Vroeger, als kind/jongvolwassene heb ik de nodige problemen gehad met mijn gebit. Dat wil zeggen: ik had een zgn. overbeet die zo groot was dat ik iemand in zijn voorhoofd kon bijten terwijl ik me aan de coronaregels zou hebben gehouden. Een deel van de oplossing was een beugel. Maar ook het trekken van enkele kiezen, om ruimte te maken voor de overige tanden: mijn onderkaak was feitelijk te klein.
Dit gebeurde, helaas, gedeeltelijk zonder verdoving. Ik was 15, en “not amused”. Pas na enkele flinke tikken tegen de tandarts zijn schouder en later zijn gezicht noopten hem er toe om te stoppen. De verdoving was namelijk wel ingespoten, maar niet werkzaam. 5x ben ik verdoofd, voordat de pijn draaglijk werd. Een angst voor de tandarts was geboren: ik ben pas weer bij een tandarts geweest op mijn 28e.
Gaatjes heb ik nooit gehad. Maar het eerste bezoek was niet tof: veel tandsteen verwijderen. Bloedend tandvlees. Dat soort dingen. Maar het ergste: een verwijzing naar de kaakchirurg om mijn verstandskiezen te verwijderen. Allemaal. Want het was ontstoken. Een gruwelijk verhaal kort gemaakt: ook hier ging het niet helemaal tof met de verdoving. Je kunt veilig stellen dat de kaakchirurg niet mijn vriend was, en nooit zal zijn. Op een gegeven moment siste hij tegen de assistente: doe die tussendeuren dicht, anders loopt straks de hele praktijk leeg. Hij stopte niet zomaar…
Enfin, fast forward. Ik ben nu een stukje ouder. 36, om ongeveer te zijn. En volgende week moet ik op reis. Naar de Verenigde Staten. En heel eerlijk gezegd: ik kijk hier nog meer tegenop dan tegen een afspraak bij de kaakchirurg om onverdoofd mijn verstandskiezen te laten snijden. Ik vind het verschrikkelijk.
Ik heb proberen te beredeneren wát ik precies zo verschrikkelijk vind. En het is een combinatie: het is een enorm complexe reis, met een vlucht eerst naar Canada, dan rijden naar afspraken in Michigan, naar het vliegveld, vliegen naar San Francisco en weer terug via Detroit. Ik heb 7 verschillende afspraken, 3 huurauto reserveringen, 5 verschillende hotels en ik moet zeker 3x een Covid-test doen. Dit geregel en de potentiële consequenties zijn het belangrijkste: een positieve test in de VS betekent immers dat ik niet terug kan vliegen naar huis…!
Maar ook het feit dat ik moet vliegen op zichzelf vind ik al vreselijk. Niet omdat ik bang ben om te vliegen: ik heb vrijwel de hele wereld reeds gezien (zakelijk): China, Japan, Australië, Indonesië, Maleisië, Mexico, VS, Israël, Nepal, Turkije, IJsland en vrijwel alle Europese landen op het vasteland.
Nee, het feit dat het vliegen niet langer strookt met hoe ik de wereld bekijk. Ik wil niet vliegen, omdat dit luchtvaartmaatschappijen legitimeert in het voorzien in een behoefte. Die er dus ook is: we moeten vliegen. Na 21 maanden is het zakelijk niet langer mogelijk om alles op afstand te doen. Sommige gesprekken en onderwerpen moeten “live” behandeld worden.
Ik hoop ergens nog op flinke aanscherpingen van het reisadvies. Of voor het eerst op een positieve test, voor vertrek…
Oei, dat is natuurlijk ook niet een goede gedachte om zo tegen vliegen aan te kijken. Vliegen zal zelf namelijk denk ik niet weggaan, enkel vervangen worden door een andere vorm van energie om de vliegtuigen voort te bewegen al zal dat nog vele jaren gaan duren voordat dit tractie zal krijgen.
Daar en tegen is de reis in Amerika natuurlijk wel een aanzienlijke. Logisch op-zich om alles te combineren, maar dat gaat denk ik wel ren en vliegwerk (pun intended) worden?
Is er niet een mogelijkheid om alsnog sommige afspraken “digitaal” te doen? Zeker nu Nederland Donkerrood kleurt op de Europese kaart neem ik aan dat andere mensen ook niet staan te springen, en daarnaast speelt je eigen gevoel ook nog mee neem ik aan?
Als het niet goed voelt moet je het simpelweg niet doen. Want als het de afgelopen 1,5 jaar werkte zonder F2F te meeten… dan moet het nu ook kunnen.
Ik werk voor een startup met een visuele techniek. Corona is voor ons bijna het einde, juist omdat we enorm gehinderd zijn in het reizen: we kunnen onze techniek niet laten zien aan potentiële investeerders en klanten. Digitaal is dus geen optie, juist omdat het zolang duurt.
Ah ja, nee dan ontkom je er niet aan….
Ik heb in de afgelopen twee jaar gemerkt dat het voor mij soms echt helpt om het dag voor dag te nemen. En er een beetje op te vertrouwen dat je de volgende dag weer nieuwe energie hebt en dus ook weer wat nieuwe uitdagingen aan zult kunnen.
Dus misschien is dat voor jou ook een goede optie: probeer emotioneel niet verder te kijken dan de komende dag. (Natuurlijk moet je met je verstand wel af en toe zorgen dat je bijv. je koffer hebt ingepakt voor morgen). Sterkte!