Al eerder heb ik wat dingen over Lendahand geroepen. Er liep namelijk één specifiek project in de soep, en de afwikkeling daarvan duurt nogal lang. Daar kan Lendahand overigens weinig aan doen: curatoren zijn traag en hebben ook een belang bij extreem traag zijn. Zij zullen dat ontkennen en noemen het “zorgvuldig”. Het resultaat is hetzelfde: het duurt minimaal maanden en meestal jaren voordat de stropdassen het hebben afgewikkeld.
Maar de laatste weken krijg ik vrijwel dagelijks mailtjes van Lendahand: van alle projecten waar ik in ben gestapt is er nog slecht één die wél betaald heeft. De rest loopt allemaal achter of heeft zelfs officieel uitstel van betaling aangevraagd.
Hoogst frustrerend, als je het doet om het rendement. En natuurlijk is dat wel degelijk een achterliggend onderdeel van mijn investeringen via Lendahand! Maar mijn investeringsstrategie bij Lendahand is toch net iets anders dan in mijn andere investeringen. Ik hou vooraf rekening met volledige afschrijving van het project. En ik investeer alleen in groene energie in ontwikkelingslanden. Niet in het verschaffen van werkkapitaal. Zolang de investeringen daadwerkelijk gedaan zijn, zal het me relatief worst wezen of er wel of niet wordt terugbetaald: de zonnepanelen liggen dan toch mooi ergens op een bedrijf of iets dergelijks in Afrika of Zuid-Amerika.
Maar zonde blijft het toch. Want het blijkt dat dit soort investeringen niet opgewassen zijn tegen de huidige wereldkrachten met oplopende voedingsprijzen. Dit lijkt me namelijk het voornaamste probleem waarom men niet terug kan betalen. De energieprijzen kunnen het immers niet zijn, want dat zou alleen maar meer geld opleveren.
En als deze investeringen niet veilig genoeg zijn om in dit soort marktomstandigheden mee te komen, dan is het voor velen een zinlose toevoeging op het portfolio. In weze zijn het “junkbonds” met dus een hoog risicoprofiel. Echter zonder de bijbehorende hoge rentes…
Mooi dat je dat perspectief kan innemen, en goed dat je iets goeds doet voor de wereld. In de praktijk vraag ik me wel af of het ingeschatte resultaat klopt: de kans is best aanwezig dat de assets worden verkocht, en die zonnepanelen bij een tussenhandelaar terecht komen, die ze vervolgens weer aan iemand anders verkoopt. Ik hoop natuurlijk ook op een goede uitkomst, maar ik vraag het me af 🙂
Dat zou best kunnen, maar ik heb de hoop dat ze al geplaatst zijn op een dak of elders. In ieder geval dat het niet de moeite is om ze te demonteren en door te verkopen. 80% van de waarde van zonnepanelen zit ‘m in de installatiekosten, de panelen zelf zijn quasi gratis. Al realiseer ik me terdege dat dit in een ontwikkelingsland anders is, omdat de arbeid goedkoper is. Maar dan nog leveren “tweedehands” panelen denk ik weinig op.
In ieder geval te weinig om naar een ander land te gaan, en ze blijven dus wel lokaal gebruikt worden. Maar misschien ben ik naïef.
Volgens mijn zijn oplopende rentes en opdrogende financiering van start ups en andere risicovolle ondernemingen (ook) het probleem.