Geldsnor kan wel huilen…

Ik kan wel huilen. Van geluk, wel te verstaan. Ik heb het de afgelopen jaren niet makkelijk gehad, met name met mezelf. Zonder het al te zwaar te willen maken, want er zijn miljoenen mensen die het slechter hebben gehad denk ik.

Maar toch; het feit dat anderen het slechter hebben maakte het voor mij niet beter. Ik ben van een goede baan naar het ondernemerschap gegaan, en van daaruit weer in loondienst. Ik ben ondernemend, maar geen ondernemer. Daar ben ik wel achtergekomen. Los van dat feit, was ik eenzaam. Nooit alleen, maar wel eenzaam. In de coronaperiode zag ik weinig mensen. Ik kwam niet op kantoor en sprak en zag vooral mijn ouders, schoonouders, vrouw & kinderen en onze beste vrienden die hier in het dorp wonen en waarvan de kinderen bij de onze in de klas zitten.

Verder niemand. Ik raakte de werkelijkheid wat uit het oog, had geen idee wat er speelde in de maatschappij. Damn, ik heb zelfs wel eens een coronatest bij de GGD laten doen puur om de deur uit te zijn en andere volwassenen te zien!

Mijn goede baan met een inkomen van meer dan 100.000 EUR bruto heb ik in eerste instantie “ingekort”. Ik heb vrijwel de hele coronaperiode slechts 3 dagen per week gewerkt en 2 dagen ouderschapsverlof gehad. Heerlijk, ondanks de hierboven genoemde beperkingen. Uiteindelijk heb ik deze baan opgegeven, ondanks dat ik 1 van de oprichters van het bedrijf was. Het duurde me te lang, ik was ongeduldig en wilde voor mezelf beginnen. Ik heb mezelf bezig gehouden, en goed weten te bedruipen. Maar wel allemaal vanuit huis. Saai, leeg, eenzaam. Het eigen bedrijf vergde uiteindelijk teveel investeringen (denk aan: tonnen) en is met de “collapse” van de Angel Investment wereld en durfkapitaalbanken uiteindelijk de juiste beslissing geweest: stoppen.

Ik ben terug in loondienst gegaan, en ben gaan werken voor een manager waarvan ik eerst de manager was. Het kan verkeren. Maar we gaan er beiden makkelijk mee om: de beste man is één van mijn beste vrienden en de enige op de wereld waar ik zakelijk-intellectueel gezien mee kan sparren.

Dit heeft zéér zwaar meegewogen in de beslissing om niet in een ander land te gaan werken. Ik heb hem, onze gesprekken en onze samenwerking dermate gemist, dat ik het niet kon verdragen dat op te geven. Dat klinkt misschien gek: want je zou kunnen lezen dat ik het risico mijn gezin en vrouw te verliezen dus wel wil nemen. Maar dat is niet zo: ik zag simpelweg op dat moment niet dat het een risico kán zijn om je vrouw en kinderen te verliezen door je eigen carriere keuzes. Deze man opende mijn ogen, en stelde enkele rake vragen. Precies daarom is hij ook zo verrekte goed in zijn werk.

Vandaag kwam ik thuis van mijn werk, op een dag die anders liep dan vooraf ingeschat. Samen hebben we een keiharde onderhandeling gevoerd met een leverancier. Dat is namelijk ons werk. Onderhandelen is teamwerk en véél werk. De niet-oplettende kijker denkt dat onderhandelen het werk is wat je op de markt doet: afdingen en de laagste prijs krijgen. Maar dat is niet zo. Het is oneindig complex met veel nuances. Op tafel slaan met je vuisten en gaan schreeuwen werkt niet.

Goede onderhandelingen vergen tijd. Veel tijd. Heel veel tijd: een onderhandeling van een uur kan zomaar 20 tot 30 uur voorbereidingstijd vergen. Data verzamelen, data controleren. Scenario’s opbouwen, de scenario’s bekijken vanuit de rol van de leverancier, hun cultuur in gedachten nemen. Hoe zit hun bedrijfscultuur in elkaar, hoe zijn de financiën. Kúnnen ze wat wij vragen of nodig hebben. Of hebben ze niets te verliezen?

In dit geval betreft het een serie zeer complexe onderhandelingen waar ik verder niet over zal uitwijden. Want een aantal mensen weten wie ik ben en kunnen achterhalen wat ik doe met wie. Dat is niet de bedoeling. Maar lieve lezers: wat heb ik hier intens van genoten! Dit heb ik echt gemist. Het teamwerk, het sparren, de flauwe grappen en soms keiharde en foute humor. En als kers op de taart krijg ik er nog voor betaald ook! Er is geen baan leuker (voor iemand met mijn persoonlijkheid) dan strategisch inkoper te zijn. Het is een mix van financieel management, logistiek, interpersoonlijke vaardigheden, communicatie en data verzamelen. Genieten!

Enfin: ik kwam dus thuis. Mijn schoonmoeder had de kinderen van school gehaald, omdat de dag anders liep dan anders. Op de oprit hoorde ik mijn zoon al: Papa! We hebben een hut gemaakt!
En ja hoor: op het grasveld stond zo ongeveer al het speelgoed uitgestald. Verschillende kamers hadden ze gemaakt met bij alles een verhaal. Zo leuk, zo aandoenlijk. Ik kon wel janken bij de aanblik. Of vooral bij de gedachte: Als ik een andere uitdaging had geaccepteerd, had ik dit gemist. Niets is dat waard. Nooit.