dichterbij de nieuwe baan? Is dat misschien nog een optie? De kids zijn nog klein, maar je vrouw werkt dan weer verder weg en dan moet zij veel langer in de auto zitten….
Poeh…ik benijd je niet!
Nou, ik benijd je niet. Wat een ontzettende K…. beslissing!
Ons huishouden draait net iets anders. Maar zeker qua ontbijt klopt het: 3 dagen per week zou ik er niet zijn voor ontbijt, en 3 dagen per week niet voor het avondeten. 4 dagen per week wel, en ik zou 2 middagen sowieso thuis zijn (behoudens crises).
Op maandag en vrijdag is zij vrij, di-wo-do werkt ze. Op dinsdag en woensdag is de jongste op het kinderdagverblijf en voor de andere 2 regelen we nog een dag BSO & VSO. Die vinden dat fantastisch. Op donderdag organiseren we dan geen VSO en BSO meer, want dat hebben we dan eigenlijk niet nodig. We koken nu al vaak vooruit voor doordeweeks omdat het koken anders echt er bij inschiet. Dus op maandag koken we ook voor dinsdag, woensdag en donderdag (wel verschillende maaltijden, niet 4 dagen op rij hetzelfde). Ook het brood smeren we wel eens een dag vantevoren.
Ook in deze hypothetische situatie zou ik op dinsdagavond op tijd thuis zijn. Op tijd als in “rond een uur of acht”. Vroeg genoeg om nog een avond te hebben ’s avonds. Ook op vrijdagavond zou ik rond die tijd thuis komen.
Verhuizen is geen optie, want dat is in dit geval emigreren. Werken zou dan voor mijn vrouw onhaalbaar zijn en de kinderen houden dan niets over en moeten zelfs een volstrekt andere taal leren.
Tot op heden zijn de kinderen zelden ziek, dat scheelt. Op het traject wat ik zou moeten rijden staan niet superveel files en zeker in de ochtend vertrek ik rond 4 uur vanuit huis, om vervolgens om 7:30 “op de fabriek” te zijn. Dat zie ik nog wel als haalbaar. Maar, heftig zal het zeker zijn. Dus ik snap haar ook echt. Het is werkelijk het moeilijkste ooit.
Ik vind half 6 de beste tijd voor de warme maaltijd. Mijn man haalde dat nooit, maar was wel voor 7 uur thuis. Kon ik ook nog eens ergens heen zonder geregel.
En al dat autorijden, man man man, vreselijk.
Straks ben je dood of ziek en dan heb je je leven vergeten te leven.
Mijn vrouw is zelf zelden thuis voor 7 uur op woensdag, en op donderdag nooit voor half acht. Maar desondanks zijn we er relatief veel voor de kinderen: zij is dus op maandag en vrijdag thuis, ik zal op woensdagmiddag en donderdagmiddag thuis zijn (als we het doen).
Dat autorijden vind ik geen bezwaar, dat vind ik wel leuk. Moet het wel een goede auto zijn (ik ben een beetje een luie chauffeur, schakelen doe ik niet en adaptive cruise control is heerlijk evenals Lane Assist).
En vergeten te leven? Werk is óók leuk toch? Anders moet je iets anders gaan doen.
En we gaan regelmatig weekendjes weg, op vakantie, uit eten, picknicken etc. Ik denk dat we best wel veel uit het leven halen.
Ik snap je partner heel goed. Samen bouw je aan de toekomst van je gezin. Hierin is het samenwerken van de partners in de opvoeding en er zijn voor de kinderen (en je partner) een groot onderdeel. Jij vindt de kans die je geboden wordt geweldig, je partner gunt je dat natuurlijk maar vindt het ook “ruk”, daar het maar slecht past in partners die evenredig verantwoording nemen in de ontwikkeling van jullie vrij jonge gezin. Kansen zijn m.i. alleen goed voor het gezin als het wederzijdse geborgd blijft. Het grote risico dat het het gezin ernstig schade (verwijdering tov elkaar) oploopt bij een ja ik doe het. (werken om leven of is het leven om te werken)
Ja, daar zit wat in. Maar telt het feit dat ik er 4 dagen wél volledig ben niet mee? Hoeveel tijd spendeer ik minder met het gezin dan mensen met een reguliere baan die 5 dagen per week weg zijn (maar ’s avonds wel thuis eten). Of vrachtwagenchauffeurs, ploegendienstwerkers?
