Alsof er een rugzak van mijn schouder gegleden is, zo voelde het afgelopen weekend. Ik heb mijn mede-MT-leden immers op de hoogte gesteld van mijn voornemen om te vertrekken. Tekenend: er is tot op heden geen enkele reactie gevolgd. Niets, noppes, nada. Wel had ik vooraf al 2 personen persoonlijk gesproken, dus van hen verwachtte ik ook niets.
Maar goed: nu komt het voorbereiden op de toekomst. Het liefst wil ik voor mezelf beginnen: ik heb een vrij unieke skillset in de zin van operationele ervaring (poten in de klei), strategische inkoopkennis (en ervaring) en een universitaire master in marketing & finance (en ervaring). Dat kom je niet elke dag tegen en is iets waar ik graag in wil ontdekken wat mogelijk is.
Vragen zoals “welke dingen doe ik wél en wat niet”, in welke branches wil ik werkzaam zijn? In welke seizoenen (zo veel mogelijk de schoolvakanties vrij houden) en hoeveel uur per week wil ik werken en tegen welk tarief?
Hieruit gaan zeker blogposts volgen…Zoals welke auto heb ik nodig (ik heb nu een auto vd zaak), welke kosten die ik al maak worden aftrekbaar, wat is de invloed op de kinderopvangtoeslag etc.
Maar ergens vreet er ook een stemmetje van binnen: “zou je dat nu wel doen?” Ik heb immers 3 kleine kinderen. Hoeveel onzekerheid wil ik ze meegeven? Of zal ik geld lenen, om het eerste jaar probleemloos door te komen, zelfs als de omzet uit zou blijven? En wat kost dit dan?
Een hoop vragen dus nog, maar het beginpunt zal liggen bij het eindpunt met de huidige werkgever. Hoe gaan we afscheid nemen? Willen ze van mij af, zodat het verhaal beter past (“hij had deze opdracht aangenomen voor 2,5 jaar en we wisten dat hij door zou gaan). Of zou ik ontslag nemen, met dus minder zekerheden en vangnet? Enfin: we gaan er achter komen…
Uiteraard maak je je zorgen als een inkomenszekerheid wegvalt. Maar je voelt je nu al lichter dus je raakt ook frustratiezorgen kwijt.
Wat zegt je vrouw ervan?
Kijk gewoon wat echt nodig is qua financiën. Daar kan je vrouw misschien voor zorgen. Ga dan ontdekken wat je echt wilt in de rest van je leven. Een leven waar jij je gelukkig in voelt. Dan is de rest van je gezin dat ook. Wij hebben die ervaring.
Toen mijn man 40 was, kreeg hij ook de kans dat te doen wat hij zeer graag.wilde. Hij zat net aks jij tegen de onzekerheid van inkomen aan te hikken. Ik kan daar beter mee omgaan en zei dat we altijd naar een flatje konden verhuizen en ik desnoods kantoren erbij zou gaan schoonmaken als het moest. Wij zaten toen met 2 pubers die mogelijk ook meer geld zouden gaan kosten.
Man ging ervoor, de onzekerheid van inkomen viel achteraf reuze mee. Er was een buffer om het op te vangen. Hij werd gelukkig in zijn werk. Sterker nog, hij is 75 en werkt nog altijd met veel plezier. Minder uren dan vroeger maar hij zei altijd al dat zijn werk zijn hobby is. Dat is het belangrijkste. Niet alles is in geld uit te drukken. Weten hoe je ermee om moet gaan wel.
Volg je hart!
Ik heb altijd gezegd, desnoods ga ik vakkenvullen, vloeren vegen en asperge steken om ergens weg te komen waar je echt niet gewenst bent. Die onzekerheid houdt gewoon in dat je je verantwoordelijk voelt, maar je kinderen kijken ook naar je op als papa de moeilijke keuzes maakt voor zijn en hun geluk.
Als een stille lezer volg ik jouw blog alweer een tijdje met veel interesse.
Opluchting na baan-opzegging, spannende toekomst… Veel succes met de zoektocht naar een leuke baan!
Ik blijf je volgen in deze interessante transitie naar iets nieuws.
Dank je. Dank aan alle lezers en iedereen die een comment achterlaat!
Die rugzak die je kwijt bent, daar ga je nog vaak aan denken en dat gaat je sterken. Natuurlijk is het spannend, maar je hebt een buffer en een partner met een inkomen. Veel succes met het terugvinden van je werkplezier!
Sterkte ik ben benieuwd!