Gister, zondag 10 januari, was voor mij een perfecte dag. We werden wakker zonder wekker. De kinderen werden wakker, en mochten nog even bij ons in bed. Heerlijk spelend en keuvelend gingen we de dag in.
Volgens ons vaste ritueel in het weekend ging ik naar beneden, zette de oven aan voor de broodjes en ging de honden uitlaten. De zon scheen, alles was bevroren en “mijn” torenvalk was op jacht boven de akkers.
De ochtend vorderde gestaag. De kinderen waren met de duplo aan het spelen en namen bezit van onze woonkamer. Ik was lekker een boek aan het lezen en mijn zoon kwam af en toe naast mij zitten om een boek te lezen. Samen hebben we (het waren vogelboekjes ;-)) nog wat vogelhuisjes opgehangen.
Na de lunch zijn Zoonlief en ik op de racefiets gestapt. Ik heb een aanhang-fietsje voor mijn racefiets, zodat hij achterop echt mee kan trappen. Dat voel je ook écht als je bergop gaat (en vooral ook als hij niet meetrapt). We zijn ons achterliggende heuvelland ingereden en hebben een kleine 15km gefietst in het heerlijke januari-zonnetje.
Aan het eind van de middag begonnen met lekker koken, terwijl de kinderen lief aan het spelen waren. Het was zo’n dag. Zo’n dag waarop alles perfect is en niets tegenzit. Geen gemopper, geen gezeur. Zo’n dag die me doet beseffen dat we het heel goed hebben en dat we de juiste weg ingeslagen zijn met ons streven om meer thuis te zijn en vroeg te stoppen met moeten werken. Zo’n dag om je zegeningen te tellen: we zijn gezond, we hebben geen financiële stress, en een goede relatie. De kinderen zijn fantastisch: we zijn gelukkig.
Ik hoop op nog veel meer perfecte dagen!
Klinkt inderdaad heel goed! Ik krijg mijn zoontje niet zo gemakkelijk op de fiets, en hij is iets te oud voor een fiets aanhangertje. Dat wordt nog een hele uitdaging als hij het volgend jaar naar de middelbare school gaat…
Ai, volgend jaar naar de middelbare school. Dat is wel iets te oud voor een fietsaanhangertje 🙂