Misschien herken je het. Een baby van een paar weken oud. Krampjes, buikpijn. Het moet allemaal nog goed gaan werken daar binnen.
Dan. Een schreeuw van pijn, strekkende beentjes, van kramp vertrokken gezichtje. Een scheet, het geluid wat lijkt op een leeglopend bad. Je hoopt. Je kunt alleen maar hopen. Je ruikt. Een weeïge lucht van babypoep dringt zich op aan je neusvleugels. Je hoopt nog een keer. Je houdt de illusie even in stand. De illusie dat het vocht wat je voelt water is.
Je staat op. Loopt naar de trap, naar boven. Misschien valt het mee. Je legt het kindje op de commode. Kak! Dat schattige boxpakje heeft van die knoopjes die door-en-door gaan. Je bent te laat. De hoop dat het van het gaatje tot het naadje vol is vervliegt. Je hoopt maar dat de hulptroepen beneden je roep door de babyfoon horen: dit wordt een badje!
Alsjeblieft. Drukknoopjes. Want in sommige situaties telt iedere seconde!
Tip van de dag: de meeste rompers kun je naar beneden afrollen. Daarom hebben ze van die speciale schoudertjes. Dan hoeft het allemaal niet ook nog over het hoofdje…
Met die rompers ben ik bekend, en da’s geen probleem. Het betrof hier ook niet de romper, maar het “pyjamapakje”. De romper was hier nog een overslag-romper, ideaal als ze nog heel klein zijn (en vreselijk als ze een paar maanden ouder zijn).
Wij hadden voor omze babyzoon van die handige overslag rompertjes van petit bateau gekregen. Met drukknopjes. Overigens zelden dergelijke poep problemen. Zoonlief kreeg een flesje en we moesten eerder oppassen voor verstopping. Ik denk er nog wel eens aan als ik hem, nu 21 jaar oud voorbij zie schuiven.
succes.
Hier borstvoeding (okergeel is dan ook de kleur van de dag bij dit soort problematiek). De overslagrompers zijn ideaal. Pyjamapakjes vreselijk (en dat was hier het probleem, als je al afgepeld hebt tot de romper heb je een aardig beeld van de “schade”).