Eerder deze week heb ik al geschreven over het duivelse dilemma. Wel of niet een baan accepteren in een ander land, waarbij ik veel verantwoordelijkheid draag maar niet hoef te emigreren.
Er zijn véél reacties op gekomen (dank daarvoor) en héél veel gelezen (>1500x). Nu is het altijd lastig om de finesses en nuances van een relatie te vangen in woorden. Maar het is zeker niet zo dat mijn carriere belangrijker is dan die van mijn vrouw. Zij werkt 28 uur per week en heeft daar heel lang voor gestudeerd. Ze heeft een grote maatschappelijke betekenis en impact op haar directe patiënten en op geen enkele manier wil ik haar beperken in haar werk of carriere.
Dat is voor het grootste deel ook helemaal niet nodig. De dagen die ik “op de fabriek” zou zijn, zijn voor haar dagen dat ze vrij is. De offers zitten in het niet langer ’s avonds samen eten: we eten nu 5 dagen per week met zijn allen. 2 dagen eet zij niet mee, omdat ze patiënten ziet. Als ik deze job accepteer, valt dat terug naar vermoedelijk 2 dagen per week: alleen in het weekend. Want op dinsdag & vrijdag zou ik pas na het eten thuiskomen en op maandag helemaal niet.
Enfin, de grootste uitdaging zit dus ook wel daarin. In het verleden heb ik geen offers gebracht per se voor haar, maar voor het gezin. Het waren ook niet alleen maar “offers”, maar ook gewoon keuzes die goed voelden. De afgelopen jaren ben ik héél veel thuiis geweest, de jaren daarvoor werkten we eigenlijk allebei fulltime en waren we allebei niet veel thuis.
Aan de andere kant is dat niet per se iets waar ik naar terugverlang. Ons leven is nu overzichtelijk en eenvoudig. We komen makkelijk rond, dus geld is niet de drijfveer. Dat neemt niet weg dat ik wel degelijk zal uitzoeken wat het financieel precies betekent. Maar dat is logisch. Maar het beïnvloedt niet direct de beslissing. Want de belangrijkste dingen kun je met geld niet kopen.
Maar we kunnen wel veel sparen, waarmee we over enkele jaren wel meer vrijheid hebben. En dan bedoel ik geen termijn van 5 of 10 jaar, maar over een jaar of 2. Het is ook geen keuze die we zouden maken voor de rest van het leven, maar echt voor een paar jaar. Daarna kan ik altijd weer dichterbij gaan werken toch?
De angst van Lieftallige Echtgenote zit dan ook niet in de normale werkverdeling, maar in de glijdende schaal. Dat ik op donderdagavond alvast vertrek bijvoorbeeld, of op zondag. Of toch een keer een hele week blijf. Of op de tussenliggende dagen nog naar X, Y of Z moet. Dat ik minder thuis ben dan wat nu het beoogde plan zou zijn.
Conclusie: we hebben nog geen beslissingen genomen. We moeten er beiden achter staan, want we hebben hier beiden veel over te vinden.
Qua onze relatie: we zijn al bijna 25 jaar samen. Dat zit wel aardig goed.
Ik denk dat als je goede afspraken met elkaar kunt maken het wel goed moet komen.
M’n vader had een beroep waarbij hij regelmatig periodes om de week thuis was of soms een tijdje niet. Laatste paar jaar voor z’n pensioen heeft hij ook nog een paar jaar in het buitenland gewerkt (ongeveer 300km van huis), hij kwam in de weekenden thuis, of m’n moeder ging het weekend die kant op. Elke dag heen en weer pendelen was niet te doen op die route. Nog steeds zijn m’n ouders gelukkig samen al meer dan 45 jaar.
Als kind ook nooit het idee gehad dat ik iets heb gemist. M’n vader was er gewoon voor ons als hij thuis was. Nam ons mee naar onze sportwedstrijden in het weekend, we deden gewoon uitjes etc.
Ik wens jullie veel wijsheid met jullie beslissing.
Denkrichting:
Zou je de baan nog steeds ambiëren als je er NIET voor betaald kreeg?
Zo ja, dan moet je het doen. Zo nee, is het gewoon “an other day at the office”.
Het lijkt een moeilijke beslissing, maar is het niet als je echt eerlijk bent tegen jezelf wat het belangrijkste is in jouw leven, je familie of je carrière. Kies, en accepteer de consequenties van je keuze. Wat je nu doet is het onderhandelen met jezelf hoe je de kool én de geit kan sparen.
Het lijkt dat je wel weet dat de baan bepaalde negatieve effecten zal hebben op je familie, maar je probeert het in je hoofd te rationaliseren dat het wel meevalt. Een baan zoals jij kan krijgen zal eerder meer dan minder impact hebben. Denk je dat als er problemen in de fabriek zijn je kan zeggen “sorry, nu even niet, ik wil samen eten/zijn met mijn vrouw en kinderen”?
