Al jaren, of eigenlijk zo lang ik het me kan herinneren, weet ik niet wat ik wil. Hier heb ik ook al regelmatig over geblogd. Langzamerhand nader ik de 40 (ok, dat duurt nog een paar jaar), en weet ik het nog steeds niet.
Zo vroeg ik me laatst al af, of ik me niet zou laten omscholen. En ook heb ik vorige week een gesprek gehad met onze CEO toen we toch samen een week in Vegas waren: wat wil ik bereiken met het bedrijf en wat kunnen zij van mij verwachten?
En natuurlijk ben ik ook voor mezelf begonnen, maar heb ik ook nog regelmatig werkzaamheden op mijn “vrije dagen” voor mijn huidige werkgever. En zelfs gesprekken gehad met bedrijven of ik niet voor hen zou willen werken.
Dit betekent dat ik goed voor mezelf op een rijtje moet zetten wat ik wil, en waarom ik het wil. Welke waarden vind ik belangrijk, en wat niet? Zit er iets onderhuids, waardoor ik me wellicht voor de gek hou?
Wat vind ik belangrijk?
Werken is voor mij nooit een probleem geweest. Ik ben begonnen met werken op mijn 17e, als ik krantenlopen niet meereken. Anders ben ik op mijn 13e begonnen. Maar op mijn 17e ging ik het leger in. Ik was van school gestuurd en had geen idee wat ik wilde. Het leger was een goede plaats – maar na het behalen van mijn specifiek gekleurde baret, heeft mijn kapitein me de tip gegeven om tóch mijn school af te maken.
Zo geschiedde. Niet dat ik daarna wist wat ik wilde gaan doen, en ik ben dus gaan werken en niet gaan studeren. Dat heb ik pas later gedaan: mijn HBO afgerond toen ik 27 was en universiteit toen ik 33 was. Beiden op basis van interne motivatie: voor mijn werk heb ik beiden nooit nodig gehad.
Ik heb zoals gezegd nooit problemen gehad met werken (of autoriteit). Zowel fysieke arbeid als denkwerk heb ik nooit geschuwd.
Ik vind het belangrijk om bezig te zijn. Het ergste wat je mij kunt aandoen is me laten vervelen. Als ik 10 dingen moet doen, dan doe ik er 10. Als ik er maar 1 hoef te doen in dezelfde tijd, dan is de kans groot dat ik het niet doe.
Belangrijk 1: Bezig zijn.
Als ik verder bedenk wat ik belangrijk vind in het werk, dan is het “een maatschappelijk belang”. Ik heb diverse mogelijkheden tot goed betaalde functies naast me neergelegd, simpelweg omdat het bedrijf me niet aanstond. Dit zijn banken geweest, maar ook grote fabrikanten van chipmachines uit Veldhoven. Hun missie is niet de mijne. En daar kan ik me niet voor motiveren.
Belangrijk 2: Maatschappelijk belang, ofwel de wereld beter achterlaten dan ik deze aantrof.
Maar ik kan ook niet ontkennen dat de pandemie een ongekend groot effect heeft gehad op ons gezinsleven. Vrouwlief werkt in een ziekenhuis, en ik werk thuis. Waar velen dit verschrikkelijk vinden, heb ik hier vrij weinig last van. Meer dan ooit besef ik dat ik enorme mazzel heb dat ik zoveel tijd aan de kinderen kan spenderen, simpelweg doordat ik thuis werk. Ik haal ze op, ik breng ze weg, we eten samen.
Dat klinkt misschien arbitrair. Maar bedenk dat ik uit een werkwereld kom waar ik vaak om 7 uur ’s ochtends begon, en om 7 uur ’s avonds thuiskwam – als ik tenminste niet op reis was voor de Zaak. En het is nogal eens voorgekomen dat ik op vrijdagavond of zaterdag mijn reis boekte voor de zondagochtend…Sterker nog: ik heb een half jaar doorgebracht in Slowakije op deze manier.
Er op deze manier zijn voor mijn gezin vind ik dan ook erg belangrijk. Dit heeft ook gevolgen voor mijn bereidheid tot afstand naar een werkplek. Eerder vond ik een uur rijden niet erg (mijn werkgever zit nu zelfs > 1 uur verderop). Maar dat is met normale kantoortijden niet te doen.
