Gister schreef ik een stukje over “career-blogging” en hoe 1.4 miljoen pageviews per maand mij volledig zou voorzien in een fulltime en goed inkomen. En hoe dit ondersteunend is aan het bedrijf wat ik met een compagnon aan het opbouwen ben. Lees deze blogpost als inkijkje in mijn ziel. Wellicht wat warrig af en toe, en van de hak op de tak. En vooral lang…
Ik ben geboren in 1985 en word binnenkort 38. De tijd vliegt. Ik ben geboren in een middelgrote stad in Gelderland – maar we verhuisden nogal regelmatig. Van de ene kant van de stad naar de andere, wat als jochie van 4 net zo goed de andere kant van de wereld had kunnen zijn. Toen ik 7 was verhuisden we naar een godverlaten oord in de polder in het noorden. Toen ik 10 was verhuisden we terug, en toen ik 14 was verhuisden we naar het zuiden van het land. Om 2 jaar later weer terug te verhuizen.
Ik was een uitblinker op school. Dat wil zeggen: het leren ging me erg gemakkelijk af. Te gemakkelijk ik was verveeld, deed niets. Leverde mijn werk niet in, ging om met de verkeerde mensen. Op mijn 17e werd ik van school gestuurd en ben ik het leger in gegaan. Toen ik daar uit kwam heb ik mijn havo afgerond en ben ik gaan werken bij een vrachtwagenfabrikant in Eindhoven, en iets later bij een startup.
Fantastische tijden; ik ben in die jaren verhuisd van mijn thuisstad naar Arnhem, toen naar Eindhoven (2 woningen), toen naar Oss en toen weer naar Arnhem. Mijn carriere ging bliksemsnel: het boeide niemand dat ik geen diploma’s had. Het boeide mij wel, langzamerhand. Want ik begon tegen een plafond aan te lopen. Bewijzen dat je iets weet of kunt is mét papiertje gewoon makkelijker dan zonder.
Ik ben bij een ander bedrijf gaan werken. Ik had het daar fantastisch naar mijn zin. Vreselijk veel geleerd, keihard gewerkt. Volgens ons Human Resources systeem was ik een “quadrant 1”, een “star” of “high-potential”. Mijn mening en kunde werd op prijs gesteld en ik voelde me als een vis in het water. Het bedrijf groeide ontzettend hard: in enkele jaren zijn we organisch verviervoudigd.
Totdat het mis ging; verkeerde projecten zijn aangenomen tegen te lage kosten. Allerhande problemen met het grootste project ooit kostten de CEO zijn kop – en daarmee kregen we een nieuw management. Die op hun beurt hun eigen protegés meenamen. In een zeer kostencompetitieve omgeving was de rol van de inkoopafdeling erg groot; maar onze VP inkoop nam ontslag. Onze CPO (dus zijn baas) werd tijdelijk de baas voor de hele regio en mijn oude manager werd VP.
De crux; mij was al 2x gevraagd of ik zijn rol over zou willen nemen. Maar dankzij de managementwisselingen kwam dit er niet van. Onze nieuwe CPO was mijn aartsrivaal. De enige persoon op aarde die mij ooit het gevoel heeft gegeven dat ik dom ben. Ik had het gevoel dat mijn hele carriere-pad was afgesneden. Ik nam ontslag.
Uiteraard had ik al een andere baan toen ik ontslag nam. En ik nam mijn oude arbeidsethos mee. Die van een keiharde onderhandelaar, een go-getter. Fanatiek, competitief. Iets wat totaal niet bleek te passen in de nieuwe bedrijfscultuur waar ik in terecht kwam. Een familiebedrijf van oorsprong, ingelijfd door een ander familiebedrijf. Mijn vorm van hard zijn was heel anders dan die van mijn leidinggevende. Maar al snel bleek dat mijn leidinggevende op sabbatical zou gaan. Poef, opeens was ze weg! Ik heb de nodige (of onnodige) aanvaringen gehad met mijn management. Ik voelde me beter dan de positie waar ik in zat, maar projecteerde dit graag op hem.
