Geldsnor wist als puber al niet wat hij wilde worden. En nu weet hij dat feitelijk nog steeds niet. Het is de struggle van zijn leven. Eén van de uitingen is het over zichzelf schrijven in de derde persoon.
Goed. Ik ben inmiddels ruim in mijn dertiger jaren. Sterker nog, ik zit dichter bij de 40 dan bij de 30. Maar ik weet dus al jaren niet wat ik echt wil worden. Ik weet waar mijn sterke kanten liggen, en waar mijn zwakke kanten liggen. Ik ben goed in analyse, rekenen en heel veel dingen onthouden. En op basis daarvan dus ook weer analyseren. Ik vind alles interessant, en er is geen schoolvak geweest waar ik echt slecht in ben geweest.
Dat is een luxe positie, zullen velen denken en wellicht is dat ook zo. Het betekent ook dat ik nooit mijn best heb hoeven doen op school. En dat dus ook nooit gedaan heb. Ik ben als puber door de middelbare school heen gerold, van scholen gestuurd en het leger in gegaan. Daarna wist ik het nog steeds niet. Ik ben gaan werken en heb een vrij goede carriere opgebouwd. Ik heb studies gedaan, altijd in deeltijd. Eerst een HBO opleiding, later een academische master in bedrijfseconomie.
Doe ik er iets mee? Jazeker, ik werk in de richting waarin ik ook heb gestudeerd. Of beter: ik heb studies gekozen die pasten bij het werk wat ik deed. Of eigenlijk nog steeds grotendeels doe. Maar het voelt allemaal vrij hol en zinloos. De corona-pandemie heeft dat nog eens fijntjes benadrukt: ik heb geen cruciaal beroep. Mijn Lieftallige Echtgenote wel: zij werkt in een ziekenhuis in een specialistische functie. Écht zinvol werk, waar ze een échte impact heeft op haar patiënten. Ze is geen medisch specialist in de zin dat ze geneeskunde heeft gestudeerd. Dat wilde ze niet, maar als psychologe heeft ze ook een grote impact.
De laatste jaren speelt het steeds vaker door mijn hoofd: moet ik mij niet laten omscholen? Waarom zou ik géén Geneeskunde gaan studeren? Ik heb wel een paar eigenschappen waar ik als arts profijt van zou hebben: een dikke huid, goed geheugen en zoals gezegd een aardige analytische capaciteit. Ook spreek ik vloeiend Engels (wat voor toelating handig is). Tijdens de diverse BHV en EHBO-cursussen heb ik ook gemerkt dat ik het ongelooflijk interessant vind – en dat ik leren eigenlijk heel leuk vind.
Maar: ik heb geen VWO-diploma met natuurkunde, scheikunde, wiskunde en biologie. Dat zouden 4 deficiënties zijn die ik moet opheffen om toegelaten te worden tot een studie geneeskunde. Dat is lastig, maar niet onoverkomelijk. Ik denk dat ik dat wel voor elkaar zou moeten kunnen krijgen.
Een groter probleem is het fenomeen wat we kennen uit de economie: opportunity costs. Een studie Geneeskunde betekent voltijds studeren. En voltijds studeren betekent niet of nauwelijks kunnen werken, en zeer zeker niet tegen de inkomsten die ik gewend ben. Dat is problematisch. En er speelt de onzekerheid mee van mijn leeftijd: ik kan me niet voorstellen dat het heel prettig is om te studeren tussen de studenten die bijna mijn kind hadden kunnen zijn.
Maar toch wil ik iets nuttigs doen in mijn leven – en denk ik er aan om me te laten omscholen tot iets met een maatschappelijk nut.
Zo maar een overpeinzing.
