Sinds een poosje voer ik wat strijd met mezelf omtrent de gedachte om ontslag te nemen en voor mezelf te beginnen. Voor dat laatste bestaan al wat ideeën (behoorlijk concrete ondernemingsplannen zelfs).
De coronacrisis heeft immers mijn ogen geopend: ik wil meer thuis zijn bij de kinderen (en dan bedoel ik niet thuiswerken, maar echt thuis zijn). Ik vind het fantastisch en ik geniet er dus ook enorm van.

Soms is het natuurlijk zwaar, maar dat komt momenteel vooral omdat de scholen dicht zijn en ook de kinderopvang. Alle andere mogelijkheden tot extern vertier zijn ook beperkt: enerzijds omdat bepaalde dingen dicht zijn, anderzijds omdat het gewoon een vieze natte modderboel is. Niet dat ik het erg vind als de kinderen nat, vies en koud worden. Helemaal niet: daar word je hard van! Maar soms is het in de tijd gewoon niet zo handig met een dochter die nog slaapt ’s middags, een vrouw die niet zo snel loopt (iets met 37 weken zwangerschap) en dat soort dingen.
Door bovengenoemde oorzaken lijken vrijwel alle dagen op elkaar. Maar dat gaat weer over en mag ik dus niet meenemen in mijn overwegingen.

Maar goed: de kogel is door de kerk. Ik ga (nog) niet voor mezelf beginnen. Na de zomervakantie (die ik mede dankzij het vaderschapsverlof heb gerekt van juli t/m september) ga ik 3 dagen per week werken. De andere 2 ben ik dus vrij. Eentje daarvan overlapt met mijn vrouw, de andere niet. We hebben dus altijd een lang weekend en de kinderen gaan 1 dag minder naar de opvang (1 dag ipv. 2 dagen). Voor mijn zoon was dit al het geval, maar dit gaat straks dus ook gelden voor mijn dochters.

Bovenstaande ga ik regelen met ouderschapsverlof, dus onbetaald. Dit kost me (uiteraard) 40% van mijn brutoloon, maar netto is het verschil iets kleiner omdat het bovenste stuk van mijn salaris in de hoogste schaal belast wordt. De kinderopvangtoeslag wordt iets hoger: ongeveer 10 EUR, een verwaarloosbaar verschil.
Het voordeel van ouderschapsverlof is dat het enerzijds niet (zomaar) geweigerd mag worden, maar ook dat de contracturen niet verminderen. Bij eventueel ontslag of faillissement van mijn werkgever krijg ik dus de uitkering van een fulltime-inkomen. Althans, 70% van het maximumdagloon.

Deze beslissing hebben we genomen, omdat ik werk voor een startup. Ik heb het niet naar mijn zin, maar ben wel 1 van de “founding fathers”. Ontslag nemen van mij heeft een enorme impact op mijn collega’s en medewerkers.
Want wat betekent het in het vertrouwen in het bedrijf, als 1 van de oprichters vertrekt? Dat laatste wil ik dus niet. Ik heb veel vertrouwen in onze technologie en in onze kansen. Maar ik ben het niet eens met onze “Angel Investor”, aka de grootaandeelhouder en de koers die hij wil varen. Maar dat hoef ik niet kenbaar te maken aan de medewerkers. Sommige dingen zijn zelfs in grootste transparantie op basis van “need-to-know”.

Als dit “project” eindigt in 2022 (linksom of rechtsom) dan heb ik een betere positie om vanuit te starten. Maar als ik nu zou stoppen, dan betekent dit automatisch het einde van het bedrijf. Overigens niet per se omdat ik zo onmisbaar ben in mijn werkzaamheden. Maar wel omdat ik het “gezicht” van het bedrijf ben (de commercieel directeur) en je sommige dingen niet echt kunt uitleggen aan klanten. Hen vertellen dat we op de goede weg zitten en fantastische dingen in de pijplijn hebben en tegelijkertijd een commercieel directeur die zou vertrekken, is een lastig verhaal.

Enfin: vanaf september ga ik dus 3 dagen per week werken. En daarna zien we weer verder.

Op mijn vraag van gister (wat meer is dan een hersenspinsel, maar nog niet concreet is) kwamen leuke en goede reacties. Bedankt daarvoor. Op een aantal vragen / opmerkingen wil ik dieper ingaan en verdienen een aparte post. En ik zit toch in een ontzettend saaie call :-).

Enkele vragen kwamen concreet van blogger Luxeofzuinig:

Zou je gelukkiger zijn als je een paar maanden thuis zou zitten?
Deze ervaring heb ik inmiddels vanaf maart. Ja, ik vind het heerlijk om meer thuis te zijn. Ik mis wel bepaalde dingen die ik kan doen, maar dat missen we allemaal en heeft weinig met werk te maken.

