Pijnlijk…

Wij proberen een gezin te zijn wat diversiteit ondersteunt. We geven geen barst om huidskleur of religie, afkomst of “sociaal milieu”. Ieder mens is een mens, en sommige mensen zijn nare mensen. Sommige mensen zijn prettiger in de omgang. Dat is een wisselwerking tussen jezelf en de andere individu, maar is nooit “omdat iemand ergens vandaan komt” of een bepaald geloof heeft. Natuurlijk spelen sommige parameters in de achtergrond een rol: je kunt iemand vreselijk beledigen door met schoenen aan naar binnen te gaan. Man, je had mijn zus eens moeten horen (zij is een boerin, en op een boerderij draag je binnen géén schoenen!).

Maar goed. Alle voornemens zijn niet zo makkelijk. Zelf ben ik opgegroeid in een middelgrote stad (150.000 inwoners) en ben ik natuurlijk regelmatig in aanraking gekomen met diverse religies en afkomsten. Ik heb jaren in een “Prachtwijk” gewoond in een Gelderse stad. Diversiteit is een understatement.
Hoe anders is dit in het dorp waar wij wonen…Hier is diversiteit bijna niet te vinden. We hebben welgeteld 1 gezin waarvan de ouders van de moeder (dus…) een migratie-achtergrond hebben. En we hebben 1 vluchtelingengezin.

De zoon van dat gezin zit bij mijn zoon in de klas. En eindelijk had ik het voor elkaar: hij wilde wel bij het jongetje spelen. En zo geschiedde. In een soort van totale chaos ging hij met het gezin mee. Zoals dat gaat, als kleuters afspreken.

Om 16u haalde ik hem op. Hun huis is natuurlijk al “anders” dan ons huis. Lekkere kookgeuren, maar ook stukken kleiner. De jongste van hun pakte haar snowboots om buiten te gaan spelen, de trapbekleding was vaal, maar het huis was schoon. Een beeldbuis TV prijkte op de typisch jaren ’70 houten kastje. Geen beeld van typisch Nederlandse weelde.

Onderweg naar huis zei mijn zoon “Hij heeft alleen een houten trein en een paar boekjes. Verder helemaal geen speelgoed. En zijn papa is dood. Papa, wat is oorlog?”

Gelukszoekers noemen sommige politici deze gezinnen. Decadent, noem ik ons.