Goedemorgen, ik kan me de twijfel voorstellen. Zelf heb ik een HEAO studie gedaan en bij een pensioenfonds gewerkt. Prima, maar om nou te zeggen dat daar mijn passie lag, nee. Ik ben uiteindelijk wel in de zorg terecht gekomen. Dat gebeurde via vrijwilligerswerk: ik ging mee als begeleider op een wintersportreis voor mensen met een beperking. Daar bleek dat ik daar best goed in was en dat ik het ook leuk vond. Ik heb dat een paar jaar achter elkaar gedaan. Toen ik zo rond mijn 40 ste tussen banen in zat, heb ik alles radicaal omgegooid. Ik heb gesolliciteerd bij een Woonvorm voor mensen met fysieke beperkingen en niet aangeboren hersenletsel. Tegelijkertijd dat ik daar ging werken heb ik een opleiding gedaan. Eén dag in de week naar school en na een paar jaar had ik mijn diploma; medewerker maatschappelijke zorg. Deze opleiding heb ik gevolgd via een MBO en is door mijn werkgever betaald. Uiteindelijk heb ik ruim 10 jaar in de Woonvorm gewerkt. Nu ben ik ZZP-er en begeleid mensen die zorg nodig hebben thuis. Ik sta niet meer aan het bed maar help mensen met hun administratie, geef persoonlijke begeleiding, etc. Uiteindelijk heb ik dus mijn oude en nieuwe werk gecombineerd.
Het is dus wel degelijk mogelijk om te veranderen. Al moet je er wel rekening mee houden dat bijvoorbeeld de zorg een stuk minder betaald dan bijvoorbeeld een Pensioenfonds. Voor mij was dat geen probleem omdat mijn partner ook een inkomen heeft. Maar het kan dus zeker wel.
Succes met overdenken. Groet, Marjorie
Hier een reactie van een inmiddels gepensioneerde kinderarts. Mijn ervaring is dat mensen die op latere leeftijd geneeskunde gaan studeren zelden in het ziekenhuis belanden. Of eigenlijk nooit. Er zijn genoeg jongeren beschikbaar voor de populaire specialismen. En die zijn net wat gezeglijker, minder eigenwijs, beter uit te buiten dan de gemiddelde dertiger of veertiger. Buiten het ziekenhuis is er werk zat en zitten ze om mensen te springen. Misschien iets om mee te nemen in je overwegingen.
Verder een compliment voor je blog, ik lees graag bij jou.
Dank je. Ik kan me voorstellen dat ik inderdaad “te oud” ben om in een ziekenhuis te belanden. Zelfs als ik specialist zou worden (met alle andere voorbehoudselen), is het natuurlijk een beetje gek om als specialist zonder ellenlange ervaring toch al eind-40 zou zijn. Nee, dat moet ik niet meer willen. Maar er zijn voldoende ondersteunende procesmatige beroepen waar ik als bedrijfseconoom met inkoopmanagement ervaring wel het een en ander in zou kunnen betekenen.
En verpleegkunde? Dat kan in HBO-deeltijd. Het zou wel financieel een flinke stap terug betekenen…
Verpleegkunde laat juist een aantal dingen weg waar ik het sterkst in ben: analyse. Verpleegkundigen zijn uiterst belangrijk, misschien wel het belangrijkst op korte termijn in een ziekenhuis van allemaal. Maar de diagnose-verantwoordelijkheid ligt bij de artsen. Het is wel een optie.
Maar er zijn wel een heleboel andere functies in een ziekenhuis die ik, zonder omscholing, zou kunnen vervullen. Vooral aan de procesmatige kant. Ik heb gister heel wat vacatures in lokale ziekenhuizen bekeken. En dat ziet er best aardig uit.
En financieel betekent het altijd een flinke stap terug. Wat ik ook ga doen. Dat is niet zo erg, ons financiële leven is goed onder controle. We hebben dezelfde uitgaven (op kinderopvang na) als 10 jaar terug, maar het inkomen is verdrievoudigd in dezelfde tijd. Wij redden ons wel.
Het lijkt me handig om voor jezelf eerst te bepalen wat je graag wilt. Je wilt wat anders, maar je bent je zoekopties aan het aanpassen aan je sterktes. Niets mis mee, maar je slaat voor mijn gevoel een stap over.
