Sorry, even een “rant” over een kind van iemand anders :-). Ik ben anoniem. En ik verzeker je dat het kind best lief is. Maar wel redelijk “onopgevoed”. En daar erger ik mij mateloos aan. Natuurlijk verwacht ik niet dat kinderen gedachteloze machines zijn. Of alles in 1x goed doen, of zelfs in 2 of 3 of 4 keer. Dingen mogen gewoon fout gaan. Perfect luisteren verwacht ik ook niet per sé.
Maar in dit geval ging het om Middelste Dochter. Die kwam hier thuis spelen met een vriendje, die ik nog niet eerder gezien had. Dat is op zichzelf geen criterium natuurlijk. Maar het beste kind had (in mijn ogen) wat cruciale opvoeddingetjes gemist. Niets werkelijk onbehoorlijks. Maar wél irritant. Oké, en ongevraagd onze kasten en lades opentrekken is wel degelijk onbehoorlijk.
Zo’n blaag van 4 die dan naast je staat en zegt “ik heb honger”. Na wat “masseren” kreeg ik de vraag uit hem: “mag ik iets eten”. Natuurlijk hadden ze al een snoepje gehad, maar er was meer “honger”. Dus hebben ze een peperkoek (da’s ontbijtkoek boven de rivieren) gehad en een cracker. “Ik heb nog meer honger”. Het houdt een keer op vriend. Ik ga je hier niet vol zitten stoppen met eten of drinken. Dat doen we niet.
Maar ook simpele dingen. De gevleugelde uitspraak “he?” als hij iets niet verstaat. Wij hebben onze kinderen al héél jong geleerd om “wat zeg je” te zeggen. Niet dat geleuter van “he?”. “He” is een afkorting voor hé Eikel! Praat in volzinnen. Niet in stopwoordjes!
Het opentrekken van alle kastjes, kijken in doosjes die op tafel staan (ik had net een pakketje ontvangen) en breeduit meekijken op mijn beeldscherm. Dat doe je niet. Je praat in volzinnen, je vraagt dingen netjes en je rukt niet alle kastjes open. Je bent NIET thuis, ik heb niet met je geknikkerd. Ik ben niet één van je vriendjes.
Ach, verder hebben ze hartstikke leuk samen gespeeld en hebben ze best plezier gehad met elkaar. En het schijnt dat het daar om gaat. Klein overwinninkje wel, toen hij aan het eind van de middag “wat zeg je” zei :-).
Oh, wat herkenbaar! “ik heb honger”. Om de tien minuten. Mijn antwoord “fruit mag altijd” helpt goed. ik ga ook niks voor ze snijden (oke, ze zijn acht, dat scheelt wellicht).na een halve appel is de honger wel voorbij. Of dat je een met chips en oliebollen volgestopt kind retour krijgt. Dat is ook vervelend. Daar gaan s avonds geen groenten meer in.
Het kind is vier ! Zijn ouders kun je van alles verwijten maar zo’n kind toch niet.
Of ik het kind wel.of niet iets verwijt veranderd het gevoel van ergernis niet. Het is een lief kind verder, alleen wat dingetjes zoals beschreven.
Hahaha herkenbaar. Sommige kinderen zijn idd slecht opgevoed. Ik had laatst een kind die zei heb je bananen in je oren en een paar seconden later kan je mij helpen met mijn jas. Heel gemeen van mij maar ik zei nee. Als je onaardig/brutaal bent help ik je niet. Hopelijk leert die ervan.
Wel ben ik altijd super blij met mijn kind na zulke incidenten. Het is een boefje maar wel met manieren.
Omg!
Dat heb ik gelukkig nog niet meegemaakt.
Wel eens met een vriendje van middelste dochter naar een rommelmarkt geweest (dat doen we graag in het weekend). Vriendje kreeg van ons een centje om ook zelf iets kleins op de rommelmarkt te kopen.
Ik vergeet nooit wat hij daarop zei: ‘Zo weinig?’
Ongehoord😱
Dat heeft met opvoeding te maken.