De “bom” barstte toen ons “gevraagd” werd om alle leveranciers op te bellen aan het einde van het jaar, met de mededeling dat we ze niet zouden gaan betalen. Dit was iets wat ik gezworen had nooit meer te doen. Deze vorm van leveranciersmanagement pastte niet bij mij. Ik weigerde pertinent en we hebben er een behoorlijke show van gemaakt.
“We”, omdat een andere collega, de teamleider van de operationele inkoop, hier zijn team ook niet aan bloot wilde stellen. Na de kerstvakantie bleek dat we een nieuwe manager hadden (wellicht de beste die ik ooit heb gehad), maar de relatie met het topmanagement was al grotendeels verpest.
Toen een headhunter mij belde voor een andere positie was de zaak dan ook snel beklonken. Ik ging er in salaris een klein beetje op vooruit, maar kreeg ook een auto van de zaak. Maar het belangrijkste: het product sprak me erg aan.
De overstap was snel geregeld, maar ook bleek al snel dat het niet helemaal was wat mij was voorgespiegeld. De CEO bleek een crimineel. Ik zal je de details besparen, maar hij is door de FIOD meegenomen.
We hebben een doorstart gemaakt. Nieuwe naam, nieuwe CEO, hetzelfde team en met een betere focus op de techniek. Maar in de corona-periode raakte ik “disconnected” en ook “discontent”. Ik heb mezelf uit een werkveld gemanoeuvreerd en ergens anders naar toe gebracht, waar geen logische uitweg is. Ik ben van inkoop naar verkoop gegaan, met een mooi setje gouden handboeien. En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen: het zijn niet eens mijn handboeien. Ik zou met liefde en plezier ergens voor de helft willen werken, als ik maar kan doen waar ik goed in ben. Waar ik me prettig bij voel. Maar headhunters geloven dat niet.
Uiteindelijk moet ik dit soort problemen “eigen” maken. Ownen, zou een Amerikaan zeggen. Dat doe ik ook; mijn ongeduld en onmacht om met bepaalde situaties om te gaan is groot. Ik handel te snel, met teveel relationele schade om daar altijd goed uit te komen. Een olifant in een porseleinkast.
Waar leidt dit toe? In het laatste bedrijf heeft mijn onvrede en onmacht me ontslag laten nemen. Ik ben voor mezelf begonnen. Maar ondertussen zit ik al jaren grotendeels binnen. Niet letterlijk: ik kom vaak buiten. Maar ik werk met weinig collega’s om me heen. Meestal geen. En dat mis ik ontzettend. Ik heb die druk van anderen nodig.
Geldsnor is geen “self-starter”. Ik ben competitief: ik moet ergens van kunnen winnen. Ik moet kunnen blijven leren. Ik wil anderen de dingen leren die ik weet. Kennis delen, kennis opnemen. In je eentje lukt dat niet.
Nu ben ik bezig met het opbouwen van mijn eigen bedrijf. En daar slaat de FUD (Fear, Uncertainty & Doubt) volop toe. Kan ik dit wel? Ben ik geschikt om een bedrijf op te bouwen en daar leiding aan te geven? Ben ik in staat om te gaan met de financiële implicaties en onzekerheid die dit allemaal met zich meebrengt?
Of ben ik beter af in een bedrijf waar al een strategie ligt, waar dagelijkse problemen liggen om op te lossen? Waar collega’s aanwezig zijn om mee te sparren, hoe vreselijk ik dat woord ook vind?
Ben ik wel een doorzetter, of geef ik te snel op? Mijn studies heb ik uiteindelijk afgerond (ik heb in deeltijd zowel HBO als universiteit gedaan, naast het hebben van een gezin en een fulltime baan). Maar in het werk schakel ik soms af.
Misschien is dat soms ook gewoon te makkelijk: financieel kom ik er altijd wel uit. Zelfs nu, na een ruim half jaar voor mezelf werken als consultant heb ik nog maandenlang aan reserves op de bank staan. Nog nooit is er 1 rekening onbetaald gebleven.
Maar wil ik wel de verantwoordelijkheid en onzekerheid hebben over het opbouwen van de klantenkring, de omzet te genereren, de rekeningen te betalen? Of is het gewoon makkelijker om in loondienst mijn kostje te vergaren?
