Eén voor één vallen ze hier in huis. Of eigenlijk zeg ik het verkeerd: eigenlijk vrijwel tegelijkertijd. Vorige week maandag werd mijn zoon ziek. Koorts, spierpijn, dat soort ongein.
Ziek gemeld voor school, staaf in de neus (bij de GGD) en daarna de kleurplaat maken die je daar krijgt als je test als kind. Nee, als volwassene krijg je die niet. Jammer, ik had een aardige collectie aan kunnen leggen.
Maar goed. Hij was negatief en knapte heel snel weer op. De dag er op ging hij weer naar school. Maar in het weekend is mijn oudste dochter ziek geworden. Koorts, spierpijn, dat soort ongein. Niet naar de peuterspeelzaal, en vandaag niet naar de kinderopvang.
Gisteravond wilde onze jongste dochter niet gaan slapen. Mensen met kinderen herkennen het wel. Dat is een fase, dat heb je wel eens. Op een gegeven moment huilde ze wel erg lang door en werd ze bóós. Tsjonge! Ik naar boven…
En daar lag in een spectaculaire berg kots mijn jongste dochter. Het héle bed zat onder, haar nek, achterhoofd, slaapzak en tot in de oren. Uiteraard haar er uit gehaald, Vrouwlief geroepen om het bad vast aan te zetten. En ondertussen wordt ik zelf ondergespuugd met een enorme berg braaksel. Ze hing over mijn schouder, en zette zich daarna van me af. Resultaat: rug, nek, oren, bril, mond, hele buik: onder het braaksel.
Met veel liefde en nog iets meer geduld en mededogen heb ik haar op het aankleedkussen gelegd, waar nog meer volgde. Of golfde. Klinkt hetzelfde, alitereert wel lekker en het gevolg was identiek. Commode, muur, plankje, de laatjes: alles zat onder.
Enfin: dochterlief aan Vrouwlief gegeven, mezelf uitgekleed, en de boel schoonmaken. Het bedje afgehaald. En gerealiseerd dat we dat net die ochtend hadden gedaan en dat de ándere molton nog beneden op de tafel lag waar de was is opgevouwen. Poedeltjenaakt loop ik naar beneden. Zwaai naar de buurvrouw die langsloopt met het hondje. Zie een ietwat geschokte blik in haar ogen. Oja. Poedeltjenaakt.
Terug naar boven. Alles opgeruimd, en een rustige nacht gehad.
Tot een uurtje of 2. Toen werd Vrouwlief wakker. Koorts, spierpijn, dat soort ongein. Je kent het wel.
Resultaat: ik zit nu thuis met 3 zieke meiden (2 dochters, 1 vrouw). Zoonlief zit gelukkig op school en ik heb ook (nog?) nergens last van.
Fijne dinsdag…
Hoewel het een heel herkenbaar verhaal is met de nodige frustratie en… waarom!?….. Moest ik toch erom lachen 🙂
Met je drie kinderen ben jij inmiddels natuurlijk ook wel “battle hardened”. Zelf heb ik het gelukkig nog niet erg vaak gehad dat we “golven” van braaksel hebben gehad. Gelukkig slechts 2x. Eens toen ze nog een baby was en het net een melk spugend monster werd (zoals in de tekenfilms zo mooie straal was het uit die mond) en een keer nog niet zo lang geleden in haar bedjes met een soortgelijk verhaal als jij. Maar in plaats van huilen zat ze in haar bed met de woorden “Bah” en ernaar wijzen…. Gevolgd door meer braaksel in ons eigen bed toen ze daar eenmaal was.
Hopelijk ben je er nu weer voor een tijdje vanaf.
Ach gossie, die projectiel spugende ukken. Zo herkenbaar.
Sterkte…
Misschien geheel overbodig, maar realiseer je je dat een brakend kind kans loopt op uitdroging? Vocht blijven geven en liefst ORS. Een bezorgde oma 😉
Dat besef ik terdege, ze drinkt goed. Koorts is opgelopen tot 39.7, even overlegd met collega’s van mijn vrouw.
ORS is absoluut onder vrijwel alle omstandigheden af te raden! Aldus de collega van mijn vrouw (kinderarts). Dit ivm het feit dat het wel de gevolgen kan beperken maar niet de oorzaak wegneemt. De kinderartsen zijn er schijnbaar geen fan van.
Sorry, maar ik heb heel hartelijk gelachen, je kon het niet meer beeldend opschrijven dan je gedaan hebt. Daarna vond ik het wel zielig voor iedereen, dus beterschap!
Dank je. Jongste dochter is aan de sterk beterende hand. Oudste dochter niet, maar drinkt in ieder geval net genoeg (maar niet veel) en eet in de ochtend en middag genoeg. Heeft minder zin in avondeten.