Tropenjaren. Zo worden de jaren met jonge kinderen wel eens genoemd, als verwijzing naar de oude regeling in militaire dienst dat jaren in de tropen dubbel tellen tav. je pensioen. Sinds een aantal weken ben ik vader van 3 kinderen en ik kan me er alles bij voorstellen. Onze kinderen zijn 5, 2 en 5 weken. Intensief, dat is het. Heel intensief. Maar niet zwaar: alles gaat goed, we hebben weinig zorgen en zijn relatief veel thuis. Mijn vrouw dankzij zwangerschapsverlof en ik dankzij corona.
Maar het is nogal een planning, die niet altijd voorspelbaar is. Meestal wordt onze jongste dochter wakker tussen 6 en 7 en krijgt dan borstvoeding. 1 man down (of eigenlijk woman, uiteraard). Lieftallige Echtgenote zorgt voor haar. Ik haal de kinderen uit bed en help ze aankleden. Meestal is het dan rond half acht. Zoon moet naar school, dochter 2 dagen naar de kinderopvang en 1 dag naar opa en oma. De andere dagen is ze thuis. Om 8:22 de deur uit om op tijd bij school te zijn, teruglopen en dochter naar kinderopvang. Dan werken en later koken. Jongste dochter meldt zich op onregelmatige tijdstippen.
Vanaf deze zaterdag komt daar zwemles (gelukkig!) weer bij, maar we zijn ook nog bezig met een verbouwing die ik zelf uitvoer. En gezien de zwemles in de ochtend is en oudste dochter nog slaapt na de lunch, komt er van klussen niet veel.
Efficiency dus!
Noodgedwongen pakken we de dingen zo slim mogelijk aan, ook met het oog op de nabije toekomst waarbij mijn vrouw weer 3 dagen zal werken op 80km afstand van onze woning. Dit betekent concreet het volgende:
- Zorgen dat alle spullen voor het ontbijt de avond tevoren klaar staan
- Rugzakjes klaarzetten met daarin de nodige spullen
- Checken of er nog brood uit de vriezer moet en de broodbakjes ed. schoon zijn
- Als er in de ochtend of begin van de middag tijd is, vast koken wat er gekookt kan worden. Je weet nooit of je er in de middag aan toekomt.
- Vooruit-koken: we koken vrijwel altijd voor 2 dagen. Dit wordt steeds moeilijker met het groter worden van het gezin, want ze eten nogal wat…
- Boodschappen worden besteld: elke dinsdag komt het wagentje van AH onze wekelijkse boodschappen brengen.
- Luiers worden besteld, maar meestal twee-maandelijks (als er aanbiedingen zijn, vooral!)
- Op vrijdagochtend brood halen bij de bakker in het dorp, wat elke week voor ons klaar ligt.
- Zaterdagochtend naar de boerenwinkel, vóór de zwemles.
- Honden aan het eind van de middag uitlaten als er tijd is. Anders moeten ze wachten tot de kinderen in bed liggen. Idem in de ochtend: ik laat ze uit terwijl de kinderen zich aankleden.
- Dochter is rustig en kinderen liggen in bed? Check! Snor kan gaan sporten in de schuur. App maar als je me nodig hebt!
Bovenstaande is een flink contrast met “vroeger”. Toen kwamen we thuis van het werk en bedachten we wat we zouden gaan eten. Soms nog langs de supermarkt om de nodige spullen te halen. Samen koken, maar ook samen de honden uitlaten. Regelmatig aten we pas rond 19 uur of zelfs 19:30. Maakte niets uit: er waren geen kinderen, geen bedtijden. Geen verplichtingen. Sporten kon altijd, geen noodzaak tot planning. Nog een klusje in huis? Geen probleem om tot 23 uur door te klussen (of later). Niemand wordt er wakker van (wonen immers vrijstaand).
Met de jaren zal er iets meer flexibiliteit in ons gezinsschema komen omdat de kinderen meer zelf kunnen. Maar ook meer afspraken: sporten van de kinderen, meer zwemles, afspreken met vriendjes, etc. Het hebben van kinderen is intensief, maar ook intens. Intens gelukkig, intens veel liefde en een intens gevoel van verantwoordelijkheid. De wereld draait met name om hun. De positie van mijn Lieftallige Echtgenote is teruggevallen naar nummer 4. Ondanks dat mijn liefde voor haar alleen maar gegroeid is.
Ja,vooruitkoken, deed ik met mijn grote gezin ook. Ovenschotel, soep, stamppot, nasi/bami zo klaarmaken dat alleen de rijst of mie er nog bij moet. En de slowcooker is een succes voor in een druk gezin. Smorgens vanalles erin gooien savonds lekker eten, je hoeft er niet naar om te kijken.