Tsjonge, wat een anticlimax was mijn reis naar de VS. Na maanden van planning en 20 maanden niet kunnen reizen zou het immers eindelijk gebeuren, en ik had er zin in! Een beetje last van een jetlag, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was in Canada en alles liep voorspoedig!
Zondagnacht gingen de grenzen open en rond 2 uur ’s nachts reed ik naar de Amerikaanse grens vanuit Canada. Het liep gesmeerd: het was nog rustig, nauwelijks ander verkeer. Ik werd uiteraard aangehouden, maar dat is te verwachten. Zo maar doorrijden bestaat niet tussen landen met grenscontrole. Ik mocht een gebouwtje in.
En een lang verhaal kort: ik mocht het land niet in. De reden die de “officer” gaf? Ik ben in de afgelopen 14 dagen in Europa geweest en mag dus de grens niet over. Hij (en zijn supervisors etc) hebben het bericht gemist dat vanaf middernacht álle “non-essential, full vaccinated” mensen weer de grens over mogen. En dat ben ik! Volledig gevaccineerd, en voldoe aan alle andere eisen.
Helaas moest ik omkeren. Ik heb meer dan een uur met ze staan praten, argumenteren en op hun eigen website gewezen. Maar er is niet veel wat je kunt doen in een gesprek met “law enforcement” en “homeland security”, zonder ze te irriteren. Overtuigen lukt alvast niet.
Uiteraard heb ik bij terugkomst in het hotel getracht de ambassade te bellen. Mocht je ooit in nood zitten: je bent gewoon de sjaak, er is geen hond die daar de telefoon opneemt. Of genuanceerder gebracht: het was midden in de nacht en de ambassade was onderbezet en er waren veel telefoontjes naar de ambassade. Ik kwam er gewoon niet door.
Inmiddels is de Snor alweer thuis. Ik heb meteen een vlucht geboekt (en een PCR-test) en ben teruggekeerd. Erg zonde van de tijd, zowel de voorbereiding als het werkelijk weg zijn. En natuurlijk zonde van het geld (bij elkaar bijna 5000 EUR) en het milieu (2 zinlose vluchten). Ik heb wél heel goed geslapen op de terugweg, met 3 stoelen naast elkaar beschikbaar.
Wat een afknapper!
Wat een verhaal! Tja, dan heb je volgende keer nog minder zin om te gaan, lijkt me.
Kon je het later dan niet nog eens proberen?
En ja, dit was een zeer zinloze bijdrage aan de opwarming van de aarde. Gelukkig doe je het in het dagelijkse leven een stuk beter.
Ik wil niet aan de grens staan elders en dan de discussie voeren met Homeland Security waarom ik ondanks een weigering er weer sta. Over een aantal weken gaat een collega. Ik ga pas in januari weer.
Ai….
Ja je moet geen grappen maken met homeland security… Bij de luchthaven controle valt het vaak mee (veel mensen, weinig vragen) maar met de auto de grens over is er tijd zat voor ze en zijn er ook altijd meer vragen.
De eerste keer, ons netjes gehouden. Maar de tweede keer was ik iets amicaler….. Dat had ik niet moeten doen, want dat werd echt niet op prijs gesteld….
Lang verhaal kort, balen dat het zo gelopen is, en inderdaad ondanks dat je gelijk heb zal homeland security je altijd neerzetten als “evil en het kwaad”. Met andere woorden, ze zullen nooit toegeven dat je gelijk had.
Maar ander voordeel is natuurlijk wel dat je lekker thuis weer bent! Heb je toch half je zin uiteindelijk gekregen 😉
Inderdaad. Alleen antwoord geven op de vraag die gesteld is. Niet meer zeggen dan het antwoord zou moeten zijn. Pas naar voren komen als je geroepen wordt, niet bijdehand zijn en geen grapjes. Ik moet zeggen dat de mannen op de grenspost met Canada zéér vriendelijk waren, zelf grapjes maakten en me behoorlijk op het gemak stelden en me kalm hielden. Dat was zeer gewaardeerd. Maar ook zeer duidelijk gemaakt dat ik het niet nog een keer in korte tijd zou moeten proberen. Ook al hadden ze ongelijk…
Ah dat is fijn dat ze dat deden…. Dat was helaas niet onze ervaring……
Overigens totaal offtopic, maar wat ik altijd verwonderlijk vind in Amerika is dat je voor de douane op het vliegveld wordt behandeld als oud vuil (zeker bij drukte, mars orders schreeuwen over de vloer etc etc, je kent het wel) maar als je eenmaal door de douane bent iedereen poeslief tegen je doet en overdreven je welkom heet 😀
Kan mij nog goed herinneren de eerste keer dat ik dat bewust meemaakte (we kwamen vroeger vrij vaak in Amerika, maar was nog te jong om dit gedrag te herkennen) echt een WTF moment had.