Om met de deur in huis te vallen: Geldsnor is manager bij een bedrijf. Dat ben ik nog niet zo lang (maar was ik daarvoor wel bij andere bedrijven). Voor sommige mensen is “manager” een vies woord, waar soms een smaakje aan hangt van mannen in pakken die een makkelijk leven leiden en andere mensen het werk op laten knappen.
Ik hoop dat ik daar niet bij hoor: ik werk efficiënt en vrij veel. Er komt veel werk uit mijn handen, en echt niet alleen uit het aansturen van andere mensen. Dat is wel mijn primaire functie: anderen in hun kracht zetten zodat zij het beste kunnen presteren. Al ben ik wat allergisch voor dit soort Bullshit-Bingo termen…

En soms, soms gaat het fout. Door mysterieuze redenen is er in de zomerperiode iemand aangenomen in mijn team – zonder dat ik er iets vanaf wist. Dat is een blogpost op zich, maar geeft wellicht iets teveel weg van mijn werksituatie, werkgever en dus mijzelf.
Maar is dus iemand aangenomen, die enige tijd geleden begonnen is.

Bij de eerste kennismaking zat de sfeer er meteen goed in. “Ik kom niet voor een specifieke rol en ik weet niet of ik je naam ga onthouden”. Nou, dat denk ik wel…Want ik ben je direct leidinggevende.
De beste man, type Boomer, had een schat aan ervaring. Hij was zó goed, dat een collega van mij tegen hem zei: “jij bent wel écht goed he?”. Dit beaamde hij – in plaats van de “clue” op te pakken.

Enfin: hij kon wel wat dingen in Jip & Janneke taal uitleggen, zei hij tegen een collega. Die er al 25 jaar zit. Zodat zij het ook zou begrijpen. Letterlijke woorden. Het hieruit voortvloeiende dedain en kleinerende was stekend en pijnlijk.
Mevrouw in kwestie is mijn rechterhand; zonder haar kan ik mijn werk niet doen. Maar ze zat enorm met de situatie in haar maag. Ze waren altijd allebei vroeg op kantoor, en ze moest eerst 30 minuten (zonder te overdrijven) aan gezever aanhoren. Ze zag enorm op tegen het aanwezig zijn samen met hem.

Uiteraard hebben we persoon in kwestie aangesproken op zijn gedrag. In vrij directe zin, maar het hielp niets. Toen heb ik hem nog meegenomen op een zakenreis. Een buitengewoon vervelende zakenreis uiteindelijk, vooral voor hem. Het bleek namelijk dat hij ook vakinhoudelijk niet sterk was. Geen bruggen slaan, en zelfs irritaties opwekken bij de andere partij. Niet luisteren naar de gesprekken en vragen stellen die al beantwoord zijn. Of stukken van het verhaal proberen samen te vatten, om terug te horen: Maar dát heb ik niet gezegd!

Na enkele weken heb ik hem de laan uitgestuurd. Een lastige situatie: ik kan de capaciteit op mijn afdeling heel goed gebruiken. Maar ten koste van wat? Tegelijkertijd realiseer ik me terdege dat mijn beslissing een verregaande invloed heeft op zijn leven. Zijn weekend zag er opeens een heel stuk anders uit dan hij die ochtend bedacht had. Kortom: niet leuk, maar wel noodzakelijk.

En daar zit het verschil met mijn voorgaande job. Daar was ik verantwoordelijk voor mijn werk, en mijn resultaat. Als manager ben ik verantwoordelijk voor mijn werk, en dat van het hele team. Maar ook voor het welzijn van mijn team. Dat is een grote verantwoordelijkheid, omdat werk en inkomen nu eenmaal een belangrijke rol speelt in het leven van de mensen met wie je werkt.