Dat betekent niet dat ik niet meer reis of wil reizen. Maar wel dat ik dit op voorhand moet kunnen plannen. Ik heb 3 kinderen en daarmee een grote verantwoordelijkheid.
Belangrijk 3: voorspelbaarheid & ruimte in mijn schema om tijd met het gezin door te brengen.
Ik kan verder honderden dingen bedenken die ik “belangrijk” vind, maar dit zijn echt de belangrijkste. De rest doet er weinig toe. Tenzij ik echt iets over het hoofd zie – vraag het gerust in de comments.
Wat kan ik goed? En wat niet?
Ik kan snel typen, snel lezen en grote hoeveelheden informatie verwerken in korte tijd. Ik heb een vrijwel fotografisch geheugen en ben goed in zowel de beta-kant als de alfa-kant. Talen, wiskunde en scheikunde zijn dan ook geen probleem.
Fysiek ben ik, voor zover ik dit objectief kan bekijken, behoorlijk fit. Ook al heeft mijn recente voetblessure hier weinig goeds aan gedaan en ben ik verre van mijn oude vorm verwijderd. Als 18 jarige liep ik de 7-heuvelenloop (15km) ruim onder de 50 minuten en ik heb diverse lange-afstandsmarsen gelopen met rugzakken van vele tientallen kilo’s op mijn rug, al dan niet met extra lading die we moesten meesjouwen.
Gek genoeg (wellicht) heb ik een gruwelijke hekel aan het maken van legpuzzels. Ook ben ik niet goed in het lezen van constructietekeningen. Denk hierbij aan Ikea of Lego, of installatietekeningen. Die krijg ik moeilijk verwerkt. Zonder boekje gaat het vaak een stuk beter. Als ik het boekje wel gebruik dan moet ik echt heel zorgvuldig en oplettend plaatje-voor-plaatje en stukje bij beetje werken.
In een IQ-test ga ik dan ook regelmatig nat op de visueel-ruimtelijke aspecten.
Omgang met mensen vind ik heerlijk – maar ik sta wel bekend als “sterke persoonlijkheid”. Ik krijg graag mijn zin en ben extreem competitief. Dat is niet de beste combinatie en er zijn zeer zeker mensen op deze wereld met een hartgrondige hekel aan mij. De laatste jaren leer ik mezelf om niet overal een mening over te hebben, of deze niet altijd te uiten.
Ook ben ik een uitsteller. Alles op de lange baan. En dan komen met het smoesje dat je beter werkt onder druk. Nee, dat is onzin. Het is ook geen vorm van luiïgheid. Het is een vorm van indekken tegen falen. Beter te laat, dan niet goed genoeg.
En mijn allerslechtste eigenschap: ongeduld! Ik ben denk ik ’s werelds meest ongeduldige persoon…
Wat vind ik leuk?
Afgepeigerd zijn. Dát vind ik leuk. Fysiek afgepeigerd, wel te verstaan. Stuur mij maar uren door de modder en de regen. Het is meermalen voorgekomen dat ik mijn vrouw een berichtje stuur (toen we nog geen kinderen hadden) die luidde in de trant van “Schat, het regent dús ik ga nog even hardlopen” of ’s ochtends wakker worden en door de sneeuw ploeteren in de heuvels om de hoek.
Ik geniet van extreem weer. Als militair vond ik het heerlijk als het 20 graden vroor, maar ook als het 35 graden boven nul is. Regen is heerlijk. Alleen mist is naar.
Los van het fysieke vind ik het fijn om complexe problemen op te lossen. Niet per se “een strategie”. De meeste strategiën zijn namelijk gebaseerd op drijfzand-aannames. Nee, een échte strategie ontwikkelen op basis van feiten, met controle-mechanismen er in. Problemen oplossen door te achterhalen waar ze zitten. Niet door de symptomen te bestrijden. Vandaar ook deze geschreven analyse van mezelf. Wat zit er achter?
Een andere baan zou namelijk niets anders betekenen dan het bestrijden van het symptoom.
