Van de week keek ik tv. Een zeldzaamheid, maar het gebeurde. Ik zag beelden van het oude leven. Feestende mensen, mensen die elkaar omhelsden, kusten, plezier hadden. Het was zo gek. Hou afstand, dacht ik onwillekeurig. Zo dichtbij!
Het besef daagde ook. Mijn zoon is die oude normaal al vergeten. Meer dan een jaar geleden is het. Op de bonnefooi zonder ergens bij na te denken ergens heen gaan. Zien hoe de dag loopt, ergens wat eten of drinken. Het kan niet meer, en dat gaat nog wel even duren.
Het andere besef: mijn dochter heeft het nooit gekend. Ze was net 1 toen deze pandemie uitbrak. Ondertussen dreigt op het werk van mijn vrouw een zwart scenario. Niet zo zwaar als in Brazilië, of Nepal of India. Maar wel zwart.
Ik denk vaak met weemoed terug aan vroeger. Vroeger, 15 maanden geleden…
Ik kan me je weemoed voorstellen. Maar jullie kinderen gaan de wereld kunnen verkennen, al zal het vermoedelijk niet zijn op dezelfde onhoudbare manier die tot voor kort tot standaard werd verheven (en door helaas velen nog steeds).
We hopen dat het de artsen en verpleegkundigen sterkt, dat er mensen zijn die hun uiterste best doen om niet besmet te raken, ook en juist wanneer de behoefte aan “er eens uit” het grootst is. Die hun omstandigheden zo aanpassen, dat de verleiding of het automatisme van risico’s nemen, verkleind wordt. Ons (volwassen) gezin leeft niet in angst en beven , maar wel met hele grote voorzichtigheid. Niet alleen voor onszelf. Diep in ons hart rekenen we op het vangnet van de bestaande medische infrastructuur; het is onvoorstelbaar dat die zou ontwricht zou raken. Toch gebeurt het onvoorstelbare elders en elders blijkt dichterbij dan je denkt.
We zijn daarom vooral maar gelukkig in eigen huis en tuin, met eigen gezin.
Heel veel sterkte voor je vrouw en haar collega’s!
Het oude normaal is ver weg. Gisteravond werd mijn kleindochter van 1 jaar + 3 weken ziek. “Dus” is ze vandaag getest. Gelukkig een sneltest, waardoor we snel de (negatieve) uitkomst wisten en vandaag toch nog haar verjaardag konden vieren. Vorige weekenden werd het vieren van haar verjaardag constant uitgesteld omdat er altijd wel iemand klachten had en de resultaten van de (gelukkig steeds negatieve) coronatesten wat te laat kwamen.
Maar vanmiddag is het er dan toch van gekomen en is haar verjaardag gevierd!
Joepie!
Ja het is raar om te beseffen, dat er straks kinderen zijn die niet het vroegere leven kennen…..dit doet mij het meeste pijn van deze pandemie. Kinderen die straks anders opgevoed zijn. Zelf mijn partner en ik zijn uiters voorzichtig, juist om zo snel mogelijk uit deze ellende te zijn. Maar ik merk binnen het werk dat er geregeld afdelingen weer op slot moeten. Dat je iemand niet kan troosten. Dat je niet even contact kan maken behoudens met je stem….toch doe je het niet al is het maar om te hopen dat het verbeterd. Helaas kan ik nog geen verbetering zien. Ik snap dat het voor veel mensen te lang duurt en dat de kaders opgerekt worden, maar even volhouden is zo belangrijk, ik doe het niet voor mezelf maar voor de anderen…………
Goh ja, het is niet leuk allemaal. Vorig jaar verloren wij de hoofdmoot van ons gezinsinkomen en daar lagen we echt lang van wakker. We hebben echt super veel geld verloren vorig jaar.
Intussen hebben we ons aangepast en zijn we nu corona-proof op financieel vlak.
Jammer dat de kindjes geen feest met leeftijdsgenoten voor verjaardagen kunnen krijgen, en jammer dat andere feesten ook worden uitgesteld. En ja, ik mis ook een aantal activiteiten zoals naar de cinema gaan of lekker gezellig iets gaan eten op restaurant…
Maar aan de andere kant: ik heb nog nooit zoveel tijd thuis met mn familie doorgebracht als vorig jaar endit jaar, en dat was super! En we knapten ons huis stapje voor stapje verder op, waardoor het nóg leuker is om thuis te zijn! En vant weekend hielden we onverwachts een picknick op een grasveldje in de buurt. We nodigden een vriendin en haar kinderen uit om erbij te komen en dat was helemaal leuk! Allemaal Corona-proof natuurlijk: met eigen picknickdekentje op gepaste afstand voor de vriendin en haar bubbel.
Je leven stopt niet door corona, je kan er maar beter het beste van maken. Je hebt echt niet zo veel nodig om het fijn te hebben: goede gezondheid, familie en/of vrienden die om je geven, net genoeg geld om van te leven, zonnetje. Thats it.