Mijn dag begon vandaag bijzonder. Onderweg naar kantoor, voor het eerst in maanden, werd ik gebeld door een collega. Lang verhaal, maar we hebben een medewerker die al een tijdje niet écht functioneerde en over alles in discussie ging. Altijd. Over alles. Welke koffie, welk toiletpapier, raam open, raam dicht. Maar ook meer essentiële zaken die de voortgang van het bedrijf belemmerde. Vanochtend was de bom gebarsten. Ze was al “aangezegd”: volgende week zou haar laatste week zijn.
Maar dit bleek niet langer houdbaar. Gezien de fysieke locatie van haar directe manager (die woont namelijk in een ander land) kreeg ik het verzoek: wil je haar naar huis sturen? En zo geschiedde: voor het eerst in mijn leven heb ik iemand gezegd dat ze haar spullen mag pakken, en vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten, kantoorsleutel in te leveren en haar computer & accounts te blokkeren.
Uiteraard betalen wij haar gewoon door, ze krijgt feitelijk 10 extra vakantiedagen. Leuk was het niet, het was tamelijk ingrijpend ook al wist ze dat het voorbij was ook zonder dit incident. Maar sabotage van het bedrijf is ook niet te tolereren. Ze had vanochtend gevloekt en getierd in een meeting, tegen een collega (of eigenlijk haar leidinggevende, maar dat doet er niet toe) geroepen dat hij zijn kop moest houden en de meeting uitgestampt, om vervolgens háár ideeën uit te voeren en niet het gevraagde protocol. In een R&D-omgeving is het uiteraard van het grootste belang om wél het protocol te volgen.
Voor alles moet een eerste keer zijn. Maar ik hoop niet op een volgende keer. Desondanks is de opluchting bij alle collega’s enorm. Zij hadden al maanden op hun tenen gelopen om de collega te tolereren en te zorgen dat niet alles uit de hand liep. Nu kunnen we weer vooruit.
Dat is raar om te doen. Wat bezielt zo’ n vrouw dan ? Heb je daar een idee over ?
Nee, ik denk dat het begon met “taalproblemen”, haar Nederlands en Engels waren niet vlekkeloos en haar leidinggevende spreekt alleen Engels en Frans. Van daaruit zijn een hoop misverstanden ontstaan. Bij haar leefde ook het idee dat ze het meest wist van de technologie, omdat ze het meest “op de vloer” er mee werkte. Maar, in een R&D bedrijf gaat het niet alleen om het meest te weten van “hoe” iets gedaan wordt, maar vooral “waarom” het zo gedaan wordt. En daar had ze geen kaas van gegeten. Helaas beklijfde dit niet…
Goh. Ik vroeg het omdat ik ,als vrouw die in technisch mannen wereld rond liep, zo, n vermoeden had. Huisvrouwtjes denken ,eigen toko , geen onderdeel van het grotere geheel zien, verongelijkt , slachtoffer rol. Ik heb er veel mannen over horen klagen. 😏. En er zelf mee te maken gehad.
Ze had geen kinderen, dus geen “huisvrouwtje” in die zin. Ik vermoed dat het hier weinig te maken had met geslacht – gewoon pech. We hebben nog een vrouwelijke collega (met kinderen) en zij is fántastisch.
Het blijft apart dat één persoon zo de sfeer kan bepalen.
Absoluut. Maar je moet weten dat wij met ongeveer 15 personen zijn in het bedrijf, waarvan er een flink aantal vanuit huis werkt, zeker in de Covid-periode. Er zijn slechts 4-5 personen tegelijkertijd op het bedrijf nu, waarbij 5 onze Covid-max is. Dan heeft 1 persoon heel veel invloed, zeker als de persoon extravert is tov. 4 introverten.