Het was 2008. Lieftallige Echtgenote (LE, destijds Lieftallige Vriendin) en ik woonden in een klein appartement in een middelgrote stad in Gelderland. Graag wilden we een hond en al vrij snel kwam er een hond (6 maanden nadat we er kwamen wonen). Een herplaatsertje: teruggebracht naar de fokker. Mogelijkerwijs de liefste labrador die ooit rond heeft gelopen. Tijdens het kennismaken wreef ze met de kop over mijn knie. LE (LV) vroeg “zullen we haar meenemen?” – ik was al lang verkocht.
We hadden een (hele) kleine auto, maar het paste prima. We hadden een bench gekocht en allerlei andere noodzakelijkheden. LE was destijds nog veel thuis (want ze deed een Master op de uni), ik was iets minder vaak thuis. We hebben stad & land met haar afgesjouwd en werden lid van de hondenclub. Dagelijks kreeg ze minimaal 2 uur beweging: fietsen, hardlopen, de uiterwaarden in, zwemmen, lomp doen.
Ze was een beetje een rouwdouwer. Niet moe te krijgen, heel erg knuffelig – en ze vrat nog wel eens wat op. Een OV-chipkaart, bijvoorbeeld, maar ook een telefoon. Jarenlang kon je haar alleen terugvinden in het donker als je mijn oude nummer belde. Dan hoorde je ergens het typische Nokia-geluidje…
Deze tijd was dermate heerlijk dat we er al snel (een jaar later) een tweede herplaatser bij kwam. Enfin, een lang verhaal kort gemaakt: we hebben al heel lang honden. Inmiddels zijn ze oud, namelijk 12.5 en 11.5 jaar. Dat is een forse leeftijd voor labradors. Ze krijgen ook gebreken: Jongste Hond is zo doof als een kwartel, het lopen gaat wat strompelend. Oudste Hond hoort nog goed, maar is wat stram en t-e-r-g-e-n-d langzaam. Ze komen dus ook niet zo ver meer: zoveel tijd heeft een mens simpelweg niet!
Dat is natuurlijk niet de reden, de werkelijke reden is dat ze het gewoon niet meer kunnen. Een paar honderd meter lopen is de max.
Vroeger, toen we nog in de stad woonden en mijn LE ook ging werken, gingen de honden elke dag dat zij er niet was naar de hondendagopvang. Later (2011) gingen we in een echt huis wonen en was er dus meer ruimte voor ze: een grote tuin en een groot huis. Heel wat beter voor ze dan een klein huis & geen tuin. Maar: ook geen dagopvang meer. Die lag simpelweg niet meer op de route (40km omrijden is geen grap, enkele reis).
Ze zijn elke cent waard geweest (en nu nog). Wat hebben wij een plezier van de beestjes. Lekker knuffelen, bijzondere tochten gemaakt (ze hebben heel wat bergen gezien, zelfs wildgekampeerd op >2500m enkele malen), leuke dingen gedaan.
Leuk, maar wat kosten ze nou?
Allereerst de kosten die ik buiten beschouwing heb gelaten: het feit dat we een grotere auto nodig hadden voor de monsters en dat vakanties ed. duurder werden. Ook de extra dure stofzuiger en het extra verbruik van dagelijkse stofzuigen is niet meegenomen. Dat is nauwelijks te kwantificeren, en dat doe ik dus ook niet. Tevens heb ik de gegevens slechts vanaf 2012. Dus helaas missen er een aantal jaar…
Onderstaand een vrij simpele taartgrafiek, met slechts 4 kostenposten: dierenarts, eten, hondenbelasting en pension. Bij het eten zitten ook af en toe wat speeltjes & nieuwe kussens, ontwormingstabletten en dat soort ongein.
Dat is bij elkaar maar liefst 8998 EUR in 9 jaar, ofwel bijna 1000 EUR per jaar. Uiteraard ontwikkelen de kosten zich jaar-op-jaar. Met de komst van de kinderen en het ouder worden van de honden gaan ze vaker naar het pension als wij met vakantie zijn. Nog steeds hetzelfde pension als waar ze vroeger naar de dagopvang gingen. Dit is voor hen leuker, en voor ons ook. Bovendien hoeven we ons geen zorgen te maken om hitte en dergelijke als we ergens zijn.
De kosten voor eten nemen in de jaren iets af: ze zijn minder gaan eten met het afnemen van de activiteit en we zijn online gaan bestellen. Dit jaar is qua eten al volledig afgedekt, want we hebben nog “voorraad”. We zijn blij dat we 2 honden hebben die absoluut ongevoelig zijn voor wat ze eten: ze krijgen goedkope brokken.
De kosten voor de dierenarts blijven tot op heden min of meer gelijk. Sinds ze niet meer meegaan op vakantie krijgen ze geen jaarlijkse hondsdolheid-inenenting meer (die is best duur), maar uiteraard wel de jaarlijkse check, kennelhoest en andere inentingen. Dit jaar zijn we een keertje extra geweest ivm. een hotspot bij de oudste.
Vooruitblik 2021
Met oude honden is het natuurlijk altijd moeilijk om vooruit te kijken. De kans is aanwezig dat ze er allebei of één van hen over een jaar niet meer is. Qua eten zetten we door wat ze tot op heden altijd gekregen hebben. Wel hebben ze mazzel: ze mogen volgend jaar mee op vakantie. We hebben in tegenstelling tot onze normale vakanties een huisje geboekt, en daar kunnen ze beter in mee dan in een tent (met 3 kinderen…). Dit scheelt dus sowieso 3 weken x 25EUR per dag!
Onze honden zijn overigens “self-insured”. Er staat geld voor ze op een spaarrekening, zodat we nooit de keuze hoeven te maken om iets niet met ze te doen vanuit financiële overwegingen. Kwaliteit van leven staat voorop – en niet het geld.
Ik ben ook team self-insured voor mijn honden. Hier is vooral agility een flinke kostenpost. Ze eten als middenmaatjes niet zo heel veel. Ik heb overigens bewust gekozen voor een leeftijdsverschil van ca 7 jaar. Dat is niet alleen praktisch met agility, maar zorgt er ook voor dat je niet twee oudjes tegelijk hebt. Mijn oudste hond is dan wel weer maar twee jaar jonger dan die van mijn ouders, en 2 jongere honden samen in huis is wel ook weer heel erg leuk.
Ik begrijp de keuze. Wij willen na deze twee schatjes geen honden meer – je gaat ze toch vergelijken. En hoezeer ik ook genoten heb van alle vakanties met de beestjes, de bergtochten, het wildkamperen, jachttraining, gehoorzaamheidscursussen en ook agility met allebei, is ons leven met de komst van 3 kinderen wel heel erg anders dan toen.
En dat doet een huisdier, zeker een pup, geen recht aan het leven wat het verdiend.
Het is nog steeds heerlijk om ’s avonds twee van die voetenwarmertjes te hebben 😀