Koffie of thee: waar word je rijker mee?

Toegegeven, een “cheesy” titel voor een blog. Want beiden kosten natuurlijk geld. En beiden zijn nauwelijks significant te noemen.
Maar een dergelijke afweging maken is een onderdeel van iets groters. Een “million dollar mindset”, zo je wil. Genieten van de dingen die je hebt en doet, maar dan iets goedkoper. Het gaat er niet per se om dat het ene nét iets goedkoper is dan het andere. Het gaat er om dat je “goedkoper leven” een onderdeel van je leven kunt maken, zonder ook maar iets op te offeren.

Ik heb eerder al berekend dat mijn koffie ongeveer 14 cent per kopje kost. De koffie van Geldnerd is veel duurder met ongeveer 36 cent per kopje. Deze kosten worden echter enigszins geflatteerd: ik zet er meestal 4 tegelijk. Dat is dus 56 cent per keer.

Tegenwoordig drink ik steeds vaker thee. Dure thee (Twinings) kost 8 cent per kopje. AH eigen merk kost ongeveer 5 cent per zakje. En daar maak ik 2 kopjes mee. De concrete besparing? 50 cent per keer (de kosten van de waterkoker en elektricteit zijn écht verwaarloosbaar en zet ik op 1 cent per keer). Hmmz. Da’s toch bijna 100 EUR per jaar (aangenomen dat ik 200 dagen werk).

100 EUR per jaar is wel significant. Zou ik vaker thee kunnen drinken? Ik vind het niet minder lekker dan koffie, alleen iets minder “er bij passen”. Kan ik nog meer “besparingen” bedenken die óók 100 EUR per jaar opleveren? Want dan gaat het stiekem best hard met bezuinigen.

Hier zijn er twee:
1. Minder frisdrank drinken. Momenteel gaat er 1 fles cola per week doorheen. Per jaar: 34 EUR. Helemaal geen cola meer drinken is niet volledig haalbaar in de praktijk. Levert ook nauwelijks nog iets op. Overigens was ik al naar huismerk overgestapt vanaf Pepsi. Dat scheelde op zichzelf al 75 cent per fles. En ik dronk eerder 3 flessen per week. 65 cent per week of 2.25 per week scheelt al gauw 80 EUR per jaar!

2. Minder chips. We hebben er een beetje een gewoonte van gemaakt om (met de noemer “zwangerschap”) 3-5 zakken chips per week te eten. Da’s veel! Maar wel de realiteit. Daar gaan we per nu sowieso acuut mee stoppen. Niet alleen vanwege de kosten, maar vanwege de gezondheid. 1 zak per week moet voldoende zijn. Scheelt 150 EUR per jaar!

Beiden zijn niet écht een opoffering, wel een aanpassing. Aanpassingen doen geen pijn, het is alleen even wennen. Het is als het aantrekken van een trui als je het koud hebt, in plaats van de verwarming hoger zetten.

Ik zal langzaam op zoek gaan naar nog meer besparinkjes die ik kan vinden. Veel micro-besparinkjes maken vele eurocenten. En vele eurocenten maken euro’s. En als ik daar gezonder van wordt én meer geld overhoudt, zonder iets wezenlijks in te leveren, dan ben ik weer geslaagd in mijn “sport” van goedko(o)p(er) leven.

Consumentisme: zonder dat is het geen leven

Een kleine 2 weken geleden schreef ik een blog over de stresstest voor de (aflossingsvrije) hypotheek. Tsjonge, dat werd gelezen zeg. In totaal al bijna 10.000 keer.

Het bracht ook nogal wat uiteenlopende reacties teweeg. Ik quote er hier 1 van Ronald:
“Het is o.a. om die redenen, dat ik reeds lang geleden (bijna 40 jaar geleden) heb besloten een volledig aflossingsvrije hypotheek af te sluiten. En die heb ik nog steeds. Een paar jaar geleden opnieuw afgesloten met een rentevaste periode van 30 jaar.
In de tussentijd maximaal geconsumeerd (geleefd). Eventuele financiële ruimte die ik had niet gebruikt voor aflossingen, maar om te beleggen.”

