Overmand door verdriet. Dat ben ik vandaag. Mijn maatje is dood. Mijn hond, mijn lieve, lieve labrador. Ze is meer dan 13,5 jaar onderdeel geweest van ons gezin, al lang voordat we een gezin waren. En we hebben een hoop dingen samen beleefd!
Toen we gingen samenwonen zijn we snel op zoek gegaan naar een hond. Die wilden we altijd al hebben. We kwamen terecht op een boerderij, waar zij als “herplaatser” bij haar ouderlijk best was teruggebracht. Vol enthousiasme wierp ze zich tegen mijn benen, kwispelend, vrolijk en olijk omhoog kijkend. Een klein wit vlekje op de borst en verder zo zwart als de nacht. Mijn vriendin (nu bekend als Lieftallige Echtgenote) vroeg “zullen we het doen”? Maar die beslissing was al lang genomen. Ze ging mee naar huis.
Ieder weekend gingen we naar de hondenclub. Op zaterdag én op zondag. We zijn zelfs allebei hondentrainer geworden. Ze ging overal mee naar toe. Zwitserland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk: ze deelde onze liefde voor de bergen. Op plekken waar we dachten dat ze niet omhoog zou komen verbaasde zij ons vaak met haar enorme kracht: uit stilstand sprong ze in haar hoogtijdagen zo maar 2 meter omhoog. Gletsjers oversteken? Geen probleem. Zwemmen in ijskoud water? Geen probleem. Zelfs als de ijspegels aan haar vacht ontstonden ging zij nog het water in.
We hebben met haar wildgekampeerd op meer dan 2500 meter hoogte, en ik ben wel eens wakker geworden in de sneeuw met haar als hoofdkussen, warm opgerold tegen mijn hoofd.
Na een jaartje hebben we besloten een tweede hond te nemen, een pup. Ze zijn sindsdien onafscheidelijk. Nog nooit langer dan 10 uur bij elkaar uit de buurt geweest.
Ze takelde natuurlijk al behoorlijk af: ze is groot en grote honden worden doorgaans niet oud. Ze was al veel spiermassa verloren en kreeg vetbulten. Maar er was nog niets ernstigs aan de hand. Afgezien van het ouder worden, was ze in prima gezondheid.
Tot vanochtend. Ik had de kinderen weggebracht naar opa & oma voor een logeerpartijtje. Toen ik terugkwam, lag ze met verkrampte poten tegen de muur. Opstaan lukte niet meer, de normale begroeting bleef dus uit. Ik heb geprobeerd haar overeind te halen, maar ze kermde van de pijn. Dat is veelzeggend: ze heeft alleen na haar sterilisatie 1x aangegeven dat ze pijn had – verder nooit in haar lange, lompe leven.
Ze had ook haar ontlasting laten lopen, waarschijnlijk als gevolg van de kramp in haar achterlijf. Ik heb de dierenarts gebeld, en binnen 20 minuten was ik daar. Een hond van ruim 30kg in de auto tillen was geen sinecure, zeker niet als je weet dat het optillen haar veel pijn doet. Met een brancard is ze naar binnen gebracht bij de dierenarts. Een aantal mogelijkheden passeerden de revue. Geen van allen met een gunstige prognose.
Daar, op dat moment, heb ik de keuze moeten maken om haar in te laten slapen. De moeilijkste, maar wellicht ook de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Slaap zacht, lieve schat. We zorgen goed voor je broertje en hopen dat hij nog lang bij ons blijft. Je bent mijn steun en toeverlaat geweest de afgelopen 13 jaar, met onvoorwaardelijke liefde voor mij, voor ons, voor ons gezin. Je hoort er bij. Ik heb meer van je geouden dan van de meeste mensen in mijn leven. Nu laten we je gaan.
Slaap zacht.
<3
Sterkte.
Sterkte. Wat een geweldig maatje.
Ontroerend
Een kameraad. Sterkte hoor!
Ooooo wat een verdriet. Ik heb ook een Labrador gehad. Er was bijna geen lievere hond.
Heel veel sterkte!!!!
Zo zoet. En zwaar.
Heel mooi beschreven……het blijft zo moeilijk om die beslissing voor jouw geliefde dier te nemen. Wij hebben door de jaren al heel veel honden (en katten, paarden, geiten en varkens gehad) en al zoveel beslissingen moeten nemen om in te slapen. Het blijft moeilijk. Maar zo fijn dat jullie nog een hond hebben. Dat maakt echt verschil, geloof me!
Heel veel sterkte met dit grote verlies…….
Sterkte met het verlies van je lieve vriendinnetje.
Sinds lange tijd lopen er tijdens het lezen tranen over mijn wangen. Zo herkenbaar en mooie oude aan je hond. Wat goed en vooral dapper dat jullie haar niet langer hebben laten lijden. Sterkte de komende dagen.
Wat een verdriet.
Sterkte.
Groeten
Loes
Ai, sterkte geldsnor…. Een groot verlies om een huisdier afscheid van te nemen….. zelf vorige maand van onze kat van 18 afscheid moeten nemen…. Pijn aan mijn hart bij het lezen van dit bericht…..
Nou daar kan geen foute kerstfilm tegenop, de tranen staan in mijn ogen.
Nog 1 tip voor de meelezers hier: je kan (als je een wat ruimere beurs hebt) je hond nog meer pijn besparen, door de dierenarts aan huis te laten komen met het verlossende spuitje…
Dat kon hier ook, maar is vanwege Cor/jona afgeschaft.. Nu moet het snel, en met slechts 1 persoon…
Soms heeft het dier zoveel pijn en wil je niet wachten op je dierenarts die misschien pas in de middag of avond tijd heeft. Dan is de beste optie om hem zelf in de auto te tillen en naar de praktijk te rijden.
Wij laten de da ook bij voorkeur thuis komen, en bij onze praktijk kan dat nog steeds, maar wij hebben ook diverse keren met spoed zelf gereden om onze hond/kat een lange pijnlijke wachttijd te besparen.
Sterkte met het grote verlies van jullie trouwe viervoeter.
Wij hebben ook pas die beslissing voor onze hond moeten nemen. Het huis is zo leeg, ook al hebben wij nog een hond. Ik mis zelfs de wolken hondenhaar.
Heel veel sterkte, wat een gemis en verdriet om je hond, maatje en ook gezinslid te verliezen. Afgelopen zomer hebben wij ook vrij accuut afscheid van ons lieve zwarte labje Saar moeten nemen op anderhalve maand na was ze 14.
14 belangrijke levensjaren die je deelt met een wezentje wat altijd onvoorwaardelijk blij met je is.. nogmaals heel veel sterkte, wat je in je hart bewaard raak je nooit echt kwijt. ?
Ik heb ook een traan moeten laten. Mijn dame (ook een Labrador en herplaatser) is ook al weer 11,5 en meer dan 11 jaar bij mij, maar toch. Je weet dat de dag ooit komt, maar wennen doet het nooit. Heel veel sterkte!
Wat een verdriet…sterkte!
Ach, wat een verlies! Sterkte!
Sterkte de komende tijd.
Jeetje! Sterkte!
Wat verdrietig. wel een mooie leeftijd. Ze heeft het goed gehad bij jullie.
Oh… wat verdrietig, ze heeft het vast heel fijn bij jullie gehad Snor!