Dat is allemaal weer even (terug) wennen aan de situatie. Een situatie die je erft van je voorganger, en waar je zelf nu ook een mening over moet hebben.
Gelukkig lijken mijn collega’s redelijk tevreden met mij en hebben ze me uitvoerig bedankt voor het (snel) nemen van adequate maatregelen. En zo ging ik toch goed mijn weekend in!

Tegenwoordig volg ik het nieuws slechts vanaf de zijlijn. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hooguit 1x per week het journaal kijk en nooit naar de radio luister. Slechts sporadisch lees ik nieuws-websites en ik zit dus een beetje buiten alle bubbels.

Dat komt simpelweg omdat ik er weinig tijd voor heb, en het gros me simpelweg niet interesseert. Zo las ik gister dat een McKinsey-consultant met een Shell-verleden die de KLM gered heeft met miljarden aan staatssteun nota bene eurocommisaris voor Klimaat wordt. Dat is alsof je Willem Holleder minister van justitie maakt en Taghi aanstelt als burgemeester van Amsterdam.

Anyway. Het minimumloon. Ik heb vernomen dat er is voorgesteld om het minimumloon te verhogen naar 16 EUR. Lieve mensen! Dat is 36.000 EUR per jaar (incl. vakantiegeld, gebaseerd op een fatsoenlijke werkweek van 40 uur). Dat gaat toch helemaal nergens meer over? Dat noemden we enkele jaren geleden “modaal”.

Ik vraag me ook af of mensen zich realiseren wat dat betekent. Los van de invloed op belastingen en toeslagen. Het duwt namelijk ook alle overige lonen omhoog. En er zijn nogal wat mensen die geen 16 EUR per uur verdienen. Er zijn ook (veel) CAO’s waar geen jeugdschalen meer bestaan. Iedere schoolverlater zou dan een salaris kunnen verdienen wat hoger is dan een gemiddeld Afrikaans dorp bij elkaar opgeteld.

Dat heeft op zijn beurt de noodzakelijke consequenties: kosten rijzen de pan uit. Ook voor de mensen met minimumloon. Toeslagen moeten terugbetaald worden, en we kennen allemaal de volstrekte incompetentie van de Belastingdienst. Dat gaat nooit goed – en ook daar zullen de vakantiekrachten in de kelders in Apeldoorn 16 EUR per uur betaald krijgen om blauwe enveloppen dicht te likken.

Het is kort gezegd niet het meest zaligmakende idee, maar wel lekker om stemmen te trekken bij mensen die niet verder denken.
Overigens geldt hetzelfde voor het waanzinnige plan om de accijns niet op te laten lopen. Onder het mom “daar profiteren de minima van”, terwijl het veruit ten goede komt aan de mensen met de grootste portemonnee. “Rijke” mensen rijden veel meer met de auto én vertonen weinig tot geen prijselasticiteit. Dat geld kun je dus gebruiken voor andere dingen.

Iets soortgelijks geldt ook de energiebelasting, maar daar laat ik me maar niet over uit. Oké, dan toch wel.
De energiebelasting op gas gaat omhoog. Oók voor energiecentrales, die hun stroom weer gaan verkopen en daar ook weer energiebelasting over wordt betaald. Goed idee, op zich. Ware het niet dat je enerzijds vooral de armste mensen treft. De tochtige huurwoningen, zonder zonnepanelen en isolatie.
De meer welgestelde mensen wonen in energieneutrale woningen, met veel zonnepanelen en isolatie, en gebruiken nauwelijks gas. En de energiebelasting op elektriciteit wordt juist verlaagd!

Verkiezingen en Prinsjesdag. Vlak na elkaar… het is weer smullen met diepgaand geneuzel in Den Haag. De tijd van het jaar dat het platteland er toe doet en dat er volop gesproken wordt over Jan Modaal.

Jan Modaal, die er x procent op vooruit of achteruit gaat in theoretische rekensommen. Alsof er geen sprake is van oplopende salarissen bijvoorbeeld. Sowieso is de kans dat Jan Modaal volgend jaar een ander leven leidt aanwezig. Een scheiding zit in een klein hoekje.

