Vroeger had ik dromen

Geldsnor is midden dertig, geboren in het midden van de jaren ’80 dus. Opgegroeid in de 90’s. Een prachtige tijd. Een tijd waarin ik heel veel dromen had. Ik wilde bioloog worden, of arts, of eigenlijk had ik geen idee. Als ik de Tour de France keek ging ik direct daarna zelf een rondje fietsen, in de waan dat ik ook een wielrenner zou kunnen worden. Dat hield ik me ook écht voor. En dat soort dingen heb ik me lang voorgehouden: als ik maar genoeg zou trainen, dan zou ik ook een topsporter kunnen zijn. En als ik mijn best deed, man, dan was het gymnasium een eitje en een universiteit voor mietjes.

Er was alleen een probleem: ik was nogal geen volhouder. Ik ben (was) lui. Ik fietste 10x, ging 5x hardlopen. Of 3 maanden lang 3x per week. Maar dan zou ik stoppen. Het was immers makkelijker te roepen dat ik het ook wel zou kunnen als ik het wilde, dan daadwerkelijk offers te brengen om het ook te bewijzen. In mijn hoofd was het beter om te blijven zitten op het VWO dan over te gaan op de HAVO. En toen ik in militaire dienst ging (vrijwillig dus) heb ik gekozen voor een elite-eenheid; het zou geen schande zijn als ik dat niet zou halen.

Noem het een vorm van faalangst. Noem het luiheid. Noem het zelfgenoegzaamheid. Ik droomde mijn dromen maar voerde ze nooit uit. Mijn dromen waar altijd de grootste. Hardlopen ging óf om marathons, of om bijvoorbeeld 5km in 15 minuten. Wandeltochten gaan niet om het Pieterpad, maar de Pacific Crest Trail. Fietsen gaat niet om een rondje in de buurt, maar moet meteen over een flinke Alpencol of liever meer.

Nu denk ik: ik had mijn dromen. Waarom voer ik ze niet uit? Ik heb een hele bucketlist opgesteld (op sportief vlak) waarvoor ik geen smoesjes en geen excuses meer zoek. Niet meer accepteer. Ik wil een vol leven met veel ervaringen. De dingen die ik wél heb gedaan hebben mij veel plezier gebracht en tot op zekere hoogte “succes”: een afgeronde HBO-opleiding en een universitaire master. Ik heb diverse (halve en hele) marathons gelopen, ultra-runs (100km), vele Alpencols bedwongen en een aantal flinke hiketochten in de Alpen en de Himalaya volbracht. Mijn dromen zijn nog groter dan dat. Maar waarom zou ik niet beginnen met “kleine” stapjes, samen met de kinderen, om mijn leven op deze manier meer diepgang te geven?

In mei gaan we een aantal dagen op fietsvakantie (ik en de 2 oudste kinderen). Dat is een goede stap. Ook willen we het Pieterpad lopen, in etappes, met een bolderkar en alle drie de kinderen. Het leven is fantastisch – laten we stoppen met dromen en actie ondernemen, voordat de tijd tussen onze handen doorglipt.