Onze eigen kinderen (nu 14,13 en 8 jaar) vragen het nog steeds aan ons als ze een appel willen nemen of als ze een nieuwe pot choco willen openen. (Ok, ze zijn misschien extreem in omgekeerde zin). 😅
Bij vervelende etterkinderen heb ik toch andere associaties dan een jongetje van 4 lief maar met wat mankementen in de opvoeding. Vast die knipoog.
Toen zoon en dochter gingen spelen bij vriendjes (ze zijn inmiddels 23 en 17) na school, hoopte ik altijd maar dat alles wat je er instopt qua opvoeding, er uit zou komen. Gelukkig vaak complimenten gekregen. Beiden zijn nog altijd vrij beleefd. Zoon was ook altijd hongerig. Twee boterhammen na school was geen uitzondering, Goed avondeten en een magere lat. Geen probleem. Gelukkig nooit opmerkingen over gekregen. Hij zal het wel netjes hebben gevraagd.
Het is geen probleem om ze wat te eten te geven. En uiteraard is het ietwat gechargeerd. Er zijn veel ergere dingen te bedenken. Onze achterbuurjongen speelt graag met zwaar vuurwerk bijvoorbeeld. Al is dat een puber.
Het hangt ook samen met hoe bekend een kind is. Sommigen zijn blijkbaar erg vrij.
Dus de definitie van een vervelend etterkind: kind wat niet opgevoed is naar je eigen norm. Ik heb ooit complimenten gekregen dat ik netjes “wat zeg je” zei als kind. Een week later kreeg ik op mn falie van een andere ouder. “wat zegt u” had het moeten zijn.
Zo zie je dat er zelfs over hele basale normen nog verschillen van inzicht bestaan…
Zelf had ik me er trouwens ook aan geërgerd, maar om te zeggen dat ze niet opgevoed zijn vind ik een grote stap te ver.
Oja, af en toe loop ik er ook tegenaan dat ze in andere gezinnen andere opvoednormen hebben. De ene keer krab ik me eens op mijn hoofd, de andere keer word ik er door geïnspireerd en krijgt onze dochter een nieuwe ‘opvoedles’ 🙂
Het zinnetje ‘Ik heb honger’ triggert mij wel. Ik ben hem in deze vorm nog niet tegen gekomen. Kinderen van 4 die vragen om eten: is dat omdat ze echt behoefte hebben aan voedingsmiddelen? In dat geval zou een appel, wortel, brood, gekookt ei etc. de vraag naar eten kunnen stoppen en vind ik de vraag ook heel legitiem. (een snoepje, peperkoek en cracker zijn wat mij betreft ‘snacks’ en geen voeding)
Misschien is het kind gewend om na schooltijd iets te eten te krijgen? Onze dochter heeft nadat ze uit school komt ook altijd ‘honger’ en neemt dan brood, een gebakken ei, noodles, restje pasta van de vorige dag o.i.d. (En ja: het avondeten gaat er ook altijd goed in. Blijkbaar heeft ze op school te weinig tijd/mogelijkheid om tussen de middag fatsoenlijk haar honger te kunnen stillen en komt het neer op het naar binnen proppen van een broodje).
En misschien is het de behoefte om te ‘snaaien’: uit gewenning of omdat er een onderliggende behoefte is: aandacht, iets samen doen etc. Of misschien vond hij jou wel interessant en zocht hij contact met jou en dat kreeg hij toen hij aangaf dat hij wel wat wilde eten.
Fijn dat het kind ‘wat zeg je’ uit zijn mond krijgt. Dat heeft hij dan toch maar mooi snel geleerd: dat dingen in een ander gezin anders gaan dan bij hemzelf thuis. Ben benieuwd of jouw dochter het ‘he’ ook zo snel gaat toepassen als ze daar is 😉
Ik snap je irritatie, maar een etterkind ziet er voor mij toch anders uit. Hier lopen er in de speeltuin rond die klappen uitdelen aan kleinere kinderen en dan zeggen ‘jij bent mijn moeder niet dus hou je mond maar’ als je er wat van zegt.
Ik heb zo,n kind wat elders (en thuis) soms allemaal kastjes open trekt trouwens. Geloof het of niet, maar dat ligt niet aan de opvoeding. Onze zorgintensieve zoon opent bij stress alle kastjes en deurtjes – wat de regels of consequenties ook zijn.