Want wat zijn nu de symptomen? En what’s next?
Mijn huidige werkgever zit in een, wat mij betreft, uitzichtloze situatie. Ik zie geen verbetering, geen exit. De problematiek is complex maar grotendeels extern. Heel veel kan ik daar niet over uitwijden, maar het is niet eenvoudig.
Hier vertrekken zou enorm eenvoudig zijn: ik kan simpelweg ergens anders gaan werken. Maar, ik ben één van de oprichters. En notabene commercieel verantwoordelijk. Dit houdt in dat als ik vertrek, het bedrijf kan sluiten. Dat bedoel ik niet arrogant, maar als waarneming. Je krijgt teveel vragen van je huidige contacten over de huidige stand van de technologie, als bij uitstek je commercieel directeur vertrekt in dit stadium. Dan heb je dus weinig vertrouwen in de technologie.
Dat is natuurlijk niet direct mijn probleem, maar wel een onderdeel van mijn verantwoordelijkheden. Ik kan niet 15 mensen naar het UWV laten sturen, omdat ik er geen vertrouwen in zou hebben. Want de technologie is prachtig – alleen wint mijn ongeduld het van de ratio. Ik verveel me kapot. Ik heb gewoon te weinig werk om te doen. Saai! En kijk maar terug: wat is het belangrijkste? Me niet vervelen. Want daar kan ik niet tegen.
Een goede oplossing zou zijn om voor mezelf te beginnen. Het idee wat er in mijn hoofd leeft, is mijn droom. Dat klinkt natuurlijk logisch, anders zou het er niet leven. Maar het zou een perfecte “escape” zijn voor mijn werkgever om mij te laten gaan! Immers, als ik mijn droom najaag, is dat een heel ander geval dan het verlaten van mijn werkgever voor een andere werkgever.
Mijn droom voldoet overigens niet per se aan de wens tot een bredere maatschappelijke impact, maar heeft ook geen negatieve effecten.
Tegelijkertijd, weet ik niet of ik er de ballen voor heb en hoe ik het moet financieren. Mijn plan is niet per se goedkoop (maar het kost ook geen miljoenen). Dat kan ik niet allemaal zelf opbrengen. Ga ik het crowdfunden? Of toch bootstrappen? Of zoek ik redenen om het niet te doen? Immers, als je het niet doet, kun je ook niet falen. Grootschalig voor mezelf beginnen (en dus écht een bedrijf op te zetten en geen ZZP-er te zijn, met een BV, personeel en alles wat er bij hoort) is risicovol. En op geen enkele manier wil ik mijn huis of gezinssituatie op het spel zetten door financieel onhandige dingen te doen.
Met andere woorden: ik heb best wel een idee wat ik zou willen. Maar ik heb nog geen idee wat ik wil.
Lastig, Snor, maar jezelf goed in je vel voelen is het allerbelangrijkste voor jezelf en je naasten.
Schrijver worden? In je vak-en kennisgebied misschien maar ook gewoon over maatschappelijke zaken wat je ook met je blog doet?
Je zet zaken goed op rij en je schrijft goed. Iedereen kan het snappen ook al weet men niks over een bepaald onderwerp. Dat is een gave.
Voordeel: dit kun je thuis doen. Je kunt je kinderen bij blijven staan. Je kunt lekker gaan sporten op tijden als zij naar school gaan. Je kunt lezingen geven of trainingen.
Ik zeg maar wat, hoor.
Geld is belangrijk maar je gelukkig voelen meer.
Gewoon op je gevoel af gaan met in het achterhoofd: ik kan altijd weer wat anders gaan doen als het me niet bevalt. Durf zekerheden los te laten. En bedenk ook dat je de kinderen maar een korte tijd in je leven moet opvoeden. Over 18 jaar heb je zeker je handen vrij. Misschien dat je ze dan nog financieel ondersteunt. Maak je verder niet druk over wat je nou perse zou moeten willen. Neem het leven zoals het op je pad komt. Doe alleen dingen waarbij je je goed voelt(al moet je vast weleens door nare dingen heen)
Ik kan het niet zo goed uitleggen misschien . Ik zit bv ook anders in elkaar dan mijn man. Die wilde ook de zekerheden, vooral voor zijn gezin. Wel de hypotheek kunnen betalen. Dan maar wat afslaan wat hij eigenlijk liever zou doen(een totaal ander vakgebied in dan waar hij voor opgeleid was. Als hij dat zou verlaten, zou hij ook snel achterlopen qua kennis)
Ik zag dat hij gelukkiger zou worden in een andere baan met een veel onzekerder toekomst.