En aan de andere kant: welke invloed heeft dát weer op mijn gezinsleven? Ik ben nu veel thuis. De kinderen weten niet beter dan dat ik thuis ben. Af en toe ben ik op een kantoor in Eindhoven, soms op een kantoor in Delft. Soms bij een klant in Denemarken of Italië, en soms op een congres of conferentie in de VS of Finland. Ik heb kaders nodig in mijn leven; kaders gesteld door anderen. Ik ben namelijk zoals gezegd geen self-starter. Ik wil best buiten mijn comfort-zone zijn, maar er niet permanent leven. Maar voor hen betekent het veel. Ik woon namelijk in de middle-of-nowhere en een “normale baan” met collega’s om me heen zal ook betekenen dat ik regelmatig naar kantoor ben. En dat is al snel een uur rijden (want in mijn buurt is niet zoveel keuze).
Anderzijds is het makkelijker om plannen te maken als we gewoon op maandelijkse inkomsten kunnen rekenen. Dat vindt vrouwlief fijn, en ikzelf eigenlijk ook wel. Een bedrijf waar dingen geregeld zijn en ik niet zelf alles hoef te regelen vind ik ook prettig. Maar anderzijds heb ik ook een droom.
En in die droom is al veel tijd en geld geïnvesteerd. Moet ik het dan maar bij bloggen houden, en niet de enorme investeringen doen in het bedrijf om het van de grond te krijgen?
Ik vind het niet makkelijk. Er is niet zomaar een pasklaar antwoord.
Hoi Snor,
Wat zouden toekomstige generaties er van vinden als je de sprong waagt? Ik bedoel niet je zozeer eigen kinderen, maar bijvoorbeeld de klasgenootjes van je kinderen. Wordt de wereld een beetje mooier als je er voor gaat? Op basis van je eerdere posts denk ik dat het zomaar te maken kan hebben met duurzaamheid, energietransitie o.i.d., en dan zou het antwoord natuurlijk JA zijn.
Als je de sprong waagt, is er een ‘schans’ in zicht die iets minder hoog is, zodat je (figuurlijk) niet je nek breekt als je onderuit gaat, maar slechts een been? Kun je bijvoorbeeld de investering in stukken doen, of met anderen delen?
Ik ben erg onder de indruk van je schrijfkunsten en vind dat je goed kunt uitleggen. Kun je die kwaliteit kwijt in je onderneming? Je kunt denk ik altijd nog natuurkundeleraar worden in een volgend leven 🙂
Succes!
Dank je. Mijn eigen onderneming heeft niet direct iets te maken met duurzaamheid en energietransitie. Dat is ook 1 van de dingen die meespeelt: we ontwikkelen een app voor een specifieke toepassing in de buitensport.
Maar hoe meer ik er over na denk, hoe minder zinvol die toepassing is. Dat wil zeggen: ik geloof in de features en wat het uniek maakt. Maar als het werkt zoals het zou moeten, dan is het een kwestie van tijd voordat het gekopieerd is. Dat is namelijk relatief eenvoudig en een idee kun je niet beschermen (De uitvoering wel).
Maar: de oorspronkelijke gedachte is dat ik juist zelf meer tijd in de bergen en bossen door kan brengen. Daar heb ik op zich de app niet voor nodig. Sterker, als het een succes wordt, dan heb ik daar paradoxaal genoeg waarschijnlijk geen tijd meer voor.
Maar als ik nu alleen een blog zou hebben voor dit reis-gedeelte, dan kan ik er alsnog over schrijven.
Beste Geldsnor, ik lees je graag en dit open stukje raakte me wel. Ik ben er vannovertuigd dat je veel talenten hebt en die ( zoals de eerste reactie al voorstelt) het beste kunt aanwenden voor iets waar je in gelooft.
Tegelijkertijd krijg ik wel de indruk dat je wat schade hebt opgelopen in je werkverleden. Misschien is het ook een idee dat eens met een goede jobcoach te bespreken.