Omdat het bij dit soort functies nooit bij 4 dagen per week blijft, maar je altijd 24 uurper dag, 7 dagen in de week de shit op moet ruimen en verantwoordelijk bent.
Dat bellen tijdens het rijden in de auto, ook handsfree, is bij het bedrijf waar ik werk expliciet verboden omdat je toch met je aandacht niet helemaal bij het rijden bent.
En dat geldt ook voor onze sales force die toch vrij veel onderweg is.
Ik zou het ook niet prettig vinden als mijn partner zijn veiligheid op die manier steeds in de waagschaal zet om toch aan de werkuren te komen. Daarbij ben je 24/7/365 de directeur en dus aanspreekbaar. Ook als jij net met je gezin en caravan onderweg bent naar Frankrijk en er gebeurt wat op de zaak.
Ideaal is het niet. Met Lane Assist en Adaptive Cruise control zijn “onoplettendheid-ongevallen” wel quasi onmogelijk.
Het gaat overigens niet om de uren – ik word al 18 jaar niet per uur betaald maar voor de output.
Dat laatste is wel een belangrijk punt – al ben ik in Frankrijk in ieder geval in de buurt :-).
In de manier waarop je dit schrijft, lees ik toch iets alsof je de keuze al lang gemaakt hebt, maar het nog niet uitspreekt omdat je hoopt een uitweg te vinden.
Ik had een heel stuk geschreven over de keuze die voor je ligt. Maar daar zit mijn zienswijze in, terwijl het echt jouw keuze moet zijn.
Wat wil je later tegen jezelf zeggen?
Hmmz. Dat weet ik niet goed. Dat ik het goed gedaan heb. Maar wat is goed? Ik wil er zijn voor de kinderen, nu en in de toekomst. Ik wil ze veel dingen laten zien en uit kunnen leggen.
Dat klinkt wellicht tegenstrijdig, dat ik meer weg ben om er voor ze te zijn. Maar ben ik werkelijk méér weg? Ik zal er op woensdag en donderdagmiddag wel gewoon zijn. Ik zal er in de weekenden zijn (het operationele management is in handen van de operations manager, die eerstelijns weekend escalatie is).
Ik kan door het verkrijgen van meer middelen en een bredere verantwoordelijkheid later de tijd kunnen maken om de kinderen door de puberteit te loodsen, bijvoorbeeld.
Ik wil ze ook leren dat er gewerkt moet worden als je iets wil en dat het prima is om een paar jaar hard te werken en daarvoor en daarna minder. Ik ben nu 5 jaar vrijwel fulltime bij de kinderen geweest.
Dat is toch ook iets waard? 5 jaar!
Belangrijke nuance overigens: het gaat om een paar jaar, niet om een permanente keuze.
Misschien lees ik het allemaal verkeerd, maar ik zie je in je teksten vooral zoeken naar redenen om het wel te mogen doen.
– Vrachtwagenchauffers zijn ook lang weg.
– Ik ben al 5 jaar thuis geweest
– Dan kan ik er in de toekomst (meer) zijn voor de kinderen.
– …
Die redenen heb je helemaal niet nodig. Je hebt het volste recht deze functie te accepteren.
Dat je redenen zoekt om het wel te doen, kan komen omdat anderen redeneren vanuit ‘je moet het niet doen’, OF omdat je de keuze om het niet te doen al gemaakt hebt en die keuze pijn doet.
Ten aanzien van er zijn voor de kinderen: ook hier moet je de waarde van ‘een dag er zijn voor de kinderen’ contant maken. 1 dag dit jaar is meer waard dan 1 dag over 5 jaar. 😉
Ja, dat recht heb ik inderdaad. Ik moet het kunnen managen, maar niet verantwoorden.
Een ander aspekt waarover je nog eens moet denken zijn cultuurverschillen. De meeste buitenlanden zitten niet te wachten op een Nederlander die wel even komt vertellen hoe het moet …
In jouw geval kan het gaan om België; die zeggen nooit hardop wat ze denken, maar bv “goed plan” , en voeren het nooit uit.
Of Duitsland; heel andere hierarchie; een ondergeschikte zal nooit zelfstandig beslissen en eindeloos vergaderen over procedures. Word je gek van
of Frankrijk; heel chauvinistisch en zeker geen sympathie voor Nederlandse baas. Bovendien erg inefficiënt.
