Mijn kinderen zijn mijn alles. Zielsveel hou ik van ze – en pas nu ik zelf vader ben van meerdere kinderen kan ik mijn eigen ouders geloven toen ze vroeger zeiden “we houden van jullie allemaal even veel, alleen anders”.
Mijn zoon is inmiddels 6, Oudste Dochter 3 en Baby is 10 maanden. Schatten. Bijdehand, precies als hun vader. Geïnteresseerd in alles, en soms in helemaal niets. Zoals kinderen horen te zijn, denk ik.
Wij zijn denk ik niet streng thuis. Maar wel heel duidelijk en (helaas voor hen) ongelooflijk consequent. Een “Nee” van ons is nog nóóit een “ja” geworden. Ook weten wij (vrouw en ik) heel goed van elkaar wat wel of niet zou mogen en is het dus vrij moeilijk om ons tegen elkaar uit te spelen. Dit weten ze, en afgezien van de normale peuter & kleuterdriftbuitjes is er vrij weinig te beleven op opvoedkundig gebied.
Ook hebben we vrij duidelijke regels (nu ik ze uitschrijf klinkt het wel streng). Twee maal per week mag er televisie gekeken worden na school. Niet vaker. Lolly’s worden hier niet gegeten (nooit, onder geen beding, geen uitzondering, wil ik een lolly in hun mond zien). Telefoons zijn van ons, en daar mogen géén kinderen aan zitten. Hetzelfde geldt voor onze laptop (die meestal sowieso in mijn kantoor ligt, al mogen ze daar wel komen). Verder mag vrijwel alles: rommel maken (wel opruimen), iets in elkaar knutselen, kleuren, kleien, schilderen, boekjes lezen, in de modder spelen, of zoals gister met een vriendinnetje jezelf schminken op de BSO met lippenstift en oogschaduw. Door elkaar gemengd. Met glitters. En ja, in vijf minuten douchen ben je dan niet klaar…Gelukkig was Geldsnor weer een keer op reis en kreeg ik alleen de foto’s. Mijn vrouw het werk.
Maar soms is opvoeden gewoon lastig. Vooral als iets buiten je macht ligt, of moet liggen. Zo heeft mijn zoon een vriendje in de klas. Ik vind het een vreselijk kind. Althans, ik vind de gedragingen vervelend. Grote mond, brutaal: wij willen snoep! Mogen we nog een snoepje?
Maar ook druk en luidruchtig (en ik heb een hekel aan geluid, zeker als ik het niet kan plaatsen en geacht wordt te werken!). Ze spreken wel eens samen af. En ik heb het kindje ook al wel eens naar huis gebracht. Het kind had me tot wanhoop gedreven, en het laatste wat je wil is boos worden op het kind van een ander. Dus heb ik een einde gemaakt aan de speelafspraak. Vandaag (ik schrijf dit op donderdagmiddag) wilden ze weer afspreken. Bij ons thuis. Gezien ik net een paar dagen weer op reis ben geweest en allerhande dossiers moest uittikken, zag ik dit niet zitten. Toen was het idee om alleen in de speeltuin te gaan spelen. Dát gaat dus niet gebeuren. Ze zitten in groep 1 en 2 (respectievelijk, klassen zitten hier bij elkaar). En een kind van 4 en 6 gaan NIET alleen in de speeltuin spelen, tussen de scooterjeugd, voetballende middelbare schoolscholieren en Pokémon-muppets.
Het idee ontstond om dan maar bij Kind te gaan spelen. Pfff…De vorige keer kreeg hij daar (in 2 uur tijd) een zakje chips (dat mag in het weekend, op zaterdagavond, als je “lang opblijft!”), chocola en een zakje snoep. Oeps! Bij ons krijgen ze één snoepje en wat te drinken. Niet meer. Geen twee, geen drie, geen chips en geen chocola. Althans: hij had daar een hele reep gekregen.
Ik betrap me er ook op dat ik heel goed moet nadenken over mijn eigen vooroordelen. Laten we zeggen dat de kinderen “Engelse” namen hebben. Dat de vader de keren dat ik er kwam onderuitgezakt op de bank hing, met een BMI ruim boven de 35, een petje achterstevoren en iets vettigs te eten, waarvan de helft in zijn baard hing. Ze hebben ook een type hond wat mij niet aanstaat, een volstrekt niet-onderhouden tuin (al valt er wel wat te zeggen voor gras van 40cm en onkruid, dat is in ieder geval leuk voor de vogeltjes).