Succes met je keuze.
Het dagelijkse management van de productie ligt gewoon bij een operationeel manager. Uiteraard moet je aanwezig zijn bij bepaalde type problemen. En dat beseffen we heus wel – maar het gaat om de indeling van de “normale” werkweken. Vergeet niet dat deze fabrieken jarenlang gedraaid hebben zónder grootschalig aanwezig management ivm. corona. Ook de huidige directeur woont 600km verderop en is er 3 dagen per week.
Zomaar een gedachte die bij me opkwam: als je nu al van plan bent dit maar 2 jaar te doen, is dit dan wel je droombaan?
Terechte vraag. Het antwoord is ja, maar ligt verscholen in een hoop nuances.
Enkele jaren geleden heb ik een carriere switch gemaakt. Van huis uit ben ik betrokken bij inkoop en operations management. Toen ben ik een jaar of 5 de verkoop ingerold en was ik MT-lid.
Vanuit de verkoop terug de inkoop in, was een stap die door veel recruiters en headhunters niet begrepen werd. Een vreemde stap, waarbij men ook niet geloofde dat je van een inkomen van 6 cijfers bereid zou zijn om concessies te doen. In de praktijk vind ik het salaris namelijk niet zo interessant. We hebben onze financiën zeer goed onder controle en weten exact wat er wanneer uit gaat en weer binnenkomt. Er zijn geen verborgen uitgaven of verrassingen in onze financiën.
Tegelijkertijd kun je stellen dat het werk als strategisch inkoper met 20 jaar werkervaring (15 jaar inkoopervaring) altijd goed betaald. Daar heb ik dus 0 zorgen over. Sowieso hebben we een buffer waar we een jaar van kunnen leven, zonder enige vorm van inkomsten van mijn kant.
Enfin, recruiters snappen dat doorgaans niet.
Terug naar de vraag over de droombaan: ik zou het een aantal jaar op deze locatie willen doen. Dat zou een goede opstap moeten zijn om soortgelijk werk in Nederland te krijgen in de maakindustrie. Vanuit een inkoop-rol daarnaar toe werken kost veel tijd en in die zin is dit dus een goede shortcut.
“ De angst van Lieftallige Echtgenote zit dan ook niet in de normale werkverdeling, maar in de glijdende schaal. Dat ik op donderdagavond alvast vertrek bijvoorbeeld, of op zondag. Of toch een keer een hele week blijf. Of op de tussenliggende dagen nog naar X, Y of Z moet. Dat ik minder thuis ben dan wat nu het beoogde plan zou zijn.”
Dit stukje is exact wat ik aangaf in mijn eerdere reactie. Dit gaat gebeuren. De vraag is, of je daar van te voren afspraken over kan maken om het te voorkomen. Of als dat niet kan, of je gezamenlijk eruit komt dat het dan gaat gebeuren hoe je daar dan mee omgaat, of hoe lang je dat gaat accepteren en uitvoeren voordat je de stekker eruit trekt.
Als je daar zelf een eerlijk beeld over kan neerzetten dan is het de afweging of de functie het je waard is, maar volgens mij is het antwoord “ja” alleen is het stukje gezamenlijke acceptatie nog iets 😉
Ze heeft aangegeven het wel “verder te willen onderzoeken”. Volgende stap is een bezoek aan de fabriek zelf, om te kijken hoe het voelt. Of te voelen, beter gezegd. Ik heb foto’s gezien, ik heb verhalen gehoord. Maar nog niemand van de fabriek zélf gesproken.
Andere invalshoek: als het je vrouw was die zo’n baan aangeboden kreeg, en jij het gezin draaiend moest houden, zou je dan zeggen ‘doen’?
Absoluut. Enerzijds is dat makkelijk gezegd natuurlijk, want het is de casus op het moment niet. Anderzijds doe ik dit al grotendeels: zij is doordeweeks op een aantal dagen altijd laat thuis, waardoor ik al 5 jaar lang veruit het grootste deel van de zorg draag binnen het gezin. Koken & eten, kinderen naar bed brengen, met ze gaan sporten, naar school brengen, ophalen etc.
Het is ten dele dat zij het ook niet ziet zitten omdat het leven dan nog veel meer planning vereist. Iets wat ze nu niet echt hoeft te doen, omdat ik alles oplos wat van tafel dreigt te vallen. Zo heb ik gister bijvoorbeeld gekookt voor 3 dagen, omdat we daar verderop in de week minder tijd voor hebben. Vandaag ga ik naar het oudergesprek van mijn dochter, en is zij aan het werk.
Dat is allemaal helemaal niet erg; dat hoort er bij. Maar het is dus niet zo dat ik nooit iets doe. Het is gedeeltelijk zo dat er van alles op haar af gaat komen wat ik nu doe, en dan niet meer zou kunnen doen.