Een interessante quote. Vooral de geïmpliceerde conclusie dat je niet leeft als je niet consumeert. Kijk, ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat we én kunnen sparen, én af kunnen lossen en we alles kunnen kopen wat we willen.

Dit is niet zozeer arrogant of luxe, alswel een keuze. Ik heb me nog nooit ongelukkig gevoeld omdat ik iets niet kon kopen en dit dus “mis”. Het simpele feit is dat ik geniet van de kleine dingen om me heen en die zijn meestal gratis. Hardlopen, fietsen, met de kinderen het bos in, in de tuin werken, klussen. Niet altijd gratis, maar altijd goedkoper dan uitbesteden.

Is het consumentisme hetzelfde als “leven” en betekent minder consumeren dan ook minder leven? Leef ik niet, omdat ik plezier beleef aan het spelen van potje Catan met vrienden (pré-corona) ipv. naar een festival te gaan? Is mijn wildkampeertocht door Noorwegen, door weer en wind niet hét bewijs van leven? Of “leef” ik pas als ik een all-inclusive op de Malediven boek, omdat dit veel duurder is?

En als ik een Blue-Movement-Bosch-tweedehands-witgoed-abonnement neem, wat me een rib uit het lijf kost. Leef ik dan méér dan wanneer ik een Zanussi koop die goedkoper is? Of, omdat ik dan geld overhou, kan ik dan nóg een apparaat kopen zodat ik dan meer leef?

Of is het zo, dat als ik geld overhou dat ik dan een schoonmaakster in kan huren om het huishouden te doen en ik zelf Netflix kan kijken op de bank? Even los van het feit dat ik nu ook een schoonmaakster in zou kunnen huren maar simpelweg geen vreemde in mijn huis duld, en ik geen Netflix heb en mijn tijd niet spendeer aan bankhangen.

Zelf zie ik het als toppunt van leven om (letterlijk) met mijn poten in de klei te staan. Dingen zelf te bouwen, zelf te maken en zelf te onderhouden. Genieten van weer & wind, tijd doorbrengen met mijn gezin. Consumeren hoort hier niet bij, althans niet als onderdeel van het gelukkiger zijn of ergens van te genieten.

Begrijp me niet verkeerd: ik heb soms dingen nodig. Ik hou van kamperen en het maken van trektochten. Ik heb dus dure lichtgewicht tenten, benzine-branders, matjes, ultra-lichtgewicht haringen en stoeltjes, Gore-tex kleding etc. In dát geval draagt het kopen van die spullen iets bij aan het doel: het opdoen van ervaringen, die ik op de bank niet kan beleven.
Hetzelfde geldt voor klussen: ik heb alle apparatuur in huis, zodat ik het ook zelf uit kan voeren. Maar ook hier dient het consumeren een hoger doel: zonder deze spullen kan ik sommige dingen eenvoudigweg niet doen.

Maar verder? Nee, het consumentisme maakt me onpasselijk. Elke 2 weken leg ik 2 zakken met plasticafval (PMD) aan de straat. Ik verbruik enorme hoeveelheden energie om ons leven te leiden. Minder dan de gemiddelde mens wellicht. Maar ik word er niet vrolijk van. Recentelijk heb ik tegen wil en dank een nieuwe telefoon moeten kopen. Werd ik daar gelukkig van? Absoluut niet. Ik baalde als een stekker. Ik had nog wel jaren met mijn oude telefoon willen doen, maar een batterij wisselen ging niet handig in mijn afgelegen locatie tijdens de coronacrisis. En zonder telefoon is ivm. werk en zwangerschap van Echtgenote gewoon geen oplossing.
Ik stel zoveel mogelijk aankopen uit. Wat ik nodig heb, heb ik nodig en wordt gekocht. Maar consumeren als synoniem voor leven? Nee, ik pas ervoor.