Ik heb al eerder geschreven over mijn situatie op het werk. Ik ben niet blij en niet tevreden. Ik werk bij een high-tech bedrijf en ben lid van het MT, voor wat het waard is. Ik heb er nooit om gevraagd, maar helaas is het zo ontstaan. Hiervoor werkte ik bij middelgrote multinationals (zo’n 10.000 werknemers en 1,5 miljard omzet) waar ik pijlsnel carriere heb gemaakt. Dat mag ik zo wel stellen: ook al had ik destijds géén afgeronde opleiding, toch kreeg ik een strategische functie met een jaarsalaris met bijna 6 cijfers toen ik 32 was. Ik denk dat ik dus wel iets kan.
Maar salaris is nooit de drijfveer geweest. De drijfveer is een sterk gevoel van competitie. Ik wil winnen. Altijd, en zeker in het begin ten koste van alles en iedereen. Salaris was slechts de meetlat: een salarisstijging van 20% in een jaar betekende dat ik het goed gedaan had, 5% was matig. Klinkt wellicht arrogant, maar bedenk dat ik aan het begin van mijn carriere stond en dat salarisstappen dan een stuk sneller gaan dan wanneer je ouder bent. 10% betekende toen nog 300 EUR per maand, bijvoorbeeld.
Ik haalde al mijn targets en overschreed ze zelfs vrijwel altijd. Geen enkel doel werd niet behaald. Soms betekende dit 80 uur werken in een week, soms 110 en soms “gewoon” 50. Ik had nog geen kinderen. Werk was leuk en een hobby. Meetings tot 22 uur ’s avonds waren geen uitzondering. Leveranciers mangelen om korting te krijgen. Een pizzatje bestellen in plaats van uit eten gaan. Alle trucjes. Heerlijk vond ik het.
Maar dit werd minder en minder. Het heerlijk vinden, bedoel ik dan. Ik kreeg kinderen, het bedrijf werd nog meer financieel gedreven en het waren geen trucjes meer (die beide kanten van de tafel kennen) maar soms gewoon keiharde chantage. Ik voelde me hier niet goed bij en ben uiteindelijk vertrokken.
Vanwege mijn achtergrond ben ik door een headhunter gescout voor een positie bij een high-tech bedrijf welke helaas vrij snel de verkeerde kant op ging vanwege fraude van de CEO, waar onze CFO van af wist. of moet hebben geweten. Of hij wist er van af, wat hem een crimineel maakt, of hij wist er niet van af, wat hem incompetent maakt.
Samen met de collega’s hebben we een meeting belegd en een plan opgesteld (en uitgevoerd) waarmee we verder konden. Tegen wil en dank maakte dit mij 1 van de MT-leden/directieleden. Maar onze investeerder stond er op dat de CFO van de voorgaande firma mee ging naar het nieuwe bedrijf. Hier kwamen we niet onderuit.
Nu? Nu zitten we een aantal jaar later met een uitdaging: onze investeerder wil natuurlijk een keer “cashen”, evenals de CFO. Ook wij als “founding fathers” zijn gedeeltelijk eigenaar. Zij denken dat onze belangen daarmee dezelfde kant op wijzen. Dit is niet zo: het grootste deel van ons wil een bedrijf opbouwen en niet per se het verkopen aan de hoogste bieder. Dit gaat er bij hun (CFO en investeerder) niet zo lekker in, die begrijpen dat niet. Dat is op zichzelf prima.
Maar om een bedrijf te bouwen neem je andere stappen dan om zoveel mogelijk te cashen. Je bouwt een team om mee verder te gaan en je bent betrokken. Onze CFO niet: hij regelt geen bloemen of wat dan ook na een bevalling, zelfs geen kerstkaartjes of kerstpakketen.
Wij willen investeerders die geld stoppen in het ontwikkelen van de technologie en niet in het uitkopen van de aandeelhouders. Daar zit een discrepantie. Maar een ander, en veel groter, probleem is het feit dat sommige investeerders niet eens met ons wíllen praten als ze weten wie onze “CFO” is.
Het voelt als een sportteam, waarbij we prachtige resultaten kunnen behalen. Maar 1 van onze atleten is een dopingzondaar of in ieder geval verdacht van het samenwerken met de verkeerde sportartsen (om maar even een vergelijking te maken).
In een discussie heb ik hem hierop gewezen. Niet de eerste keer. En uiteraard komt dit de bedrijfssfeer niet ten goede. Vandaag hebben we een groot gesprek hierover intern: hij er uit of ik er uit. Spannend? Absoluut. Maar het zijn ook de dingen waardoor ik extra blij ben dat ik middelen achter de hand heb. Ik kan het gemakkelijk een half jaar uithouden zonder ook maar 1 concessie te doen in mijn uitgavenpatroon en dat zónder rekening te houden met de opzegtermijn van 4 maanden door mijn werkgever (als ik verlies) en zonder rekening te houden met eventuele uitkeringen nadien (max. 2 jaar, ik heb een lange werkhistorie).
En dat voelt dan weer goed. Maar ergens bekruipt me toch het gevoel van onzekerheid: gaat dit goed? Of heb ik nu een stukje “zelfdestructie” ingebracht? We gaan er achterkomen…
Sterkte Geldsnor. Je hebt je, als ik de context zo lees, laten verleiden om in de politieke molen te komen waar ik er bewust voor heb gekozen om deze politieke molen te vermijden. Die politieke molen is vermoeiend, verwarrend en vooral frustrerend zeker als partijen andere doelen hebben.
Sterkte en ben benieuwd naar het resultaat!
Hi Snor,
Ik heb het idee dat we altijd in een soort events synergie zitten, want ik loop met iets soortgelijks (maar dan anders).
Je weet zelf eigenlijk donders goed dat dit de goede stap is, want je hebt in je onderbewuste en je bewuste hier op aangestuurd. Je bent naar het puntje van de 10-meter plank gelopen, maar nu moet je springen. Je weet dat er water in het zwembad zit jonge! Luister naar Van Halen.
Altijd je rug recht houden als je denkt dat het goed is hoe je over iets denkt.
Blijven zitten tegen wil en denk gaat je slopen.
Bovendien, mocht je “verliezen ” openen zich weer nieuwe deuren. Want je kunt nl wat.(zeg je zelf)
Je moet nu gedwongen dieper in je zelf. Het zal je verrassen wat een mens allemaal aan ja. Je hebt je waarschijnlijk goed voorbereid. Dat is het halve werk.
In een bedrijf werken waar bedriegers hun gang kunnen gaan, zou ik niet eens willen werken.
Veel succes en blijf in jezelf geloven, geldsnor!!
Succes en sterkte met het gesprek. Als je je geweten volgt, kun je soms niet anders handelen. Dan is het zelfdestructief om de weg van pappen en nathouden te volgen.
En goed dat je een situatie hebt gecreëerd waar je de vrijheid hebt om deze keuze te maken. Zeker heb je geboft met een salarisbreedte die snelle vermogensgroei mogelijk maakte. Maar je hebt zelf keuzes gemaakt en ik wens je toe dat die je gemoedsrust en vrijheid (blijven) geven.
Volgens mij heb jij een paar companen die met jou hetzelfde willen. Mijn advies: laat jou en je companen zo duur mogelijk uitkopen en begin met dat geld opnieuw zonder die besmette CFO. Zorg dus dat je zo vrij mogelijk bent om in dezelfde branche door te mogen gaan. Dan kun je jouw visie echt doorzetten.