Persoonlijk heb ik het nog steeds aardig naar mijn zin op mijn werk. Is het mijn ultieme baan? Nee dat niet. Is het geld belangrijk? Ja. Ik zou ook willen dat het iets zinvoller is, maar daarvoor zou ik wat vrijwilligerswerk willen doen. Omscholen vind ik met mijn begin 40 geen optie meer. Ben ik gelukkig met mijn baan? Best wel, al vind ik het nog steeds een baan en wordt geluk bepaald door prive plus baan.
Waarom ga je niet eens naar een jobcoach?
Dat hebben 3 van mijn volwassen kinderen ook gedaan omdat ze geen keuze konden maken in wat ze nou eigenlijk wilden.
Het geeft je inzicht in je sterke en zwakke kanten en laat je de vele mogelijkheden op de arbeidsmarkt zien.
Dank voor de suggestie. Dat heb ik al eens gedaan, en daar werd ik helaas weinig wijzer van. Met mijn hobby geld proberen te verdienen (het bedrijf wat ik als “side-gig” er bij begonnen ben) is wellicht het best-passende. De vraag is dan ook (voor mezelf) of ik niet éigenlijk wegloop voor de onzekerheid die dat bestaan met zich mee brengt.
Zoals je ziet heb ik een hoop te overdenken. Gelukkig wel vanuit een luxe-positie, namelijk met een dak boven mijn hoofd en een goede betaalde baan. Maar dat maakt het ook makkelijker om in de comfort-zone te blijven.
Ik zie een paar mannen in mijn omgeving afslaan naar de energietransitie. En dan niet “ik verkoop de grootste warmtepomp”, maar juist berekenen met hoe weinig men uit kan komen in een zo luchtdicht gemaakt huis. Stukje sociaal contact met klant, stuk voorlichting, stuk technisch, stuk rekenwerk…er zit echt vanalles in en het is heel hard nodig!
Het klinkt een beetje als de ‘dertigersdip’. Ik heb ‘m zelf ook doorgemaakt en daarna bij veel dertigers voorbij zien komen. Het gevoel van: is dit het nou?
Ik heb me toen in allerlei opties verdiept, liep vast op de belasting en de kosten, en ben nu, vele jaren later blij dat ik ‘niks’ gedaan heb. Ben nu een waardevolle medewerker door al mijn ervaring en opgedane kennis in de loop der jaren. En ook gewoon blij met mijn werk.
Nee, niet gepassioneerd, maar bestaat dat wel, een baan die je elke dag in vervoering brengt? Ik vind het soms ook een beetje hoogdravend gelul eigenlijk. Maar misschien ben ik te nuchter.
Succes met alle overwegingen in elk geval!
Ooit gedacht aan een carrière als ambtenaar? Ik ben er als financiële jongen uit het bedrijfsleven ook ooit ‘voor een paar jaar’ terechtgekomen…. En ben er nooit meer weg gegaan. Verdien nog steeds niet wat ik vroeger verdiende, maar meer dan genoeg, en ben met mooie ingewikkelde maatschappelijke vraagstukken bezig. Laat het maar weten als je er eens over door wilt praten, je hebt mijn mailadres.
Eerlijk gezegd? Nee – ik ben tamelijk wars van politiek óf van dingen uitvoeren waar ik het niet mee eens ben. Dat lijkt me, in al mijn kortzichtigheid wellicht, niet de beste combinatie in de ambtenarij. Ook zijn alle functies voor ambtenaren nogal een eind hier vandaan, afgezien van parttime functies bij mijn minimale gemeentetje. Ik heb wel nagedacht over ambtelijke bedrijven, zoals TenneT (waar ik een gesprek héb gehad enkele maanden geleden, maar waar men nooit enige terugkoppeling op heeft gegeven ná het gesprek: niet positief of negatief). En ook andere “rijksbedrijven”. Maar ik moet maar eens heel goed op een rijtje zetten wat ik echt belangrijk vind.