Gezin Geldsnor komt nooit voor in koopkrachtplaatjes. 3 kinderen, koophuis en grofweg 5x Modaal betekent dat wij een niet interessante groep zijn voor politici.

Wij hebben dan ook weinig te klagen zegt men. Vooral bij mensen voor wie nivelleren een feestje is. Wij vallen in de categorie Roderick Zevenvinker. Overal buiten. En dat is prima.

In mijn werkzame leven ben ik een frequent, maar niet fanatiek, Linkedin gebruiker. Het is handig om sollicitanten te bekijken en eventuele gemeenschappelijke connecties te onderzoeken.
De occassionele Chinees die me van alles probeert te verkopen met de meest exotische namen neem ik op de koop toe.

Vandaag las ik iets van de schrijver Hans Siepel. Ik citeer letterlijk zijn bericht.

“Dienstmedeling voor de politieke klimaatdrammers. Lezen graag! En wilt u vervolgens uitleggen aan de Nederlandse burgers, tegen de achtergrond van deze China-plannen, waarom u het gerechtvaardigd en moreel verantwoord vindt om de goedwillende en goudeerlijke mensen van dit land op te zadelen met plannen, maatregelen en dictaten die het gewone leven van miljoenen kapot maakt en in NIETS een bijdrage levert aan het herstel van het klimaat?

Mocht u geen afdoende antwoorden hebben, wilt u dan de GRONDWET nog eens heel goed lezen. Dan leest u dat u als politiek bent ingehuurd om de belangen van de inwoners van dit land te dienen. Kunt u dan vervolgens aan de kiezers uitleggen waarom u uw politieke ‘reet’ afveegt met de grondwet en de belangen van miljoenen ‘gewone’ mensen, en zich gedraagt als de ‘vijand’ van de grondwet en de inwoners van dit land? Dank u. Einde dienstmedeling.

P.s. Hallo gerechtelijke macht. Bestaat u nog of kan het u ook geen ruk meer schelen dat de samenleving door klimaatpolitici naar god wordt geholpen? Met als motto WIJ als rechtelijke macht zitten hier gezellig en oké. Laten we dan alvast een ding afspreken. Bespaar ons straks, als alles kapot is gemaakt, uw excuses voor uw wegkijken en normaal maken ervan. We weten inmiddels na zovele excuses van institutionele spelers over hun duister oorlogs- en slavernijverleden dat ze NIKS waard zijn en te rubriceren zijn onder de categorie narcistische compassie!”

De beste man is schrijver, communicatie-adviseur, media-trainer en docent. En dat vind ik hilarisch en treurig tegelijk.
Als communicatie-adviseur lijkt me bovenstaand epistel alleen maar schadelijk. Niet zozeer vanwege de mening: de mag iedereen hebben en uitten.

Maar wel vanwege het gebrek aan stijlvormen en klaarblijkelijk een gebrek aan mogelijkheden om effectief te communiceren. Een dergelijk schrijven uit meer woede en frustratie dan dat het iemand zal overtuigen van wat dan ook. Ergo: je bereikt er niets mee, maar laat je wel kennen.
Als anonieme blogger kun je nog wel eens een “rant” schrijven. Als niet-anonieme LinkedIn gebruiker wiens beroep het is om te schrijven en te communiceren, lijkt het me minder waardevol.

Maar ik heb er ook wel lol om. Het geeft een inzicht in een volstrekt andere bubbel dan waar ik in zit. Voor de LinkedIn-kenners: de man heeft geen gemeenschappelijke connecties met mij en zélfs geen 2e graads connecties. Voor de kenners van de theorie “six degrees of separation” is dat helemaal uitzonderlijk; ik heb duizenden contacten via LinkedIn (grote kans dat een deel van mijn vaste bezoekers mij latent kent).

Enfin. Het is vrijdagmiddag. Ik ga naar huis.