Oorlog

Het is begonnen, mocht het je ontgaan zijn: de oorlog die er aan zat te komen. Rusland is Oekraïne binnengevallen, met steun van Belarus.

Er is geen reden voor oorlog. Er is wel altijd een excuus. De Russische bevolking is jarenlang gehersenspoeld in het denken over de rest van de wereld. De vijand, eigen superioriteit, nationalistisch denken.
Voor iedereen die zich daar niets bij voor kan stellen: kijk eens naar de bestorming van het Capitol iets meer dan een jaar geleden, of de aanhang van bepaalde politieke partijen. Iedereen die zich afsluit voor andere geluiden en “kritisch denker” wordt, radicaliseert. De meest kritische denkers, denken zelden kritisch. Zetten zich slechts af tegen de gevestigde orde en zien in alles hun bevestiging.

In Rusland is dit niet anders. Behalve dat het hier veel verder gaat. Alle media is staatsmedia. Er is geen kritisch geluid, alleen maar ja-en-amen. Alle tegenstanders worden geruimd – en na 20 jaar dezelfde man aan de macht blijven er sowieso niet veel over. Alle machtige mannen (het zijn bijna altijd mannen – de enige machtige vrouwen in het verleden zijn Thatcher en Merkel geweest!) doen hetzelfde. Dat is de natuur en je ziet hetzelfde terug in het bedrijfsleven. Doorgaans betekent een nieuwe CEO ook een geheel nieuwe entourage van gelijkgestemden.

Maar nu is het dus oorlog. Een verrekte moderne oorlog die, strategisch gezien, zeer kundig uitgevoerd is. Gelijktijdige aanvallen, die eerst de luchtafweer en vliegvelden te pakken neemt, een cyberaanval op de infrastructuur en enkele bombardementen die mislukken (“maar echt niet voor burgers bedoeld zijn”) om de bevolking angst aan te jagen.

Het is niet gek dat Rusland hier dermate “goed” in is. Ze hebben veel oefening gehad. De Krim, Georgië, een aantal andere deelstaatjes en natuurlijk vooral Syrië. Daar hebben ze op grote schaal kunnen oefenen met hun bondgenoten.

Want “wij” kunnen wel zeggen dat Rusland alleen staat. Maar dat staan ze niet. Ze hebben wel degelijk bondgenoten. Iran, Syrië, Libië, alle zuidelijke satellietstaten. En niet onbelangrijk: China heeft niets veroordeelt.

Enfin, maak ik me zorgen? Ja en nee. Ik acht de kans aanwezig dat dit weer overwaait. Maar ik acht de kans ook vrij groot dat dit niet overwaait. Want als Putin niet gestopt wordt, zal hij zich gesterkt voelen. Als hij wel gestopt wordt, dan vereist het nogal veel vereende krachten. In de tussentijd zul je ook zien dat Iran grotere vrijheden neemt richting hun vijanden (ik noem een Saudi-Arabië en VS). En wie weet wat China met Taiwan doet?

Kan ik er iets aan doen? Niet echt. Ik kan niet minder gas verbruiken (nauwelijks, althans), en zeker niet minder brandstof voor de auto (0=nul). Afwachten…