Paastradities

De Geldsnor komt uit een redelijk warm nest. Althans, het was een warm nest totdat mijn zussen gingen puberen. Lang verhaal, gaan we het niet over hebben.
Maar de feestdagen (ongeacht welke) waren fantastisch en daar bewaar ik warme herinneringen aan. Broodjes afbakken, eieren koken en versieren. Palmpasen op school met een zelfgebakken klef haantje op een stok. Dat soort dingen.

Een groot deel van onze opvoeding is gebaseerd op de herinneringen die wij van vroeger uit meekregen, zowel ik als Lieftallige Echtgenote. Het meegeven van gezelligheid, uitgebreid ontbijten en later als ze ouder zijn brunchen en gourmetten. Dat laatste doen we nu ook, maar ze mogen de pannetjes niet zelf vullen. 2 & 5 ( en de jongste, 8 weken) is natuurlijk véél te jong daarvoor.
Nu is het Pasen, in de gekke coronatijd. We gaan wel langs de opa’s en oma’s (onze ouders dus, voor de duidelijkheid), maar zonder de hele familie. Ergens is dat jammer, maar ook wel weer heerlijk rustig. Het is zoals het is. Het heeft ook onvermoede voordelen: de Paasvuren die in onze regio en naburige regio’s (ook wel “Duitsland” genoemd) traditie zijn vinden geen doorgang dankzij corona. Dat vinden we helemaal niet erg, want het ruikt met Pasen doorgaans naar een slechte boedhistische tempel in Nepal, maar dan zonder het prachtige uitzicht om de geblakerde longen en tranende ogen te compenseren. Jep, “been there, done that”, dus ik weet waar ik het over heb.

Enfin: Pasen dus. Eerste Paasdag hebben we alvast lekker gevierd: een uitgebreid ontbijt met “paashaasbroodjes”, uiteraard zelf gebakken. Heerlijke croissants (afgebakken, maar wel van de échte bakker) en pistoletjes (AH.nl). Heerlijk geklust (ik) en gekleurd (de kinderen) en gegourmet (is dat het juiste woord?). De kinderen lagen ruim na 20 uur op bed en ik typ dit op in de avond op mijn laptop in de keuken terwijl de geschilderde eitjes van de ochtend nog in de vensterbank staan. Mijn zoon keek nog een filmpje op de TV, 1 van mijn lievelingsliedjes en een kleine traan biggelde over mijn wangen terwijl het kleine-maar-o-zo-grote-ventje tegen me aan hing. Zachtjes fluistert hij: Mooi liedje he pap?

Ze waren zó lief vandaag. Het is onderdeel geworden van het “nieuwe normaal”, het vele thuis zijn en volop onderdeel te zijn van het gezinsleven. Maar het ís niet normaal – en dus moet ik er nog van genieten zo lang het kan*.