Nou zeg ik niet dat dit voor dat kind ook geld, maar het ene kind is echt makkelijker op te voeden dan het andere kind en het ene kind leert sneller z’n impulsen te beheersen dan het andere kind. Dat wil niet zeggen dat het een slecht kind is, of dat ouders het niet goed doen.
Kan natuurlijk altijd, maar hoeft niet 😉
Hier wordt er trouwens altijd goed gegeten na schooltijd. Ik irriteer me weer aan kinderen die dan piepen dat ze geen thee / zelfgebakken koeken / whatever die dag het tussendoortje is, lusten. Sommigen zijn zelfs kritisch over snoepjes 🙄. Nou dan heb ik niks is dan mijn reactie.
Onze oudste heeft een zeer bescheiden en welopgevoede kameraad. Altijd zelf de beker naar het aanrecht brengen, alles eten wat wordt voorgezet, enz enz. Compliment gegeven aan moeder, die opgelucht reageerde: “oh, doet hij dat bij jullie thuis wel?”
GE WEL DIG! Zo’n opmerking! Dat kind heeft het dus in ieder geval geleerd, als hij het bij anderen doet…. Zo’n niet-opgevoed kind kan een behoorlijke ergernis zijn. Maar ik zeg altijd: een vervelend kind heeft meestal vervelende ouders, die niet aan opvoeden toekwamen. Want het zijn wél basisdingetjes, die je noemt…
Ik heb als overblijfkracht op de lokale basisschool gewerkt. Ik zei altijd: “wat is het toverwoord!” als ze iets eisten van mij. Sommigen keken je dan dom aan, anderen zeiden meteen alsjeblieft. Ik reageerde ook nooit op hè jij. Dat kleine stukje beleefdheid vond, vind en zal ik altijd belangrijk vinden.
Als ik de naam van een kind niet wist riep ik nl. ook niet hè jij, maar jongedame of meneer. En dat werkte best goed.
Oh wat zou ik me ergeren!!! Nu heb ik geen kinderen en deze situatie ook nooit met andermans kinderen gehad, dus kon ik in dit geval smakelijk lachen om je schrijfsel!
Wij hebben het ook eens gehad met een meisje wat hier kwam spelen. Onze kleinkinderen zijn best goed opgevoed (al zeg ik het zelf) maar dit meisje (5 jaar) gooit een handvol losse knutselplaatjes op de grond (waar ik bij sta) en als ik vraag: ruim je dat nog op, dan zegt ze vlakweg: nee. Dan zeg ik: als je rommel maakt moet je het zelf opruimen. Zegt zij: Dat heb ik niet gedaan, dat deed J (kleindochter) Nou ik stond erbij en keek erna, dus zeker dat zij het was. Vraag ik nog een keer of ze het op ging ruimen, weer een keer een nee. Dan zeg ik: EEN……..TWEE…… en toen viel het kwartje en ruimde ze alsnog op.
Toen haar vader haar kwam halen begreep ik wel waar dit gedrag vandaan kwam. Hele besluiteloze pappa, die na 3 keer vragen of ze meeging nog geen indruk maakte. Ik heb de ipad (waar ze aan het eind vd middag even op mochten) uitgezet, haar meegenomen naar haar jas, jas aangetrokken en haar aan de hand meegenomen naar pappa. De voordeur opengezet en gezegd: leuk dat je er was……
Het is eigenlijk iets heel kleins, maar ik was zo flabbergasted, omdat ik dit echt nog nooit meegemaakt had. Verder meestal wel leuke kids die komen spelen. Gelukkig 🙂
Volgens mij heb ik wel eens eerder een blog over ‘anders’ opgevoede kinderen van je gezien.
Het blijft een moeilijk onderwerp. Hier stond laatst een vriendje van onze zoon de post uit de brievenbus te halen. Wilde oprecht helpen. Lief, maar doe toch maar niet…
Verder weet ik niet beter dan dat je om water mag vragen, de rest niet. Eten doe je thuis maar weer. Sterker nog, we hebben wel eens een verjaardagen gehad waarbij we de kinderen vooraf instrueren om (ookal staat het ervoor) niet graaien in de bakken ‘lekkers’ op tafel. Weet niet waarom, maar ik vind het gewoon ongepast.