Dat maakt deze mensen echter niet minder, of ons beter. Maar daar moet ik wel heel bewust over nadenken. Mogelijk vinden zij ons een stelletje rijke lui, snobbistisch en superieur. Mogelijk ook niet: laat ik dat vooral niet invullen voor hen. Wellicht heeft die vader gewoon ploegendienst en zit ie wat te relaxen.
Dus waarom wil ik dat ze niet spelen? Ik heb voor mezelf nu de conclusie getrokken dat dit een combinatie is van het veel te drukke kind & de volstrekt andere regels dan bij ons thuis (als in diagonaal tegenovergesteld parallel universum).
Maar lastig vind ik het wel. De kinderen moeten hun eigen weg vinden. Maar ik wil ze wel het juiste pad insturen. Te direct sturen werkt echter zéker niet. Geen sturing geven vind ik ook niets. Ze zullen er vanzelf wel achterkomen. Hopelijk.
Consequent opvoeden (liefdevol en zonder geweld natuurlijk) maakt prettige mensen in de toekomst die vaak ook weer hun gekregen opvoeding navolgen met hun kroost.
Wij deden dat ook met de vrienden van de kinderen die bij ons kwamen.
Zij wisten heel snel dat wij niet zwichtten voor gezeur en gedrein. Dat onze kinderen naar hun kamer moesten en zij naar huis bij vervelend doen. Zonder pardon.
Kinderen voelen dat donders goed en meestal houdt het gezeur en bepaald gedrag op wat je niet wil.
Wij hielden er prettige kinderen aan over en de meeste van hun vrienden ook.
Ik ben wel van mening dat tussen hun 12de en 14e jaar de opvoeding toch wel klaar moet zijn. Dan heb je nog wel de pubertijd waar iedereen doorheen moet. Het consequent zijn blijft uiteraard al kun je langzaam de touwtjes laten vieren maar meestal kun je ook beter uitleggen waarom je zo reageert.
Nu even volhouden over hoe jullie het willen en doen. Volgens mij voor de kinderen vooral ook fijner en ook veiliger voor hen. Het is dan duidelijk.
Bij anderen over de vloer leren je kinderen de rest van de wereld kennen. Daar gaan ze zeker een keer vragen over stellen. Dan kun jij weer vertellen waarom jullie het anders doen. Dat hoort er ook bij.
Succes maar volgens mij hebben jullie een goede strategie.
Wat je zegt, het is best een dingetje.
Wij hebben er twee (inmiddels 22 en 17). Mijn ervaring is loslaten en af en toe een beetje bijsturen. Onze kinderen zijn opgegroeid in Amsterdam. Beiden hadden een leger vriendjes (m/v). Uit alle windstreken en uit alle bevolkingsgroepen. We kwamen ze ophalen en brengen in grachtenpanden, volksbuurten en in de Bijlmer. We kwamen ook bij mensen over de vloer die we nooit zouden opzoeken of contacten. Mooie dingen en ook rare, zoals een rare radicale vader die schreeuwde dat je naar de hel gaat als je in Sinterklaas geloofd. Dat meisje kwam toen maar bij ons spelen. Ze aten dingen die wij nooit maken, snoepten heel veel tot niets en alleen Vegan. Het maakte niet dat ze vergaten hoe het thuis geregeld was. De namen waren vaak Engels en/of exotisch. De Emma’s en Daans ontelbaar. Van en ene vriendje waren we meer fan als van het andere. Vooroordelen heeft iedereen, leerde ik in een workshop van de stichting van het Anne Frank huis. Het gaat erom hoe je er mee omgaat. Onze zoon is meestal met veel liefde ontvangen. Onze dochter mocht overal komen wonen 🙂
Wij zijn niet streng, nee is nee (heel lastig maar noodzakelijk voor onze zoon met ADHD), maar toen ze groter werden was dat vaker, we moeten er eerst even over nadenken en praten. We hebben onze regels regelmatig aangepast aan onze kinderen, dan werd ja soms nee en andersom. Voor tv en schermen hebben wij minder regels. Beiden speelden enorm graag buiten (mooie speeltuin om de hoek). Zoon speelde wel op de spelcomputer, dochter had daar niets mee. Ze kijkt nooit tv, wel filmpjes op haar laptop. Zoon had toen hij 11 was een vriendje dat maar een half uurtje op de spelcomputer mocht, maar dan wel shooter games speelde van 18+. Die speelde zoon dan ook natuurlijk. Dat mocht hij thuis niet.