Mij kan dat zekere niet schelen. Ik beweeg wel mee. Je kunt toch niks vastpinnen hoe zeker je ook denk te zijn. Mijn man durfde het toen aan en heeft vanaf zijn 40ste kunnen groeien. Hij is nu 76 en werkt nog steeds door op zijn 62ste weer wat anders te gaan doen. Zijn kennis doorgeven en nog een studie gedaan. Hij werkt niet omdat het moet maar omdat hij dat heerlijk vindt(en veel minder uren dan vroeger) en er ook jong bij blijft. Gewoon doen wat je echt wilt. Want ik denk zomaar dat je dat best wel weet maar nog hobbels ziet.
Loslaten is ook een kunst. Ik denk dat jouw vrouw ook achter je staat dus neem gewoon de stap, welke dan ook.
Werken kan altijd en overal. Dat is iets waar jij, zo te horen, niet bang voor bent. Het hoeft niet allemaal keurig afgepast, je carrière. Succes.
Groet Ien
Dank je. Ik kan goed leven met onzekerheid – maar heb natuurlijk een verantwoordelijkheid naar mijn gezin. Mijn vrouw werkt, maar verdient stukken minder en niet genoeg om alle kosten te dragen. Andersom is dit wel zo.
Maar het zit denk ik vooral in een stukje onzekerheid over eigen competenties en de kans op succes. En het niet proberen, betekent ook dat je niet faalt.
Hallo Geldsnor,
Ik herken mij zeer goed in bepaald delen van je verhaal, behalve het fit zijn et rond te rennen in bossen in weer en wind (echt niet te bevatten voor mij).
Voor in de dertig, net vader geworden, hypotheek, etc. Ik heb al veel gedaan en gezien gelukkig, in nederland gewoond en in het buitenland. Zelf ben ik verder ook een sterke persoonlijkheid en ben ook niet bang mijn mening te laten horen. Mijn zin krijg ik dan ook graag.
Als je weet wat je zou willen, kun je daar een weg naar toe uitstippelen.
Financiele zekerheid is een overtrokken schijnzekerheid in mijn ogen. Als je een buffer hebt voor 3 maanden, je vrouw die werkt (bij de overheid), en je kunt gemakkelijk een nieuwe baan vinden, dan heb je zekerheid in mijn ogen… Bijv. bij een leaseauto, zit er geen clausule in dat je deze kunt inleveren bij baanverlies bijv.?
Daarnaast betreffende je huidige situatie, wat als de investeerder er nu de stekker uit trekt? Hoe sta je er dan voor als commercieel verantwoordelijke? Dat het je niet gelukt is om voldoende de techniek te verkopen? En de andere 15fte mogen dan ook naar het UWV. Helaas bijna iedereen vervangbaar, ook op topposities.
Een bedrijf bouwen is in mijn ogen het mooiste wat er is. Bouwen aan mensen, een product, processen, is echt fantastisch. Dat past in mijn ogen zeer goed bij jouw. Competitief, competent en creatief.
Wat ik apart vind is blijft het feit dat je dus denkt dat het niet gaat lukken en dat je daarom de beslissing niet neemt.
“het feit dat je dus denkt dat het niet gaat lukken en dat je daarom de beslissing niet neemt.”
Dat resoneert…Food for thought.
Betreffende de huidige situatie: inderdaad, als de investeerder de stekker er uit trekt, dan heb ik een “fail” achter mijn naam staan. Daarom vraag ik me ook af of het geen vorm van zelfdestructie is om bij voorbaat (nouja, we zijn een aantal jaar bezig!) de stekker er uit te trekken. Dan heb ik in ieder geval zelf de controle… Dat hoorde nog bij mijn negatieve kanten. Ik ben nogal een control freak 🙂
Hoi Geldsnor,
Een een open en eerlijke blogpost. Ik begrijp je overwegingen, maar als ik het ook zo lees is dit iets wat je “altijd” al hebt gehad. De vraag is dan ook wat je precies als doel hebt? Wil je dit gevoel weg hebben? Of wil je het ver wegstoppen door het te overladen met andere dingen waardoor je geen tijd meer hebt om erover na te kunnen denken?
