Zonder al teveel details te geven, ben ik werkzaam bij een bedrijf waar ik in het management team zit. Al geruime tijd (echt: geruime! tijd) hebben wij het met onze “Angel Investor” over het verdelen van een deel van het eigendom tussen ons (de werknemers van het eerste uur, niet alleen management) en hemzelf.
In eerste instantie ging dit om een pure aandelen-verdeling. Langzaam (nogal abrupt, eigenlijk) werd dit gewijzigd: het werden certificaten van aandelen. Hetzelfde financiële voordeel, maar geen zeggenschap en stemrecht. Het voordeel is dat het anoniem is (in tegenstelling tot aandelen van een BV), maar het nadeel is dat we als werknemers geen enkele zeggenschap hebbeb. Een papieren zeggenschap: de Angel heeft sowieso een meerderheidsbelang.
Enfin, er is een hoop op & neer gemaild met advocaten, notarissen en dat soort volk. Ik ben er geen fan van. Nooit geweest. Langzamerhand, met het voortschrijden der tijd, is het schema echter nog verder afgegleden. In plaats van aandelen bij oprichting, is het hele “plan” gewijzigd naar een retentieschema: pas op een bepaalde datum, vrij ver in de toekomst, worden de rechten omgezet in de genoemde certificaten. Tenzij er eerder een exit is uiteraard.
Dit doet mij nadenken. Wil ik dit wel? Ik hoor je denken: waarom niet? Immers, ik krijg voor “niets” een deel van het bedrijf. Niets tussen aanhalingstekens, ik was 1 van de “founding fathers”, patenthouder van enkele kerndelen van de techniek en zo nog wat dingen. Niet helemaal voor niets, maar wel zonder financiële investering van mijzelf.
Maar: ik hou niet van de druk die het mij oplevert. Ik heb een relatief vrijgevochten leven. We leven van ongeveer 60% van onze inkomsten, en hebben de mogelijkheid aanzienlijk te snijden in de kosten door bijvoorbeeld minder kinderopvang af te nemen. Dit betekent dat ik zonder inkomsten nog ongeveer 3 jaar kan leven van ons spaargeld.
Welke druk bedoel ik precies? Zoals ik eerder heb geschreven in mijn blog “als het vuur gedoofd is”, heb ik eerder het gevoel gehad in een gouden kooitje te leven met gouden handboeien. Ik wil gewoon absoluut niet dat mijn keuzes, mijn vrijheid, beperkt worden door een aandelen-deal in de toekomst. Dat ik voor mijn gevoel zou “moeten blijven” totdat deze aandelen (certificaten) hun geld waard zijn.
Ik wéét dat dit irrationeel is. Immers, ik hoef helemaal niet te blijven, ik kan er voor kiezen om gewoon eerder te vertrekken bij mijn werkgever en de rechten op de certificaten op te geven. Maar ik weet ook welke wissel het op mij trekt om ergens te blijven terwijl ik het niet meer naar mijn zin heb. En dat is wel wat zo’n document teweeg kan brengen.
Aan de andere kant; het is een bedrijf met potentie en “mijn deel” kan betekenen dat ik bij een “exit” in 1x klaar ben met FIRE.
Ben ik gek? Moet ik me daar maar gewoon overheen zetten? Of moet ik bij mijn gevoel blijven?
Enerzijds ben je patenthouder, anderzijds laat je toe dat rechten verwateren van zeggenschap naar certificaten naar “iets van eigendom” in de toekomst. Dit is een lockup waar je niet zelf de regie hebt en dat is lastig.
Ik zou als eerste stap ondubbelzinnig vastleggen wat de ‘certificaten’ inhouden. Behouden ze ook waarde als het aandelenkapitaal verder gaat verwateren? Of heb je dan een kleiner deel van de koek? Het klinkt alsof de belangen van beide partijen ook afwijken. De startup wil dat jij aanblijft en houdt een wortel voor, jij wil een concretere omschrijving van kleur, soort, omvang, en levering van de wortel.
Als je echt de patenthouder bent van cruciale techniek dan moet je in staat zijn om een betere overeenkomst te sluiten. Als je dit zelf lastig vind om uit te onderhandelen kun je daar ook ondersteuning bij zoeken die helpt om voor jou een acceptabele deal er uit te halen. Bedenk daarvoor zelf wel wat je zelf graag wil. Als dat een kortere horizon is, zet daar dan op in.
Bedankt voor je reactie. Onze technologie is beschermd met tientallen patenten. Wat er precies in de overeenkomst staat en wat de certificaten inhouden is wel volledig bekend (inclusief verwateringsclausules ed). Waar het om gaat is: wil ik überhaupt een aanblijf-reden hebben, het doel was immers oorspronkelijk om ons medezeggenschap te laten hebben. Het voelt nu veel meer als stok (als je vertrekt voor datum X krijg je niets, noppes, nada), dan als wortel.
In de arbeidsovereenkomst staat overigens al dat je alle rechten tav. je patenten uit hoofde van je functie hebt “ontdekt” (wat ook zo is) en de rechten hebt afgestaan. Dat is niet erg, het is 1 van de clausules waar ik zelf op heb aangedrongen en wat zeer normaal is bij technologie-firma’s.
Je intuïtie heb je niet voor niks. Het klinkt alsof je gepiepeld wordt, of gepiepeld voelt.
Misschien is dit ook een morele kwestie: Hoever wil je gaan voor geld? Wat is je prijs? Hoeveel ben je bereid te weerstaan, voor een zak pegels? Dat is ook wat ik herkende uit je vuur-artikel, als mede-herstellend managementhufter.
Het lijkt er op, dat de persoon aan de touwtjes aan het uittesten is hoever jij je eisen kan bijstellen naar beneden. Wie zegt dat de bodem behaald is als je akkoord gaat met de volgende pelling? En zeggen “steek die aande.. certifi… retent… maar ergens op een diepe donkere plek” is een powermove, maar het voelt ook in je eer gekrenkt.
Dat is wat mogelijk wringt met je vrijgevochtenheid, het feit dat beide keuzes voor je gevoel in de hand spelen van de ander en je dus “overgeleverd” bent. De beste zet is om niet mee te spelen, en te kijken welke deus ex machina optie je mogelijk nog meer hebt.
Jeetje. Het klinkt voor de hand liggend. Maar hoe weet je dat allemaal? Dat is inderdaad exact het gevoel!