Het heeft mij ooit enorm geholpen, ik weet nu veel beter welke werkomgeving ik nodig heb. Ik bleek daar zelf toch behoorlijk blinde vlekken in te hebben.
Ik doe het werk wat ik jaren bij woningcorporaties deed nu bij een zorginstelling en word daar heel blij van.
Vast niet met jouw verhaal te vergelijken hoor.
Groet, G
Dank je. Ik heb een coach gehad – maar heb er nu geen. Ik denk dat ik te principieel ben geweest in sommige keuzes. Principes zijn goed, maar er aan vasthouden zoals ik in sommige gevallen gedaan heb, heeft mij wel in negatieve zin iets opgeleverd en de ander niets. Waar iets voor mij “een ding” is geweest, is dit voor de ander wellicht helemaal niet zo geweest.
De vlam in mijn carriere was een beetje gedoofd. Ik wilde niet meer alsmaar doorgroeien. Maar je er aan onttrekken is ook niet goed…
Hier een behoudende reactie. Wij zeggen thuis: bij twijfel… niet doen. Twijfel is er niet zomaar. Voor ons is het een waarschuwing dat we iets van plan zijn dat we diep in ons hart, soms zo goed verstopt dat we het eerst niet eens zagen, toch niet willen. Maar dat kan voor jou wel heel anders liggen. Succes in elk geval.
Zoals je eerder ook al eens aangaf toen je niet zeker wist of je wel de stap moest wagen om een eigen bedrijf op te zetten door onzekerheid lijk je nu wederom in dezelfde onzekerheid te zitten.
Wat ik mij van toen kan herinneren is dat je heel graag het wilde proberen, maar vooral zorgen had over je financiën en je gezin draaiende houden. Echter na afweging dat je de sprong hebt genomen omdat je graag vrij wilde zijn om in het keurslijf van iemand anders te moeten springen.
Mijn vraag aan jou. Is de situatie gewijzigd? Zo ja dan moet je opnieuw evalueren of het je waard is.
Maar als buitenstaander en puur op basis van wat je geschreven hebt is het meer een kinkje in de kabel en zelfverantwoording of je wel goed bezig bent dan dat het met bovenstaande redenering te maken heeft.
Ik denk inderdaad, zoals hierboven ook beschreven staat, dat je even wat reflectie nodig hebt met iemand. Dat kan in de vorm van een coach zijn maar ook bijv thuis met je vrouw die je even alles weer op een rij laat zetten.
Dan wordt het hopelijk vanzelf helder hoe je dit knagende gevoel van je af kan krijgen.
Ja, die situatie is gewijzigd. Vorige week hebben we alles op een rijtje gezet. Met de app-ontwikkeling en validatie ben je al snel een hele tijd verder. Een tijd die je nooit meer terugkrijgt, uiteraard. Bovendien gaan er heel veel kosten in zitten: advocaten (voor alle juridische disclaimers die in een locatie-based app noodzakelijk zijn), merkbescherming, app-ontwikkeling, eigen loonkosten, opbouwen van een team.
Het ophalen van de financiering hiervoor is keihard werken, met een hele kleine succesrate, zeker in Nederland. Hier heb ik uiteraard meerdere mensen over gesproken, die het al gedaan hebben. Ongeveer de helft zegt zelfs ná het succesvol ophalen van funding en het uitbouwen van hun bedrijf dat ze het niet nog een keer zouden doen…
Daarbij: voor ons is een paar honderd duizend euro heel veel. Voor concurrenten (gevestigde namen in de markt) is dit een keer hoesten en het valt uit de binnenzak. Als ons idee niet goed is, halen we het niet en is het zonde van de tijd. Als het idee wel goed is, is het binnen no-time gekopieerd. Al kan dat best binnen het doemdenken vallen.
Uiteraard bespreek ik alles met meerdere personen, inclusief Lieftallige Echtgenote!
wel eens overwogen om in een flexkantoor (coworkingspace) te werken? Dan werk je als zelfstandige, maar met collega-zelfstandigen om je heen. Hierdoor krijg je steeds nieuwe input, motiveren zij je, en jij hen, en het biedt de mogelijkheid om werk en privé te scheiden. Tegelijkertijd kun je nog steeds thuis werken als je wilt.