Ik lees vooral het tweede waar je naartoe werkt maar dat is en blijft symptoom bestrijding. De vraag is namelijk waardoor je gevoel komt die je hebt. Wat is de oorzaak daarvan? Ik ben een beetje bang dat een andere werkgever of iets anders een tijdelijke oplossing is waarna het weer zo hard terug komt.
Ik ken je niet, dus advies geven is lastig. Ik kan alleen een mening geven op basis van de beperkte info in deze posts en je vorige posts. Enige wat ik je kan melden is dat je echt dieper denk ik op zoek moet gaan naar de oorzaak. Was er een periode dat je echt intent gelukkig was? Waardoor kwam dat en wat is er veranderd? Of is dit gevoel altijd geweest?
Nu naar het iets tastbare,
Je werk, je hebt al de keuze gemaakt om voor jezelf te beginnen en dat te proberen. Hoe gaat dat? Heb je het gevoel dat dit begint te starten? Of is je idee te groot om maar één dag in de week aan te werken om vruchten van te krijgen?
In ieder geval snap ik dat je niet je rug keert naar je huidige werkgever, maar je bent er niet gelukkig. Ik zou voor mij meer denk ik focussen op je nieuwe eigen verdiensten en kijken of het aanslaat. Als dat zo is, dan kan je met je mede-eigenaren overleggen om naar een “beslis-datum” te komen waarop een knoop doorgehakt gaat worden. Zit er nog verdusie in het bedrijf en zie je voortgang of is dit echt het moment om te zeggen, ik ga mij nu focussen op mijn eigen bedrijf want dat begint van de grond te komen en heb ik vertrouwen in. Sterkte in ieder geval, dit zijn lastige keuzes!
Vroeger wilde ik al deze kant op. Helaas was het een richting waarvan ik dacht dat er geen brood mee te verdienen zou zijn. 20 jaar geleden waren er andere technische mogelijkheden dan nu, en is die situatie gewijzigd.
Wellicht is het inderdaad zo dat ik mezelf wil overladen met andere dingen, om te voorkomen dat ik er teveel aan kan denken. En later altijd kan zeggen dat ik te druk was…
Een andere baan accepteren is zeker symptoombestrijding. En zeker tijdelijk, want dit aapje zit al een poosje op mijn schouder.
Wat betreft het tastbare: het idee is te groot om in één dag uit te werken. Het idee is specifiek en een niche, al is het een grote (internationaal gezien). De site die ik inmiddels gebouwd heb krijgt wel tractie, ondanks de beperkte hoeveelheid tijd die ik er nu nog in kan steken. Maar het is meer dan de site: er moet ook een app komen om dingen te kunnen loggen, en die is vrij complex (foto’s, video, GPS, login/leden etc.)
Dat betekent ook een grote investering. En ook dat kan weer op verschillende manieren. Je kunt de app zelf bouwen (waarvoor je personeel moet aannemen) of laten bouwen (waar je geen personeel voor hoeft aan te nemen, maar ook minder waarde hebt toegevoegd).
Morgen hebben we een overleg over een beslisdatum. Ik zie het namelijk niet meer gebeuren. En zelfs als ik het zie gebeuren, wil ik er eigenlijk geen deel van uitmaken. Als het namelijk wél lukt, dan betekent het dat ik heel veel moet reizen voor mijn werk, meestal verre reizen. En daar heb ik dan weer geen zin in…
Je hebt al een hele analyse op jezelf losgelaten 😉
Zou het kunnen helpen om een (senior) loopbaanadviseur/-coach te zoeken die met je mee kan denken? Die komen soms met ideeën waar je zelf nooit aan zou denken. Misschien heb je aan 1-2 gesprekken al wel voldoende om weer verder te kunnen, omdat je zelf al zoveel voorwerk hebt gedaan.
