Ooit, meer dan twintig jaar geleden, werden er een aantal kiezen bij mij getrokken. Toen kwam ik er achter dat ik grotendeels immuun ben voor het verdovingsmiddel van de tandarts. Dat was niet prettig, voor mij niet en voor hem niet. Jaren later bij de kaakchirurg (toen mijn verstandskiezen gesneden moesten worden) bleek dit opnieuw. Het was de hel. En terug. Maar we waren bijna klaar. Die kies heb ik niet laten zitten natuurlijk! Doorgaan. En zo is het met de “kroepoekgriep” ook. Ik ben het zat. Al die sch*tmaatregelen. Al dat geneuzel. Maar een rottende kies laten zitten doet pijn en is gevaarlijk. Je loopt dus niet weg.
Het feit dat de overheid maatregelen versoepelt doet mij dan ook niets: het is dom en gevaarlijk en ik vrees dat het ons nog langer in de greep van de pandemie houdt. Daar heb ik helemaal geen zin in. Zitten blijven en laten trekken dus. De snelste weg er uit.
Gelukkig woon ik op het platteland, in een klein dorpje ver van alle drukte. Daar ben ik normaal gesproken al blij mee, maar zeker in de coronacrisis. En nog meer met het feit dat het Koningsdag is én mooi weer.
Wij hoeven de drukte niet op te zoeken in een vol Vondelpark of welk park dan ook. Het zal genieten worden in de tuin. We gaan een rondje fietsen met de kinderen, lekker ergens picknicken en misschien ergens een ijsje halen. Drukte? Dat kennen we hier niet. En dat houden we graag zo.
Dat neemt niet weg dat ik de Stedelingen wil uitnodigen. Zoek de ruimte op, op ons “platteland”. Je hoeft niet in een park te zitten. Je kunt lekker ergens op een dijk gaan zitten in het oosten, of bij een sluis: de scheepvaart gaat gewoon door. Rust is ook te vinden (of juist) buiten de gebaande paden van de Veluwe, het strand of de duinen.
Fijne Koningsdag. Hopelijk de laatste in een lockdown…