Werken in loondienst is feitelijk werken voor 1 opdrachtgever. Dus ook dan ben je afhankelijk, niet van een paar, maar van slechts 1 opdrachtgever.
Mocht je nog in Arnhem wonen: in Doesburg staat het ondernemershuis Hanzegilde. Een erg gezellige flexwerkplek, waar met een vaste groep freelancers hard gewerkt wordt. Ieder voor eigen opdrachtgevers.
Dank je. Ik woon niet meer in Arnhem.
Mijn eigen zaak is overigens niet in de freelance-sfeer. Dat is iets wat ik erbij doe, om de inkomsten binnen te harken om de andere onderneming (een buitensport-app) te kunnen bootstrappen.
Een paar gedachten die ik proef als buitenstaander (disclaimer: misschien heb ik het fout, mijn excuses als ik iets verkeerd invul)
– Financieel kun je het risico van ondernemen dragen
– Werken voor een baas gaat je goed af, als je een goede band hebt met je manager.
– Je gezin is net zo belangrijk als je werkgeluk. Je wilt niet teveel van huis zijn.
– Je hebt veel profijt van mensen om je heen om mee samen te werken en te sparren, daar krijg je energie van. Je vind denk ik de reacties onder je blog wellicht minstens net zo leuk als het schrijven?
Het voordeel van ondernemer zijn, is dat je meer vrijheid hebt om de mensen om je heen te kiezen. Daarnaast kun je de tijd met je gezin dan beter indelen. Het zoeken naar de ideale baan in loondienst is denk ik nog best een uitdaging, misschien nog wel groter dan het ondernemerschap…
– Financieel kun je het risico van ondernemen dragen
Klopt. Maar we worden er toch wel onrustig van. Niet alleen van het consultancy deel, maar vooral de paar honderdduizend EUR die we in de andere onderneming moeten stoppen om daar een “echt” bedrijf van te maken.
– Werken voor een baas gaat je goed af, als je een goede band hebt met je manager.Dat klopt.
– Je gezin is net zo belangrijk als je werkgeluk. Je wilt niet teveel van huis zijn.
Jain, zou een Duitser zeggen. Ja en nee dus. Ik vind het belangrijk dat we een balans hebben in het thuis zijn. Maar ik word af en toe thuis echt wel knettergek. Dat los ik niet alleen op met naar kantoor gaan: af en toe een zakenreis is broodnodig voor mij! Het belangrijskte aan zo’n reis is echter dat deze gepland zijn. Niet meer zoals vroeger, totaal ad-hoc. Ik heb meerdere malen pas op zaterdag een zakenreis moeten boeken met vertrek op zondag. Dat wil ik niet meer.
– Je hebt veel profijt van mensen om je heen om mee samen te werken en te sparren, daar krijg je energie van. Je vind denk ik de reacties onder je blog wellicht minstens net zo leuk als het schrijven?Misschien wel. Zoals ik het vandaag tegen een goede vriend zei: ik ben te jong om niet meer te leren, en te oud om mijn kennis niet aan anderen te leren. Ik ben pas eind 30, maar werk al 20 jaar en heb de wereld voor een groot deel gezien. Maar ook nog veel kennis en kunde om in me op te nemen. Ik mag nog 30 jaar werken, ook al streven we er naar om dat optioneel te maken…
Korte reactie. Veel is hierboven al gezegd. Maar:
Beter spijt over iets dat is mislukt, dan spijt om iets dat je niet hebt gedaan!
En nog een tip: focus niet op geld, maar op levensgeluk in brede zin.
Tot slot, om te overdenken: Happy wife, happy life!
Mooi beschreven. Ik schrok wel van de opmerking dat je ‘honderdduizenden euro’s’ moet investeren in de onderneming om er een ‘echt bedrijf’ van te maken… en dat voor een app waar je in gelooft maar ook betwijfelt hoe zinvol de toepassing is en die snel gekopieerd zal zijn. Die combinatie zou mij ook schrik aanjagen.