Ik volg al een tijdje je blog en apprecieer je posts, maar wat me eigenlijk vaak opvalt is het feit dat je niet per se op weg bent naar financiele vrijheid waardoor je dit soort strubbelingen zou kunnen overwinnen.
Je hebt een hoog salaris hebt maar evenzeer een hoog consumptiepatroon. Hierdoor wordt er eigenlijk weinig gespaard en belegd waardoor de vermogensontwikkeling achter blijft – zie vorige post. Bovendien heb je in dit geval iedere maand je inkomen nodig om alles te blijven bekostigen waardoor je misschien niet per se de stap kan zetten om een baan op te zeggen waarin je niet je ei kwijt kan maar die wel goed betaalt.
Ik denk dat een levensstijl van 1 a 2x modale uitgaven in combinatie met een hoog loon en veel beleggen de oplossing is en op termijn rust brengt om gedurfde keuzes te maken.
Een beetje wat mr money moustache verkondigt…
(Maar ik snap dat dit geen gemakkelijke opdracht is.)
Mijn strubbelingen komen geenszings voort uit het gebrek aan financiële vrijheid. Het komt voort uit verveling en gebrek aan uitdaging.
Wij zijn inderdaad niet op zoek naar pure financiële onafhankelijkheid. Onze uitgaven lijken me verder ook niet buitensporig hoog, als je de kinderopvang buiten beschouwing laat. Maar zoals ieder werkend mens zal beamen: die is gewoon kostbaar.
Maar hoeveel vrijheid kun je wensen als midden dertiger? Met allebei 3 dagen per week werken houden we nog steeds 2000 EUR per maand over. Dat hebben we vorig jaar ingezet voor de nieuwe keuken en zolder, omdat we een extra slaapkamer nodig hadden en een kantoor. En de keuken omdat deze uit elkaar viel. Dat de nieuwe keuken duur is, komt door een aantal keuzes (2 ovens, een Bora en een Quooker). Maar die maken het leven wel een stuk eenvoudiger. Iets wat zeker de moeite is met 3 kleine kinderen.
Welke kosten vind jij bijzonder hoog, als ik vragen mag? Ik ben altijd op zoek naar optimalisatie!
Ik zie best veel uitgaven die hoog liggen:
1. Wonen (hypotheek, nuts, verbouwing/onderhoud). Dit komt voort uit de keuze om groot te wonen en waarschijnlijk de keuze voor een luxueuze afwerking vh interieur. Hier zit je toch ook al snel op 1500/2000 EUR per maand.
2. Vrije tijd (vakantie, diverse, zakgeld) wat uitkomt op 1500 EUR per maand.
3. De lease auto. Mss kan je niet onder je contract uit, maar wat zouden de kosten zijn om dit toch te doen?
4. De studielening. Ik snap dat de rente 0% is, maar de vraag is waar dit geld vervolgens ingestopt wordt. Is het consumptie of is het de spaarrekening of nog beter beleggingen? Indien consumptie is het wel zo dat die lening niets kost, maar nog steeds wordt er geleefd met geleend geld.
Mocht je van al het bovenstaande min 1000 EUR pm afschrapen, geef je nog steeds bovenmodaal uit. Vervolgens beleg je het maandelijks in een vanguard all world stock etf en zal je je vermogen een stuk sneller zien stijgen.
kinderopvang is inderdaad enorm duur maar kan je waarschijnlijk/misschien niet onderuit.
Mooie open stuk Geldsnor. Twee vragen daarover:
– “bezig zijn” is een vrij algemeen/leeg begrip. Waarom krijg je daar energie van?
– ik mis nog: wat vind je leuk? Of waar krijg je energie van? Dat is iets anders dan waar je goed in bent.
Succes met je zoektocht!
Bezig zijn: klussen, en dan met name “echt” dingen maken. Constructieve dingen, in de letterlijke betekenis. Maar ook 20 kilometer door de modder rennen, of een prachtige financiële analyse maken van een klant, een strategie opzetten en brainstormen.
Dat zijn ook allemaal dingen die ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Wellicht dat ik er daarom ook relatief goed in ben 🙂