Life’s too short to go so f*cking slow

Enkele jaren geleden heb ik een boek gelezen (nouja, sindsdien nog heel veel meer) met de illustere titel “Life’s too short to go so f*cking slow“. Een aangrijpend verhaal, zonder teveel van de clou weg te willen geven. Het is non-fictie ofwel waargebeurd en gaat over een kleine dame met overgewicht die dankzij haar baas aan het sporten raakt.

Enfin. Het leven is te kort om langzaam te gaan. Een mooi motto. Gas op die lolly en gaan. Geniet van het leven, zonder daarbij je verantwoordelijkheden uit het oog te raken. Kijk, ik wil voor mezelf beginnen. Feitelijk wil ik dit al meer dan 12 jaar. Sterker nog: 12 jaar geleden bén ik voor mezelf begonnen, maar het schoot niet op. Ik was van de werkzaamheden afhankelijk voor ons maandelijks inkomen, we hadden geen enkele buffer en ik ben destijds dan ook vrijwel voltijds blijven werk aan allerlei opdrachten die snel geld opleverden en eenvoudig waren, maar die niet bij “mijn project” hoorden. En toen wilden we een huis kopen. Vrouwlief was afgestudeerd en we wilden niet meer in het appartementje blijven wonen in een slechte wijk in een stad die niet de onze is. We wilden naar het platteland, naar haar geboorteregio. Dus heb ik destijds gewoon een vast contract gekregen bij mijn oude werkgever en een hypotheek genomen. En altijd in loondienst blijven werken.

Het leven werd complexer uiteraard: we hadden opeens een grote mensenhuis, met grote mensenverantwoordelijkheden. Dat werd niet minder met het opbouwen van een carriere en later het krijgen van kinderen. Het voor mezelf willen beginnen is altijd aanwezig geweest, maar heb ik in een sociaal-wenselijke vorm gegoten. Als Lieftallige Echtgenote er naar vroeg, of als we het er over hadden dan zei ik dat activiteit X geen bedrijf zou zijn, maar een hobby. En dat ik dan maar mijn geld moest verdienen met “strategy consulting”.

Wekenlang heb ik strontchagrijnig rondgelopen. Wat was er met me aan de hand? Ik werd kortaf, geagiteerd. Kon niets meer hebben, had nergens zin in. Was ik coronadepressief? Nee dat was het niet. Had ik nooit kinderen willen hebben? Beetje laat, maar ook dat was het gelukkig niet. Ben ik blij met Lieftallige Echtgenote? Absoluut! Ik ken geen knappere, leukere, grappiger wezen op aarde, met recht een Soulmate. We zijn al meer dan 20 jaar bij elkaar, vanaf de puberteit.

Op een avond barstte de bom. De tering. Ik was boos. Omdat ik het “verwijt” kreeg dat ik teveel gewassen had (serieus) en het niet allemaal had opgehangen (pastte niet op het droogrek). Tsjonge. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik heb wat gefoeterd, ben de honden (nog een keer) gaan uitlaten. Hele keuken schoon gemaakt. Ik was boos! Maar waarom? Langzaam (nee, als een klap met een hamer) kwam daar de verlichting: ik wíl geen strategy consultant zijn of worden!

Zelfperceptie & jeugdige dromen

Ik zie mezelf graag als een sportieve, fitte man, vader, een echte #fitboy. De waarheid is dat dit niet helemaal het geval is, of in ieder geval niet tot het niveau wat ik wil en vroeger ambieerde. Ik heb dromen: ik wil de Marathon des Sables een keer lopen. Noord-zuid (of zuid noord) door de VS. Van oost naar west of vice versa door de Alpen. Fietsen naar de Noordkaap, ultratrails rennen en dat soort dingen. Dat is nog een paar niveautjes verder allemaal dan een paar keer per week hardlopen en fietsen.

Zonder teveel weg te geven over mijn identiteit (jaja, lafbek ;-)), wil ik dan ook iets in die richting gaan doen. Ik liep terug naar de woonkamer. Na de mededeling dat de keuken schoon was, de was opgevouwen en de andere was opgehangen op het droogrek boven (waar wel plek was, maar eerder een kind lag te slapen), heb ik het er uit gegooid. Sorry schat. Maar daar waar we het over hadden; dat is helemaal niet wat ik wil. Ik wil dit & dat doen. Ik ben niet meer jong en naïef zoals ik destijds was. Ik ben veel meer “outgoing” en in staat om samenwerkingen aan te gaan. Heb 2 serieuze opleidingen afgerond, wat praten met investeerders ed. ook een stuk eenvoudiger maakt en het maakt me gelukkig.

Haar reactie? “Maar moppie. Dan dóe je dat toch gewoon? We lopen geen financieel risico (immers ik werk 3 dagen) en kunnen dus rustig een en ander vormgeven. Als je denkt dat je daar brood mee kunt verdienen, dan moet je dat proberen.”
En zo zal geschieden. Geen ZZP-rol voor mij dus, maar het opbouwen van een ander bedrijf. In eerste instantie parttime, maar met de opbouw er van zal het dan vanzelf beter gaan. Een kleine hint: mijn blogpost over career-blogging had er alles mee te maken, maar het gaat niet over deze site. Dit is slechts een hobby.