Maar meer in algemene zin vind ik de uitspraak: “om al het onmogelijke is vaak het mogelijke niet gedaan” vaak helpen om een stap te zetten. Er zijn vaak zoveel redenen om iets niet te doen, andere baan, opleiding, verhuizen, stoppen met werken, sabattical enzovoorts, terwijl je toch vaak achteraf te horen krijgt “dat had ik jaren eerder moeten doen”, geen moment spijt, veel geleerd, enzovoorts.
Als iedereen die weleens gedacht heeft “waar ben ik aan begonnen?” er om die reden vanaf zou hebben gezien dan zouden we toch heel wat zaken missen.
Kortom: denk met je hoofd (investering t.o.v. product) maar ook met je hart…
Veel wijsheid!
Dank je. Ja, het gaat snel met kosten. Los van de ontwikkeling van de app: denk aan marketingkosten. Advocaten (voor disclaimers die je in een rechtszaal ook echt beschermen), eigen loonderving danwel het minimale DGA-salaris (daar kom je nauwelijks onderuit).
Vervolgens heb je nog de App-ontwikkeling zelf. 400 uur programmeren per platform (Android & iOS) is wat er in het Minimum Viable Product zit. Enkele duizenden in het eindproduct. Dan gaat het erg hard.
Vervolgens heb je het nog over kosten die je nodig hebt ter moderatie. Zodra je de optie opent in een app om te communiceren en foto’s te plaatsen, moet je bedacht zijn op misbruik van die optie: het delen van niet-legitieme inhoud (variërend van gekopieerde inhoud tot naaktfoto’s, in het ergste geval van minderjarigen). Maar ook het hijacken van je platform: als je geen moderating hebt, kunnen rare groepen ook onderling communiceren met jouw app – met alle potentiële gevolgen van dien.
Worst case: terroristen of militairen of politici die malafide afspraken maken via jouw app. Het kan – en zonder moderating functie zal het ook vanzelf gaan gebeuren.
En dus los van de personele ondersteuning om content te screenen, moet je ook de aansprakelijkheid ervoor beperken. Veel bedrijven doen dit door de Terms & Conditions van sectorgenoten te kopiëren. Een uiterst gevaarlijke strategie in een rechtszaal…
Een mooi persoonlijk stuk vandaag. Er is al veel gezegd hierboven dus van mij gewoon een boeren wijsheid van Daniel Lohues: “Angst is maar voor even, spijt is voor altijd.”
Succes met je onderneming!
Openhartig stuk. Ikzelf ben in 2016 voor mijzelf begonnen. Dit na vele jaren waarin ik daar soms aan dacht maar altijd zat met de onzekerheid, vooral gevoed vanuit huis, want mijn ouders hadden geen ondernemersbloed. Nu ben ik heel blij als zelfstandige en wil ik niet anders meer, hooguit de eenmanszaak uitbreiden naar een onderneming met meer mensen. Maar de vrijheid van zelf aan de knoppen zitten vind ik geweldig.
Nu is mijn situatie wel anders: ik ben IT-consultant, dus lage vaste lasten. Ik wil ook wel wat apps gaan ontwikkelen gerelateerd aan mijn werkveld, maar dat is bijzaak en doe ik dus wanneer ik denk dat ik het financiëel aankan, of ik doe het zelf naast de gewone werkzaamheden voor klanten. En ik ben alleenstaand, dus bij grotere financiële pijn voel ik dat alleen zelf.
Ik denk dat het belangrijkste is dat je kijkt of het ondernemen je het goede gevoel oplevert dat het kan doen zoals bij mij. Dat competatieve kun je volgens mij ook prima vinden bij concurrenten e.d. Als je er achter komt dat een carriëre in een organisatie beter bij je past, dan is het toch prima als je daar naar terug gaat? Misschien kun je het hybride doen? Bijvoorbeeld 24 uur per week een vaste baan en de rest je eigen bedrijf?
Mijn ervaring is dat de onzekerheid vooral bij de aanloop is. Dat is ook de tijd dat je nog het meest twijfelt aan of je onderneming een succes wordt of niet. Ik merk dat ook aan de andere ondernemingen die ik nu er bij opstart. Daar heb ik ook twijfels over in de startfase.