En gekke feestdagen. Alledrie
Ik onderschrijf het gevoel van spreadsheets ftw…
Ooit zelf zo’n keuze moeten maken, net 4 weken ingewerkt bij een nieuwe baas. Maar toch gegaan. En nooit spijt gehad van mijn besluit.
En voor mevrouw Geldsnor die zal zelf wel aanvoelen of de beslissing is genomen. Met je nieuwe baan is de planning toch recent overhoop gehaalt…
Verder klinkt het misschien cru, maar dit soort interessante banen komen niet altijd voorbij. Als ik goed tussen de regels heb gelezen is de baan in frankrijk/luxemburg/wallonië. Dit is inderdaad een hele andere cultuur van leven en werken. Neem dit zeker mee, de nederlandse directheid wordt niet altijd begrepen en/of gewaardeerd.
Succes met de genomen beslissing 😉
Met een nanny als hulp voor de vrouw…moet het wel lukken.
Overigens weet ik van de eerste vijf jaar met mijn vader niets, van vijf tot tien weer wel…Daarna kwam de pubertijd er trok ik me terug.
Als het effectief in Frankrijk is zou ik zeker emigreren.
Een deel van je salaris zal belastingvrij zijn + als je vrouw haar baan opzegt om je te volgen dan krijgt ze (denk ik) nog een uitkering.
Dus geen commute, vrouw kan (moet niet) vh gezinsleven profiteren en hoog salaris.
Cultuur verschil in de Franse fabrieken is inderdaad niet te onderschatten!
Ik woon in het zuiden, het is “maar” 300km. Daar ga ik niet voor emigreren. Vrouwlief heeft ook 12 jaar gestudeerd voor haar werk, dus gaat dat zeker niet opgeven. Dat is de reden geweest waarom ik een andere aanbieding ooit niet heb geaccepteerd…
Ai ai ai… dat klinkt wel heel erg als “ik heb al wel genoeg ingeleverd ‘voor haar’…”. Geen goede basis voor een gezamenlijk gedragen beslissing. Wat is belangrijker, jij of jullie? Veel wijsheid gewenst!
In het algemeen kunnen internationale assignments een gigantische impact (Positief of negatief) hebben op je belasting, pensioen, sociale zekerheid.
Goed analyseren dus!
Ik ken jouw vrouw niet, maar in het algemeen: als mensen zitten huilen op de bank, dan gaat het niet goed.
Je hebt een vrouw, je hebt meerdere kinderen… Natuurlijk kun je dat allemaal weggooien voor een interessante baan, maar waarom ben je dan überhaupt getrouwd?
Dat gooi je toch niet weg door te werken?
Er zit natuurlijk meer achter: het idee dat geen enkele uitkomst goed is. Dat we uit elkaar zullen groeien. Etc. Nu zijn we al 25 jaar samen en ben ik altijd veel op reis geweest. Juist de laatste 5 jaar niet, toen ben ik bijna altijd thuis geweest. Maar weggooien doe ik niets. Bovendien kun je altijd terug. Ontslag nemen is altijd mogelijk.
Tjaa, dat is een lastige, Geldsnor. Aan de ene kant je ambities met een mooie kans. Aan de andere kant je gezinsleven en je partner, die ook erg belangrijk zijn.
Ik ken je natuurlijk niet persoonlijk, maar heb je ook je persoonlijke energie meegenomen (zonder zweverig te willen zijn)? Ik zie vooral veel getallen over reizen, hoeveel je thuis bent etc. De realiteit is wellicht, dat je na een volle week op vrijdagavond bekaf thuiskomt om het weekend nodig te hebben om te herstellen. Vergeet dus niet je energie/balans mee te nemen in je afweging en de impact op je gezinsleven.
Succes met kiezen!
Ik sta bekend om het feit dat ik niet moe te krijgen ben. Ergens op dit blog staat wel iets te lezen over mijn bijna burnout. De betreffende persoon die mij belde heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn leven op de rit houden, ondanks alles toen.
Moeilijk Geldsnor! Als je een beslissing neemt hebben wij waarschijnlijk ook pech. Er zal wellicht minder tijd overblijven voor de blogs. Je reacties lezende heb ik het gevoel dat je al een keuze hebt gemaakt.
Zelf werk ik al jaren als zzp’er op verschillende locaties. Zelf probeer ik dat altijd op een goede reisafstand te doen. Vervolgens kwam corona. Vooral thuiswerken en weinig verplichtingen hebben. Ik vond het heerlijk. De tijd thuis, met de kinderen, de tijd met mijn vrouw etc. Ook nu werk ik nog veel uit huis, maar is het lekker om ook naar werk te gaan. Dat is volgens mij wat jij ook ervaart. Maar wel de goede combinatie tussen thuis zijn en op werk. Dit is echter wel weer een hele erge overtreffende trap.