Zou je gelukkiger zijn met werk dat dichter bij huis is?
Ik zou werken vanuit huis. Maar dichter bij huis zou ook zeker beter zijn. Als ik naar kantoor reis ben ik meer dan 1 uur onderweg, enkele reis. Ik kan dat korter maken, maar de kinderen zitten op school en ik ben zelf vaak verhuisd. Dat wil ik hen niet aandoen. Bovendien zou Lieftallige Echtgenote dan langer onderweg zijn.

Zou je gelukkiger zijn als je zelf de opdrachten die je wel of niet wilt doen kan kiezen?
Tot op zekere hoogte kan ik die nu ook zelf kiezen. Maar het gaat niet om de opdrachten, maar om de richting die gekozen wordt. Maar ook een gevoel van autonomie en een idee dat ik al 10 jaar heb, maar nooit voldoende middelen had om een aantal maanden aan te besteden.

Als het antwoord hierop volmondig ja is, bedenk dan het volgende,

Zou je je ok voelen met de onzekerheid van geen werk?
Ja. Mijn vrouw werkt, en we hebben maar een paar honderd EUR per maand aan inkomsten van mij nodig om rond te komen. Tot die tijd kunnen we wel wat interen op vermogen.

Zou je je ok voelen met een slinkende buffer en wellicht de FIRE droom op moeten geven?
Interessante vraag. Zou voor mezelf kiezen en volledig zelf verantwoordelijk zijn niet juist een voorschot zijn op FIRE? Het is niet financieel onafhankelijk, maar wel werk-naar-keuze.

Zou je je ok voelen dat het misschien ook niet helemaal was zoals je had gehoopt en realistisch blijft in wat jij een succes noemt?
Realiteit is dat het lastig zal zijn om terug te keren naar “werken voor een baas”. Maar de vraag zou ik zijn op welk niveau ik terug zou keren. Ik verdien nu bijzonder goed – maar ik zou prima kunnen werken in loondienst als leraar of iets dergelijks.

Dan de reactie van uitklokken:

Inderdaad, waarom zou je het niet doen?
Geen enkele keuze is permanent. Als je ontevreden bent over je huidige werk en verantwoordelijkheden zou je een experiment kunnen doen.

Niets is onomkeerbaar. Ik ben jong (36), hoogopgeleid en ervaren (begonnen met werken op mijn 17e, later pas universiteit gedaan in deeltijd). En ik stel lage eisen aan mijn inkomen. Ik zou dus best een experiment kunnen doen zoals hij voorstelt:

Voorbeeld:
Hypothese: ik voel me een stuk gelukkiger als ik stop met mijn huidige werk en een andere baan heb / voor mezelf begin. Smart: hoe weet ik dat ik gelukkiger ben?
Ik weet dat ik ongelukkig ben met het vooruitzicht te moeten reizen voor het werk. Ik bedoel niet reizen naar Drenthe, of Brussel of Berlijn. Nee, mijn reizen gaan doorgaans naar Californië, Michigan, New York, Maleisië, China, Japan. Dat maakt het met 3 kinderen iets anders. Binnen de huidige werkgever is er niemand die deze reizen over kan nemen (ik ben de enige in mijn functie).

Dan kijken wat je verwacht dat er gebeurt als je je ontslag aanbiedt met het noemen van de redenen die je noemt, en wat er dan daadwerkelijk gebeurt. En dan kijken (als je dan inderdaad ontslag hebt) of je je ook gelukkiger voelt.
Ik denk een zucht van verlichting. Komende maanden wil ik wel door (ook om de buffer te vergroten). De maanden gaan namelijk supersnel: binnenkort bevalt mijn vrouw en dan vliegt de tijd. In het voorjaar is er meivakantie en voor je het weet is het zomer. Ik heb in combinatie met mijn vaderschapsverlof de hele zomervakantie vrij. Dus voor je het weet is het september.

Er zijn nog wat opties: ik zou mijn vaderschapsverlof kunnen verlengen en bijvoorbeeld 2 dagen per week werken en 3 dagen voor mezelf. Mijn huidige contract laat dit niet toe, maar dit zou onderdeel van een onderhandeling kunnen zijn. Ze willen me niet kwijt – maar niemand is onvervangbaar. Het laatste is een interessante gedachte. Ik kan de kaart spelen dat ik dus 2 dagen blijf werken voor hen. Als dit niet kan, dan werk ik 0 dagen voor hen na september. Ik gooi het vanavond in de groep hier thuis.

Bedankt allen voor de reacties!

Niet direct de beste methode om tot FIRE te komen, ontslag nemen. Maar ik ben mijn werk redelijk zat. Ik kan vanwege mijn eigen anonimiteit niet teveel in details treden, maar laten we zeggen dat mijn baas overweegt te stoppen met zijn werk om privé-redenen. Zonder hem is ons bedrijf “waardeloos”. Wij als management team hebben hem voorgesteld aan onze investeerder vanwege zijn netwerk en kennis van onze (zeer specifieke) industrie. Een vervanger is er niet zomaar.