Zoon werd depressief toen corona al zijn plannen in de war stuurde. Dat gaf heel veel verdriet en zorg. Gelukkig gaat het beter. Hij heeft een goede baan in de IT en studeert nog. Dochter heeft een leesstoornis en kan niet makkelijk leren. Zij leert voor kapster en visagiste, werkt in een kapsalon. Ze wil ook stewardess worden en later nog rechercheur. Dromen zijn goed.
Het is vallen en opstaan en soms mazzel hebben. Het kan misgaan of er komt een verkeerd pad, maar dan zien we het wel. Ze hebben veel mensen die van ze houden, dat is een zegen. Wij maken fouten en doen stomme dingen, dat zeggen we ook gerust tegen ze. Zij grappen altijd dat ze niet gevraagd hebben om geboren te worden.
Oef, dat is er wel eentje die elke ouder in meer of mindere mate zal herkennen.
Onze kinderen zijn 8 en dan komt er wel eens taal uit waar papa en mama het niet zo op hebben. Dan heb je 8 jaar je best gedaan om als/dan, ik/mij/wij/hun, kennen/kunnen etc er foutloos in te krijgen en dan komt er iemand thuis die ‘ojjooo’ zegt… Dan moet je toch uitkijken dat je hand niet uitschiet. Wel even gevraagd waar het vandaan kwam, wat het betekent en wat hij met dit taalgebruik denkt uit te stralen en hoopt te bereiken. Alleen de lawine aan vragen was denk ik al voldoende om het niet nog een keer te proberen.
Haha. Ik liep van de week op de basisschool mee voor iets van Sinterklaas. Een meisje van 5 zei op een gegeven moment “what the fuck”? Enigzins verbouwereerd, om niet te zeggen perplex, zei ik terug: “ik neem aan dat je bedoelt “wat is dat?”…Hoe komen ze er op!
Een druk kind heeft niets te maken met al dat suiker. Een bmi van 35 doet mij ook gruwelen. Maar ik behoor tot de stuurlui die vanaf de wal alles beter weten. Succes met jouw kids.
Die link probeerde ik geenszins te suggereren. Neem van mij aan dat vanwege werk en opleiding van mijn vrouw we daar vrij veel kennis over hebben. Het is in dit geval een druk kind (waar die van mij brutaler van wordt) en veel snoepen (waar geen voedingswaarde in zit).
Hij had uiteindelijk de hele middag buitengespeeld en kwam vol modder thuis (wat ik prima vind). Wel met de mededeling dat hij chips, koekjes, chocola en snoepjes had gekregen.
Leuk antwoord.
Ik bedoelde dat suiker super slecht is. Holle calorieën noemt men dat. Soms snack ik ook. Maar wekelijks sta ik op de weegschaal. Als ik verplicht gebak moet eten op verjaardagen, eet ik minder vooraf. Maar ik weiger koeken enz bij gewoon een. Kop koffie. Obesitas figuren willen mij toch betrekken bij hun eetpartijen. Onlangs nam ik kaakjes mee. In mijn Aygo rijden twee dikkerds mee naar aquarobics. Die auto hangt bijna scheef.
Wat ik vaak deed was het speelkind tussen de middag mee naar huis nemen. Anderhalf uur pauze hadden ze op school, en daar gaat nog wat reistijd af, en de gezonde maaltijd. Dan hadden ze nog een half uur om te spelen.
Het kan op veel scholen niet meer nu denk ik, met het doorlopend rooster.
Mooi dat je zoveel van je kinderen houd dat je het beste voor ze wilt.
Wij proberen ook om snoep en schermtijd te beperken. We hebben ook al jaren geen televisie-aansluiting. Er staat wel nog een 57 inch scherm in de living, vriendjes vragen weleens om tv te kijken en dan antwoorden de kinderen: wij hebben geen tv.
“foute” vriendjes zijn een moeilijk onderwerp. Het is heel moeilijk om daarin te sturen. Zeker op oudere leeftijd gaan ze mogelijk rebelleren als jij een bepaalde vriend probeert te weren.