Zelf heb ik een ontzettend nuchter gezin. In heel veel opzichten vergelijk ik mijzelf met jou en mijn gezin met jouw gezin. Kinderen die nooit ziek zijn… totdat… nooit hadden we iets tot de laatste weken alle 3 aan het spoken, spugen etc. zijn. Dan vind ik het heel fijn om er te kunnen zijn voor mijn vrouw en dingen samen op te kunnen pakken. Sterker nog, ik denk dat ik me ontzettend rot/schuldig zou voelen als ik dat niet kon. Ook zijn we vandaag voor mijn oudste zoontje bij een kinderpsycholoog geweest voor een testuitslag. Zij gaf aan dat het goed is voor kleine kinderen als de ouders er zijn, maar dat ze naarmate ze ouder worden je het meest nodig hebben.
Ook vraag ik me af hoe de andere baan met het reizen te combineren is met de startup waar je mee bezig bent.
Je komt/kwam heel evenwichtig over. De laatste tijd lijk je heel onrustig. De kriebel om voor jezelf te beginnen, je zoektocht naar iets anders, je nieuwe baan. De gedachten over verhuizen. Je deelt ook meer prive dingen zoals de relatie met familie. Laat die onrust je keuze niet teveel beïnvloeden.
Als ik kijk naar je nieuwe functie zal dat een super uitdagende functie voor je zijn. Maar er is ook een enorm afbreukrisico. Een ander land is ook echt een andere cultuur. Stel je voor dat het je niet lukt, je moet er enorm aan trekken maar het schip zinkt steeds verder. En na 2 jaar wordt de stekker uit je aanstelling getrokken. Hoe kijk je er dan op terug? En wat heb je ervoor moeten laten? De andere kant natuurlijk ook op. Wat als het wel lukt? Wat levert het je op?
Ik kan je natuurlijk niet adviseren, maar denk er echt goed over na. Ik wens je heel veel succes en wijsheid. En houd ons op de hoogte.
Dank je. Ik ben nog steeds wel evenwichtig, maar het evenwicht is wel even aan het wankelen gebracht door de beslissing enkele maanden terug om niet door te gaan met de startup.
Dat brengt andere dingen en herinneringen met zich mee, mede gevoed door het bijna overlijden van mijn vader afgelopen najaar en het realiseren van een totaal gebrek aam hechting binnen het gezin waarin ik opgroeide.
Dat hoop ik bij mijn kinderen anders te doen.
De hechting is dus heel belangrijk. Zorg dan dat de keuze die je maakt (wat dit ook is) daar op een goede wijze aan bijdraagt. Zorg ervoor dat je vrouw ook echt achter de keuze staat. Problemen met een relatie zorgen juist voor problemen met de hechting. En tot slot de basisvraag, wat wil je haart versus verstand en ego. Succes!
Eerste reactie.
Onwijs tof, super gaaf en wat cool dat ze je dit aanbieden! Vooral ook omdat dit nou niet vacatures zijn en altijd op vertrouwensbasis komen. Een compliment dus dat je hiervoor wordt gevraagd. Chapeau!
Tweede reactie
Bedenk goed waar je aan begint. Toevallig ken ik iemand die meerdere keren directeur van een fabriek is geweest in binnenland en buitenland.
Het is verslavend, heel hard werken en feitelijk ben je 24/7 ermee bezig.
Ik zeg niet dat dit verkeerd is, dat het volgende jou overkomt of dat het ook maar enigzins waar is voor jouw situatie, maar ik kan je wel zeggen dat de persoon in kwestie zijn gezin achteruit heeft zien gaan. Zijn vrouw aan de prozac zit , 1 van zijn kinderen niet meer met hem wil praten en dat de kinderen an sich hun vader niet serieus nemen.
Je kan jezelf erin verliezen juist omdat het zo gaaf is, maar het is daarmee ook een lifestyle die meer tijd kost dan je nu optimistisch aan geeft ben ik bang.
Nogmaals dit is gebaseerd op een n=1 ervaring uit mijn omgeving en hoeft niets met jouw te maken te hebben. Maar wees zeer kritisch tot waar jij de grens legt en hou jezelf er ook aan. Want je gezin is je alles en hoewel dit wellicht een kans van je lifetime is, je gezin is je leven, werk is maar werk.