Nu had ik al vastgesteld dat ik eigenlijk wilde stoppen. Het werk past niet bij mijn persoonlijkheid: het product is volop in ontwikkeling en ik doe “business development”. Dat is lastig, maar vooral niet leuk, zonder product in handen en zónder bij klanten langs te kunnen gaan.

Aan de andere kant is de situatie paradoxaal: ik wil namelijk helemaal niet meer op reis (ik heb een wereldwijde verantwoordelijkheid en een Platinum-status bij KLM…). Tevens zijn wij als personeel & management mede-eigenaar van het bedrijf. Overigens is dat nog niet helemaal geregeld: ik heb niets getekend. Het voelt echter als een verantwoordelijkheid, een last en niet als beloning. Een vals gevoel van afhankelijkheid, van iemand mijn werk schuldig zijn.

Enfin. Ik zat vandaag in mijn sheets te kijken mede dankzij de Firecalculator van de welgerespecteerde Geldnerd. En ik zat zo eens te kijken. Waarom zou ik FIRE gaan, of dat op dit moment nastreven als ik niet gelukkig ben in mijn werk? Waarom zou ik niet meer tijd besteden aan het hier en nu en genieten van mijn derde kindje wat binnenkort komt?

Niet dat ik nu niet in het hier en nu leef: ik ben een genieter. Ik onthoud mezelf niets. Maar zie wel op tegen de wereld post-covid, waarin ik weer veel moet gaan reizen. Waar ik veel van de wereld ga zien, maar alles van thuis ga missen. Waar mijn vrouw met 3 kleine kinderen zit, die ’s avonds om papa roepen.

Ik heb genoeg geld op de bank staan om de komende maanden door te werken en mijn ouderschapsverlof op te nemen – en niet meer terug te keren na september. Ik zal dan voor mezelf beginnen, en heb hiervoor voldoende cash om dit tot juni 2022 vol te houden – zonder enig risico dat ik mijn huis of iets dergelijks verlies en zelfs zonder te bezuinigen. Zelfs zonder de kinderopvang aan te passen of rekening te houden met een hogere kinderopvangtoeslag.

Waarom zou ik dat niet doen?

(Het helpt in ieder geval om het op te schrijven. Maar je weet ook wat ze zeggen: You cannot “unsee” what you have seen…)

Binnenkort verwachten wij ons derde kind. Voor het eerst kan ik gebruikmaken van de langere periode van het verlof. Dit betekent dat ik recht heb op 5 dagen betaald verlof (die ik direct na de bevalling neem) en nog 5 weken verlof mag nemen waarbij ik gedeeltelijk doorbetaald wordt.

Deze 5 weken zijn zoals gezegd gedeeltelijk doorbetaald: 70% volgens de overlevering. Wat men vergeet te zeggen in de media en andere uitingen is doorgaans het feit dat er geen sprake is van 70% doorbetaling. Er is sprake van 70% van het maximum dagloon. In mijn geval is dat een behoorlijk verschil, maar dat maakt niet uit.

Het belangrijkste: ik heb de aankomende tijd alle schoolvakanties vrij: de voorjaarsvakantie in februari, de meivakantie en de gehele zomervakantie. Maximaal genieten van de kinderen – en hopen dat we naar buiten mogen.

Ik ben een financieel blogger met een 3x-modaal inkomen. Ok. Let’s get over it: ik ben nog steeds geen VVD-er. Ik ben sympathisant van de Partij vd. Dieren, en doneer regelmatig geld aan de Partij vd Dieren. Ik ben dus tamelijk links. Dit om te voorkomen dat men denkt dat een of andere hoog-in-zijn-bol elitaire hooibaal het idee over het minimumloon neermaait.

Het idee van de PvdA is waanzin. Het idee: werken moet beloond worden en van het minimumloon kun je niet rondkomen. Dus moet het minimumloon naar 14 euro per uur.

Dit valt voor mij onder het kopje “holle verkiezingsretoriek”. Liliane Ploumen zegt mooi dat alle partijen het eens zijn. En dat is natuurlijk ook zo: niemand is tégen eerlijke beloning. Niemand zal ontkennen dat het onmogelijk of in ieder geval heel moeilijk rondkomen is van een minimumloon. Ook ik doe dat niet. Dat is ongelooflijk moeilijk, kan ik mij voorstellen.

Maar het minimumloon verhogen is niet de oplossing

Het minimumloon verhogen naar 14 EUR per uur (overigens onduidelijk bij welke hoeveelheid uren dit geldig is. Immers, het minimumuurloon wordt ook bepaald door het aantal uren dat je werkt) is niet de oplossing.

