Het góre lef!

Ik ben niet snel boos. Of misschien ook wel. En ik heb er al vaker over geblogd: mijn werksituatie. Ik zit vrij hoog in de boom (onderdeel van het MT) zoals wellicht ook af te leiden is uit onze inkomsten & spaarpercentages: we hebben het financieel erg goed.

Maar ik verveel me de apenootjes. Ik heb nul motivatie. Oorzaak? Meerdere. Een combinatie van corona, gezinsuitbreiding, maar ook geneuzel over aandelenparticipaties in de zaak en de manier waarop we verder gaan qua funding en strategie. Dat laatste is op zich leuk. Ik hou van strategie. Maar ook van uitvoeren. Ik ben een poten-in-de-klei manager. Ik wíl hard werken en druk zijn. Maar nu ben ik commercieel directeur bij een high-tech bedrijf en we ontwikkelen een technologie. Ik wil het wel verkopen, en mooie plannen maken hoe we het gaan produceren. Maar dan moet de techniek zich wel snel genoeg ontwikkelen om mij bezig te houden. Want inmiddels maak ik een paar jaar lang powerpoints en filmpjes van de mogelijkheden. En dat is niet langer voldoende. Ik wil méér. En snel. En gezien mijn levensstijl, kan ik prima toe met minder inkomen. Als ik maar leuk en zinvol werk heb. En daar schort het momenteel volledig aan.

Maar dan het volgende: aandelenparticipaties. We hebben het er letterlijk al jaren over. Mij boeit het niet zoveel: ik zou een paar procent van de firma krijgen, en dat is het. Maar, er kwamen advocaten en notarissen bij. En de Belastingdienst. Er werd op en neer geneuzeld door advocaten en notarissen over punten en comma’s. Het blijkt allemaal lastig: we zouden de aandelen moeten kopen (in plaats van krijgen), omdat anders de firma overal loonbelasting ed. over zou moeten betalen. Ofzoiets. Maar mijn standpunt is kort en helder: ik zou ze krijgen. Punt. Ik ga dus geen duizenden (want daar hebben we het over) euro’s betalen voor iets wat mij gratis is toegezegd. Of gratis: het is onderdeel van onze beloning. Er staat dus wel iets tegenover, namelijk een bepaalde marktexpertise die zeldzaam is (in het geval van enkele managers).

Maar nu word ik zojuist gebeld. Tijdens mijn vakantie (slecht plan!) om de volmacht voor de notaris te tekenen. Ik verslik me behoorlijk…Een volmacht? Ik had expliciet vantevoren gezegd dat er geen enkele kans op aarde is dat ik een volmacht zou tekenen, voor wat dan ook behalve bij medische incompetentie. Wat blijkt nu? De #$*&*#$notaris heeft “namens ons”, (lees “achter onze rug om”) een deal getekend met de fiscus. Waar een week bedenktijd op stond. Da’s nog een slecht punt: niet alleen achter mijn rug. Maar ook pas 2 weken later bellen dat iets een week eerder afgerond had moeten zijn…

Want dan bekruipt mij het gevoel: ze willen me met de rug tegen de muur zetten. “Al je collega’s hebben al getekend”. Dus…?! Wat zij doen ligt buiten mijn invloedssfeer. Je gaat niet onderhandelen namens mij, met het meest onbetrouwbare ambtenarenorgaan wat we hebben, en dan verwachten dat ik het teken. Onderhandelingsles nummer 1: zorg dat je mandaat hebt. En dat was vooraf afgewezen. Ik ben dus nogal woest…

(Sowieso kan die hele aandelenconstructie mij gestolen worden. Het doet meer kwaad dan goed, en onderdeel van dat kwaad is dat mijn motivatie dermate naar de vaantjes is, dat ik waarschijnlijk niet eens blijf tot “maturity” datum van de overeenkomst.)