Gisteravond zijn we op tijd naar bed gegaan. Ik heb namelijk tussentijds geen updates meer gegeven (na mijn blogpost “last man standing“, waarin ik uit de doeken heb gedaan dat ik de enige ben geweest die nog niet ziek is geweest). Maar vrouwlief is meer dan een week ziek geweest. En ook de beide dochters zijn pas sinds maandag weer een beetje aanspreekbaar.
En eerlijk gezegd: ik heb een vermoeiende week gehad, die week. Iedereen was ziek. Bedden afhalen, beddegoed wassen, drogen (want je had het die dag zéker nog een keer nodig), kleding, handdoeken. Koortsthermometers schoonmaken, enfin: de hele rambam van de mantelzorg voor 3 zieke meiden.
Niet erg: een stuk beter dan ze verzorgen als je zelf ook ziek zou zijn, wat ik gelukkig dus niet was.
Maar gisteravond dus maar op tijd naar bed gegaan. Je weet tenslotte nooit hoe de nacht verloopt. En ja hoor, om 5 voor twaalf werd Jongste Dochter wakker. Vrouwlief was er relatief snel bij. Maar toch…
Het héle bed zat onder, haar nek, achterhoofd, slaapzak en tot in de oren. Uiteraard haar er uit gehaald, Vrouwlief heeft mij geroepen om het bad vast aan te zetten. En ondertussen werd ze zelf ondergespuugd met een enorme berg braaksel. Ze hing over haar schouder, en zette zich daarna van haar af. Resultaat: rug, nek, oren, mond, hele buik: onder het braaksel.
Met veel liefde en nog iets meer geduld en mededogen heeft ze haar op het aankleedkussen gelegd, waar nog meer volgde. Of golfde. Klinkt hetzelfde, alitereert wel lekker en het gevolg was identiek. Commode, muur, plankje, de laatjes: alles zat onder.
Enfin: dochterlief aan heeft Vrouwlief aan mij gegeven, haarzelf uitgekleed, en de boel schoonmaken. Het bedje afgehaald. En gerealiseerd dat we dat net die ochtend hadden gedaan en dat de andere slaapzak nog op de waslijn hing: ze was die nacht ervoor ook al doorgelekt.
Terug naar boven. Alles opgeruimd, en een vreselijk onrustige nacht gehad.
Vanochtend was ze “goed te pas”. Vrolijk, zelfs wat gegeten en melk gedronken. Alles klaar gemaakt om te gaan werken. Op donderdag gaan ze (de meiden) altijd naar de Grootouders. Jongste dochter in de autostoel gezet. Ik maak haar gordel vast. BWEEEEGHHH!!! Hatsekiedee! Stoel vol, handen vol, jasje vies (dit is níet het moment om je capuchon op te doen!). Enfin. Ze is nu thuis.
Het wordt gewoon een topdag, ik kan het voelen. Ik probeer ondertussen mijn opkomende spierpijn, keelpijn en hoofdpijn te onderdrukken met paracetamol. Het zál toch niet he?
Hier is nu ook kind nr 3. ziek. Gelukkig zijn het pubers en spugen ze niet meer het hele bed onder… Succes vandaag. Ik vermoed dat ze allemaal griep hebben gekregen, na ruim 2 jaar geen enkel virus te hebben gehad. Nu ben ik benieuwd of wij, de ouders, het ook krijgen, we zijn wel beiden ook al gevaccineerd tegen de griep dit jaar. Ik heb een enorme hekel aan ziek zijn….