Dat houdt namelijk in dat de lonen voor grote groepen mensen stijgt met 40%. Het betekent ook dat een aantal andere beroepsgroepen hun loon moeten (of willen) zien stijgen: namelijk iedereen die nu binnen die 40% verhoging zou vallen. Op basis van een 40-urige werkweek betekent 14 EUR per uur bijna een modaal salaris per jaar (40*14*52 weken plus vakantiegeld = 31.449,60 EUR). Een mooi startsalaris voor de gemiddelde HBO-er. Ongeveer de helft van de Nederlanders komt niet aan die 14 EUR per uur!

Maar het betekent vooral dat heel veel kosten stijgen. Minimumloon is voornamelijk van toepassing op lager geschoold werk, waar vervanging relatief makkelijk is omdat er weinig scholing nodig is en weinig “skills”. Dat maakt de beroepen niet minder belangrijk, zo werkt vraag en aanbod nu eenmaal. Voor bedrijven betekent dit dat de kosten verhaald worden op hun klanten. En uiteindelijk komt de rekening terecht bij alle andere werkenden. Maar ook bij niet-werkenden – en omdat werken moet lonen, kunnen uitkeringen en pensioenen niet meestijgen in dit idee. In het PvdA plan stijgen deze overigens óók mee.

Maar er is nog een effect: het maakt het wel heel aantrekkelijk om schijn-zelfstandigen te kweken of simpeler werk uit te besteden naar lage-lonenlanden. Voor schoonmaak en horeca is dat laatste niet zo’n probleem, maar het eerste zeker wel. Je creëert dus een nieuwe klasse werkende armen, precies het probleem wat ze willen voorkomen.

Hoe los je het dan wel op?

Met kritiek van de zijlijn komen is makkelijk, zeker als je quasi-anoniem bent. Ik heb de waarheid niet in pacht – maar vind 31.500 EUR per jaar als minimumloon van de pot gerukt. Dat er iets moet gebeuren voor “werkende armen” ben ik het volstandig mee eens. Dan zullen we moeten kijken waarom het zo moeilijk rondkomen is met een laag inkomen. De toeslagen willen we (ook de PvdA) zoveel mogelijk vanaf. Dat leidt tot drama’s en onoverzichtelijke loonsverhogingen waardoor mensen makkelijk in de problemen komen.

Misschien moeten we toe naar een systeem waarbij scholen laptops & tablets regelen voor de kinderen. Waar schoolzwemmen (een zwemdiploma halen kost ~1000 EUR per kind) de norm is, zodat ook minima kunnen gaan zwemmen. Waar contributie voor sportclubs tot 18 jaar gratis is. Dat de energielasten die verhoogd worden voor de energietransitie terechtkomen bij bedrijven (de grootste verbruikers) en niet bij de burger.

Maar ook waar consumenten beschermd worden tegen (de overheid…) belachelijke consumptieve producten, voldoende woonruimte is zodat het niet zo duur is. Een maatschappij waar het mogelijk is om je makkelijk bij te scholen of om te scholen, zodat je meer groeimogelijkheden hebt. En zo kunnen we vast nog wel wat dingen bedenken met zijn allen.

Maar rucksichtlos (bedankt, Duitsers, voor dit mooie woord!) de lonen met 40% verhogen is onverantwoord, onbetaalbaar, onhaalbaar en volledig ongeloofwaardig en “voor de bühne”. Geleuter in de ruimte, om de meest kwetsbaren uiteindelijk teleur te stellen in iets waarvan je wéét dat het niet gaat gebeuren.

De snor heeft 2 minisnorretjes en een Lieftallige Echtgenote met het derde Snorretje in de buik. En ze is al vrij ver: het kan ieder moment gedaan zijn nu…Dit in combinatie met de lockdown zorgt er voor dat we soms wat creatieve dingen moeten doen. Ver wandelen in het bos gaat niet meer, binnenspeeltuinen zijn dicht en het is vroeg donker.

Afgelopen zaterdag ging het sneeuwen. Overdag waren de kinderen heerlijk aan het spelen, en aan het eind van de middag kwam er nog even wat bezoek langs (1 vriend met een baby, dus helemaal conform de corona-richtlijnen). Aan het eind van de middag zijn we een eindje gaan rijden. Uit eten kunnen we niet, dus hebben we gekozen voor de slechtst denkbare optie: we zijn door de McDrive gegaan en hebben lekker in de auto gegeten.

Lekker is discutabel uiteraard, maar het was in ieder geval erg gezellig. Het was de 2e keer in 5 jaar dat we met de kinderen bij de McD kwamen – geen slechte score. De kosten waren 30.80 EUR – da’s dan wel weer vrij veel voor een kwalitatief teleurstellende maaltijd – maar dat wisten we vantevoren…