Hi Snor, goed verhaal zo’n telefoontje! Leuk om zo’n vraag te krijgen. Is altijd fijn voor het ego. Ik wens je succes met uitvogelen wat je gaat doen!
Ik heb bovenstaande reacties gelezen dus ik ga niet in herhaling vallen.
Maar toen ik las Frankrijk dacht ik direct: zou ik nooit doen. De mentaliteit, cultuur en taal vind ik echt verschrikkelijk.
Haha, daar heb ik minder moeite mee. Mijn Frans is aardig (maar niet goed genoeg), en ik begrijp de cultuur redelijk. Maar vast ook nog niet goed genoeg. In vorige banen heb ik veel met Fransen te maken gehad en heel wat fabrieken gezien.
Sowieso is een fabrieksbezoek onderdeel van de due diligence. Je moet weten waar je terechtkomt.
Interessante uitdaging! Hier nemen we altijd een gezamenlijk besluit, omdat het niet alleen consequenties heeft voor diegene maar ook voor het hele gezin. Wat is nodig/wat kun je afspreken zodat iedereen tevreden is?
Zo ging ik op een gegeven moment verder van huis werken toen dochterlief 7 jaar oud was. We zorgen voor een leuke bso, spraken af dat ik nooit meer dan 3 dagen/2 nachten achter elkaar weg was. En dat er een huishoudelijke hulp kwam.
Dus: net zolang praten tot je er beide over eens bent hoe dit op te lossen, dan kun je gerust gaan. Als beide er niet achter staan heb je straks wel een interessant functie gehad, maar ook een relatie die niet meer loopt, omdat vriendin niet akkoord is met hoe het is gelopen. Is dat het je waard?
Dat scheelt natuurlijk wel.
Ik begrijp dat het een onmogelijke keuze is. Uit je berichten zie ik dat je heel graag deze kans wil pakken. Ik zou dan duidelijke afspraken maken met je gezin. En meerdere “proef” periodes. Dus bv. na 1 maand kijken hoe het gaat, maar ook de maanden erna scherp blijven. Misschien ook met je partner afspreken dat ze alijd mag ingrijpen als een bepaalde situatie zich voordoet.
Gefeliciteerd met het aanbod!
Zonder alle vorige reacties te (willen) herhalen, zou ik het zien als een expat functie en dus wel de tijdelijke verhuizing naar het buitenland doen. Binnen de EU valt dat goed te doen alhoewel er wel wat regelwerk is natuurlijk (sprekend uit eigen ervaring). Meestal is dat het lastigste voor vrouwlief (degene die niet de baan krijgt) en de uitdaging is dus of zij op de nieuwe locatie iets nuttigs kan vinden om te doen en welke afspraken gemaakt kunnen worden voor haar werk over een paar jaar. Kinderen passen zich aan en leren binnen no time een vreemde taal (vaak zelfs beter dan de ouders, wordt je gecorrigeerd door je kinderen!). Zelf zou ik serieus overwegen om het op deze manier in te kleden als dit een acceptabele oplossing is voor vrouwlief.
Veel succes met de beslissing!
Jullie zouden een termijn kunnen afspreken, een soort probeer-periode.
Bijv. vier maanden. En dan evalueren. En dan alleen doorgaan als ook echt iedereen goed
gedijt onder de nieuwe situatie.
Je weet echt wél wat je wilt.
Maar wie is belangrijker. Jij of je vrouw. Alleen jij hebt het antwoord.
Succes!
O ja, op maandag, woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdag iemand thuis voor de kinderen is meer dan bij ons. En onze dochter ging altijd 3 dagen naar de kinderopvang. En die is uitgegroeid tot een evenwichtige, sociale puber. Dus kan ik mij, vanuit mijn ervaring, niet voorstellen dat het met de kinderen niet goedkomt. Maar als partners beide positief staan tegenover deze nieuwe fase, dan moet je het -naar ons idee- niet doen.
