Sinds een poosje voer ik wat strijd met mezelf omtrent de gedachte om ontslag te nemen en voor mezelf te beginnen. Voor dat laatste bestaan al wat ideeën (behoorlijk concrete ondernemingsplannen zelfs).
De coronacrisis heeft immers mijn ogen geopend: ik wil meer thuis zijn bij de kinderen (en dan bedoel ik niet thuiswerken, maar echt thuis zijn). Ik vind het fantastisch en ik geniet er dus ook enorm van.
Soms is het natuurlijk zwaar, maar dat komt momenteel vooral omdat de scholen dicht zijn en ook de kinderopvang. Alle andere mogelijkheden tot extern vertier zijn ook beperkt: enerzijds omdat bepaalde dingen dicht zijn, anderzijds omdat het gewoon een vieze natte modderboel is. Niet dat ik het erg vind als de kinderen nat, vies en koud worden. Helemaal niet: daar word je hard van! Maar soms is het in de tijd gewoon niet zo handig met een dochter die nog slaapt ’s middags, een vrouw die niet zo snel loopt (iets met 37 weken zwangerschap) en dat soort dingen.
Door bovengenoemde oorzaken lijken vrijwel alle dagen op elkaar. Maar dat gaat weer over en mag ik dus niet meenemen in mijn overwegingen.
Maar goed: de kogel is door de kerk. Ik ga (nog) niet voor mezelf beginnen. Na de zomervakantie (die ik mede dankzij het vaderschapsverlof heb gerekt van juli t/m september) ga ik 3 dagen per week werken. De andere 2 ben ik dus vrij. Eentje daarvan overlapt met mijn vrouw, de andere niet. We hebben dus altijd een lang weekend en de kinderen gaan 1 dag minder naar de opvang (1 dag ipv. 2 dagen). Voor mijn zoon was dit al het geval, maar dit gaat straks dus ook gelden voor mijn dochters.
Bovenstaande ga ik regelen met ouderschapsverlof, dus onbetaald. Dit kost me (uiteraard) 40% van mijn brutoloon, maar netto is het verschil iets kleiner omdat het bovenste stuk van mijn salaris in de hoogste schaal belast wordt. De kinderopvangtoeslag wordt iets hoger: ongeveer 10 EUR, een verwaarloosbaar verschil.
Het voordeel van ouderschapsverlof is dat het enerzijds niet (zomaar) geweigerd mag worden, maar ook dat de contracturen niet verminderen. Bij eventueel ontslag of faillissement van mijn werkgever krijg ik dus de uitkering van een fulltime-inkomen. Althans, 70% van het maximumdagloon.
Deze beslissing hebben we genomen, omdat ik werk voor een startup. Ik heb het niet naar mijn zin, maar ben wel 1 van de “founding fathers”. Ontslag nemen van mij heeft een enorme impact op mijn collega’s en medewerkers.
Want wat betekent het in het vertrouwen in het bedrijf, als 1 van de oprichters vertrekt? Dat laatste wil ik dus niet. Ik heb veel vertrouwen in onze technologie en in onze kansen. Maar ik ben het niet eens met onze “Angel Investor”, aka de grootaandeelhouder en de koers die hij wil varen. Maar dat hoef ik niet kenbaar te maken aan de medewerkers. Sommige dingen zijn zelfs in grootste transparantie op basis van “need-to-know”.
Als dit “project” eindigt in 2022 (linksom of rechtsom) dan heb ik een betere positie om vanuit te starten. Maar als ik nu zou stoppen, dan betekent dit automatisch het einde van het bedrijf. Overigens niet per se omdat ik zo onmisbaar ben in mijn werkzaamheden. Maar wel omdat ik het “gezicht” van het bedrijf ben (de commercieel directeur) en je sommige dingen niet echt kunt uitleggen aan klanten. Hen vertellen dat we op de goede weg zitten en fantastische dingen in de pijplijn hebben en tegelijkertijd een commercieel directeur die zou vertrekken, is een lastig verhaal.
Enfin: vanaf september ga ik dus 3 dagen per week werken. En daarna zien we weer verder.
Mooi dat je voor jezelf een keus hebt gemaakt! Zal veel rust geven in je hoofd.