Eerder deze week heb ik een sollicitatiegesprek gehad. Huh? Ja, ik hoor het je bijna denken, dwars door de koper- en glasvezelkabels heen. Geldsnor, je ging toch voor jezelf beginnen?
Dat klopt. Dat ga ik ook. Maar begin mei was dat nog niet meer dan een gedachte. Een vergevorderde gedachte, die al járen latent aanwezig was. Maar waar ik niets mee deed. Ik was te bang om de stap te zetten. En nu nog doe ik het “half”, want ik begin in loondienst.
Maar goed, in mei was het dus slechts een gedachte. En ik heb op basis van wat LinkedIn dingen her en der gesolliciteerd. Op de meeste plekken vinden ze mijn profiel wat bijzonder (commercieel directeur, founding father van een bedrijf, vertrekt en wil terug naar zijn oude “liefde”?). Maar op een andere plek niet. Maar daar waren ze traag! Tsjongejonge…Ik wist nauwelijks nog dat ik er gesolliciteerd had. Het is dan ook geen commerciële instelling, maar een overheidsinstelling.
Enfin: ik heb het gesprek gehad. En niets ten nadelen van ambtenaren (er zijn vast ook hele goede, zo heb ik een rotsvast vertrouwen dat Geldnerd fantastisch is). Maar een ambtelijke organisatie blijkt toch tergend traag te zijn. Lang verhaal kort: het was geen prettig gesprek. Of wellicht was het gesprek wel prima, maar ik ben toch afgehaakt. Als iemand mij zijn organisatie omschrijft als “ambtelijk, traag en weinig dynamisch”, dan is dat geen plaats voor een zeer actieve Geldsnor, die gedreven is door competitie, winst en streven naar beter, sneller, goedkoper etc. Ik hou van dynamiek, ik drijf op stress (maar niet téveel). Het meeste gaat me te langzaam en dat is zelfs van toepassing op organisaties die zichzelf dynamisch noemen.
Dus ik ben afgehaakt – keurig laten weten uiteraard: aan mij hoef je geen vergadering te besteden!
Dank voor het vertrouwen! En ik weet natuurlijk niet precies bij welke overheidsorganisatie je gesolliciteerd hebt, maar ik denk dat ik de omschrijving ‘ambtelijk, traag en weinig dynamisch’ wel herken. Het verschil met de bedrijven waar ik (ook) heb rondgelopen is ook heel erg groot.
Zelf denk ik wel eens dat ik hier zit ondanks de organisatiecultuur, maar vooral omdat ik hier mooie dingen kan doen voor de samenleving. En dat deze omgeving het voor mij makkelijker maakt om het wat rustiger aan te doen en mezelf niet (weer) voorbij te lopen. De frustratie die ik dan af en toe ook heb over het ‘ambtelijke’ is de prijs die ik daarvoor betaal.
Het was semi-overheid. Dwz., het ministerie van financiën is er wel verantwoordelijk voor & 100% eigenaar. Maar zie “overheid” in dit geval net zoals Prorail, NS, UWV, Tennet en vele anderen “overheid” zijn.
Ik ken mezelf en mijn frustratie niveau kan snel oplopen!
De sollicitatie verbaasd me nog niet zozeer (is soms ook wel eens goed om te doen 😉 ). Maar bij een overheidsinstantie! Daar verwacht ik Geldsnor niet!
Nouja, het was dus ook snel bevestigd dat dit niets voor mij was 🙂