Beste Geldsnor,
Welke beslissing je neemt moet je uiteraard zelf weten (in samenspraak met je vrouw) . Waar je wel rekening meer moet houden is of het land een belastingverdag heeft met Nederland omdat je in Nederland blijft wonen. Zelf heb ik 8 jaar in Belgie gewerkt en in Nederland gewoont. Je krijgt dan te maken met zg. dubbele belastingen en moet aangeven welk percentage er in het buitenland gewerkt en hoeveel in Nederland. Over dit percentage betaal je in het werk- of woonland belasting. Nu is het zo dat er altijd een vertraging zit in de belastingverwerkening. Zo kreeg ik geld terug vanuit belgie over 2020 , waar in Nederland in 2022 pas een aanslag over komt. Het gaat over grote bedragen soms dus je zal dit altijd apart moeten houden om verrassingen te voorkomen. Hou ook er ook rekening meer dt pensoein opbouw anders is in andere landen. Alsook de AOW die elk jaar in Nederland afneemt als je hier geen sociale lasten betaald…..en zo zullen er nagelang het werkland nog wel andere zaken zijn die voor- of nadelig kunnen zijn. Bottom-line ; laat jezelf goed voorlichten . Succes !!
Ik werk al 18 jaar bij dezelfde baas, in het begin waren de kinderen klein (ongeveer de leeftijd van jouw kinderen). Ik was bizar veel weg (meer dan 200 vluchten per jaar. Maar de rest van de tijd werkte ik vanuit huis. In de loop van de jaren steeds minder weg en meer thuis. Mijn vrouw heeft toen bewust een paar jaar (bijna) niet gewerkt, als oproepkracht in het ziekenhuis.
Het was soms best pittig (met name als er gezondheid/overlijdens zaken in de familie speelden). Maar we kijken er toch goed op terug. Met name omdat ik toch relatief gezien veel tijd met de kinderen kon doorbrengen als ze thuis waren (ontbijt, lunch en rond het avondeten), terwijl in mijn vorige baan ik al voor het ontbijt de deur uit was en thuis kwam als de kinderen al zo’n beetje in bed lagen.
Hopelijk kun je hier iets mee.
Dat zijn een hoop reacties Snor…
Als ik jouw argumenten lees bij de diverse reacties, dan denk ik dat het erop neer komt dat jij en vrouwlief er samen uit moeten komen.
Ze lijkt me (uit jouw verhalen) een verstandige, hardwerkende en hele lieve vrouw en moeder.
De diverse suggesties die ik las, dat zij haar baan dan maar moet opgeven, vindt ik behoorlijk discriminerend overkomen. Zij heeft net zoveel recht op werk wat ze graag doet als jij, ze heeft er voor gestudeerd en hoeveel ze van jullie kinderen houdt, ze zal haar werk ook met hart en ziel doen.
Als zij er echt-echt-echt niet achter kan staan, dan moet je het niet doen.
Het huilen op de bank was misschien een eerste reactie? Er veel over praten en alle scenario’s de revue laten passeren geeft vaak toch een ander beeld. Ik heb zelf ook altijd tijd nodig om veranderingen te laten landen. Een paar dagen later denk ik vaak heel anders als in eerste instantie.
Jouw vrouw werkt 3 dagen, waarvan jij er van 2 de middagen thuis bent, dat is meer dan veel vaders kunnen zeggen.
Als zij na al het praten er echt-echt-echt niet achter kan staan, dan moet je het niet doen.
Geen baan is belangrijker dan de liefde van je leven.
Sterkte.
In mijn eigen huwelijk er achter gekomen dat er periodes zijn waarover we niet samen hetzelfde verhaal hebben omdat we toen niet goed naar elkaars nood luisterden, dat is nog steeds best kwetsbaar af en toe, maar met hulp goed bovenop gekomen.
Kinderen op jonge leeftijd in het leven begeleiden is ook een eenmalige kans (tenzij je ooit voor een tweede nest met leg gaat).
Voor jou is het een kans, voor je vrouw een offer. Maak samen helder wat ze moet offeren en aan wie/waaraan.
Wat gaaf en lastig als een dergelijk aanbod komt.
Als het je eigen beslissing wordt reken je het een ander niet aan.
Als je kiest voor het aanbod heb je / in je eentje/ een blij gevoel van uitdaging. Je kiest er dan voor om je kinderen minder te zien.
Wanneer je meer van huis bent komt de zorg op de ander neer en die last weegt zwaar omdat die ander ook voldoening krijgt uit de andere rollen die er zijn en die dan onder druk komen te staan. De zorg van jonge kinderen in je eentje veel zwaarder is en ook voelt.
Je hebt niet voor niets twijfels. Het gaat alleen maar werken als het een avontuur wordt waarbij je partner ook iets te winnen heeft en dan doel ik niet op geld uiteraard.